Όταν οι Τουπαμάρος «σήκωσαν» το Λιμπερταδόρες

---

Σημ.Αμετανόητου: καλή επιτυχία σήμερα στον Ολυμπιακό…

---

Την περίοδο που η Ουρουγουάη αναδεικνυόταν σε πεδίο μάχης ανάμεσα στις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις με εκπρόσωπο την κυβέρνηση Πατσέκο και στο μεγαλύτερο μέρος του λαού του οποίου η αντίδραση έπαιρνε ριζοσπαστικές οδούς χάρη στους Τουπαμάρος, το ποδόσφαιρο της χώρας έγραφε χρυσές σελίδες σε διασυλλογικό κυρίως επίπεδο

Σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα, δύο πράγματα μπορούσαν να κρατήσουν τη Λατινική Αμερική με κομμένη την ανάσα: ένα όπλο που μάχεται για δικαιοσύνη, και μια μπάλα που περνάει τη γραμμή του τέρματος. Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στα κράτη της ηπείρου και το άθλημα που είναι πιο πολύ από ένα άθλημα, έχουν διασταυρώσει τους δρόμους τους τόσες φορές, που είναι πιο δύσκολο να μετρηθούν κι από τα πραγματικά γκολ του Ρομάριο ή τα θύματα της χούντας του Βιδέλα.

Με αφορμή τον αποψινό πρώτο τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, θα εστιάσουμε στον αντίστοιχο αγώνα του 1969, ανάμεσα στην ουρουγουανική Νασιονάλ του Μοντεβιδέο και την αργεντίνικη Εστουντιάντες ντε Λα Πλάτα, όταν ένα από τα πιο θρυλικά αντάρτικα κινήματα στην παγκόσμια ιστορία φρόντισε να δείξει στην πράξη πως το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει ένα από τα πολλά μέσα στον δρόμο για την έφοδο στον ουρανό.

Για τα παιδιά που έσπασαν το ΤΑΙΠΕΔ…

Άρης Χατζηστεφάνου

Τέσσερις συλλήψεις μελών της ομάδας Ρουβίκωνας που εισέβαλαν στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε η αστυνομία η οποία αναζητά, όπως λέει, και τα υπόλοιπα μέλη.

Έχουμε εκφράσει πάμπολλες φορές τις ενστάσεις μας για πράξεις επαναστατικής βίας, οι οποίες δεν έχουν από πίσω τους ένα μαζικό κίνημα να τις νομιμοποιεί. Έχουμε εκφράσει επίσης πολλές φορές τις διαφωνίες μας με τον αναρχικό χώρο, και σε επίπεδο ιδεολογίας αλλά και καθημερινής πρακτικής.

Σίγουρα θα προτιμούσαμε στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ να έχει εισβάλλει μια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών και να ξεθεμελιώσει αυτό το κτίριο της σύγχρονης κομαντατούρ. Θα θέλαμε κόμματα, οργανώσεις και συνδικάτα να έχουν στρατοπεδεύσει απ’ έξω και να διακόψουν στην πράξη τη λειτουργία του. Θα μας αρκούσε ακόμη και το κλείσιμο του ταμείου από μια στοιχειωδώς προοδευτική κυβέρνηση (δεν συζητάμε για αριστερή – αυτή δεν υπήρξε ποτέ).

Τουρκία: Τραγωδία, Μελόδραμα και Αντίσταση…

του Κιαμίλ Γιλντίζ (Ενωτικό Επαναστατικό Κόμμα, Αντιπροσωπεία Ελλάδος)

Η δολοφονία του «Διαφορετικού»

Ένα νέο παιδί περπατάει στην Κωνσταντινούπολη. Με το τηλέφωνο στο αυτί, μιλάει με τη μάνα του στη μητρική του γλώσσα. Τι θα μπορούσε να συμβεί σε λίγο; Ούτε έχει πάρει χαμπάρι, ούτε φαντάζεται. Ακούει την μητέρα του και μοιράζονται τη χαρά και τον πόνο τους. Ένας νέος Κούρδος εργάτης, μετανάστης στη χώρα του. Ήρθε από το Μπατμάν (Κουρδική πόλη με πετρέλαια) στην Κωνσταντινούπολη. Περίπου είκοσι χρονών, παντρεύτηκε πολύ νέος και πρόλαβε να κάνει κι ένα παιδί. Σαν να ήξερε ότι το τέλος θα ερχόταν πολύ νωρίς. Κανείς δεν φανταζόταν πως επειδή μιλούσε στη μητρική του γλώσσα στο δρόμο, άγνωστοι θα μπορούσαν να του επιτεθούν και να τον δολοφονήσουν. Βέβαια, ο Σουλτάνος Ερντογάν και οι «τσέτες» φασίστες μπήκαν στο δρόμο του. Ποτέ δεν κατάλαβε για ποιο λόγο δολοφονήθηκε.

