Γυναίκα σε αλυσίδες…

Καλύτερα να αγαπάς την αγάπη και καλύτερα να συμπεριφέρεσαι σωστά (δις)

Γυναίκα σε αλυσίδες
Γυναίκα σε αλυσίδες
Αποκαλεί τον άντρα της η Μεγάλη Λευκή Ελπίδα
Λέει ότι είναι καλά, οτι πάντα θα τα καταφέρει
Γυναίκα σε αλυσίδες
Γυναίκα σε αλυσίδες
Λοιπόν νομίζω ότι λυγίζοντας και περιμένοντας είναι η αντίδραση ενός αδύναμου ανθρώπου
Και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγω από το ατσάλινο βλέμμα σου
Είναι ένας κόσμος που τρελάθηκε
Κρατάει τη Γυναίκα σε αλυσίδες
Εμπορεύεται την ψυχή της, όπως το σώμα της
Πωλεί το μόνο πράγμα που της ανήκει
Γυναίκα σε αλυσίδες
Γυναίκα σε αλυσίδες
Άνδρες από πέτρα (δις)

Λοιπόν νοιώθω ότι βαθειά στην καρδιά σας, υπάρχουν πληγές αθεράπευτες
Και αισθάνομαι κάποιον κάπου να προσπαθεί να πάρει ανάσα
Λοιπόν ξέρετε τι εννοώ
Είναι ένας κόσμος που τρελάθηκε
Κρατάει τη Γυναίκα σε αλυσίδες
Είναι μέσα μου, άλλα δεν μπορώ να το τιθασεύσω
Θα απαλλαγώ από αυτό αλλά δεν θα το καταλάβω
Δεν θα δεχτώ ποτέ την Ανωτερότητα του Άντρα
Είναι ένας κόσμος που τρελάθηκε
 Κρατάει τη Γυναίκα σε αλυσίδες

Ο Εχθρός -Μια Παραβολή Του Αϊνστάιν…

(Αυτή την παραβολή τη διάβασα πριν από πολλά χρόνια σε κάποιο βιβλίο με κείμενα του Αϊνστάιν. Δε θυμάμαι τον τίτλο. Θυμάμαι μόνο ότι το είχα πάρει από τη δημοτική βιβλιοθήκη μαζί με μια εκλαϊκευμένη επιτομή του επιστημονικού του έργου, από την οποία κατάφερα να διαβάσω μία ή δύο σελίδες και ένιωσα πολύ ηλίθιος.
Δεν ξέρω αν είναι δική του επινόηση. Τη μεταφέρω όπως τη θυμάμαι.)

~~{}~~

Το άλογο ζούσε ελεύθερο στο δάσος.
Μια μέρα το πλησίασε ο άνθρωπος.

«Εσύ είσαι», του είπε, «το πιο υπερήφανο, το πιο γρήγορο, το πιο όμορφο απ’ όλα τα ζώα. Καλπάζεις, ο άνεμος παίρνει τη χαίτη σου, κι όλοι σε θαυμάζουν. Ο λύκος τρέμει τα δυνατά σου πόδια, η αλεπού ζηλεύει την εξυπνάδα σου, το γεράκι δεν μπορεί να σε προφτάσει. Είσαι το πιο ευγενικό και το πιο μεγαλοπρεπές ζώο.»

