2016: Το πείραμα της κατάργησης του χάρτινου χρήματος στην Ελλάδα ξεκινά

Το νόμιμο χρήμα στην Ελλάδα είναι το ευρώ. Όχι το χάρτινο ούτε το ηλεκτρονικό αλλά οποιασδήποτε νόμιμης μορφής του γίνεται αποδεκτό εντός της ευρωζώνης. Επομένως η διάκριση μεταξύ χάρτινου και ηλεκτρονικού χρήματος από το κράτος θα έπρεπε να απαγορεύεται όπως ακριβώς απαγορεύεται η συγκεκριμένη διάκριση σε όλες τις αναπτυγμένες  και δη τις ευρωπαϊκές χώρες του κόσμου.

Στην πολύπαθη Ελλάδα ωστόσο η αποτυχία ή αλλιώς η ανικανότητα των αρχών να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, αρχικά και πρωτίστως καλλιεργώντας την ανταποδοτική φορολογική συνείδηση στους πολίτες μέσω της δημιουργίας ενός σοβαρού κράτους όπου ο καθένας θα αισθάνεται ότι αξίζει πράγματι να καταβάλει μεγάλους φόρους σε αυτό για τις πολύτιμες υπηρεσίες που του παρέχει, οδηγεί σε καταχρηστική άσκηση της εξουσίας τους και στην επιβολή αμφιβόλου δημοκρατικότητας μέτρων.

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ  

 

Θυμόσαστε τι έλεγε ο Τσίπρας στις 25 Γενάρη το βράδυ, όταν πανηγύριζε τη νίκη του στα Προπύλαια, έχοντας θριαμβεύσει στις βουλευτικές εκλογές επί της ΝΔ με οκτώμισι εκατοστιαίες μονάδες διαφορά – 36,34% ο ΣΥΡΙΖΑ και μόλις 27,81% η ΝΔ: »H ψήφος του ελληνικού λαού ακυρώνει σήμερα με τρ’όπο αδιαμφησβήτητο τα μνημόνια της λιτότητας και της καταστροφής! Καθιστά την τρόικα παρελθόν!» διακήρυσσε μεγαλόστομα. »Ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού και γι’ αυτό θα τον υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», πρόσθετε.

»Παρελθόν» η τρόικα. »Ακύρωση των Μνημονίων. Κούφια λόγια του αέρα! Μπούρδες! Πολιτικά φληναφήματα. Πριν περάσουν έξι μήνες, ο δήθεν αριστερός πρωθυπουργός είχε υπογράψει το Μνημόνιο Τσίπρα! Για να »υπηρετήσει μέχρι τέλους τον ελληνικό λαό», προφανώς! Εξομοιώθηκε έτσι με τον κατάπτυστο Γιωργάκη Παπανδρέου και τον επονείδιστο »κωλοτούμπα» Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός αφού εγκατέλειψε την αρχική αντιμνημονιακή του στάση. Ο σοσιαλδημοκράτης Παπανδρέου, ο δεξιός Σαμαράς, ο αριστερός Τσίπρας – όλοι τους ακολούθησαν τελικά την ίδια πολιτική. Μόνο που ο Τσίπρας προσπάθησε να προσδώσει μελοδραματικές διαστάσεις στην απόφαση του να μεταπηδήσει στο μνημονιακό στρατόπεδο των Γερμανών. Τι να κάνει ο άνθρωπος, πρέπει να σώσει την εκλογική πελατεία του! »Αν έφευγα από τη διαπραγμάτευση εκείνο το βράδυ της 12ης Ιουλίου 2015, θα γινόμουν ήρωας για ένα βράδυ, ίσως και για δυο ή τρία, αλλά αυτό θα ήταη καταστροφή όχι μόνο για εμένα, αλλά για τον ελληνικό λαό», δηλώνει ο Αλέξης Τσίπρας στον Βρετανό δημοσιογράφο Πολ Μέισον, ο οποίος έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση με τίτλο »Αυτό είναι πραξικόπημα!». » Το δίλημμα ήταν σκληρό» συνεχίζει το μελόδραμα ο Τσίπρας:

γιατί έτσι…

έτσι ε; α σ’έχω στο χέρι,να το έτσι που περίμενε παράφορα την ανάγκη σου για λογική,το ικανοποιητικό έτσι, το ερμηνευτικό έτσι…το έτσι το συμπερασματικό μετά μια μακρά παράγραφο, το έτσι που διώχνει τις καταπιεστικές σκιές, το έτσι που μοιάζει με γιγάντιο οδοκαθαριστή, που τα μαλλιά του χάνονται μέσα στα άστρα και τα πόδια του τρυπώνουν από τους φεγγίτες στα υπόγεια των ανθρώπων, το έτσι που σκανδαλίζει τους ποιητές στα πουπουλένια τους κρεβάτια, το έτσι! αυτό που πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα, και δοκιμάζει τους σύρτες, και την ασφάλεια των απομονωμένων ανθρώπων… το έτσι ανήκει σε μένα και δε θα πω λέξη γιατί συμβαίνει έτσι…

