«Αυτός είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος, έχει πάει Πανεπιστήμιο…»

Μήπως έφτασε ο καιρός να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα;

Ντίνος Ρητινιώτης*

Και να σου πω ρε συ Κατερίνα. Πώς και τα έφτιαξες μαζί του; Εσύ με πτυχίο και μεταπτυχιακό, αυτός γκαρσόνι…». Τα λόγια αυτά, στα οποία υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας, ανήκουν σε γνωστή μου που προσπαθούσε να… νουθετήσει μια φίλη της για τη νέα της σχέση.

Βλέπετε, η γνωστή μου κάνει αυτή τη στιγμή το διδακτορικό της και μπροστά σε αυτόν της τον τίτλο δεν μπορεί να σταθεί καμία άλλη ειδικότητα. Όπως επίσης, δεν μπορεί να σταθεί μέσα στο μυαλό της η πιθανότητα δυο άνθρωποι με διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο να συμπορεύονται και (γιατί όχι;) να αγαπιούνται.
Καλώς ή κακώς, οι μεταπολιτευτικές γενιές στην Ελλάδα έχουμε μεγαλώσει παρερμηνεύοντας την έννοια της μόρφωσης. Κι αυτό διότι, συγχέουμε στον απόλυτο βαθμό μέσα στον μυαλό μας αλλά και σε όλα τα στάδια της κοινωνικοποίησής μας, τη χρησιμότητα της ακαδημαϊκής μόρφωσης με την αναγκαιότητα της ουσιαστικής μόρφωσης. «Αυτός είναι μορφωμένος, έχει πάει πανεπιστήμιο», ακούγαμε ως μόνιμη επωδό από τα χείλη των γονέων μας τη φράση. Και να που η δική μας η γενιά, η γενιά που «έρχεται για να ξεριζώσει το παλιό» απολαμβάνει να βάζει στο στόμα της ατάκες όπως αυτή της εισαγωγής. Ή ακόμη χειρότερα, να κρύβει την ανεπάρκειά της πίσω από σοφά σοσιαλμιντικά quotes και άλλες ευφάνταστες ραδιουργίες.

Η παρανόηση που σχετίζεται με την ουσιαστική μας καλλιέργεια, είναι μονάχα μία από τις πάμπολλες που έχουμε υιοθετήσει ως λαός. Δυσκολευόμαστε πολύ να αποδεχθούμε ότι πραγματική μόρφωση και καλλιέργεια μπορεί να αποκτήσει ένας εργάτης σε κλωστοϋφαντουργία κι ένας απόφοιτος λυκείου που επέλεξε άμα τη ενηλικίωσή του το εμπορεύειν αντί για το πανεπιστήμιο, με τον ίδιο ή ακόμη πιο πρόσφορο τρόπο συγκριτικά με κάποιον που είχε την ευκαιρία να αποκτήσει δύο και τρία πτυχία.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε πράξεις και να ακούμε απόψεις κάθε άλλο παρά «καλλιεργημένες» από άτομα που η νεοελληνική λογική τα έχει κατατάξει με περίσσια ευκολία στην ελίτ της μορφωτικής πυραμίδας.

Καλό, λοιπόν, θα ήταν να θυμίσουμε προς όλους αυτούς (και να θυμηθούμε κι εμείς μαζί), μερικές συμβουλές που έγραψε το 1886 σε ένα γράμμα ένας νέος 25 χρονών προς τον 28χρονο αδερφό του.