Σεξισμός και σεξιστικός λόγος…

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στις 8 Μαρτίου και στο πλαίσιο προηγουμένων φιλοσοφικών παρεμβάσεων χρήσιμη νομίζουμε είναι κάποια ενημέρωση σε σχέση την έννοια του σεξισμού και ειδικότερα του σεξιστικού λόγου. Σεξισμός είναι ο ρατσισμός με βάση το φύλο, η ύπαρξη δηλαδή στερεοτύπων, προσχηματισμένων εντυπώσεων και προσδοκιών όσον αφορά τα δύο φύλα, ανδρικό και γυναικείο. Ο σεξισμός συνδέεται κυρίως με την μακραίωνη κοινωνική αδικία σε βάρος των γυναικών, η οποία συχνά έχει εμποτίσει σε τέτοιο βαθμό τη σκέψη και τη νοοτροπία μας, που μοιάζει σε πολύ κόσμο να είναι αόρατη. Αφορά ωστόσο και τα δύο φύλα, καθώς το βάρος στην ανταπόκριση κοινωνικών προσδοκιών προς αποφυγή άμεσων ή έμμεσων τιμωριών επωμίζονται τόσο οι γυναίκες, όσο και οι άντρες. Για τις γυναίκες είναι αρκετά ίσως συζητημένο το θέμα των ευκαιριών στη μόρφωση (που είναι πρόσφατο), στην πολιτική (που είναι πρόσφατο), στην αγορά εργασίας, στην μεγαλύτερη αυστηρότητα όσον αφορά την εκπλήρωση ενδοοικογενειακών ρόλων κ.ά. Οι πιεστικές κοινωνικές προσδοκίες όμως αφορούν και τους άνδρες, όσον αφορά την επαγγελματική επιτυχία, τη δύναμη (σωματική και ψυχολογική), τα οικονομικά βάρη, τη μέριμνα για το μέλλον, την υπευθυνότητα κ.ά. Αυτές είναι κάπως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που αναφέρονται στην πεποίθηση ότι η γυναίκα έχει περιθωριακό ρόλο στα σοβαρά ζητήματα της ζωής και του κράτους.

Τα κλειστά σύνορα και οι… αυστριακοτσολιάδες…

Δεν λέω πως μετάνοιωσα για το δίμηνο αφιέρωμα στην Τράπεζα της Ελλάδος. Κάθε άλλο! Αλλά ένα ιστολόγιο πάλλεται (ή, τουλάχιστον πρέπει να πάλλεται) στους σφυγμούς της καθημερινότητας. Κι όταν επί δυο μήνες ασχολείσαι αποκλειστικά με ένα θέμα… πώς να το κάνουμε;… χάνεις τις ομορφιές της επικαιρότητας.

Κλασσικό παράδειγμα ομορφιάς που αφήσαμε ασχολίαστη αυτή την περίοδο, ήσαν όσα είπε ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης για το προσφυγικό στην ΕΡΤ την πρώτη μέρα του μήνα, αναφερόμενος στο κλείσιμο των αυστριακών συνόρων. Αφού ξεκαθάρισε πως «δεν μπορούμε να πούμε ότι φταίει η Αυστρία για το κλείσιμο των συνόρων», εξήγησε: «Η Αυστρία και ο καθένας έχει μάτια και βλέπει. Το να προσπαθήσουμε όλοι οι έλληνες να πούμε στους έξω ότι δεν φταίει η Ελλάδα για τα σύνορα, προσκρούει σε μια αδήριτη πραγματικότητα: ότι το 2014 μπήκαν στην Ελλάδα 75.000 και το 2015 μπήκαν 858.000. Άρα θα πρέπει να κάτσεις να εξηγήσεις με ένα λογικό επιχείρημα γιατί το ’14 μπήκαν 75 και το ’15 858. Ο ΣυΡιζΑ το προσπερνάει εύκολα αυτό, λέγοντας ότι φταίει ο πόλεμος στην Συρία. Αλλά εκεί εύκολα σου απαντάει ο άλλος ότι πόλεμος στη Συρία υπήρχε και το ’11 και το ’12 και το ’13 και το ’14…«.

Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης ως «κασσίδης» [cassida-ae: (λατιν.) κράνος / cassidis-is: ο φέρων κράνος]

Ο «σουλτάνος Ερντογάν» φιμώνει δημοσιογράφους και βουλευτές με την ανοχή της Ευρώπης…

Νέα μέτρα φίμωσης της ελευθερίας του Τύπου και περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων ετοιμάζει ο «σουλτάνος Ερντογάν» υπό το πρόσχημα της πάταξης της τρομοκρατίας.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας δήλωσε τη Δευτέρα ότι είναι αναγκαία η διεύρυνση του όρου «τρομοκράτης» για να περιλάβει και «τους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, που είναι το ίδιο ένοχοι».

Μιλώντας την επομένη της νέας αιματηρής επίθεσης αυτοκτονίας στο κέντρο της Άγκυρας,ο κ. Ερντογάν υποστήριξε: «Δεν είναι μόνο το πρόσωπο που τραβάει τη σκανδάλη, αλλά και εκείνοι που το έκαναν δυνατό που πρέπει να χαρακτηρισθούν τρομοκράτες, ανεξάρτητα του τίτλου τους». Και διευκρίνισε ότι «μπορεί να πρόκειται για έναν δημοσιογράφο, έναν βουλευτή ή ένας παράγοντα της κοινωνίας των πολιτών».

