Παρελθόν τα δίσεκτα χρόνια για την Ισλανδία

Λεωνίδας Βατικιώτης (Επίκαιρα, 11-17/9/2015)

Είναι ελάχιστες οι φορές που ένα συνέδριο οικονομολόγων απασχολεί τον Τύπο. Ακόμη λιγότερες είναι οι φορές που η δημοσιογραφία έχει βρει ενδιαφέροντα θέματα στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης.

Η φετινή χρονιά, ωστόσο, αποτέλεσε εξαίρεση. Αφορμή ήταν επιστημονική ανακοίνωση, εκ μέρους της Άρνα Βαρνταρντότιρ, όπου κατέγραφε τις αρνητικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ισλανδία το 2008. (Εδώ ολόκληρο το άρθρο).

Κρίση, όπως …κάπνισμα και ποτό

Η αναπληρώτρια καθηγήτρια της Επιχειρηματικής Σχολής της Κοπεγχάγης εξέτασε τα στοιχεία από το εθνικό μητρώο γεννήσεων της Ισλανδίας για να ελέγξει τις επιπτώσεις που είχε η κατάρρευση των τριών τραπεζών της χώρας την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη του 2008 σε εκείνα τα μωρά που δεν είχαν ακόμη γεννηθεί κι ήταν ακόμη στο πρώτο τους τρίμηνο. Η διαίσθησή της αναπληρώτριας καθηγήτριας επιβεβαιώθηκε πλήρως από τα ευρήματά της: Η κρίση μείωσε το μέσο βάρος των παιδιών κατά τη γέννησή τους κατά 120 γραμμάρια. Επίσης, οι πιθανότητες να πάσχουν από διάφορες ασθένειες που υποφέρουν τα νεογέννητα ήταν σημαντικά αυξημένες. Με τα δικά της λόγια, «τα ευρήματά μου δείχνουν πως το οικονομικό άγχος, συνηθισμένος παράγοντας άγχους στις ανεπτυγμένες οικονομίες, επιδρά στο βάρος των νεογέννητων κατά τον ίδιον τρόπο που επιδρούν τα πιο ευρέως αναφερόμενα ταμπού στη συμπεριφορά, το κάπνισμα και το ποτό»!

Η κρίση έκανε μετάσταση πολύ γρήγορα στην υγεία των πολιτών και τις δημογραφικές στατιστικές όλων των χωρών που πλήγηκαν από την κρίση την τελευταία πενταετία. Οι αλλαγές ήταν τόσο ραγδαίες μεταβολές που σπάνια συναντιούνται σε καιρό ειρήνης. Σε αυτό το πλαίσιο η Ισλανδία δεν ήταν εξαίρεση. Ενδεικτικά να αναφερθεί δημοσίευμα του πρακτορείου Μπλούμπεργκ που, με βάση στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών στις 6 χώρες με τον ποιο γερασμένο πληθυσμό το 2050, οι 4 είναι οι χώρες της νότιας Ευρώπης. Με την Ιαπωνία και τη Ν. Κορέα να κρατούν τα σκήπτρα ακολουθούν Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα και Ιταλία.

Ζώνη αγνότητας…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

---

Ο ποιητής αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη των ποιημάτων του και βεβαίως όχι την ποινική. Την ποινική ευθύνη έχει ο αναγνώστης, που με το αθώον ή το ένοχον της ματιάς του θα κάνει προσθαφαιρέσεις για να βγάλει αποτέλεσμα. Κάθε πράξη μας θέλουμε να έχει αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα της συγγραφής είναι η ανάγνωση. Και το αποτέλεσμα της ανάγνωσης είναι η πράξη. Χωρίς πράξη η λογοτεχνία βουλιάζει και γκρεμίζεται. Και στο δρόμο που δεν έχει γλώσσα δική του δε δίνει φωνή. Κι όταν ο δρόμος της ευχαρίστησης και της ζωής δεν έχει φωνή είναι αδιέξοδος. Ένας στείρος και ιδιότροπος γέρος που του φτάνει η ακαδημία και το προζάκ. Και εδώ βεβαίως ένα ανήθικο σύστημα δεν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη των πράξεών του. Και ο κύριος Κλίκας για να είναι ηγέτης, αρχηγός, πρωθυπουργός, θεόπαιδο παρά το θεώ κάνει γαργάρα μιαν ομολογουμένως πολιτική δολοφονία. Και οι συν αυτώ Αγιατολαχ δεν ψελλίζουν τίποτε για το φόνο. Για τους φασίστες που περιμένουν τους ποιητές στη γωνία. Για τους φασίστες που ακονίζουν τις ξιφολόγχες τους στα κόκκαλα των κομουνιστών.

