Κείμενο: Βασίλης Γαλούπης*
Daily Archives: 28/10/2015
Tα μεγάλα ΟΧΙ πάντα τα λέει ο λαός…
Έγραφε στο χρονογράφημά του ο Κώστας Βάρναλης, στις 28/10/1947 για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.
Το τι νόημα δίνουνε στον όρο “αλβανικό έπος” οι φυγάδες του “έπους” φαίνεται από το νόημα που δίνουνε σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες όπως π.χ “απελευθέρωση”, “ανεξαρτησία”, ”δημοκρατία”, “αμερικάνικη βοήθεια”, “πνευματική ελευθερία” κλπ. Το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.
Η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήτανε πράξη ανωτέρας βίας παρά θεληματική συμμαχία με τον εχθρό εναντίον του λαού. Και κανένας από τους μεταδεκεμβιανούς κυβερνήτες δεν αμφιβάλλει πως στην σημερινή επέτειο δεν γιορτάζεται το “αλβανικό έπος”, παρά η “συνθηκολόγηση” και η συνεργασία με τον εχθρό. Αν τότε ο ελληνικός λαός νικούσε ως το τέλος τους εχθρούς κι έσωζε την ελευθερία του, οι σημερινοί συνεχιστές της 4ης Αυγούστου, τη σημερινή επέτειο θα την είχανε ημέρα “εθνικού πένθους”…»
70 χρόνια πέρασαν και ο Βάρναλης μοιάζει σαν να τα έγραψε χτες…
Του χέστη η μάνα χαίρεται τ’ αντριωμένου σκούζει…
Crematorium…
«Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος»
————————————————
Το αίμα είναι το πετρέλαιο της ιστορίας. Οι αγορές δουλεύουν με αίμα. Οι τράπεζες δουλεύουν με αίμα. Απ’ τα πεδία των μαχών το αίμα κυλάει στα ποιήματα και στα τραγούδια. Παιδικές φωνούλες με όλο το λυρισμό της άγουρης νεότητας τραγουδούν το αίμα. Θέλει νεκροί χιλιάδες να’ ναι στους τροχούς. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Να δίνουν το συκώτι τους. Τα νεφρά τους. Μέσα σ’ αυτό το σιωπηλό τρένο της ατέλειωτης σφαγής ύμνοι ακούγονται από κοριτσίστικα χείλη. Από δροσερά νιάτα που θα οδηγηθούν λίαν συντόμως στο κρεματόριο της καριέρας ή στο καρτοσυμβόλαιο της ανεργίας. Εκεί που κανένας επίσημος δε θα μιλήσει για την χλεύη του πένθιμου κωμικού κόσμου. Εκεί που θα παρελάσουν τα τρυφερά μειράκια με όση κούφια υπερηφάνεια τους έχει μεταδώσει ο μισαλλόδοξος εθνοφασισμός. Τα ιστορικά βιβλία, τα σήριαλ, ο παπάς, ο δάσκαλος, ο κατηχητής, ο εθνικός ποιητής, ο κέρβερος, ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά, η Βέμπο, ο Κώστα Πρέκας. Η πατρίς ενώνει. Έξω η πολιτική απ’ τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις εκκλησίες, τους οίκους ανοχής. Ο ηγέτης όλων των ελλήνων Γιαννάκης Μεταξάς είπε το όχι. Ο εθνικός μας ποιητής έγραψε ένα υπέροχο φασιστικό ύμνο στη σφαγή. Έφταναν στο ακρογιάλι του τα σπλάχνα των ανθρώπων. Πόδια, χέρια, κεφάλια. Μια μάζα όλοι. Εχθροί και πατριώτες. Ένδοξη σπορά. Σε γνωρίζω απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή. Σε γνωρίζω απ’ το θάνατο στα μάτια. Τη φωτιά στους φούρνους. Τα κρεματόρια. Σε γνωρίζω απ’ τα κούφια κεφάλια όπου χώρεσε τόση γνώση για αφανισμό και λιώσιμο. Αίμα στο Δίστομο, στη Χιροσίμα. Αίμα παλιό και καινούργιο και φρέσκο αίμα της στιγμής. Αίμα ελλήνων, αίμα γερμανών, αίμα πούστηδων, αίμα γυναικών, αίμα μαύρων και αίμα λευκών. Αίμα του κύκνου που τραγουδά υπέροχα πριν πεθάνει. Αίμα όλο αθωότητα και εξουσία. Αίμα καύσιμο του μίσους. Αίμα στο σβέρκο των ευζώνων. Αίμα στα μπούτια κοριτσιού. Αίμα στον κώλο του στρατιώτη. Αίμα στο μουνί της μάνας. Ψόφια παιδιά και ψόφιο μέλλον. Αίμα σε κάθε ποίημα και σε κάθε στομάχι. Αίμα στις φωνούλες των παιδιών και στις χλωμές τους φλέβες. Αίμα για το έθνος. Για του Χριστού την πίστη την αγία. Αίμα για την Εταιρία και το νοικοκυριό. Αίμα για τον Φύρερ που δεν κατάφερε να γαμήσει τόσους πολλούς όσους ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Αίμα για τα κουτάβια του Φύρερ και του Ροκφέλερ. Αίμα για το ντεπόζιτο του θεού και της ακαδημίας. Αίμα για να χορτάσει ο δικηγόρος, ο ιερέας, ο δάσκαλος, ο πολιτικός. Αίμα για να περιστρέφεται η φτερωτή ολέθρων και καταστροφών.
Αίμα νυν και αεί. Και εις τους αιώνες των αιώνων.
O Μάνος Χατζιδάκις για την 28η Οκτωβρίου…
«Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Άσε και εκείνη την μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις ότι ήμασταν και οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για άλλη μια φορά νίκησαν οι Χίτες, οι κουτσαβάκιδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και οι Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».