έτσι δοκιμάζω τη δύναμη των σκέψεών μου, έτσι αναρωτιέμαι τι έχει πεθάνει μέσα μου, τι είναι ακόμα αποτελεσματικό, και στο κατώφλι του νου μου, σταματημένο μια στιγμή, έτσι απρόσμενα, από μια απαίσια κραυγή, περπατά έτσι στα δωμάτια του κεφαλιού μου, με το μέσο της γραφής, ένα-ένα, ψάχνοντας τα θαμμένα μου γιατί…

Η Πάμελα Άντερσον Στην Έρημο…

Ο χρόνος είναι πολύ πιο μυστηριώδης απ” τον χώρο. Ο Αϊνστάιν έκανε τη μαλακία και τους έβαλε να συγκατοικούν, τους έκανε αδέλφια, δίδυμα, και πιο πολύ, τους ένωσε, σιαμαία αδέλφια, χωροχρόνος είπε και νόμισε ότι ξεμπέρδεψε.

Όμως ο χρόνος είναι εσωστρεφής και αντικοινωνικός, κρύβεται απ” τους πάντες. Κάποιοι λένε ότι δεν υπάρχει καν, κι εκείνος το πιστεύει κάποιες φορές.

Τι είναι ο χρόνος; Το παρελθόν έχει χαθεί, το παρόν είναι απροσδιόριστο (Τώρα! Όχι, πέρασε… Τώρα! Πάλι πέρασε), το μέλλον δεν υπάρχει ακόμα.

Πώς μπορείς, λοιπόν, να τον βάζεις στο ίδιο δωμάτιο με τον ξενέρωτο χώρο; Που πάντα είναι εκεί;

Λέγεται πως όταν ο Αλβέρτος δημοσίευσε τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας έλαβε μια ανώνυμη επιστολή. Σ” εκείνη είχαν γράψει μόνο, με κεφαλαία γράμματα και απειλητικά θαυμαστικά:
«ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΜΠΥΛΟ!!!!»

Κάτι μου λέει ότι ήταν ο ίδιος ο χρόνος που είχε στείλει το γράμμα.

 

Κούβα: 4% ανάπτυξη, παρά το εμπάργκο! …

Διάβαζα λίγο νωρίτερα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο enikos.gr με τίτλο «Θέλετε να γίνουμε Κούβα;«, το οποίο γράφτηκε επ’ ευκαιρία τής συμπλήρωσης 57 χρόνων από εκείνη την ιστορική πρωτοχρονιά τού 1959, τότε που ο Τσε με τους άντρες του μπήκαν στην Αβάνα κι έβαλαν ταφόπλακα στο διεφθαρμένο καθεστώς τού Φουλχένσιο Μπατίστα. Προς στιγμήν σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω (μαζί με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που περιέχει) αλλά δεν μου πήγαινε καλά ν’ αρχίσω την χρονιά με αντιγραφή. Έτσι, αποφάσισα να παραθέσω απλώς τον σχετικό διασύνδεσμο (θεωρώντας αυτονόητο ότι θα τον επισκεφθείτε) και να ασχοληθώ με κάτι άλλο κουβανικό, το οποίο μάλλον δεν θα διαβάσετε αλλού. Πάμε, λοιπόν, μια βόλτα ως την Αβάνα.

Στα τέλη Δεκεμβρίου, όπως γίνεται κάθε χρόνο, το υπουργικό συμβούλιο της Κούβας συζήτησε τα αποτελέσματα της κουβανικής οικονομίας και αποφάσισε τις κατευθύνσεις που θα ακολουθηθούν το 2016. Παράλληλα, στο τριήμερο 27-29 του μηνός, συνήλθαν η Εθνοσυνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας και οι επιτροπές της για να συζητήσουν τα ίδια θέματα αλλά και για να χαράξουν τον προϋπολογισμό της νέας χρονιάς. Τέλος, στις 28 Δεκεμβρίου έγινε και ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, όπου τα ζητήματα της οικονομίας βρέθηκαν στο επίκεντρο.

Η Εθνοσυνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας (La Asamblea Nacional del Poder Popular)

δύο ματς κι η δυνατότητα ενός άλλου κόσμου…

της Λένας Δελβερούδη

____________________

«Θα κοιτάξουμε πέρα από τη χυδαιότητα, θα μαντέψουμε τη δυνατότητα ενός άλλου κόσμου. Ένός άλλου κόσμου όπου (…) θα είμαστε συμπατριώτες και σύγχρονοι όλων εκείνων που θα θέλουν τη δικαιοσύνη και θα θέλουν την ομορφιά, όποιος κι αν είναι ο τόπος που γεννήθηκαν και η εποχή που έζησαν, χωρίς να δίνουμε καμία σημασία στα σύνορα της γεωγραφίας και του χρόνου»[1]. Ναι, Εδουάρδο Γκαλεάνο, αυτήν την ουτοπία να ψάξουμε. Τα σύνορα είναι ένα κουβάρι, γι΄αυτό προσοχή μην μπερδευτούμε. Ακολουθούν πολλά ονόματα και δυο κυρίως ματς.

Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ, 2 Μαΐου 1962, τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, Μπενφίκα-Ρεάλ 5-3. Πολύς και καλός κόσμος στο γήπεδο, κι ορισμένοι έχουν γνωρίσει τα σύνορα κι από τις δυο πλευρές.