Βίτγκενσταϊν και ορθόδοξη πατερική σκέψη «Μορφή Ζωής» και Καθολικότητα

Δημήτρης Γ.Ιωάννου

Έχοντας προσπαθήσει λοιπόν να καταπολεμήσει την αντίληψη ότι οι έννοιες έχουν ουσιώδες περιεχόμενο, ο Βιτγκενστάιν ολοκληρώνει την θεωρία του με τον ισχυρισμό ότι τελικά η σημασία μιας έννοιας είναι ακριβώς η χρήση της στα πλαίσια μιας «μορφής ζωής». Υπάρχουν, κατ’ αυτόν, διάφορες «μορφές ζωής», οι οποίες νοούνται περίπου ως συνεκτικές ολότητες, και δίνουν την σημασία στις λέξεις. Το πλέον σημαντικό είναι να προσέξουμε ότι, κατά τον Βιτγκενστάιν, αυτή η πληθώρα μορφών ζωής δεν μπορεί να δημιουργήσει καθεαυτή κανένα φιλοσοφικό πρόβλημα, ούτε υπάρχει εκ μέρους του κανένας ειδικότερος προβληματισμός που να αφορά τον τρόπο που αυτή γεννιέται, σχηματίζεται, αναπτύσσεται, και, συχνά, παρακμάζει ή πεθαίνει. Μερικές μάλιστα μορφές ζωής -η ηθική, η θρησκεία, η τέχνη- θεωρούνται ότι περίπου αποτελούν αυτόνομες οντότητες του υπαρκτού, που ερείδονται πάνω σε μια ικανότητα του ανθρώπου να συλλαμβάνει καταστάσεις που υπερβαίνουν το διανοητικό (χωρίς βέβαια παράλληλα ο φιλόσοφος να αναγνωρίζει ότι αυτές οι μορφές ζωής πράγματι «αναφέρονται» σε κάτι). Οι αντιλήψεις του  Βιτγκενστάιν πάντως για την «μορφή ζωής», που στην ουσία δεν έχουν πλήρως αποσαφηνιστεί ποτέ και διατηρούν μια συστηματική αοριστία, έχουν περίπου ως  εξής[1]:

οι έννοιες (ακόμη και των μαθηματικών) έχουν κατά βάση συμβατικό χαρακτήρα, και αποτελούν μέρος της «φυσική ιστορίας» του ανθρώπου. Οι έννοιες υπάγονται πάντα σε ένα πολιτιστικό πλαίσιο, το οποίο και τις υπερβαίνει. Για να καταλάβουμε κάποιον γλωσσικό όρο, θα πρέπει να προστρέξουμε πρωτίστως στην πολιτιστική παράδοση που κρύβεται πίσω από αυτόν -χωρίς όμως στην ουσία να δικαιούμαστε να υποβάλλουμε αυτήν την παράδοση σε κριτική. Αυτό το τελευταίο θα καθιστούσε αναγκαία την επιστροφή στον ουμανισμό, και ο φιλόσοφος δεν το επιθυμεί. 

Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Ο προφήτης είναι αυτός που φωτίζει το θλιβερό σκότος της ανυπαρξίας. Πέρα από ζωή και θάνατο, από πολιτισμούς και καρκίνους, δεν υπάρχουν λόγια αλλά ένα είδος ατάραχης και ανυποψίαστης ευτυχίας. Οι μέρες μας είναι μετρημένες στα δάχτυλα του διαβόλου. Εδώ είναι οι διάδρομοι απογείωσης των φτωχών για τον άλλο κόσμο. Εδώ μουδιάζουν τα κορμιά και χάνουν βασανιστικά το οξυγόνο τους πάνω στον ιερό συνωστισμό και το θρησκευτικό οίστρο. Εδώ μένουν τα κουφάρια ως ενθύμια ευλάβειας και αφοσίωσης. Σωροί σκορπισμένοι μετά την ξαγρύπνια και την προσευχή, νικημένοι απ’ το σατανά που δεν πετροβολά αλλά κερδίζει και νικά όταν τον πετροβολούν. Ανάμεσα σε σκόρπιες κραυγές, πτώματα φωτογραφημένα, δια παντός άταφοι νεκροί στο σαμποδρόμιο της πίστης. Ξένοι νεκροί, όχι δικοί μας. Παραδομένοι σε μιαν ατοπία ιεροσυλίας και παρωδίας. Αφού, αντί να αγοράσουν ζωή με την προσευχή εξαργύρωσαν το γραμμάτιο του θανάτου. Πετώντας με μανία πέτρες στον τιτλούχο του Κακού. Στον ρέκτη των αμαρτιών που ο αρμόδιος γραφειοκράτης αποκομιδής ψυχών στοχοποίησε με τελετουργική προσήλωση. Οι νεκροί δεν εγκαταλείπονται απ’ τη θρησκεία τους αλλά αποτελούν το κραταιό της επιχείρημα. Και οι νεκροί είναι πάντα αυτοί που σιωπούν. Παραδομένοι εις τον ατελεύτητον σκώληκα. Στους εργολάβους ομαδικών τάφων. Στη στατιστική.

