G. Monbiot: To Δώρο του Θανάτου

George Monbiot 

Για την φρενίτιδα της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης

Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που έστω να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις μια κούκλα-βασίλισσα που κινείται με ηλιακή ενέργεια, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφίβολης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε μια χρήση υλικών της οποίας οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.

Κάνοντας έρευνα για την ταινία της ‘Η Ιστορία των Πραγμάτων’, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που περνούν μέσα από την καταναλωτική οικονομία, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).

Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δεν μπορούν να χάσουν τη χρησιμότητά τους, γιατί εξαρχής δεν είχαν καμία χρησιμότητα. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Δεν περιμένουμε κανείς να τα χρησιμοποιήσει, ούτε καν να τα ξανακοιτάξει μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να προκαλέσουν ένα ‘ευχαριστώ’, ίσως και κάνα-δυο ειρωνικά γέλια, και μετά να πεταχτούν.

#Βίντεο: Σπασμένος Κόσμος. Αληθινά Πρόσωπα της Ανισότητας…

To βίντεο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από την ταινία μεγάλου μήκους HUMAN (www.human-themovie.org) του Yann Arthus-Bertrand.

Όπως κάθε ιστορία, το ίδιο και αυτή έχει μια αρχή. Μια μέρα, στο Μάλι, ο Yann Arthus-Bertrand ήταν το θύμα μιας βλάβης ελικόπτερο. Ενώ περίμενε για τον πιλότο, πέρασε όλη τη μέρα με έναν αγρότη ο οποίος του μίλησε, με μεγάλη αξιοπρέπεια και χωρίς παράπονο, για την καθημερινή ζωή του, τις ελπίδες του, τους φόβους του και τη μοναδική φιλοδοξία του: να ταΐσει τα παιδιά του. Ο Yann παραμένει έντονα σημαδεμένος από αυτή τη συνάντηση, με αυτόν τον άνθρωπο που τον ένιωσε τόσο κοντά του.

Ο σκηνοθέτης και καλλιτέχνης  Yann Arthus-Bertrand πέρασε τρία χρόνια συλλέγοντας πραγματικές ιστορίες από 2.000 άνδρες και γυναίκες σε 60 χώρες. Δουλεύοντας με μια αφοσιωμένη ομάδα μεταφραστών, δημοσιογράφων και εικονοληπτών, ο Yann συλλαμβάνει βαθιές προσωπικές και συναισθηματικές περιγραφές για θέματα που μας ενώνουν όλους, την πάλη με την φτώχεια, την ομοφοβία, και το μέλλον του πλανήτη μας.

Στο παρακάτω βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους, παρουσιάζονται κάποια από τα αληθινά πρόσωπα της ανισότητας, που χαρακτήριζει τις σύγχρονες κοινωνίες καθώς και ο σύχρονος τρόπος ζωής, που επιδιώκει όλο και περισσότερο την συγκέντρωση χρημάτων και υλικών αγαθών, εις βάρος άλλων ανθρώπων.

(περισσότερα για την ταινία Human εδώ :http://www.filmsforaction.org/watch/human/)

__________________________________________________

Από:

https://omniatv.com/blog/5795-

Υπάρχει ποίηση στην Παιδεία; …

Του Μιχάλη Κονιόρδου

____________________________________________________________

Κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν το Υπουργείο Παιδείας στεγαζόταν στην Μητροπόλεως, επισκέφθηκα ένα σύμβουλο του Υπουργού και καθώς καθυστερούσε – κατά τα συνήθη – η συνάντηση, για να «σκοτώσω» τον χρόνο μου στον προθάλαμο όπου καθόμουν, άρχισα να μετρώ στην απέναντί μου τεράστια εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα, τους διατελέσαντες υπουργούς Παιδείας από την σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι τότε:

 Στα 170 χρόνια συνέχειας ελληνικού κράτους είχαν διατελέσει υπουργοί Παιδείας, 180 περίπου ψυχές. Έχει υπάρξει μάλιστα και ημερήσιος Υπουργός Παιδείας…

Θυμάμαι καλά αυτό το περιστατικό κάθε φορά που ακούω πως ο κάθε νέος Υπουργός ανακοινώνει την έναρξη ενός διαλόγου ή τις προθέσεις του για μεταρρυθμίσεις:συνήθως η επιφυλακτικότητα, ορισμένες φορές η καχυποψία, και ένα μειδίαμα στο άκουσμά τους, περιγράφουν το τι εισπράττω από τις ανακοινώσεις του εκάστοτε κ. Υπουργού Παιδείας.

