Τα πολλά πρόσωπα του Ντέιβιντ Μπάουι…


dbfaces.jpg

Υπάρχει κανείς άλλος που να μοιάζει στον Ντέιβιντ Μπάουι; Κάτι περισσότερο από τραγουδιστής, κάτι περισσότερο από ηθοποιός, κάτι περισσότερο από μία απλή προσωπικότητα του πολιτισμού, ο Μπάουι είναι ένα καλλιτεχνικό ίνδαλμα, ένας δημιουργικός χαμαιλέοντας που μπορεί να γίνει ένα με κάθε τι που αναλαμβάνει, και μέρος αυτού που τον κάνει αυτό που είναι, είναι η άρνησή του να είναι ο,τιδήποτε άλλο παρά ο εαυτός του.

Οι επιλογές που έχει κάνει ως ηθοποιός είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτής της σταθερότητας μέσω της ποικιλίας. Είτε ένας glam εξωγήινος, είτε ως βασιλιάς των Γκόμπλιν ή ένας φουτουριστής που επιδιώκει την τελειότητα στα εναλλασσόμενα ρεύματα, άσχετα με το πόσο διαφορετικοί είναι οι ρόλοι του, τους ενώνει η ικανότητα του Μπάουι να δίνει στον καθένα από αυτούς μία στωικότητα έξω από αυτόν τον κόσμο που ξεπερνά την υποκριτική και τους κάνει δικούς του. Δεν είναι εύκολο για ένα ίνδαλμα να εξαφανιστεί, αλλά όταν η κάμερα γράφει, το ίνδαλμα στον Μπάουι ανατρέπει τον εαυτό του και αναλαμβάνει ο καλλιτέχνης.

Μπορείτε να δείτε όλες τις προσπάθειες του Μπάουι στη μεγάλη οθόνη συγκεντρωμένες μαζί σε αυτό το βίντεο που δημιούργησε ο χρήστης του Vimeo, Drew Morton, το οποίο αποδεικνύει πως δεν υπάρχει κανένας άλλος σαν τον Μπάουι…

_____________________________________________________

Από:

http://plusmag.gr/article/%CE%A4%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB_%CF%80%CF%81%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B9

Η αιώνια και βαθιά αξία της φιλίας…


BY

amicizia

102 χρόνια πριν, στις 12 σεπτεμβρίου του 1913, γεννιόταν ο Jesse Owens.

Να σηκώσει το χέρι όποιος από εσάς έχει ακούσει να μιλούν, τουλάχιστον για μια φορά, για τον μυθικό Jesse Owens.

Ωραία βλέπω πολλά χέρια σηκωμένα. Γι αυτόν που ακόμη δεν ξέρει τον Jesse, δρομέα ταχυτήτων και άλτη του μήκους, έναν από τους ταχύτερους δρομείς πάντοτε, έγινε διάσημος κυρίως για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 όπου κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια και ήταν το αληθινό αστέρι εκείνων των αγώνων. ο Jesse γεννήθηκε στην Oakville, στην Alabama το 1913 και γνώρισε την φτώχεια και την πείνα ζώντας όλη του την παιδική ηλικία ακολουθώντας την φιλοσοφία του »να τα βγάζει πέρα για να ζήσει», dell’ “arrangiarsi per vivere” όπως πολλά άλλα μαύρα παιδιά την περίοδο της μεγάλης ύφεσης. Να σηκώσει το χέρι τώρα αυτός από εσάς που έχει ποτέ ακούσει να μιλούν για τον  Lutz Long. Δεν σας λέει τίποτα αυτό το όνομα ? Καλώς, θα κοιτάξω να διηγηθώ και σε εσάς την ιστορία αυτού του ανθρώπου, με το ίδιο πάθος με το οποίο την διηγήθηκαν σ’ εμένα. ο Carl Ludwig Long, επονομαζόμενος Lutz Long, γεννήθηκε στην Lipsia της Γερμανίας, κι αυτός το 1913, μα τον απρίλη. Τον σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, όπως είπαμε, από την άλλη πλευρά του ατλαντικού ωκεανού, θα γεννιόταν ο Jesse Owens, σύντροφός του στην μοίρα. ο  Lutz ήταν ο καλύτερος γερμανός άλτης της εποχής. Είχε χειροτονηθεί στο Torino, στους πανευρωπαϊκούς του 1934, κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο ακριβώς στο άλμα εις μήκος. Όμως ο θρύλος του ανήκει στο Βερολίνο 1936, στους Ολυμπιακούς του Ράϊχ, οργανωμένους από τον Χίτλερ για να δείξει στον κόσμο την πνευματική ανωτερότητα, ηθική και φυσική του γερμανικού λαού.