---

Από:

https://dromos.wordpress.com/2015/09/22/

πόλεμος & ΠΟΛΕΜΟΣ…

By katabran

ένα πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς σίγουρος, είναι ότι η Ιστορία, μιλώντας μεταφορικά βεβαίως, αν και με κάποια υπερβολή, είναι μια ατέρμονη σειρά από αδιάκοπες μάχες και οδομαχίες, ίσως ακόμα και μια μόνο συνεχής μάχη ή οδομαχία…

αλλά αυτή η ιστορία, παρά την εκπληκτική εμβέλειά της, παρά την εμφανώς απεριόριστη δύναμη της λάμψης της, δεν μπορούσε να περικλείει την ανθρωπότητα στο σύνολό της, αλλά μόνο τον κοινό άνθρωπο, που στην περίπτωσή μας ονομάζεται Κόριμ, ή ένα σύνολο κοινών ανθρώπων που στην περίπτωσή μας ονομάζονται Κάσερ, Μπεγκάντζα, Φάλκε, Τόοτ και Μάστεμαν…

ας ξεκινήσουμε από έναν κοινό άνθρωπο, αιμοδιψή ή δειλό, έναν συνηθισμένο από γεννησιμιού του στις οδομαχίες, στον πόλεμο, που προχωρά τρέχοντας ή έρποντας ανάμεσα σε ερείπια ή καταφύγια…

Η άμεση δημοκρατία δεν είναι ουτοπία, αλλά ευτοπία…

του Γιώργου Οικονόμου

Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται στη σημερινή κρίσιμη περίοδο γενικευμένης παρακμής είναι το εξής: κατά πόσο είναι εφικτή η δημιουργία ενός πραγματικά δημοσίου χώρου, ο οποίος να εξασφαλίζει την κυριαρχία του δήμου; Κατά πόσο ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτοκυβέρνηση, δηλαδή η άμεση δημοκρατία, είναι σήμερα δυνατή και με ποιον τρόπο; Για το ζήτημα αυτό εκφράζονται πολλές αμφιβολίες. Τα αρνητικά επιχειρήματα που συνήθως προβάλλονται είναι α) ότι η σημερινή εντελώς διαφορετική πραγματικότητα δεν προσφέρει τις συνθήκες που υπήρχαν στην αρχαία Αθήνα (μικρό πληθυσμό, μικρή έκταση, απλούστερα προβλήματα), ως εκ τούτου δεν είναι ρεαλιστικό πρόταγμα. Και β) οι άνθρωποι δεν επιθυμούν την αυτοκυβέρνηση, ακολουθούν και ψηφίζουν τα κόμματα, άρα είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί αφού η ανθρώπινη πραγματικότητα είναι αντίθετη. Τα επιχειρήματα αυτά τα έχω συζητήσει αλλού,[1] και εδώ θα αρκεσθώ σε μερικά συμπληρωματικά σχόλια.