Ναι, ο Οδυσσέας υπήρξε: Αστροφυσικοί μελέτησαν τις εκλείψεις και εντόπισαν την ημερομηνία που σκότωσε τους μνηστήρες της Πηνελόπης

Την ημερομηνία κατά την οποία ο μυθικός Οδυσσέας σκότωσε τους μνηστήρες της Πηνελόπης εντόπισε μία ομάδα αστροφυσικών. Σύμφωνα με την Καθημερινή,  η νέα αυτή απόπειρα χρονολόγησης των Ομηρικών Επών, συγκρίνει τα φυσικά φαινόμενα που περιγράφονται στα έπη με αστρονομικά φαινόμενα, και ελέγχει την ιστορική αλήθεια της αφήγησης. Αποτέλεσμα, ο εντοπισμός ημερομηνιών για συμβάντα που αποτυπώνονται στα έπη, και μια νέα αντίληψη για την ιστορικότητά τους, η οποία φιλοδοξεί να παρέμβει στο Ομηρικό ζήτημα.

«Πιστεύουμε ότι ο μύθος εξυφαίνεται γύρω από πραγματικά γεγονότα», τονίζει στην kathimerini η κ. Παναγιώτα Πρέκα-Παπαδήμα, καθηγήτρια Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η ίδια μαζί με διεπιστημονική ομάδα, η οποία και έκανε σχετικές δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, πιστεύουν ότι μερικά από τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν στ’ αλήθεια και αποδεικνύουν ότι τα φυσικά φαινόμενα που αναφέρονται συμπίπτουν με τον χρόνο της αφήγησής τους.

«Ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη στις 25 Οκτωβρίου 1207 π.Χ.

Οικονομικές σκέψεις στο τέλος της χρονιάς

‘Ανχελ Ούμπιδε

Όταν ένα γαλλικό βιβλίο 500 σελίδων για την παγκόσμια ανισότητα έχει γίνει διεθνές μπεστ-σέλερ και μια ταινία για περίπλοκα πιστωτικά παράγωγα έχει συγκεντρώσει στο καστ της μια μακρά λίστα καρδιοκατακτητών του Χόλιγουντ, αντιλαμβάνεται κανείς πως τα οικονομικά έχουν γίνει της μόδας, γράφει ο Άνχελ Ούμπιδε – ανώτερος συνεργάτης του Peterson Institute for International Economics – σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε προπαραμονή Χριστουγέννων στην ισπανική εφημερίδα El Pais. Και δεν είναι και παράλογο, αφού, όπως εξηγεί, η οικονομική επιστήμη μελετά τη διαχείριση περιορισμένων πόρων, και συνεπώς κατά τις καλές εποχές όπου αυτοί αφθονούν, είναι εν πολλοίς άνευ σημασίας, ενώ κατά τη διάρκεια κρίσεων, ο καθένας γίνεται ερασιτέχνης οικονομολόγος προκειμένου να επιβιώσει. Καθώς λοιπόν η οικονομία ανακάμπτει, είναι μια καλή στιγμή να σκεφτούμε τι έχουμε διδαχθεί από την πρόσφατη χρηματοοικονομική κρίση.

Το μέγεθος της κρίσης έχει δημιουργήσει καταστάσεις που δεν έχουμε ξαναδεί, και οι λύσεις που έχουν εκπονηθεί έχουν εγείρει πολλή κριτική – η περισσότερη άδικη και βασισμένη σε ιδεολογικές προκαταλήψεις, ή απλά στην ιδέα ότι «δεν το ΄χουμε ξαναδεί και ως εκ τούτου θα πρέπει να είναι λάθος» (για παράδειγμα, η κριτική αναφορικά με τα μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια). Πάνω απ΄ όλα, έχουμε δει πως οι συνταγές για τη διαχείριση μιας ήπιας ύφεσης δεν λειτουργούν καλά σε περιπτώσεις βαθιάς ύφεσης. Πλέον μοιάζει σαφές ότι οι οικονομολόγοι έχουν ξοδέψει πάρα πολύ χρόνο στη μελέτη της οικονομική δυναμικής των ήρεμων περιόδων, και όχι αρκετό στη διερεύνηση της δυναμικής και των συνεπειών μιας βαθιάς κρίσης. Πολλές αλήθειες που θεωρούνταν σχεδόν απόλυτες αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά.

ΤΖΑΒΑΛΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ: «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΨΕ…»

Αφιέρωμα στον κομμουνιστή ηθοποιό Τζαβαλά Καρούσο (πέθανε σαν σήμερα, στις 3 Γενάρη του 1969) που επιμελήθηκε ο Ηρακλής Κακαβάνης, μέλος της Συντακτικής Ομάδας του περιοδικού.

Τζαβαλάς Καρούσος: «Δεν έχει θέατρο απόψε…»

Σαν σήμερα 3 Γενάρη 1969 πέθανε ο Τζαβαλάς Καρούσος, σπουδαίος ηθοποιός, ποιητής και αταλάντευτος κομμουνιστής με θητεία στα ξερονήσια (Ικαρία, Μακρόνησο, Αϊ-Στράτη).  Ηταν από τους πρώτους που συνέλαβε η Χούντα και τον έστειλε στη Γυάρο. Το βράδυ της 21ης Απρίλη του 1967 τέλειωνε για τον Καρούσο για Πάντα το θέατρο. «Δεν έχει θέατρο απόψε…» είπε. Από τη Γυάρο βγήκε βαριά άρρωστος, για να φύγει στη συνέχεια για το Παρίσι, όπου στις 3/1/1969 νικήθηκε από την επάρατο. Ουσιαστικά ο Τζαβαλάς πέθανε από καημό για τα νέα πάθη της Ελλάδας, όπως είπε στον επικήδειο αποχαιρετισμό του ο σκηνοθέτης Νίκος Παπατάκης: «Ο Καρούσος πέθανε από μια αρρώστια που ενάντιά της θα έπρεπε να επιστρατευτούν όλες οι δυνάμεις του κόσμου. Αυτή η αρρώστια ονομάζεται φασισμός». Γεννήθηκε στις 8 Σεμπτέμβρη 1904.

Η θεατρική δραστηριότητα του Τζ. Καρούσου υπήρξε συνυφασμένη με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του τόπου μας. Ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές, εξόριστος, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί πιστά την τέχνη του, δίνοντας πνοή στο θέατρο της εξορίας.

Πολλά για τον Καρούσο αφηγείται ο συνεξόριστός του Γιώργος Φαρσακίδης στο βιβλίο του «Πολιτιστικά και ευτράπελα από τα στρατόπεδα των εξορίστων». Επιλέξαμε δύο χαρακτηριστικά περιστατικά (από το ίδιο βιβλίο και οι φωτογραφίες).

Μπάνια Λούκα: H σερβοβόσνια συνδικαλίστρια Ράνκα Μίσιτς δείχνει το δρόμο!…

Του Γιώργου Μητραλιά

____________________________________________________________

Με δεδομένο ότι συμπολίτευση και αντιπολίτευση της Republika Srpska υποστήριζαν το νομοσχέδιο διαφωνώντας μόνο στην κατεπείγουσα διαδικασία ψήφισής του, όλα θα είχαν εξελιχθεί απρόσκοπτα και «ειρηνικά» (ακριβώς όπως έχει ήδη συμβεί στις υπόλοιπες κρατικές οντότητες της πολύπαθης Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, που έχουν ψηφίσει το απαράλλακτα ίδιο νομοσχέδιο), αν δεν υπήρχε το συνδικάτο και η μαχητική πρόεδρός του Ράνκα Μίσιτς (Ranka Misic). Μη αρκούμενη να κάνει απλώς το «καθήκον» της, όπως τόσοι άλλοι συνδικαλιστές, η 55χρονη εργάτρια Ράνκα Μίσιτς, μητέρα ενός παιδιού και χήρα στρατιώτη που σκοτώθηκε στον πόλεμο της δεκαετίας του 1990, έσπασε τον κλοιό των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων που «προστάτευε» το Κοινοβούλιο και αψηφώντας τους ελεύθερους σκοπευτές που πόζαραν επιδεικτικά στη ταράτσά του, μπήκε μόνη της στη Βουλή. Και εκεί άρχισε η ιστορία που ταράζει πια τα νερά σε όλη τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και πέρα από αυτή…