2 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα…

2 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα…

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΠΟΡΕΙΑ   Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη, 6 μ.μ., στο σημείο της δολοφονίας (Παναγή Τσαλδάρη 60)

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΝΑΖΙ   Στις 18 Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 2 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το τάγμα εφόδου Νίκαιας της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Δύο μέρες πριν τις εκλογές της 20 Σεπτέμβρη, το μήνυμα του κόσμου της εργασίας, των νέων ανθρώπων, όλων όσων αγωνίζονται για μια αξιοπρεπή ζωή με δημοκρατία και ελευθερία είναι ηχηρό: Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!  

Η μνήμη του Παύλου στα χρόνια του Yolo…

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από ένα «λάθος», μέσα από ένα κομμάτι που δεν ταιριάζει ανοίγει ένας καινούργιος δρόμος. Μία «αποκλίνουσα συμπεριφορά» που έρχεται όμως να φωτίσει την ανάγκη του μετασχηματισμού. Την ανάγκη να αλλάξει το πλαίσιο γιατί εκεί θα έπρεπε να υπάρχει το λάθος και όχι στην συμπεριφορά που με όρους «φωτογραφίας της στιγμής» δεν ταιριάζει. Το λάθος υπάρχει στην «αρμονία» της μεγάλης εικόνας. Αυτή την αρμονία πρέπει να σπάσουμε.

Στην πρώτη μετάδοση της είδησης αναφέρθηκε ότι ο «καυγάς» έγινε για τα οπαδικά. Η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ομάδες οπαδών ήταν κάτι που έδενε με την κυρίαρχη εικόνα και αφήγηση. Είναι πιο εύκολα κατανοητό κάποιος να δώσει την ζωή του για την ομάδα, για την «φανέλα» παρά για κάποια «ιδεολογία». Υπάρχουν ακόμα ιδεολογίες; Αυτά τα πράγματα δεν έχουν σκουριάσει εδώ και δεκαετίες;

Σήμερα το ζητούμενο είναι να περνάμε καλά. Να είμαστε χαρούμενοι με αυτό που κάνουμε. Να νιώθουμε δημιουργικοί. Όποιος δεν το κάνει αυτό μάλλον πρέπει να έχει κάποιο πρόβλημα. Δεν έχει σημασία αν ολόκληρη την εβδομάδα σκοτώνεσαι σε κάποια σκατοδουλειά. Πρέπει το Σάββατο να τα «σπάσεις». Έτσι θα αντέξεις την λούπα της βδομάδας που ποτέ δεν θα τελειώνει. Αλλά το Σάββατο όλα θα είναι καλά. Δεν έχει σημασία αν όλη τη βδομάδα βουλιάζεις μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Πρέπει να βρεις τον τρόπο να το κανείς με στυλ. Αν όχι το πρόβλημα είναι δικό σου. Το «να περνάμε καλά / να είμαστε χαρούμενοι με αυτό που κάνουμε» είναι κάτι περισσότερο από μία νεολαιίστικη τάση των καιρών. Αποτελεί διαταγή. Όποιος δεν υπακούει στην διαταγή δεν χωράει στον μαγικό κόσμο του Yoλαρίσματος.

Femen…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Όταν διαολίζομαι με τους συμπολίτες μου καταφεύγω στους μεγάλους συγγραφείς. Αυτούς δηλαδή που αγαπώ όχι γιατί ήτο ρομαντικοί, λυρικοί, ποιητικότατοι, αλλά γιατί το έργο τους είναι ένα κριάρι της αρβανιτιάς που το ’σκασε απ’ το μεγάλο μαντρί για να ζήσει ελεύθερο και πεισματάρικο σ’ ένα κατσάβραχο. Είναι αυτοί που τα βάλαν με τους θεούς, δηλαδή τους πρόστυχους ανθρώπους που επινοούν θεούς και δαίμονες για να ευνουχίσουν τον καυλωμένο όχλο. Ο αδελφός εν Αληθεία Αντρέας Λασκαράτος βάζει έναν πατέρα να ορμηνεύει το παιδί του ως εξής:

Ο φρόνιμος άνθρωπος παιδί μου, έτσι κάνει τις δουλειές του. Ο όχλος είναι ένας γάιδαρος όπου πρέπει να ξέρεις να τον καβαλικέψεις για να προβατείς με τα πόδια του και να μη χαλάς τα δικά σου. Η κυβέρνηση είναι ένα μεγάλο τυρί, που, για να μπεις μέσα και να το φας πρέπει να πας κωλοσυρτά και γλυφτά να κάμεις την τρύπα αρχίζοντας απ’ τη μούργα.

Και φυσικά εσύ που θέλεις να γίνεις κυβέρνηση αφήνεις το λαό στις πλάνες του. Βυθισμένο στα σκατά της ορθοδοξίας και μισοπνιγμένο στο βόθρο των εθνικών συμβόλων. Και φυσικά στη σκοταδιστική μας πολιτεία κανένας σύλλογος δεν καταδικάζει το σκοταδισμό. Την εκμετάλλευση από τους αγύρτες που κάθε τόσο περιφέρουν πόδια, χέρια, νεφρά και κεφάλια αγίων εις την αχόρταγη δια παραμύθια της Χαλιμάς επικράτεια. Στην μικρή μας σκατούπολη ο σύλλογος εμπόρων και ο σύλλογος ιατρών και ο σύλλογος καθηγητών και ο σύλλογος δικηγόρων και ο σύλλογος λοιπών άλλων, δεν βγάζουν άχνα για την απατεωνιά των παπάδων που περιφέρουν πριονίδια του τιμίου ξύλου για να σνιφάρουν οι πιστοί.

Διαβάζω συχνά τους αγαπημένους μου συγγραφείς που πολέμησαν απροκάλυπτα την ιδιοκτησία και τον πουλημένο γάμο. Τη θρησκεία και τους κλαψομούνηδες νομπελίστες. Όταν ο Ηλίας Πετρόπουλος επισκέφτηκε τον Γιάννη Σκαρίμπα στην Χαλκίδα έγραψε:

Ήταν άνοιξη. Το δρομάκι και το σπίτι του Σκαρίμπα
γεμάτα αυτοφυείς ανθισμένες κίτρινες μαργαρίτες.
Το σπίτι δίπατο. Ανέβηκα στο πάνω πάτωμα.
Μια μεγάλη ταράτσα και το μικρό διαμέρισμα
του Σκαρίμπα, με θέα προς την πόλη.
Η πόρτα ανοιχτή. Ο Σκαρίμπας, όπως πάντα,
καθότανε διπλοπόδι στο ντιβανάκι του, ανάμεσα
στο παράθυρο και στο τραπέζι.
Στάθηκα στο κατώφλι και του είπα ποιος είμαι.
Πετάχτηκε όρθιος. Ήταν κοντούλης και μικροκαμωμένος.
Μα όταν άρχισε να μιλάει. μεταμορφώθηκε σε θεό.
Του είπα ότι μου αρέσει ο μαχαλάς του και ρώτησα
πότε αγόρασε το σπίτι. Αμέσως ξέσπασε.
Θα ήτο σκάνδαλον! – μου απάντησε – δεν έχω σπίτι,
μένω με ενοίκιο. Και λίγο αργότερα, προσέθεσε:
μισώ την ιδιοκτησία, τι με πέρασες Σεφέρη;»

---

Aπό:

https://dromos.wordpress.com/2015/09/14/femen/#comments

Η εκκλησία, η οικολογία και η διγλωσσία… #skouries

«Η ανάθεση από τον Θεό στον άνθρωπο της διαφύλαξης της επίγειας δημιουργίας διά της εντολής του «εργάζεσθε και διαφυλάσσειν τον κόσμον» συμπεριλαμβάνει και τηνδιατήρηση της αρμονίας και ισορροπίας μεταξύ του περιβάλλοντος και των έργων των ανθρωπίνων χειρών. Η παράβαση αυτής της Θείας Εντολής μέσω της προσπάθειας του ανθρώπου να αναγείρει τον Πύργο της Βαβέλ είχε όχι μόνο ατυχή έκβαση αλλά και τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα. Ατυχώς όμως ο άνθρωπος δεν διδάχθηκε και από τότε επιδίδεται στην κατασκευή έργων, μεγάλων μεν και εντυπωσιακών διαταράσσοντας όμως την ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντος αθετώντας την με κάθε τρόπο τη θεία εντολή. Το παρόν έργο αποδεικνύει ότι η υπεύθυνη χρήση του ανατεθέντος από τον Θεό στον άνθρωπο του έργου της διαφύλαξης της επίγειας δημιουργίας δύναται να οδηγήσει σε άριστα αποτελέσματα».

Με τα παραπάνω λόγια, λόγια που αναδεικνύουν το χρέος του ανθρώπου να μη διαταράσσει το οικοσύστημα με εκτός κλίμακας έργα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος χαιρέτησε την βράβευση του αρχοντικού Αντουάνικου στο Κάμπο από την Europa Nostra. Είναι ίσως η μοναδική δημόσια δήλωση οικολογικού περιεχομένου που ακούσαμε το τελευταίο διάστημα στη Χίο, που όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα ταλανίζεται στο δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο.

Η ιδεολογία ως νάρθηκας της σκέψης και η έννοια της βελτίωσης στο πολιτικό σκηνικό…

Η στάση του αρχαίου σκεπτικισμού είναι χρήσιμη για την αποδόμηση δογματικών τοποθετήσεων που λειτουργούν ως νάρθηκας της σκέψης και αναστέλλουν τη διερεύνηση. Ένα πλαίσιο βεβαιοτήτων είναι χρήσιμο κατά πως φαίνεται (βλ. Παραβάντης 2014) και δεν είναι σωστό να απορρίπτουμε ό,τι μπορεί να μην κατανοούμε. Ωστόσο το θέμα της ιδεολογίας (μη-γνώσης) ως νάρθηκα της σκέψης είναι πολύ σοβαρό, γιατί η σκέψη είναι το βασικό όπλο του ανθρώπινου είδους για την επιβίωση. Ιδιαιτέρως όταν η ιδεολογία, ως μη-γνώση και σύνολο αυθαίρετων (ή μερικώς στηριζόμενων στα δεδομένα) βεβαιοτήτων, λειτουργεί διχαστικά και πολυδιασπαστικά, όπως συμβαίνει στον χώρο της πολιτικής παγκοσμίως. Η κατάσταση αυτή αποτελεί βελτίωση από την αυθαιρεσία απολυταρχικών καθεστώτων. Η διαμαρτυρία ως έκφανση της ελευθερίας του λόγου και ο έλεγχος μεταξύ των ιδεολογικών χώρων στάθηκαν ευεργετικά για τον πολύ κόσμο. Δεν είναι όμως επαρκή, είναι σίγουρα είναι επιδεκτικά βελτίωσης, δεδομένου ότι εξίσου σημαντική είναι και η ελευθερία της σκέψης.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΙΤΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ: ΤΟ ΚΑΚΟ ΩΣ ΣΥΝΟΛΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

Και με άλλη ευκαιρία είχαμε αναφέρει πως χρήσιμη προσέγγιση των προβλημάτων είναι η αναζήτηση των παραγόντων. Η επιστήμη αναζητά αιτίες και όχι υπαιτιότητες, γιατί επιθυμία είναι να υπάρξει μόνιμο ή προοδευτικά βελτιούμενο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, όσον αφορά την διακυβέρνηση, τοπική και ευρύτερη, έχουμε ένα σύστημα που εξαντλεί και επιβραβεύει τους υποψηφίους πριν το έργο. Επιβράβευση είναι το πότε θα νιώσει κανείς τη νίκη. Επιπλέον το σύστημα αυτό θέτει ανθρώπους με κοινό στόχο σε αντιπαλότητα. Επομένως:

1. η εξάντληση των ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν πριν το έργο και όχι για το έργο,
2. η εκ των πραγμάτων καλλιέργεια αντιπαλότητας μεταξύ ανθρώπων με κοινό ευρύτερο στόχο
3. η επιβράβευση πριν το έργο (το αίσθημα της νίκης και ο πανηγυρισμός έρχεται με την ανάληψη του καθήκοντος και όχι με την εκπλήρωσή του),

είναι τρεις βασικοί και σοβαροί παράγοντες που μπορούμε να εντοπίσουμε που μας κάνουν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το ότι τα πράγματα δεν είναι χειρότερα.
Είναι λοιπόν το σύστημα που δημιουργεί δυσκολία, το οποίο είναι καλύτερο από παλαιότερα, αλλά επιδέχεται προφανώς βελτίωση.

Αντικαθηστώντας το Γαϊδούρι…Γυναίκες φορτωμένες στην νεώτερη Ελλάδα!…

Οι γυναίκες στην Ελλάδα υπήρξαν πάντα συνοδοιπόροι με τους άντρες. (λέμε τώρα) Βοηθούσαν παντού. Στα χωράφια, στο σπίτι,στα ζώα. Φορτωνόταν τα πάντα …όλα τα βάρη της ζωής.

Βρήκαμε μερικές  όμορφες φωτογραφίες (σχήμα λόγου) από όλη την Ελλάδα που μαρτυρούν τον σκληρό αγώνα για την επιβίωση.

.

.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ…

του Θ. Παπαρήγα

---

έθνος είναι μια ιστορική κατηγορία που δημιουργείται από τον καπιταλισμό, με βάση στοιχεία που προϋπάρχουν και βαθμιαία σχηματίζονται στους κόλπους της προκαπιταλιστικής κοινωνίας.

Προϋποθέσεις του έθνους και του εθνικού κράτους:

α) Γενίκευση και συστηματικοποίηση των εμπορευματονομισματικών σχέσεων. Ο όρος αυτός είναι ο “γενικά απαραίτητος”, δηλ. ο όρος εκείνος χωρίς τον οποίο η εθνική οντότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό εξηγεί το ότι τα έθνη εμφανίζονται μαζί με την αστική τάξη και το ότι τα κράτη που υπάρχουν πριν από τον καπιταλισμό δεν είναι εθνικά.

β) Γεωγραφική κοινότητα και γλωσσική ομοιογένεια.

Αυτοί οι όροι είναι βέβαια, (δυνάμει αναγκαίοι), παρουσιάζουν, όμως, μεγάλες αντιφάσεις. Τι είναι πχ., οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι; από την άλλη μεριά, οι Βορειοαμερικανοί υπήκοοι του Γεωργίου του Γ΄ εξεγέρθηκαν με την επιδίωξη της ανεξαρτησίας παρά το ότι ήταν Άγγλοι στην πλειοψηφία του. Στην διαδικασία σχηματισμού των εθνών, παίζουν ρόλο πάρα πολλοί παράγοντες που δεν μπορούν να προβλεφθούν από πριν και δεν επαναλαμβάνονται ομοιόμορφα (και, καμιά φορά, δεν επαναλαμβάνονται καθόλου) σε όλες τις περιπτώσεις. Τέτοιοι παράγοντες είναι: οι φυσικοί, γεωγραφικοί και παρόμοιοι όροι διαβίωσης. Η ύπαρξη (ή η ανυπαρξία) ιστορικού παρελθόντος ιδιαίτερης σημασίας (κραυγαλέος ο ρόλος του στην δημιουργία του νεοελληνικού έθνους). Η επίδραση (προς την κατεύθυνση της επιτάχυνσης ή της επιβράδυνσης) των άλλων κρατικών σχηματισμών κλπ.

Στην δημιουργία των εθνών, συντελεί – πολύ σημαντικά, μάλιστα, και ένας παράγων που, συχνά, παραβλέπουμε: το γενικό επίπεδο ιστορικής ανάπτυξης του καπιταλισμού σαν ιστορικού σχηματισμού. Οι όροι και οι παράγοντες δημιουργίας των εθνών ήταν διαφορετικοί π.χ., το 1750 και διαφορετικοί σήμερα. Φαίνεται ότι η εξέλιξη του καπιταλισμού προσθέτει μάλλον παρά αφαιρεί “εθνοποιητικούς” παράγοντες. Έχουμε, π.χ., το παράδειγμα της διάσπασης της Βρετανικής Ινδίας σε Ινδία και Πακιστάν με βάση τη θρησκεία. Σημειώνουμε, παράλληλα, ότι αυτό δεν εμπόδισε την διάσπαση μεταξύ ανατολικού και δυτικού Πακιστάν και τη δημιουργία του Μπάνγκλα Ντες, παρά την ομοθρησκεία. Από την άλλη μεριά, οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας ομιλούν τέλεια σερβικά. Είναι χωριστό έθνος μόνο γιατί είναι μουσουλμάνοι;