---

Aπό:

https://dromos.wordpress.com/2015/09/25/

σημειώσεις για την «προσφυγική κρίση»…

Του Χρήστου Σύλλα

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και για συγκεκριμένους λόγους που θα τεθούν παρακάτω προτιμώ να μιλάω για «προσφυγικό ζήτημα» και όχι για «προσφυγική κρίση», έναν όρο που χρησιμοποιείται κατ” εξακολούθηση από τα καθεστωτικά μίντια και από αρκετούς συμμετέχοντες στη συζήτηση (στο debate για να είμαστε και λίγο μοντέρνοι) που αφορά τις προσφυγικές εκτοπίσεις και γενικότερα τις μεταναστευτικές κινήσεις πάνω στον πλανήτη.

Η χρήση του όρου «προσφυγική κρίση» αποτελεί μια θεσμική, επίσημη, «ορθολογική» περιγραφή ενός κοινωνικού-οικονομικού ζητήματος που διαστρεβλώνεται εσκεμμένα από την πλευρά του κυρίαρχου λόγου. Όπως όλα τα κοινωνικά ζητήματα στο καπιταλιστικό κύκλωμα του θεάματος ξεφτίζουν από την ουσία τους, τις αιτίες και τα αποτελέσματά τους, έτσι και η «προσφυγική κρίση» αντικειμενικοποιείται με τέτοιο τρόπο από τα μίντια, τους «ειδικούς» και όσους εκφέρουν σχετικό λόγο ώστε αυτό που καταφέρεται είναι μια αποστασιοποίηση από τον πραγματικό πυρήνα του προσφυγικού ζητήματος: η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί περιφράξεις, εκτοπίσεις και προετοιμάζει, όπως έχει δείξει η αιματηρή ιστορία των «κρίσεών» της, νέες πρωταρχικές συσσωρεύσεις κέρδους. Για τον αντικαπιταλιστικό λόγο τουλάχιστον, δεν πρέπει να υπάρχει «προσφυγική κρίση» παρά μόνο καπιταλιστική.

Οι τόνοι της «Αποκάλυψης» με την οποία φορτίζεται η σχετική συζήτηση, τόσο από την «ξενοφοβική δεξιά» όσο και από την «προοδευτική αριστερά», υπερ-δραματοποιούν, κατασκευάζουν φόβο, στοχεύουν στην κινηματική παράλυση, συμβάλλουν με λίγα λόγια στην απενεχοποίηση του Κεφαλαίου ως σχέση και ως φονική μηχανή αναπαραγωγής της ανθρώπινης ζωής. Ο George Caffentzis είχε εύστοχα διαβάσει γύρω στο 1980 τις υπόνοιες της συζήτησης γύρω από την «πετρελαϊκή κρίση» του 1973. Έλεγε τότε πως κάθε φορά που το μοντέλο της εκμετάλλευσης γίνεται ανυπόφορο και χρειάζεται να βρει διέξοδο, να αναδιαρθρωθεί, το Κεφάλαιο κάνει νύξεις για την ανθρώπινη θνησιμότητα, ότι δηλαδή έρχεται το τέλος του κόσμου. Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε τότε όπως δεν θα έρθει και τώρα, τουλάχιστον όπως θέλει να το παρουσιάσει το σχέδιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής.

71 χρόνια από τη «σφαγή του Αιγάλεω»…

Στις 29 Σεπτέμβρη 1944 ένας γερμανικός λόχος Ες-Ες μαζί με γερμανοντυμένους, Έλληνες φασίστες, σκόρπισαν τον τρόμο και τον θάνατο στη φτωχογειτονιά του Αη Γιώργη, στο Αιγάλεω.

Εκτέλεσαν, εν ψυχρώ, αμάχους κι ολόκληρες οικογένειες, έκαψαν ζωντανούς άντρες και γυναικόπαιδα. Αποτέλεσμα της ναζιστικής θηριωδίας 96 νεκροί και εκατοντάδες σπίτια καμένα.

