Ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού…(Μάνος Χατζιδάκις)…

…Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους.

Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό – που λεν – ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.

Το λεω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί.

Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού.

Μάνος Χατζιδάκις – Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα σχόλια του τρίτου«.

——————————————————————————————

Από: http://antikleidi.com

Κρίστοφερ Λας – Κοινοτισμός ή Λαϊκισμός…

Μετάφραση της ομάδας Afterwords. Από το βιβλίο του Κρίστοφερ Λας «Η Εξέγερση των Ελίτ και η Προδοσία της Δημοκρατίας» (1995,W.W.Norton & Company, Inc)
Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Κοινοτισμός ή Λαϊκισμός» (Communitarianism or populism) (σελ.104-112).

Η καλή κοινωνία, όπως στο «Whose Keeper?», είναι περισσότερο μια επίθεση στην αγορά παρά στο κράτος πρόνοιας. Ο κοινοτισμός, έχοντας αυτή τη μορφή, δε διακρίνεται εύκολα από τη σοσιαλδημοκρατία. Σε κάποιο σημείο οι συγγραφείς του προηγούμενου βιβλίου ζητούν κατηγορηματικά την πολιτική Global New Deal (Παγκόσμια Νέα Συμφωνία), παρά τους όποιους ενδοιασμούς τους για τη «διαχειριζόμενη κοινωνία». Έχουν να πουν τόσα πολλά περί ευθύνης. Είναι όμως η «κοινωνική ευθύνη» και όχι η «ατομική» αυτή που τους απασχολεί. Στην επίκλησή τους για «υπεύθυνη προσήλωση» καταλαβαίνω ότι υπονοούν τη «συμπόνια», το σλόγκαν της σοσιαλδημοκρατίας, ένα σλόγκαν που έχει χρησιμοποιηθεί ανέκαθεν για να δικαιολογήσει τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, τη διεύρυνση των εποπτικών και προστατευτικών λειτουργιών του κράτους και τη γραφειοκρατική διάσωση των γυναικών, των παιδιών και άλλων θυμάτων κακομεταχείρισης. Η ιδεολογία της συμπόνιας, όσο και αν ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά μας, επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό, αυτή καθ’ αυτή, την ανατροπή της πολιτικής ζωής, η οποία δεν εξαρτάται τόσο από τη συμπόνια, όσο από τον αμοιβαίο σεβασμό.

Με τον Κυριάκο πιο σκληρά, πιο αντιδραστικά…

Νέα ηγεσία για τη ΝΔ, νέα στρατηγική για την αστική τάξη

334.572 νεοδημοκράτες ψήφισαν αυτή τη φορά για την ανάδειξη ηγεσίας στο κόμμα τους. Στις εκλογές του Νοέμβρη του 2009 κατά τις οποίες είχε εκλεγεί ο Σαμαράς είχαν ψηφίσει κοντά 800.000. Η σύγκριση των δύο μεγεθών συμπυκνώνει και αποκαλύπτει τη διατήρηση της αποστοίχισης των λαϊκών δυνάμεων και από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και μορφοποιεί άλλη μια φορά το πολιτικό πρόβλημα που έχει το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.

Ο Κ. Μητσοτάκης εκλέγεται με το 52,43% των ψήφων, ή 173.297 ψήφους, δηλαδή λιγότερους από τους μισούς που είχε πάρει τότε ο Αντ. Σαμαράς (386.400) ή το 56% των όσων είχε πάρει η τότε ηττημένη αδερφή του (306.452)

Από το Νοέμβρη του 2009 ως το Γενάρη του 2016 μεσολαβούν μόλις 6 χρόνια.

Στην κανιβαλική πολιτική όμως που εξελίσσεται καταμεσής της κρίσης και τα αλλάζει όλα, το 2009 φαντάζει πλέον μακρινό παρελθόν.

Γι’ αυτό, εξάλλου, φροντίζουν και τα ΜΜΕ τα οποία αποκρύπτουν το ζήτημα και όλα μαζί μιλάνε για τη «μαζικότητα των εκλογών κατά την ανάδειξη του σημερινού αρχηγού της ΝΔ».