Σε αυτούς που αντιτάσσουν ότι η αυτοκυβέρνηση και η δημοκρατία δεν είναι δυνατές, δεν είναι ρεαλιστικά αιτήματα, αλλά ρομαντισμός, αφέλεια ή ουτοπία, η απάντηση είναι ότι ρεαλισμός δεν σημαίνει να υποκύπτεις στην πραγματικότητα και να την δέχεσαι παθητικά και δουλικά, αλλά να αναζητάς μιαν άλλη πραγματικότητα. Ρεαλισμός δεν είναι να αποδέχεσαι την πραγματικότητα, αλλά να προσπαθείς να την αλλάξεις. Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι η πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει, αλλά το να πιστεύεις ότι δεν θα αλλάξει και θα παραμείνει όπως έχει επ’ άπειρον. Τα επιχειρήματα αυτά κατά του εφικτού της δημοκρατίας βλέπουν δηλαδή μόνο τη μία πλευρά και παρακάμπτουν μία εξ ίσου σημαντική αλήθεια: πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτά που ισχύουν, η συγκεκριμένη κοινωνικο-οικονομικο-πολιτική κατάσταση, οι εγκαθιδρυμένοι θεσμοί, οι ισχύοντες νόμοι και οι επικρατούσες αξίες. Είναι και όλα όσα εμείς επιθυμούμε και δυνάμεθα να πράξουμε, μετά από στοχασμό και διαβούλευση, όσα θέλουμε και αντιτάσσουμε στην υπάρχουσα κατάσταση, δηλαδή οι δικοί μας θεσμοί, νόμοι και αξίες, η δικιά μας θέληση.[2]

Γερμανία: Ο μέγιστος απατεώνας…

Πολλοί αναρωτιούνται εάν η Γερμανία είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη, μετά τις αποκαλύψεις για την παραποίηση των εκπομπών καυσαερίου από τη VW – οι οποίες θα διευκολύνουν τον εκβιασμό της ΕΕ, στο θέμα του οικονομικού ΝΑΤΟ

«Πολύ συχνά, αυτοί που κατηγορούν τους άλλους για «παραβατικές συμπεριφορές», όπως είναι η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η εξαπάτηση κοκ., είναι οι ίδιοι δράστες – κρίνοντας «εξ ιδίων τα αλλότρια», όπως πολύ σωστά περιγράφεται η συγκεκριμένη πράξη τους.

Ακριβώς αυτό συμβαίνει με τη Γερμανία, την πλέον διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη – η οποία έχει το υποκριτικό θράσος να κατηγορεί την Ελλάδα για παραβάσεις, στις οποίες η ίδια κατέχει τα σκήπτρα».

Άρθρο

Είναι προφανές πως η «σύλληψη» της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας για απάτη, αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου, όσον αφορά τη διαφθορά στη χώρα – την οποία έχουμε επισημάνει πολλές φορές, τόσο σε σχέση με τον Οργανισμό Διεθνούς Διαφάνειας που εδρεύει στο Βερολίνο, έχοντας ως μέλη του τους μεγαλύτερους διαφθορείς σε παγκόσμιο επίπεδο (ανάλυση), όσο και στο θέμα της οργανωμένης φοροδιαφυγής (άρθρο).

Ειδικά όσον αφορά την αυτοκινητοβιομηχανία (Volkswagen ή VW), είναι εύλογο πως κανένας δεν εγκαθιστά κατά λάθος ένα τόσο έξυπνο λογισμικό, το οποίο χρησιμεύει για να παραπλανήσει τις εποπτικές Αρχές. Το γεγονός δε ότι, η VW προσπάθησε ανεπιτυχώς να υποβαθμίσει την παράβαση της, είναι ακόμη πιο εγκληματικό – αφού έχει τεκμηριωθεί πως τα δηλητηριώδη καυσαέρια προκαλούν αναπνευστικά προβλήματα, ενώ αυξάνουν το ποσοστό θνησιμότητας, λόγω καρδιακών ή πνευμονικών παθήσεων.

Γιατί η συνθηκολόγηση; Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός…

O Éric Toussaint εξετάζει την στάση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το χρέος από το 2010

​ ​

(Ελληνικοί Υπότιτλοι)

O Éric Toussaint εξετάζει με κριτική ματιά την στάση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το χρέος από το 2010, και εξηγεί  πώς η Ελληνική κυβέρνηση έφτασε να υπογράψει την αποφράδα συμφωνία της 13ης Ιουλίου 2015. Κύρια αιτία για τα όσα επακολούθησαν είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας, το οποίο και θα της είχε επιτρέψει, εφόσον προχωρούσε σε στάση πληρωμών, να μην υποκύψει στα κελεύσματα των δανειστών. Ο Éric Toussaint παρουσιάζει ένα σχέδιο Β, το οποίο επικεντρώνεται στο χρέος, στις τράπεζες, στη λιτότητα, στο νόμισμα και στη φορολογία.