Η μικρή Τζεμιλέ

Μια δεκάχρονη Κούρδισα με πράσινα μάτια ακόμα ονειρεύεται πως παίζει στο δρόμο. Η καρδιά και το μυαλό της δεν χωράνε στο σπίτι ούτε στην αυλή της. Όμως το κράτος και ο Σουλτάνος έβγαλαν φιρμάνι και ο νομάρχης έδωσε εντολή : «όχι μόνο απαγορεύεται να βγεις στο δρόμο, αλλά ούτε καν να βγάλεις το κεφάλι σου έξω απ’ το παράθυρο». Η Τζεμιλέ είναι απλώς ένα παιδί, και όλα τα παιδιά είναι άτακτα και δεν καταλαβαίνουν εύκολα από κανόνες και απαγορεύσεις. Πριν δεκαπέντε ημέρες, η Τζιζίρε, μια κουρδική κωμόπολη κοντά στα σύνορα του Ιράκ με περίπου 140.000 κατοίκους, ανακηρύσσει την αυτονομία της απέναντι στο τουρκικό κράτος. Αμέσως, η Κυβέρνηση Ερντογάν την περικυκλώνει σε συνθήκες απόλυτου στρατιωτικού αποκλεισμού. Επιβάλλεται ξεκάθαρα και ανοιχτά  κρατική βία, ενώ οι στρατιώτες δρουν παντελώς αυθαίρετα. Οι απαγορεύσεις ξεπερνούν κάθε όριο λογικής και ανθρωπιάς. Όμως η «παιδική καρδιά» αντιστέκεται και δεν αναγνωρίζει ούτε βασανιστήρια, ούτε απαγορεύσεις και βγαίνει στο δρόμο. Το κρύο σίδερο ζεσταίνεται. Από τους μιναρέδες των τζαμιών, ελεύθεροι σκοπευτές χτυπάνε τα πράσινα μάτια της Τζεμιλέ. Το μικρό κορίτσι κουλουριάζεται στο έδαφος και ξεψυχάει. Αυτό έγινε περίπου πριν δέκα μέρες, όμως το κοριτσάκι ακόμη δεν έχει θαφτεί και για να μην σαπίσει το άψυχο σώμα της, η μάνα της αναγκάστηκε να τη βάλει στην κατάψυξη.

ΡΕ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟ ΓΙΑΤΙ ΒΙΑΣΕΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;…

Δήλωση Καθολικού Επισκόπου: Όταν ένας ιερέας κακοποιεί σεξουαλικά ένα παιδί το φταίξιμο είναι και του παιδιού.

Ήταν ήδη αρκετά αισχρό, όταν ένας Καθολικός Επίσκοπος δήλωνε σε ένορκη κατάθεσή του στην εξεταστική της Επισκοπής του ότι δεν ήταν βέβαιος πως ο βιασμός ενός παιδιού αποτελεί αδίκημα. Αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν το είχε τερματίσει!

Το 2011 στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης όταν ο Επίσκοπος Robert Cunnigham (ακριβώς από κάτω μπορείτε να τον δείτε και εάν θέλετε να ευλογηθείτε) έδινε κατάθεση για μήνυση που είχε γίνει σε έναν άλλον παπά για σεξουαλική κακοποίηση παιδιού, του έγινε μία ερώτηση που έχει την απλούστερη απάντηση στον κόσμο. Και αυτός κατακρεούργησε την απάντηση με τον πιο απίστευτο τρόπο.

Ο δικηγόρος του κατηγορούμενου ιερέα λοιπόν ρώτησε τον Cunnigham εάν στα μάτια της εκκλησίας ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά από έναν παπά, έχει διαπράξει αμάρτημα. «Ναι, το αγόρι έχει εν μέρει και αυτό υπαιτιότητα», απάντησε ο Cunningham  σύμφωνα με τα πρακτικά της διαδικασίας, στις 14 Οκτώβρη του 2011.

Λίγο αργότερα στη διάρκεια της ίδιας διαδικασίας, ο Cunningham τροποποίησε κάπως τη δήλωσή του λέγοντας ότι θα έπρεπε να γνωρίζει το ρόλο του παιδιού για να γνωμοδοτήσει. «Δηλαδή, εννοώ ότι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι χωρίς να γνωρίζουμε τις συνθήκες, και εάν το αγόρι αποδέχτηκε και ενθάρρυνε τη διαδικασία» είπε ο Cunnigham.

Ο δικηγόρος τον ρώτησε αν μπορούσε να φανταστεί οποιεσδήποτε συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα 14χρονο ή 15χρονο παιδί θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνο στα μάτια της εκκλησίας, όταν ένας παπάς του ζητάει να κάνει μαζί του σεξ.«Όχι δεν θα μπορούσα να φανταστώ τέτοιες συνθήκες – σίγουρα αυτό που έκανε ο ιερέας ήταν λάθος» είπε ο Cunningham. «Αλλά με ρωτάτε εάν το αγόρι είχε κι αυτό κάποια ευθύνη, και σας απαντώ ότι δεν μπορώ να το κρίνω αυτό».

Δηλαδή με λίγα λόγια, ο Cunningham ρωτήθηκε αν ένα παιδί έχει ευθύνη που βιάστηκε από έναν παπά… και είπε… ναι! Ακόμα και όταν είχε την ευκαιρία να διορθώσει την αρχική του δήλωση είπε ότι εξαρτάται από τη στάση που κράτησε το παιδί!

Μαϊάμι, η μάχη στη φωλιά του θηρίου…

Ακόμα πιο πολλοί ενάντια στον Αποκλεισμό , του Andrés Gómez*

 

Αυτό το διάστημα, καθώς μεταβάλλεται η πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Κούβας, είναι πολύ περισσότεροι οι παράγοντες στις ΗΠΑ που εκφράζουν δημόσια την υποστήριξή τους στις απόπειρες να δοθεί τέλος στην πολιτική του αποκλεισμού, του Εμπάργκο όπως ονομάζεται σε αυτή τη χώρα.

–

Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί τομείς, παραγωγικοί (ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα), εμπορικοί και οικονομικοί, καθώς και αξιοσημείωτα πολιτικά συμφέροντα που μπορούν να δώσουν μια για πάντα τέλος, σε μια αναχρονιστική πολιτική που δεν συνάδει με τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα του συστήματος που διέπει τις ΗΠΑ, ώστε να δημιουργηθεί στη συνέχεια, μια πολιτική που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στη σημερινή πραγματικότητα.

–

Ουσιαστικά, αυτό που επιχειρείται είναι να αντικατασταθεί η άχρηστη πολιτική αλαζονείας και υπερηφάνειας της αυτοκρατορίας, από μια άλλη, αυτή “των τραγουδιών των σειρήνων”, όπως την ονομάζει η Κουβανή στοχαστής Graziella Pogolotti σε ένα πρόσφατο δοκίμιό της.

–

Σταδιακά , με έξυπνο αλλά αδυσώπητο τρόπο, αυτά τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, υποστηρίζουν όλο και περισσότερο την έκκληση του Προέδρου Ομπάμα προς το Κογκρέσο, να δώσει τέλος στους νόμους και στις εκτελεστικές διατάξεις που συνθέτουν το καθεστώς του Αποκλεισμού/Εμπάργκο.

–

Jeremy Corbyn: Όταν η πολιτική παίρνει την εκδίκηση της…

του Γιώργου Μπασκόζου

---

Το πρωί του Σαββάτου 12 Σεπτεμβρίου 2015 ξημέρωσε μια όμορφη μέρα για τον κόσμο της εργασίας στην Αγγλία. Κάποιο παράξενο παιχνίδι της τύχης έφερε να συμπέσει μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων στην Αγγλία, με κεντρικό σύνθημα “Πρόσφυγες Καλωσήρθατε”, με την αναγγελία της νίκης του Κόρμπυν (Jeremy Corbyn) στη μάχη για την ηγεσία του Εργατικού κόμματος (Labour Party). Μέσα σε αυτή την καθόλου συχνή εικόνα κινήματος, όπου χιλιάδες νέοι άνθρωποι (και όχι κυρίως η γνωστή παλιά φρουρά της αγγλικής αριστεράς) διαδήλωναν σε αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, ενάντια στον πόλεμο και απέναντι στην Ευρώπη φρούριο της οποία ο πρωθυπουργός Κάμερον είναι σκληρός υποστηρικτής, ήταν φανερή η χαρά για τη νίκη του Κόρμπυν.
Γιατί αυτή η νίκη δεν είναι απλώς αλλαγή φρουράς, ή γραφειοκρατίας, σε ένα μεγάλο σοσιαλδημοκρατικό και νεοφιλελεύθερο κόμμα, είναι μια νίκη όλου του κόσμου του κινήματος και της εργασίας, μια νίκη όλως όσων πάλεψαν και παλεύουν ενάντια στη λιτότητα και τις περικοπές, για την υπεράσπιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την αξιοπρέπεια στην εργασία, μια νίκη που τη χαρά της μοιράζεται όλη η άκρα και ριζοσπαστική αριστερά στην Αγγλία που δεν κατάφερε ποτέ να βγει από τη σκιά του Εργατικού Κόμματος.
Η νίκη του Κόρμπυν σηματοδοτεί μια νέα περίοδο πολύ μεγαλύτερων πολιτικών δυνατοτήτων, κυρίως γιατί προέκυψε μέσα από μια πρωτοφανή κινητοποίηση και συμμετοχή των κοινωνικών δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στην πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα, στην Ισπανία και αλλού. Μια νίκη που ήρθε και ως αποτέλεσμα μιας καμπάνιας που πήρε χαρακτηριστικά κινήματος μέσα και έξω από τους Εργατικούς και δημιούργησε μια νέα πολιτικοποίηση στην  έρημο της πολιτικής ζωής στην Αγγλία. Μπορούμε να πούμε καθαρά πως στη περίπτωση Κόρμπυν, όλη η αριστερά εξέλεξε τον υποψήφιο της στην ηγεσία των Εργατικών.

Εμπρός δάσκαλε …

Γράφει ο mitsos175

---

Εμπρός δάσκαλε. Πες το μάθημα. Δίδαξε στα παιδιά Όμηρο, μίλα τους για τον πολιτισμό. Πες τους για τη φιλοξενία των Αρχαίων, τον Ξένιο Δία. Διάβασε την Οδύσσεια, πες στους μαθητές πόσο φιλόξενοι ήμασταν κάποτε. Που πρώτα περιποιόταν τον ξένο κι έπειτα τον ρώταγαν το όνομα και το σκοπό του ταξιδιού.

Μάθε μας Ιστορία πόσοι πόλεμοι έγιναν και τι έκαναν πολλοί πρόγονοι μας για να γλυτώσουν τις σφαγές. Πόσοι πρόσφυγες ήρθαν το 1922 μετά την καταστροφή. Πες πόσοι συγγενείς μας έφυγαν μετανάστες στα πέρατα της γης να βρουν καλύτερη τύχη. Κοντά έξι εκατομμύρια είναι οι Έλληνες του εξωτερικού.

Φιλοσοφία και βιολογία έπειτα να τους πεις να διαβάσουν, να καταλάβουν, γιατί οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι, αδέλφια, ένα αίμα κόκκινο.

Αφού τα πεις αυτά, πες βρε δάσκαλε στα παιδιά, γιατί υπάρχει φτώχια, γιατί γίνονται μάχες. Κοίτα τα στα μάτια κι εξήγησε, γιατί υπάρχει πείνα, γιατί πνίγονται στη θάλασσα του Αιγαίου αθώοι. Μπορείς; Ή θα μείνεις στην ύλη που διατάζει το Υπουργείο;

Είμαστε υπερήφανοι, είμαστε πολιτισμένοι, έχουμε Δημοκρατία… Αλήθεια; Πόσο υπερηφάνεια νιώθουμε που σκύβουν οι δήθεν δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας το κεφάλι στους τοκογλύφους, ενώ για τους μετανάστες διατάζουν φυλακίσεις; Πόσο θάρρος έχουμε για να κατασκευάσουμε φράχτες μην μπουν μέσα, ποιοί; Τα θύματα της ίδιας πολιτικής που ταλανίζει κι εμάς; Ο φράχτης κρατάει τον μετανάστη έξω, αλλά κι εσένα μέσα, να το θυμάσαι, αν (ό μη γένοιτο) ξαναβρεθείς σε δύσκολη θέση.

Η ΕΕ με τους απαράβατους κανόνες! Που πρέπει να υπακούμε, γιατί έτσι συμφωνήσαμε! Αυτό μας μαθαίνουν στο σχολειό: Να είμαστε πιστοί στους κανόνες.