Σάκης Μπουλάς, 1977
Αυτό δεν είναι τραγούδι #572
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη
Μέρες τώρα, με τούτα και με κείνα που διαβάζω στην επικαιρότητα, και με αφορμή, κυρίως, το ανεκδιήγητο κείμενο του γραμματέα της νεολαίας του Σύριζα, «ακούω» στο μυαλό μου την υπέροχη, στιβαρή φωνή του νεαρού, τότε, (μόλις 23 χρονών, με μούσια και μαλλιά) Σάκη Μπουλά, να τραγουδά τους στίχους του Άρη Αλεξάνδρου:
Σύντροφε κοιμάσαι;
Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
Που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
Σαν τη σιωπή μου
Στις κόρες των ματιών της;
Από τα «Ανεπίδοτα γράμματα» του Μιχάλη Γρηγορίου, έναν δίσκο αδικημένο στην ελληνική δισκογραφία. Παλιός, ναι, του 1977. Και ούτε ένα «σουξέ», ούτε ένα τραγούδι να παίζει στις μεγάλες πίστες, να πετάμε γαρύφαλλα στα πόδια του τραγουδιστή. Ελάχιστα γνωστός, σε ένα μικρό υποψιασμένο κοινό της εποχής, που (και τότε) δεν ακολουθούσε «το ρεύμα».
Δεν μπορώ να σχολιάσω, δεν μου αρκούν οι λέξεις μου. Αυτό δεν είναι τραγούδι. Είναι ανάμνηση ζωντανή, μιας άλλης εποχής, που κάποιοι δεν ξέρουν – και κάποιοι ξεχνούν. Μα, τι μέλλον έχει ο λαός που δεν ξέρει το παρελθόν του, που «ξεχνάει» την ιστορία του;
Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά
Μια υπόγεια σήραγγα
Μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες
Ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη
να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε
μου ήτανε ανάγκη
να βλέπω πως κοντεύω πόντο – πόντο
να σε φτάσω
* * * * *
απέραντο γαλάζιο 