Νίκος Σκοπλάκης
Η αγιογράφηση πολιτικών μορφών της Αριστεράς αποτελεί μορφή λήθης και όχι ιστορικής μνήμης· γι’ αυτό, αν θέλουμε να τιμούμε τους άξιους τιμής, οφείλουμε να αποτιμούμε τα ιστορικά τους εγχειρήματα μέσα στις αντιθέσεις, αλλά και τα εγχειρήματά τους στο τώρα, για όσους είναι ακόμα ζωντανοί.
Σε ό, τι αφορά τον Μανόλη Γλέζο, εκτός από τα πολύ γνωστά του παρελθόντος, δεν έχει να απολογηθεί για κάτι σε κανέναν και για τα διαβήματά του στο τώρα: δεν ήταν ο Γλέζος που επένδυσε στην υποκριτική προβολή ενός προκατασκευασμένου προφίλ, υποπροϊόντος ενός αδιαφανούς μεταπολιτικού μάρκετινγκ εν ονόματι της Αριστεράς, ώστε να συντηρηθεί στην πρωθυπουργία. Δεν ήταν ο Γλέζος που περιφρόνησε και αγνόησε συστηματικά τους πάντες και τα πάντα, εκφυλλίζοντας ένα κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς σε σούπερ-μάρκετ για τη διακυβερνητική αρχή του ενός ανδρός και του περιγύρου του. Δεν ήταν ο Γλέζος που ανέχθηκε ή υποδαύλισε τη δημόσια κατασυκοφάντηση και διαπόμπευση ιδρυτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να σταθεροποιηθεί κυβερνητικά σε «εθνική συνεννόηση» με τρίτο μνημόνιο. Δεν ήταν ο Γλέζος που χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα και το ψηφισμένο πρόγραμμα του κόμματός του ως ανταλλάξιμα είδη για να τα πετάξει στα σκουπίδια ενός eurogroup κι ενός συμβουλίου παλαιομνημονιακών αρχηγών.