Τα νέα μέτρα άγριας καταστολής των δημοκρατικών διακαιωμάτων και ελευθεριών, που επεξεργάζεται ο «σουλτάνος Ερντογάν», εκμεταλευόμενος την επίθεση αυτοκτονίας στην Άγκυρα, έρχονται σε μια μια χρονική συγκυρία η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί τυχαία.

10 σημεία για τη γεωπολιτική συγκυρία της προσφυγικής κρίσης…

Τούρκοι στρατιώτες περιφρουρούν Σύριους που περιμένουν πίσω από τους φράχτες των συνόρων κοντά στην πόλη Σουρούτς στην ΝΑ Τουρκία (Kadir Celikcan/Reuters)

1. ΞΕΚΙΝΏΝΤΑΣ ΚΑΝΕΊΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ για το προσφυγικό ζήτημα, διαπιστώνει πως δεν είναι δυνατόν να το εντοπίσει χωρικά και χρονικά. Τα ρεύματα των προσφύγων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και μετά ήταν έντονα και συνεχή, διάσπαρτα παντού στον κόσμο. Η εν εξελίξει προσφυγική κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη δεν είναι παρά παροξυσμός ενός προϋπάρχοντος φαινομένου που προέκυψε μέσα στη συγκυρία διαδοχικών κρατικών καταρρεύσεων και πολέμων στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας.

Παίκτες του γκολφ και στο βάθος Αφρικανοί μετανάστες πάνω σε συνοριακό φράχτη μεταξύ Μαρόκου και Ισπανίας στην Μελίγια 20/10/2014 (José Palazon/Reuters)

1. Η σημερινή έκφανση της προσφυγικής κρίσης συμπλέκεται και περιπλέκεται με το φαινόμενο της μαζικής οικονομικής μετανάστευσης, και γίνεται δυσδιάκριτη από αυτήν. Αυτό είναι ένα νέο μείζον και ιστορικό γεωπολιτικό δεδομένο, παράγωγο με τη σειρά του των σημαντικών γεωπολιτικών αλλαγών την τελευταία μεταψυχροπολεμική τριακονταετία.

Με την κατάρρευση της Συρίας, τα εκατομμύρια άτομα που έφυγαν από τη χώρα επισωρεύτηκαν σε ήδη μεγάλα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού και τις εστίες πλούτου ανά τον κόσμο.

Πρόκειται για ανθρώπους που εδώ και δυο τρεις δεκαετίες δραπετεύουν από τεράστιες γεωγραφικές ζώνες γεωπολιτικής, πολιτικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης.
Μπορεί να πει κανείς πως το σύνολο των αιτιών που προκαλούν προσφυγικές κρίσεις συμπεριλαμβάνεται –σε παρόμοια αλλά λιγότερο επιτακτική μορφή– στα αίτια της μεταναστευτικής μετακίνησης. Είναι συχνά δύσκολο να διακρίνει κανείς έναν πρόσφυγα από έναν οικονομικό μετανάστη μια και οι κινητήριες για τη φυγή τους καταστροφές μπορεί να σχετίζονται και με την πολιτική ή πολεμική αποσταθεροποίηση, αλλά και με την οικονομική διάλυση. Το παιχνίδι των διοικητικών ορισμών για τους πρόσφυγες από διάφορες χώρες, όπου ένας πόλεμος –εμφύλιος ή μη– ή μια καταστροφή έχει δημιουργήσει και οικονομικό μαρασμό, είναι χαρακτηριστικό της ασάφειας αυτής: Υπάρχουν και σχετικά ειρηνευμένες περιοχές του Αφγανιστάν ή της Σομαλίας, όπου η οικονομία έχει καταρρεύσει και οι άνθρωποι φεύγουν γιατί αντιμετωπίζουν την εξόντωσή τους, φυσική και οικονομική. Οι οικολογικές πιέσεις στο Μπαγκλαντές οδηγούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε «περιβαλλοντικό εσωτερικό εκτοπισμό» και προσφυγιά, που όμως δεν οδηγούν και στην αναγνώριση της αντίστοιχης διεθνούς νομικής ιδιότητας, και ούτω καθεξής.