Δεν ξεχνάμε – δε συγχωρούμε τα εγκλήματα του ναζισμού και τους νεοναζιστές οπαδούς τους…

Πηγή

________________________________________________________

Από:

https://lefterianews.wordpress.com/2015/09/30/71-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%89/

Ralph Miliband… Το πραξικόπημα στη Χιλή… (Μέρος δεύτερο)…

Το barikat παρουσιάζει το δεύτερο μέρος του μεταφρασμένου κειμένου για τη Χιλή του Αλιέντε. Το κείμενο του μαρξιστή κοινωνιολόγου Ralph Miliband δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Social Register, στην ετήσια έκδοση του 1973. Πρόκειται για ένα δοκίμιο έξαιρετικής σημασίας, καθώς τα συμπερασματα -που αποτυπώνονται λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα στη Χιλή- είναι καθοριστικά ώστε να γίνει κατανοητό ποια είναι όρια και τα αδιέξοδα στον αγώνα για την αλλάγη των συσχετισμών, στη Χιλή στις αρχές της δεκαετίας του 1970

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗ ΧΙΛΗ 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

Το κόστος του συμβιβασμού

H διαμόρφωση των συντηρητικών δυνάμεων που παρουσιάστηκε στην προηγούμενη ενότητα, είναι αναμενόμενη σε κάθε αστική δημοκρατία- όχι φυσικά με τις ίδιες αναλογίες σε οποιαδήποτε χώρα – ωστόσο το μοντέλο της Χιλής δεν είναι μοναδικό. Δεδομένου αυτού, γίνεται πολύ σημαντικό να αναλυθεί όσο καλύτερα γίνεται η αντίδραση της κυβέρνησης Αλιέντε στην πίεση αυτών των δυνάμεων.

Όπως συμβαίνει, και ενώ υπάρχει και θα συνεχίσει να είναι ατελείωτη η διαμάχη εντός της Αριστεράς ως προς το ποιος φέρει την ευθύνη για ό,τι πήγε στραβά (αν κάποιος τη φέρει), ή αν υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσε να είχε γίνει παρόλα αυτά  δεν μπορεί να υπάρχει διαμάχη ως προς το την πραγματική φύση της στρατηγικής του  Αλιέντε. Και ούτε υπάρχει, για την Αριστερά. Τόσο οι Σοφοί και οι Άγριοι άνδρες της Αριστεράς είναι σύμφωνοι ότι η στρατηγική του Αλιέντε ήταν να πραγματοποιήσει μια συνταγματική και ειρηνική μετάβαση προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού.

Οι Σοφοί της Αριστεράς έχουν την άποψη ότι αυτός ήταν ο μόνος εφικτός και επιθυμητός δρόμος που έπρεπε να ακολουθηθεί. Οι Άγριοι άνδρες της Αριστεράς ισχυρίζονται ότι ήταν ο δρόμος προς την καταστροφή. Το τελευταίο αποδείχθηκε ότι ήταν σωστό, όμως, το αν πρόκειται για τους σωστούς λόγους μένει να το δούμε. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν διάφορα ζητήματα που τίθενται, και τα οποία είναι πάρα πολύ σημαντικά και πολύ περίπλοκα για να επιλυθούν με συνθήματα. Με κάποια από αυτά τα ζητήματα θα ήθελα να ασχοληθώ εδώ.

Το ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ/ΕΡΤ3 στις Σκουριές, Β΄ μέρος (trailer)

Τετάρτη 30/9 22:00 μμ.

Εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές και δράση κινημάτων (β΄ μέρος) στο Αντιδραστήριο της‪#‎ΕΡΤ3‬.

Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στις Σκουριές παρουσιάζει η εκπομπή, την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015, στις 22.00.

Το κίνημα παρουσιάζεται μέσα από προσωπικές μαρτυρίες για τις δράσεις, τη συμμετοχή, τις διώξεις.

Η εκπομπή ενημερώνει, επίσης, για την ανάπτυξη κινήματος στη Ρουμανία, που κατόρθωσε να σταματήσει τα εξορυκτικά σχέδια μιας άλλης εταιρίας, στη Rosia Montana.

Διαδυκτιακά μπορείτε να το παρακολουθήσετε στη παρακάτω διεύθυνση:

http://webtv.ert.gr/ert3-live/

Δείτε το τρέιλερ:

Δείτε επίσης το εξαιρετικό Α” μέρος:

____________________________________________________________

Από:

http://antigoldgr.org/blog/2015/09/29/%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7-309-2200-%CE%BC%CE%BC-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B5%CF%81%CF%843-%CF%83%CF%84%CE%B9/