Διάρκεια : 38 λεπτά
Τίτλοι κεφαλαίων :
– Η επιτροπή οικονομικού ελέγχου των πολιτών : 2011
– Οι θέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για την Επιτροπή ελέγχου των πολιτών το 2011
– Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις Βουλευτικές Εκλογές τον Μάιο-Ιούνιο 2012
– Τέλη 2012 : η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετριάζει τις προτάσεις της
– Οκτώβριος 2013 : ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμεί ευρωπαϊκή διάσκεψη για το δημόσιο χρέος
– Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πρώτο ελληνικό κόμμα στις Ευρωπαϊκές εκλογές τον Μάιο του 2014
– H νίκη του Ιανουαρίου 2015
– Η αποφράδα συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015 με τους θεσμικούς δανειστές
– Μια άλλη πολιτική ήταν επιθυμητή και εφικτή
– Η δημιουργία της Επιτροπής Αλήθειας για το δημόσιο χρέος της Ελλάδος από την πρόεδρο της ελληνικής Βουλής
– Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν στηρίζεται στον λογιστικό έλεγχο (audit)
– Από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου στην συμφωνία της 13ης Ιουλίου 2015
– Τα διδάγματα της συνθηκολόγησης της 13ης Ιουλίου 2015
– Συμπληρωματικό νόμισμα στα πλαίσια ενός σχεδίου B

______________________________________________________

Από:

http://www.contra-xreos.gr/arthra/912-2015-09-19-08-34-20.html

Μπουμπουλίνας 18: Η «ένδοξη» αίθουσα βασανιστηρίων…

Διαβάζοντας την είδηση πώς ο αρχιβασανιστής της Χούντας Θεοφιλογιαννάκος πέθανε απόψε

τό μυαλό μου πήγε στήν περιβόητη ταράτσα καί τό ΕΑΤ/ΕΣΑ χώρους που βασανίστηκαν πατριώτες τά μαύρα χρόνια της 7ετούς χούντας…

Lefteria

Βασανιστήρια, ταράτσα της Μπουμπουλίνας, ΕΑΤ-ΕΣΑ: λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Αμέσως μετά την επιβολή του καθεστώτος χιλιάδες συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν. Οι συλληφθέντες στην πλειοψηφία τους εκτοπίστηκαν, άλλοι κρατήθηκαν στην ασφάλεια και ορισμένοι οδηγήθηκαν στα έκτακτα Στρατοδικεία. Η χούντα σε όλη τη διάρκεια της επέβαλε απήνη διωγμό εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων και κυρίως των κομμουνιστών, ενεργοποιώντας και επεκτείνοντας όλο το αντι-κομμουνιστικό μετεμφυλιακά νομοθετικό πλαίσιο (νόμος 509 «περί ασφάλειας του κοινωνικού καθεστώτος» κ.λπ.)

Στη Μπουμπουλίνας για «διευκρινήσεις»

Οι συλλήψεις γίνονταν συνήθως νύχτα και στην πλειοψηφία τους χωρίς εντάλματα. Πολλοί μάλιστα συλλαμβάνονταν χωρίς να τους απαγγελθεί κατηγορία και κρατούνταν στην Ασφάλεια για μέρες ή μήνες ή προληπτικά, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να δώσουν «διευκρινήσεις». Πηγές της εποχής κάνουν λόγο για 87.000 κρατούμενους χωρίς κατηγορίες. Πολλοί συλληφθέντες οδηγούνται στην Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, στη Μπουμπουλίνας, στο άντρο των βασανιστών Μάλλιου, Μπάμπαλη και Λάμπρου. Επρόκειτο για σύγχρονο κολαστήριο, στο οποίο ανακρίνονταν με συστηματική χρήση βασανιστηρίων χιλιάδες συλληφθέντες Αριστεροί και γενικότερα πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος.