Ελληνες εις την ξένην;*

Συντάκτης: Ευτύχης Μπιτσάκης

Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών

(Ελύτης)

Πέρασε ένας χρόνος με κυβέρνηση της Αριστεράς. Ακριβέστερα: Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς (ΑΝ.ΕΛΛ.).

Τι παρέλαβε η νέα κυβέρνηση; Μια χώρα χρεοκοπημένη. Τα ταμεία άδεια, τεράστιο χρέος και τις αλυσίδες των δύο μνημονίων που υπέγραψαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου και, με τη διαμεσολάβηση του τοπικού, πρόθυμοι διεκπεραιωτές του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε με ένα άλμα πρώτη πολιτική δύναμη;

Επειδή το πρόγραμμά του ανταποκρινόταν σε δύο κεφαλαιώδη αιτήματα: στη σωτηρία των Ελλήνων από την πείνα και στην αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Και γιατί τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς έμειναν στάσιμα, ουσιαστικά περιθωριοποιημένα;

Μετά την κατάρρευση, οι λέξεις σοσιαλισμός και κομμουνισμός δεν συγκινούν τους λαούς της Ευρώπης, της ηπείρου που κάποτε είχε συγκινηθεί από το μεγαλόπνευστο απελευθερωτικό όραμα του Μαρξ.

Απογοητευμένοι, οι λαοί της Ευρώπης στρέφονταν, για άλλη μια φορά, προς τη Δεξιά και την Ακροδεξιά.

‘Εχουμε (και εμείς) γενέθλια

‘Όταν πριν από πολλά χρόνια, σαν φοιτητής, έβλεπα το Ιντερνετ πρώτη φορά, σε ένα εργαστήριο στην Κρήτη, είπα μέσα μου, «τι είναι ετούτο το πράγμα…;».
Όσο και φαντασία να είχα, δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να έχω μία προσωπική ιστοσελίδα, 20 σχεδόν χρόνια μετά και να γράφω ότι μαλακία περνάει από το κεφάλι μου.
Και βέβαια, η φαντασία μου, δεν θα μπορούσε ποτέ -ούτε να ψυλλιαστεί καν- ότι μετά από 20+ χρόνια, στις 25 Γενάρη του 2015, θα γκρεμιζόταν και το πρασινομπλέ πολιτικό -και εφιαλτικό- δίπολο της Μεταπολίτευσης…
Ξέρετε φίλοι και φίλες , αύριο, και το blog μας έχει γενέθλια.! Δεν γιορτάζει μόνο ο Σύριζα ένα χρόνο εξουσίας. ‘Ηταν 25 Γενάρη του 2012 που είπα να κάνω κι εγώ κάτι…και αυτή τη διαβολική –ομολογώ- σύμπτωση της 25 Γενάρη, δεν την περίμενα ποτέ από τον Ελληνικό Λαό και τη μοίρα…

Σύντροφε, κοιμάσαι;…

Σάκης Μπουλάς, 1977

Αυτό δεν είναι τραγούδι #572
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Μέρες τώρα, με τούτα και με κείνα που διαβάζω στην επικαιρότητα, και με αφορμή, κυρίως, το ανεκδιήγητο κείμενο του γραμματέα της νεολαίας του Σύριζα, «ακούω» στο μυαλό μου την υπέροχη, στιβαρή φωνή του νεαρού, τότε, (μόλις 23 χρονών, με μούσια και μαλλιά) Σάκη Μπουλά, να τραγουδά τους στίχους του Άρη Αλεξάνδρου:

Σύντροφε κοιμάσαι;
Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
Που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
Σαν τη σιωπή μου
Στις κόρες των ματιών της;

Από τα «Ανεπίδοτα γράμματα» του Μιχάλη Γρηγορίου, έναν δίσκο αδικημένο στην ελληνική δισκογραφία. Παλιός, ναι, του 1977. Και ούτε ένα «σουξέ», ούτε ένα τραγούδι να παίζει στις μεγάλες πίστες, να πετάμε γαρύφαλλα στα πόδια του τραγουδιστή. Ελάχιστα γνωστός, σε ένα μικρό υποψιασμένο κοινό της εποχής, που (και τότε) δεν ακολουθούσε «το ρεύμα».