Συνέχεια

ανορθολογισμός, φονταμενταλισμός και θρησκευτική αναβίωση. τα χρώματα της σκακιέρας…


φώτης τερζάκης

ΦΤ

Αν ο όρος φονταμενταλισμός είναι στην δημόσια γνώμη της Δύσης συνώνυμος με το πολιτικοποιημένο Ισλάμ, σε ποιο βαθμό είναι επαρκώς δικαιολογημένη αυτή η ταύτιση; Και πώς εξηγείται η μεταστροφή από τον αραβικό σοσιαλισμό στον ισλαμισμό που αναδύθηκε στα τέλη του 1970 με την Ιρανική Επανάσταση; Ήδη από την πρώτη έκδοση του βιβλίου [1998] ο συγγραφέας είχε διακρίνει ότι πρόκειται για φαινόμενα ψευδο – θρησκευτικά, πρωτίστως πολιτικού χαρακτήρα και είχε ήδη διατυπώσει την πρόταση ότι ο φονταμενταλισμός είναι μια μορφή καθυστερημένου ή ανεσταλμένου εθνικισμού.

Η επανέκδοση του πολύτιμου αυτού βιβλίου λαμβάνει υπόψη της όλα τα σύγχρονα καταιγιστικά δεδομένα. Η αρχή βέβαια βρίσκεται στον ενεργητικό ρόλο που έπαιξε η αμερικανική γεωπολιτική στην δημιουργία και την ενίσχυση ενός νεοπαραδοσιακού Ισλάμ, με την βλέψη να λειτουργήσει ως ανασχετικός μοχλός απέναντι στα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ρεύματα της δεκαετίας του 1960 στον αραβικό κόσμο. Την ίδια πολιτική είχαν εφαρμόσει άλλωστε οι Αμερικανικές Υπηρεσίες νωρίτερα, στην δεκαετία του 1950, με κονδύλια και χορηγίες στο έδαφος των ΗΠΑ για την αναβίωση των παραδοσιακών ασιατικών θρησκευμάτων, κυρίως του Ινδουισμού και του Βουδισμού, με την αντίστοιχη βλέψη να λειτουργήσουν ως πολιτιστικό φράγμα στην Σοβιετική επιρροή. Ας σημειωθεί ότι και εδώ υπήρξε μια ανάλογη απρόβλεπτη συνέπεια, καθώς στις τελευταίες συνυπήρξαν και ένα μέρος της αμερικανικής αντικουλτούρας του ’60.

Συνέχεια

Μια πόλη στη Γερμανία «καλωσορίζει» τους πρόσφυγες με δουλειά…1 ευρώ την ώρα…


Σύμφωνα με το bloomberg, μια Γερμανική πόλη νότια της Φρανκφούρτης είπε να «συμμετέχει» στη λύση του προσφυγικού, εκμεταλλευόμενη την ανάγκη των ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή μακριά από τις βομβαρδισμένες πατρίδες τους.

Η πόλη αυτή, προσφέρει όλων των ειδών τις εργασίες σε πρόσφυγες που έχουν ανάγκη, δουλειές με 20 ώρες την εβδομάδα, και με αμοιβή…1 ευρώ την ώρα.

