Niels Henrik Abel

Πώς ένας φτωχός, ρακένδυτος μαθηματικός κατάφερε να αναγνωριστεί

μέσα στα 27 χρόνια ζωής του

Κυριάκος Μανδηλάρης

Η ζωή του διήρκεσε μόλις 27 χρόνια. Θα μπορούσε και να βρίσκεται στο διάσημο Club 27. Μόνο που αυτός δεν ήταν καλλιτέχνης των συγχορδιών, αλλά των αριθμών. Ο λόγος για τον Niels Abel, τον μαθηματικό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πραγματικός «νικητής».

Η ζωή του Νορβηγού επιστήμονα ήταν, από την αρχή έως και το τέλος της, γεμάτη ατυχίες και αναποδιές. Μέσα στην φτώχεια και το περιθώριο, ζώντας μόλις για δυόμιση δεκαετίες, ποιες ήταν οι πιθανότητες ο Abel να γίνει κάτι τόσο σημαντικό, ώστε σχεδόν 200 χρόνια μετά τον θάνατο του να γράφονται ακόμα «διθύραμβοι» για χάρη του; Φαινομενικά ήταν ελάχιστες, όμως το τεράστιο μαθηματικό του ταλέντο τον ώθησε ώστε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, να καταφέρει να λάμψει μέσα στην συννεφιασμένη του μοίρα και να γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς μαθηματικούς στον κόσμο.

Φτώχεια, αλκοολισμός και… μαθηματικά – Το ταλέντο που νίκησε κάθε δυσκολία

Γεννημένος σε ένα παγωμένο χωριό της Νορβηγίας, ο Abel ήταν γιος ενός αλκοολικού θεολόγου, που είχε δημιουργήσει τεράστια οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια. Ανάμεσα στους ελάχιστους κατοίκους του Nedstrand (σήμερα έχει 240), εκφράζονταν ανησυχίες για το μέλλον της φτωχής οικογενείας. Κανένας από αυτούς τους Νορβηγούς χωριάτες δεν θα μπορούσε να διανοηθεί πως ο μικρός Niels που το 1802 έγινε το νέο μέλος της οικογένειας Abel, θα γινόταν η… σημαία του χωριού, ο σπουδαιότερος επιστήμονας της χώρας, αλλά και ένας από τους πιο σημαντικούς μαθηματικούς όλων των εποχών.

Ρωσική «απόσυρση» από τη Συρία: αριστουργηματική κίνηση ματ, πανικός στη δύση!

Από το «PRESS-GR»
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας http://nikosklitsikas.gr/

Φιλότιμες οι προσπάθειες των δυτικών ΜΜΕ και των διεθνών «αναλυτών»¨να ερμηνεύσουν την ρωσική «απόσυρση» από τη Συρία, ως νίκη της δύσης.

Όμως, είναι αυτή η πραγματικότητα;

Αρκεί μια ματιά στη στρατηγική της Ρωσίας και του προέδρου Άσαντ, ώστε να γίνει κατανοητή η κίνηση του Κρεμλίνου, αλλά και τους λόγους που οδήγησαν σ’ αυτή την επιλογή.

Η περιβόητη «αραβική άνοιξη« που ξεκίνησε τη δράση της στη Συρία πριν από πέντε (5) και χαιρετίστηκε, υποστηρίχτηκε με όλα τα μέσα από τη δύση -και από την «ανανεωτική, ελευθεριακή, κοσμοπολίτικη» ευρωπαϊκή αριστερά-, δεν μπόρεσε να αποσταθεροποιήσει τη νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της κοσμικής Συρίας, της Συρίας της ανοχής και της χώρας που δεν εγκατέλειψε ποτέ την μεγάλη υπόθεση του Αραβικού έθνους (έπαψε για τους άραβες μονάρχες να αποτελεί δική τους υπόθεση η απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μετά την αποτυχία της «αραβικής άνοιξης» στη Συρία), το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει πατρίδα!

Ας δούμε συνοπτικά τη στρατηγική της ρωσικής παρουσίας στη Συρία –μετά από νόμιμο αίτημα βοήθειας από την κυβέρνηση της Συρίας– και τα…

αποτελέσματα της:

Στόχος: Να αποφευχθεί η πτώση της Δαμασκού και να εξασφαλιστεί η νόμιμη κι εκλεγμένη πολιτική ηγεσία της Συρίας του προέδρου Άσαντ

Στρατιωτικές (αεροπορικές) επιχειρήσεις: 9.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους, αέρος, θαλάσσης, αποσπάστηκαν από τους «εξεγερμένους» μισθοφόρους της δύσης, που επί πέντε (5) χρόνια, από 85 χώρες προσέτρεξαν, αφού εκπαιδεύτηκαν στη γειτονική Τουρκία, ώστε να «εκδημοκρατίσουν» το «αιμοσταγές καθεστώς Άσαντ».

Αποτέλεσμα: Περισσότερες από 400 πόλεις και κωμοπόλεις της Συρίας απελευθερώθηκαν από τον Αραβικό στρατό της Συρίας, με τη συνδρομή της Χεζμπολά, της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και 1.500 Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης.

Η αποτυχία των νεοαποικιοκρατών, αλλά και των συμμάχων τους (σωστότερα λακέδες των ιμπεριαλιστών), να κατακτήσουν τη Συρία, τώρα φαντάζει ως μια τεράστια ήττα.

“Ζούμε την κατάρρευση του ελληνικού αμυντικού δόγματος και ανέμελα παρατηρούμε”!

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΛΑΚΑ

Μεταξύ των ελληνικών κομμάτων εξουσίας κυρίαρχη είναι ακόμη η άποψη  ότι η ασφάλεια της χώρας είναι δεδομένη  από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Η άποψη αυτή θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι διαρθρώνεται στην πράξη ως το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Στο πλαίσιο αυτού του δόγματος οι ελληνικές κυβερνήσεις καταβάλλουν ανελλιπώς την πανάκριβη (πολιτικά) και εξουθενωτική (οικονομικά) συνδρομή για τη συμμετοχή της χώρας στους ευρύτερους δυτικούς πολιτικούς- οικονομικούς- στρατιωτικούς συνασπισμούς και συμμαχίες.

Στην (οδυνηρή) πραγματικότητα  ωστόσο, όπως αυτή αποκαλύπτεται σε περιόδους αστάθειας και εντάσεων σαν  αυτή που διανύουμε, γίνονται ολοένα και πιο φανερό  οι αδυναμίες του ελληνικού αμυντικού δόγματος:

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ–ΜΝΗΜΟΝΙΑ–ΕΥΡΩΖΩΝΗ

ΔΕΚΑ ΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ

Η Πολιτική Διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Φεβρουάριο εν όψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Μαΐου, βασίζεται από την άποψη της οικονομικής πολιτικής, στο ακόλουθο πολιτικό σκεπτικό: η ελληνική οικονομία ήταν ένας σχηματισμός με πήλινα πόδια που μπροστά στην διεθνή καπιταλιστική κρίση βρέθηκε σε δεινή θέση. Το αστικό κράτος οδηγήθηκε στον δανεισμό προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση του δημόσιου χρέους, και αυτό επέφερε την επιβολή των τριών συνεχόμενων μνημονίων (2010-16), που προκάλεσαν τον εκτεταμένο κοινωνικό και οικονομικό όλεθρο, την καταστροφή του ενός τετάρτου των παραγωγικών δυνάμεων, παγίων κεφαλαίων και ζωντανής εργασίας. Απαιτείται ως εκ τούτου η ολοσχερής κατάργηση των μνημονιακών πολιτικών, όλων των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων, και η υιοθέτηση μιας πολιτικής οικονομικής ανάπτυξης και ανασυγκρότησης που θα διαμορφώσει τους όρους για την ανάταξη της κοινωνικής θέσης των κυριαρχούμενων λαϊκών τάξεων. Και εφόσον οι μνημονιακές πολιτικές εκπορεύτηκαν και επιβλήθηκαν από τα διευθυντικά όργανα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο μέτρο ότι καμία πολιτική υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων δεν μπορεί να εφαρμοστεί εντός αυτών των ευρωπαϊκών οικονομικών και νομισματικών πλαισίων, αβίαστα προκύπτει η ανάγκη απομάκρυνσης από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και την ευρύτερη πολιτική ένωση, η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και η άσκηση μιας ανεξάρτητης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Βέβαια σε γενικές γραμμές και από μια καθαρά φαινομενολογική πολιτική άποψη αυτή η αντιμνημονιακή πολιτική είναι πρωταρχικός παράγοντας για την ίδια την υπόσταση της Αριστεράς, έρχεται σε αντιπαράθεση με τις επιταγές της αστικής πολιτικής σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, και αντιπροσωπεύει το απαραίτητο περιεχόμενο μιας ριζοσπαστικής τακτικής. Παρόλα αυτά κινείται στη βάση διαπιστώσεων και κατευθύνσεων που αδυνατούν να προσδώσουν αποτελεσματικό, δηλαδή αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, στην πολιτική τακτική των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κι’ αυτό έχει να κάνει με τα ακόλουθα σημεία:

Ε.Ε ( Ενωμένοι Εγκληματίες)..

Κάποια στιγμή θα πρέπει να μας εξηγήσουν σοβαρά οι γελοίοι »Μένουμε Ευρώπη», 
..τί ακριβώς είναι αυτή η Ευρώπη.

Είναι μόνον η Ευρώπη των νεοναζιστών Σούλτς, Γιουνκέρ, Νταϊσελ-κάπως, και άλλων παρόμοιων τίποτα;
     Είναι μόνον η Ευρώπη των τραπεζών και των επιχειρήσεων της φιλιππινέζας Ντράγκι;
     Είναι μόνον η Ευρώπη
της γερμανικής Νέας Τάξης του ανάπηρου παράφρονα και της χιτλερικής Μέ(ρ)νγκελε;
     Είναι μόνον οι δωσιλογικές κυβερνήσεις όσων κρατών υπακούουν σε όλους τους παραπάνω;
     Ή μήπως είναι μία καθαρά εγκληματική ένωση, με μοναδικό στόχο το κέρδος αδιαφορώντας για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων;

     Και θα πρέπει επίσης να μας εξηγήσουν τί δουλειά έχουμε, τί μας συνδέει, ποιά είναι τα κοινά μας σημεία με όλους αυτούς και όλα αυτά.

Ε.Ε: Πολυδιάστατος ο κατακερματισμός της

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη

Συντάκτης: Μανόλης Γ. Δρεττάκης*

Η Ε.Ε. είναι πολυδιάστατα κατακερματισμένη. Η πιο πρόσφατη διάσταση του κατακερματισμού της είναι ο χωρισμός των μελών της σε δύο ομάδες σε σχέση με την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος.

Ορισμένα κράτη-μέλη της παραβιάζουν κατάφωρα τη Συνθήκη Σένγκεν και τη Συνθήκη της Γενεύης για τα δικαιώματα των προσφύγων με το κλείσιμο των συνόρων τους· και κάποια από αυτά συμπεριφέρονται απάνθρωπα σ’ αυτούς που εισήλθαν στο έδαφός τους, με κατάσχεση των τιμαλφών και των χρημάτων τους.

Ταυτόχρονα τα κράτη αυτά δεν τηρούν τα όσα συμφώνησαν στο συμβούλιο της Ε.Ε. Τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. σέβονται (ή προσπαθούν να σεβαστούν) τις συνθήκες και τα συμφωνημένα.

Και θεσμικά, όμως, κατακερματισμένη είναι η Ε.Ε. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο λειτουργίας και λήψης αποφάσεων στο συμβούλιο της Ε.Ε. και στο Eurogroup. Οι αποφάσεις των ανώτατων αυτών οργάνων επικυρώνουν, ουσιαστικά, τα όσα έχουν προαποφασιστεί από τα μεγάλα βόρεια κράτη σε βάρος των νότιων, μεγάλων και μικρών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των τραπεζών και των επιχειρήσεών τους.

Οι νεκροί περιμένουν…

Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ κίνησε κι απλώθηκε σ’ ολόκληρη την έκταση της Ελλάδας, σαν το ποτάμι που ξεχείλισε κι έχασε τη στράτα του, σαν το πεινασμένο κοπάδι που αναζητάει βοσκή. Οι καταυλισμοί και οι περιμαντρωμένοι χώροι δεν τη χωρούσαν πια και δεν την κρατούσαν.
Ενάμισι εκατομμύριο πεινασμένα στόματα… Ενάμισι εκατομμύριο φτηνά χέρια… Ενάμισι εκατομμύριο διψασμένοι άνθρωποι για δουλειά, για γαλήνη, για ελπίδα τριγυρνούσαν στους δρόμους της Ελλάδας με τα χέρια στις τσέπες τής ανέχειας.
Έβγαζε ο πρόσφυγας τη ζωή του στον πλειστηριασμό της φτήνειας, όσο όσο. Για ένα ξεροκόμματο στο εργοστάσιο. Για μια χούφτα καλαμπόκι στα χωράφια.

Κι η ντόπια φτωχολογιά σκιάχτηκε. Σκιάχτηκε ο εργάτης το φτηνό μεροκάματο του συναγωνισμού και την αναδουλειά. Σκιάχτηκε ο αγρότης, γιατί του είπανε πως ο πρόσφυγας θα ‘παιρνε εκκλησιαστικά χτήματα κι απαλλοτριωμένη γης για να την κάνει, κατά πως λέγανε, κεντίδι λαχταριστό! Η έχθρητα ξεμύτισε. Μα απ’ όλη αυτή τη σύγχυση τ’ αφεντικά βγήκαν κερδισμένα, γιατί δε ματαγίνονται εύκολα τέτοιες ευκαιρίες