Δεν μπορώ να σχολιάσω, δεν μου αρκούν οι λέξεις μου. Αυτό δεν είναι τραγούδι. Είναι ανάμνηση ζωντανή, μιας άλλης εποχής, που κάποιοι δεν ξέρουν – και κάποιοι ξεχνούν. Μα, τι μέλλον έχει ο λαός που δεν ξέρει το παρελθόν του, που «ξεχνάει» την ιστορία του;

Το τέλος της εθνικής πολιτικής…

Παγκόσμια κοινωνική χρονικότητα με όρους αλληλεγγύης και αυτονομίας

Παρότι όλες οι πλευρές του πολιτικού φάσματος, και η “κυβερνώσα αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ και οι δελφίνοι της Ν.Δ. και οι συνωστισμένοι του κέντρου και η “αντιμνημονιακή αριστερά” της ΛΑΕ, επενδύουν σε μια “εθνική” και “πατριωτική” ρητορική, οι μεν στην “εθνική σωτηρία”, οι δε στην “εθνική ανεξαρτησία”, τα γεγονότα δείχνουν το τέλος της εθνικής πολιτικής.

Οι μεταλλαγές του μυθιστορηματικά “διαχρονικού” μα ιστορικά πρόσφατου, έθνους-κράτους είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που παρατηρούμε έντονα από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Το εθνοκράτος, από προνομιακός φρουρός και εταίρος των καπιταλιστικών επιχειρήσεων μετατράπηκε σε κράτος-επιχείρηση το ίδιο, καθώς η νεοφιλελεύθερη επέλαση αντικατέστησε τις ισχνές πολιτικές αναδιανομής του κράτους-πρόνοιας με ισχυρές πολιτικές εκποίησης των κοινών αγαθών, δηλαδή του δημόσιου χώρου και εμπορευματοποίησης του βίου και της εργασίας, δηλαδή του δημόσιου χρόνου.

Το εθνοκράτος έγινε μια προβληματική επιχείρηση, ανίκανη να παράγει την κοινωνική νομιμοποίηση, καθώς η στενή εξάρτησή του από την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ισοδυναμεί με την πρακτική άρνηση του φαντασιακού του υπόβαθρου, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, διαλύοντας κάθε δυνατότητα εθνικής πολιτικής. Η προοπτική της επιστροφής στο εθνοκράτος και την κυριαρχική εθνική πολιτική είναι πολιτική οπισθοδρόμησης και θνησιγενής.

Τράπεζα της Ελλάδος (2) Πριν την ίδρυση…

Συνέχεια του  άρθρου…  Τράπεζα της Ελλάδος (1) Η ίδρυση…

---

Στο σημείο αυτό, πρέπει να κάνουμε μια στάση για να ξεκαθαρίσουμε τους λόγους για τους οποίους αποφασίστηκε η ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος. Φυσικά, μιας και δεν φτιάχνονται τράπεζες προς εξυπηρέτηση του απλού λαού, οι λόγοι αυτοί πρέπει να αναζητηθούν στις ανάγκες του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου αλλά και στις ανάμεσά τους κόντρες.

Επιστρέφουμε στο 1927. Η παρατημένη στην μοίρα της Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, κυρίως λόγω των δυο εκατομμυρίων προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής, για τους οποίους απαιτούνται μεγάλες δαπάνες προκειμένου να ενταχθούν κανονικά στην ελληνική καθημερινότητα. Η δραχμή υποτιμάται διαρκώς (το 1925 η στερλίνα ξεπέρασε τις 350 δραχμές, ενώ η λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου την βρήκε στις 25 δραχμές μόλις), με αποτέλεσμα το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών να επιδεινώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Οι οικονομολόγοι πρότειναν διάφορους τρόπους για ενίσχυση του νομίσματος (ανατίμηση στα επίπεδα του 1918, κλείδωμα της τρέχουσας ισοτιμίας κλπ) αλλά, τελικά, επικράτησε η άποψη που διατύπωσαν οι καθηγητές Ανδρέας Ανδρεάδης και Ξονοφών Ζολώτας: πρώτα ισοσκελισμός του προϋπολογισμού και μετά νομισματική σταθεροποίηση σε τρέχοντα επίπεδα.

Ποιός είπε ότι ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν ο πρώτος τραπεζίτης που έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας; Στην φωτογραφία, το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του 74χρονου τραπεζίτη Αλ.Διομήδη (1949). Δεύτερος από αριστερά (μισοκρυμμένος) ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αριστερά του ο Γεώργιος Μαύρος και πίσω, ανάμεσά τους, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (ο πιο κοντός της παρέας).

Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας…

Αν είμαστε ξύπνιοι είναι μόνο για να φάμε, στο ορκίζομαι στην τιμή μας

Πολλές φορές ένας δημιουργός είναι ένα και μόνο έργο του. Όχι αντικειμενικά, όχι αξιολογικά, όχι επειδή δεν έκανε άλλες καλές ταινίες (κάποιες ίσως και καλύτερες) αλλά με όρους εμπειρίας και προσωπικού βιώματος. Με τους όρους της έκπληξης που μπορεί να σου προκάλεσε η επαφή μαζί του, του ενθουσιασμού που γίνεται και αυτός ανάμνηση μαζί με το έργο τέχνης, ταυτίζεται μαζί του, κυριαρχεί της κριτικής και ψυχρής αποτίμησης.

Για πολλούς από εμάς ο Νίκος Παναγιωτόπουλος που έφυγε αυτές τις μέρες θα είναι για πάντα ‘’οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας’’. Ταινία μνημειακή, εικόνα που σε καταπίνει, σκηνή που την κουβαλάς. Ταινία που σε κερδίζει από τον τίτλο ακόμη, που εγγράφεται σαν φράση για κοινή καθημερινή χρήση.

Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό αυτής της ταινίας που κυριαρχεί αυτό είναι η ίδια η ιστορία που αφηγείται. Βασισμένη στο βιβλίο του γαλλοαιγύπτιου Αλμπέρτ Κοσερύ Les Fainéants dans la vallée fertile (1948), η ταινία είναι υπόδειγμα απλότητας και ταυτόχρονου βάθους. Ένας πατέρας με τους τρεις γιους του, ζουν σε μια πολυτελή βίλα που μόλις κληρονόμησαν, μαζί με την υπηρέτρια τους, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, επί επτά ολόκληρα χρόνια.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ…

Art by Gilad Benari, “The road to peace”

Γράφει η  Ειρήνη Βαρβάρα Λαγουβάρδου

_____________________________________________________________

Συνήθως, όταν μιλάμε για την απώλεια, αναφερόμαστε στο φυσικό θάνατο προσφιλούς προσώπου.
Ωστόσο, η έννοια της απώλειας είναι ευρύτερη συμπεριλαμβάνοντας το πένθος το οποίο καλούμαστε να βιώσουμε και να διαχειριστούμε κάθε φορά που βλέπουμε ανθρώπινες σχέσεις και συνθήκες ζωής να καταρρέουν.
–
●

Τα τελευταία χρόνια της αξιακής, πρωτίστως, κρίσης την οποία διανύουμε πολλοί από εμάς μετρήσαμε πολλές τέτοιες απώλειες οι οποίες συνεπάγονταν ψυχικό και όχι φυσικό θάνατο.
Απώλειες φίλων, συντρόφων, συνεργατών, συγγενών, για τους οποίους πιστέψαμε ότι ήταν οι «δικοί μας άνθρωποι», στηρίχθηκαν από εμάς και, μόλις περιήλθαμε σε κατάσταση οικονομικής κρίσης, μας γύρισαν αυθωρεί την πλάτη, είτε γιατί αντιλήφθηκαν ότι δεν είχαν τίποτα πλέον να κερδίσουν, είτε γιατί φοβήθηκαν ότι θα τους ζητήσουμε βοήθεια ή δουλειά.
Επιπλέον, αρκετοί από εμάς χάσαμε τις δουλειές μας, δηλαδή τη στοιχειώδη συνθήκη επιβίωσής μας.
–
●

Πώς βιώσαμε άραγε όλες αυτές τις απώλειες;
Ποια είναι τα ψυχολογικά στάδια τα οποία περάσαμε (ή περνάμε ακόμα), προκειμένου να τις διαχειριστούμε;
–