Το δράμα είναι ότι πολλοί πρόσφυγες μην έχοντας άλλη λύση ανταποκρίνονται στο κάλεσμα.

Αυτά, για την Ευρώπη των λαών, και το «σοβαρό» Γερμανικό κράτος που τόσο πολύ εξυμνείται στην χώρα μας από κάποιους.


Aπό:

http://www.hitandrun.gr/mia-poli-sti-germania-kalosorizi-tous-prosfiges-me-doulia-1-evro-tin-ora/

Ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ντοκυμαντέρ της ΝΕΤ για τα μεταλλεία στον Καναδά (βίντεο)…


doc mining net

O δημοσιογράφος αδυνατεί να πιστέψει ότι τα σεληνιακά τοπία που βλέπει ήταν κάποτε τα βόρεια δάση του Καναδικού Κεμπέκ:

«Είναι σαν έρημος, σα να βρισκόμαστε στο τέλος του κόσμου, δεν υπάρχει ζωή».

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ανελέητης εκμετάλλευσης των ορυκτών πόρων στη χώρα που φημίζεται για τη μεταλλευτική της βιομηχανία.

«Έρχονται, υπόσχονται δουλειές, θέλουν κέρδη, ασκούν πίεση στους πολιτικούς, είναι μακριά από τις πόλεις. Δουλεύουν 10-15 χρόνια, αυτά τα κάνουν στο ένα  μεταλλείο μετά από το άλλο και όταν βγάζουν κέρδη φεύγουν και μας αφήνουν χωρίς το χρυσό, χωρίς τα μέταλλα, αλλά με τεράστιες ποσότητες αποβλήτων που πρέπει να καθαρίσουμε…

Μπορείς να είσαι οπουδηποτε στον κόσμο και με ένα κλικ να δεσμεύσεις μια περιοχή στο Κεμπέκ και αυτή η δέσμευση υπερτερεί έναντι όλων των άλλων χρήσεων. Αν βρεις κάτι μπορείς να το εκμεταλλευτείς, έχεις προτεραιότητα…»

Το δεύτερο μέρος του ντοκυμαντέρ είναι αφιερωμένο στο Μαλαρτίκ, μια πόλη του Κεμπέκ όπου 200 οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους, θύματα του νόμου που επιτρέπει στη μεταλλευτική εταιρεία να απαλλοτριώσει τις ιδιοκτησίες τους. Ακριβώς όπως στην Ελλάδα δηλαδή… Δείτε το βίντεο, ειδικά όσοι κάτοικοι των Μαδεμοχωρίων πιστεύετε στις υποσχέσεις της εταιρείας, οποιασδήποτε εταιρείας.

«Αυτό το έργο είναι ανήθικο, νόμιμο αλλά ανήθικο».

Ολοι αυτοί που αναγκάστηκαν να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα σπίτια τους ήταν μεταλλωρύχοι, πρώην μεταλλωρύχοι, παιδιά και εγγόνια μεταλλωρύχων. Άνθρωποι που όπως λένε «ποτέ δεν αμφισβήτησαν το μεταλλείο» και δεν πίστευαν αυτό που τους συνέβη. Οι μπουλντόζες γκρέμισαν τα σπίτια τους και εκείνοι θρηνούν, σιωπηλά και με αξιοπρέπεια μπροστά στην κάμερα, αλλά αγωνίζονται για να προστατεύσουν τις επόμενες γενιές από παρόμοια τύχη.

Δείτε το:

Από:

http://antigoldgr.org/blog/2015/09/19/net-doc-malartic/

Αρχίδια Κιργιζιώτικα


kartesios190915

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Αγόρασα φασόλια. Ψάχνω να βρω από πού είναι και διαβάζω «Κιργιζίας». Που σκατά είναι η Κιργιζία; Την ψάχνω, τη βρίσκω. H Δημοκρατία της Κιργιζίας (ή Κιργιστάν) είναι κράτος της κεντρικής Ασίας με έκταση 198.500 τ. χλμ. και πληθυσμό 5.895.100 κατοίκους.

Ε μα πες το βρε άνθρωπε ότι πρόκειται για το Κιργιστάν να τα φάω ήσυχος! Φασόλια Κιργιζίας ρε μάγκα ψηφοφόρε. Προφανώς δεν αρκούσαν τα φασόλια Κίνας, Αιθιοπίας, Πολωνίας, Καναδά, Αργεντινής και Μαδαγασκάρης, οπότε αρχίσαμε να σώζουμε και την οικονομία της Κιργιζίας. Ρεβίθια εισάγουμε από Τουρκία, Καναδά, Αυστραλία και Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Φακές εισάγουμε από Καναδά, ΗΠΑ, Τουρκία, Ολλανδία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Πατάτες από την Αίγυπτο. Λεμόνια από την Αργεντινή. Ντομάτες από Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Τουρκία, Αλβανία και ΠΓΔΜ. Κρέας από Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία και άσε έξω τα Βουλγαρίας που μιλάνε ελληνικά.

Ε τι στον πούτσο παράγει η Ελλάδα; Απλό, σύντροφε ψηφοφόρε. Η Ελλάδα παράγει σακούλες. Είναι γεμάτη συσκευαστήρια που βάζουμε τα φασόλια Κιργιζίας, τις φακές ΗΠΑ, τα ρεβίθια Τουρκίας. Αυτή είναι η οικονομία της Ελλάδας. Η ελληνοποίηση εισαγόμενων. Η Ελλάδα λόγω κλίματος θα μπορούσε να μπουκώσει με όσπρια όλη την Ευρώπη, αλλά το πράγμα στράβωσε ως εξής:

Συνέχεια

H Αρκτική λιώνει γρηγορότερα από ό,τι νομίζαμε


Polar bear
Πηγή φωτο:EPA
Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έχουν ήδη σημαντικό αντίκτυπο στο κλίμα της Γης, ενώ Ρώσοι επιστήμονες που βρήκαν περίπου 700 «τρύπες μεθανίου» στην υφαλοκρηπίδα της Αρκτικής θεωρούν ότι το λιώσιμο των πάγων είναι πλέον μη αναστρέψιμο.

Ομάδα Ρώσων επιστημόνων που ερευνούν πάνω από 20 χρόνια τις θερμοκαρστικές λίμνες (thermokarst) -οι οποίες εμφανίζονται καθώς λιώνει το μόνιμα παγωμένο έδαφος (permafrost) δημιουργώντας κοιλώματα στην επιφάνεια της υποαρκτικής ζώνης- διαπίστωσαν μία ραγδαία αύξηση του μεγέθους των λιμνών αυτών, που είναι πηγές διοξειδίου του άνθρακα. Πριν από μερικά χρόνια οι λίμνες δεν εμφανίζονταν καν στις εικόνες των δορυφόρων, και παράλληλα μέσα σε μόλις δύο χρόνια, η ακτογραμμή σε ορισμένες περιοχές έχει μετατοπιστεί κατά 70 μέτρα. Πάντως, το ζήτημα των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην υφαλοκρηπίδα της Αρκτικής, είναι ακόμη πιο σοβαρό.

Εκατομμύρια μικροσκοπικές λίμνες

Για δεκαετίες, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Τομσκ στη Δυτική Σιβηρία(TSU) μελετούσαν την υποαρκτική φυσική ζώνη του Βόρειου Ημισφαιρίου. Οι κύριες ερευνητικές εγκαταστάσεις τους βρίσκονται στον επιστημονικό σταθμό Khanymey, σε ένα μικρό χωριό της αυτόνομης ρωσικής περιοχής Γιάμαλο Νένετς στον Αρκτικό Κύκλο. Το μέγεθος των τοπικών υγροτόπων εδώ ξεπερνούν κατά πολύ αυτούς της Σκανδιναβίας, του Καναδά και της Αλάσκας.

Συνέχεια