Η Κοινωνική Ασφάλιση είναι δικαίωμα και μάλιστα το ελάχιστο…

 

Tι είναι η κοινωνική ασφάλιση; Eίναι μήπως κάποιο προνόμιο των εργαζόμενων ή είναι απλά η δυνατότητά τους να επιβιώνουν όταν δεν μπορούν να εργαστούν, είτε γιατί έκλεισαν τον παραγωγικό τους κύκλο είτε γιατί αρρώστησαν, είτε γιατί έγιναν ανίκανοι για δουλειά (συνήθως εξαιτίας εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας); Kαι πρέπει αυτό το δικαίωμα να το θεωρούμε παραχώρηση από τ’ αφεντικά και το κράτος; Mην τρελαθούμε εντελώς.

♦ Oι εργαζόμενοι παράγουν όλο τον  πλούτο που είναι συσσωρευμένος στην κοινωνία.

♦ Oι εργαζόμενοι πληρώνουν κάθε χρόνο το 80% των φόρων που εισπράττει το κράτος.

♦ Eπομένως, η κοινωνική ασφάλιση είναι το ελάχιστο που μπορούν να απαιτήσουν.

Aκόμα και η καλύτερη κοινωνική ασφάλιση δεν συνιστά κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά αποτελεί κομμάτι της κοινωνικής αδικίας. Kοινωνική δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν πάψουν να υπάρχουν αφεντικά κι εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί. Mέχρι τότε, η κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή η δυνατότητα επιβίωσης είναι το ελάχιστο για τους ανθρώπους της δουλειάς.

Oλος ο κοινωνικός πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους και όχι από τους κεφαλαιοκράτες. Oλος ο πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών είναι η υπεραξία που έκλεψαν, είτε άμεσα (στην παραγωγή και διανομή των υλικών αγαθών) είτε έμμεσα (μέσω του αναδιανεμητικού προς όφελός τους ρόλου του κρατικού προϋπολογισμού). Γι’ αυτό και η κοινωνική ασφάλιση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν παραχώρηση προς τους εργάτες, αλλά ως ελάχιστο δικαίωμά τους. Aν είναι να μιλήσουμε στα σοβαρά για ανταποδοτικότητα, τότε πρέπει οι κεφαλαιοκράτες να απαλλοτριωθούν και οι εργαζόμενοι να γίνουν κύριοι του προϊόντος της δουλειάς τους.

Ο νεοφιλελευθερισμός πολιορκεί τη Ν.Αμερική: Η Ουάσιγκτον στοχεύει Βενεζουέλα, Βραζιλία και Αργεντινή…

Του Jack Rasmus

(μετάφραση, επιμέλεια Σύλβια Βαρνάβα)

__________________________________________________________

Μετά από την 11^η  Σεπτεμβρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες επικέντρωσαν την πιο επιθετική εξωτερική πολιτική τους στη Μέση Ανατολή – από το Αφγανιστάν ως τη Βόρεια Αφρική. Όμως, η πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν, οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις από την πίσω πόρτα στη Συρία ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, και τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ της Ρωσίας, και η απόφαση για επιδότηση και τώρα για εξαγωγή, του πετρελαϊκού σχιστόλιθου και του φυσικού αερίου των ΗΠΑ σε μια άμεση αναστροφή της προηγούμενης αμερικανικής πολιτικής προς τη Σαουδική Αραβία – σηματοδοτούν όλα μαζί μία σχετική μεταβολή της πολιτικής των ΗΠΑ μακριά από τη Μέση Ανατολή.

Με μια φάση σταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή σε εξέλιξη, η πολιτική των ΗΠΑ έχει αρχίσει να μετατοπίζεται από το 2013-14 προς τους πιο παραδοσιακούς στόχους που είχε για δεκαετίες: πρώτον, να ελέγξει και να περιορίσει την Κίνα. Δεύτερον, να αποτρέψει τη Ρωσία, από μια πιο βαθιά οικονομική ενσωμάτωση με την Ευρώπη και, τρίτον, να επαναβεβαιώσει την πιο άμεση επιρροή των ΗΠΑ για άλλη μια φορά, όπως και στις προηγούμενες δεκαετίες, πάνω στις οικονομίες και τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής.