Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα. Ο Κοσιντιέρ αντί του Δαντόν, ο Λουί Μπλαν αντί του Ροβεσπιέρου, οι ορεινοί του 1848 – 1851 αντί των ορεινών του 1793 – 1795, ο ανεψιός αντί του θείου. Και η ίδια γελοιογραφία διαπιστώνεται και στις συνθήκες που γίνεται η δεύτερη έκδοση της 18ης Μπρυμαίρ!
Η αριστερολογία και η εαμολογία, ο υπερπληθωρισμός στην ελλάδα της κρίσης αυτών των συμβόλων, των λέξεων, των επικλήσεων, δίχως τους »πραγματικούς ήρωες» και τους ιστορικές συνθήκες του παρελθόντος, δεν αποτελεί παρά σύμπτωμα και εκδήλωση τοού δομικό εκφυλισμού, της δομικής απαξίωσης, της βαθιάς φαρσοκωμωδία κάθε »Αριστερής Κυβέρνησης» και κάθε »Νέου ΕΑΜ», από εδώ και στο εξής. »Αλιέντε» ήταν το όνομα του τελευταίου ηρωικού, αριστερού τραγωδιακού μηχανισμού που κατέρρευσε, λυγίζοντας από την αντίφαση ανάμεσα σε μια πραγματικά φιλολαική πολιτική, και τον αστικό συνασπισμό εξουσίας. »Βάρκιζα» ήταν το όνομα του τελευταίου ηρωικού, εθνικοαπελευθερωτικού τραγωδιακού μηχανισμού που κατέρρευσε, λυγίζοντας από την αντίφαση ανάμεσα στο εθνικό και το ταξικό, είτε αυτό εκφράστηκε στο εσωτερικό της Ελλάδας, στη σχέση του ΕΑΜ με το λαό και τις αστικές πολιτικές, είτε στη σχέση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ με τις εθνικές-γεωπολιτικές »ισορροπίες δυνάμεων».
H »Aριστερά» και το »εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο» επαναλαμβάνονται ως φάρσες σε όλες τις ανεπτυγμένες, τριτογενοποιημένες χώρες του κέντρου και της ημιπεριφέρειας του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Άθελά τους, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΛΑΕ, δεν είναι παρά μέσα, εργαλεία της Πανουργίας του Λόγου στην ιστορική διαδικασία. Επαναλαμβάνοντας τις τραγωδίες του ΕΑΜ και της Αριστεράς, ως νεκρά σύμβολα και Φαρσοκωμωδίες, θα μας επιτρέψουν να κάνουμε αυτό που γράφει ο Μάρξ: να αποχωριστούμε ξένοιαστα το παρελθόν. Να αποχωριστούμε την Αριστερά, που γεννήθηκε στη Γαλλική Επανάσταση, και το ΕΑΜ, που αποτελεί συνέχεια του εθνικοαπελευθερωτικού αστικοδημοκρατικού αγώνα ως ανεκπλήρωτο ιστορικό καθήκον που επωμίστηκαν οι κομμουνιστές, να πετάξουμε ό,τι από το παρελθόν δεν παραμένει έλλογο στο ιστορικό παρόν, και για αυτό νεκρανασταίνεται μόνο ως γελοίο και κωμικό.Να κρατήσουμε τα πολύτιμα διδάγματα, και όχι τα σύμβολα του παρελθόντος, να επαναορίσουμε τις νοητικές συντεταγμένες, διατηρώντας εκείνο τον πυρήνα που παραμένει απελευθερωτικός για την ανθρωπότητα.
Το ιδιαίτερο συμφέρον του πάθους είναι συνεπώς αδιαχώριστο από την ενεργή ανάπτυξη μιας γενικής αρχής: διότι είναι από το ειδικό και καθορισμένο και από την άρνησή του που προέρχεται το Οικουμενικό. Το επιμέρους μάχεται με αυτό που είναι όμοιό του, και υπάρχουν απώλειες στη διαμάχη. Δεν είναι όμως η γενική ιδέα που εμπλέκεται στην αντίθεση και την πάλη και που εκτίθεται σε κίνδυνο. Αυτή παραμένει στο παρασκήνιο, ανέγιχτη και ανέπαφη. Τούτο μπορεί να αποκληθεί η πανουργία του Λόγου –το ότι βάζει τα πάθη να δουλεύουν για αυτόν, ενώ αυτό που αναπτύσσει την ύπαρξή του μέσα από τέτοιο αυθορμητισμό πληρώνει το τίμημα και υποφέρει από απώλειες. Γιατί είναι η φαινομενική ύπαρξη που έχει αυτή την τύχη, και απ’ αυτή, ένα μέρος δεν έχει αξία, και ένα άλλο είναι θετικό και αληθές. Το επιμέρους είναι κυρίως υπερβολικά ασήμαντη αξία όταν συγκρίνεται με το γενικό: τα άτομα θυσιάζονται και εγκαταλείπονται. Η Ιδέα πληρώνει το τίμημα της καθορισμένης ύπαρξης και της φθαρτότητας όχι με τον εαυτό της, αλλά με τα πάθη των ατόμων.
«Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ” αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν»
»Der Kommunismus ist für uns nicht ein Zustand, der hergestellt werden soll, ein Ideal, wonach die Wirklichkeit sich zu richten haben wird. Wir nennen Kommunismus die wirkliche Bewegung, welche den jetzigen Zustand aufhebt. Die Bedingungen dieser Bewegung ergeben sich aus der jetzt bestehenden Voraussetzung»
Πολύ αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα, λίγοι το καταλαβαίνουν. Για ποιό λόγο άραγε ο «κομμουνισμός είναι η πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων»; Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί ο κομμουνισμός έχει τέτοιες…μαγικές ιδιότητες; Γιατί η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων έχει την κατεύθυνση του κομμουνισμού; Δεν είναι »ιδεαλιστικό» αυτό, ακόμα και αν εννοήσουμε αυτή τη πραγματική κίνηση ως κίνηση των αγώνων; Και γιατί αυτοί να κατατείνουν στον κομμουνισμό; Και, τέλος, γιατί η Ιστορία έτσι να μοιάζει σαν ένας κύκλος που κλείνει, και επιστρέφει στην αρχή σε ανώτερο επίπεδο, στη μη κρατική κοινωνία όπου δεν κυριαρχεί η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής;
Ο Χέγκελ γράφει, »Ό,τι είναι έλλογο,είναι ενεργά πραγματικό» (Was vernünftig ist, das ist wirklich) και ό,τι είναι ενεργά πραγματικό, είναι έλλογο».
To κλειδί εδώ είναι η λέξη wirklich. Ο Χέγκελ ΔΕΝ εννοεί εδώ τη δεδομένη πραγματικότητα. Στη φιλοσοφία του, όπως εξηγούν οι Ζ.Π.Λεφέβρ και Π.Μασερέ στο »Έγελος και Κοινωνία», ο όρος wirklich έχει μία πολύ συγκεκριμένη σημασία. Αφορά το ενεργά πραγματικό ως διαδικασία που επιβάλλει εκ της ορθολογικότητάς της.
Ό,τι είναι ενεργά πραγματικό, ό,τι κυριαρχεί ως πραγματική τάση, είναι ορθολογικό, και είναι ορθολογικό, ό,τι είναι ενεργά πραγματικό.
Ο Ένγκελς υπερασπίζεται την περιβόητη φράση του Χέγκελ στο »Τέλος του Λουδοβίκου Φόυερμπαχ και της Γερμανικής Φιλοσοφίας», με το παράδειγμα που, παραφράζοντάς το, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: «κάθε λαός έχει τη κυβέρνηση που λογικά του αρμόζει».
Ποιά λέξη χρησιμοποιεί ο Μάρξ για το κομμουνισμό? »Wirkliche Bewegung». Και τί γράφει? Ότι δεν πρόκειται για ένα »αφηρημένο ιδεώδες» αλλά για μια »πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων». Για τον Μάρξ, ο κομμουνισμός είναι μια ορθολογικότητα που ανακύπτει από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού, και εν γένει ταξικού, τρόπου παραγωγής. Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε, λοιπόν:
»Oνομάζουμε κομμουνισμό την ενεργά πραγματική κίνηση που καταργεί την σημερινή ανορθολογική κατάσταση πραγμάτων».
Η αριστερολογία και η εαμολογία, ο υπερπληθωρισμός στην ελλάδα της κρίσης αυτών των συμβόλων, των λέξεων, των επικλήσεων, δίχως τους »πραγματικούς ήρωες» και τους ιστορικές συνθήκες του παρελθόντος, δεν αποτελεί παρά σύμπτωμα και εκδήλωση τοού δομικό εκφυλισμού, της δομικής απαξίωσης, της βαθιάς φαρσοκωμωδία κάθε »Αριστερής Κυβέρνησης» και κάθε »Νέου ΕΑΜ», από εδώ και στο εξής. »Αλιέντε» ήταν το όνομα του τελευταίου ηρωικού, αριστερού τραγωδιακού μηχανισμού που κατέρρευσε, λυγίζοντας από την αντίφαση ανάμεσα σε μια πραγματικά φιλολαική πολιτική, και τον αστικό συνασπισμό εξουσίας. »Βάρκιζα» ήταν το όνομα του τελευταίου ηρωικού, εθνικοαπελευθερωτικού τραγωδιακού μηχανισμού που κατέρρευσε, λυγίζοντας από την αντίφαση ανάμεσα στο εθνικό και το ταξικό, είτε αυτό εκφράστηκε στο εσωτερικό της Ελλάδας, στη σχέση του ΕΑΜ με το λαό και τις αστικές πολιτικές, είτε στη σχέση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ με τις εθνικές-γεωπολιτικές »ισορροπίες δυνάμεων».
H »Aριστερά» και το »εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο» επαναλαμβάνονται ως φάρσες σε όλες τις ανεπτυγμένες, τριτογενοποιημένες χώρες του κέντρου και της ημιπεριφέρειας του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Άθελά τους, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΛΑΕ, δεν είναι παρά μέσα, εργαλεία της Πανουργίας του Λόγου στην ιστορική διαδικασία. Επαναλαμβάνοντας τις τραγωδίες του ΕΑΜ και της Αριστεράς, ως νεκρά σύμβολα και Φαρσοκωμωδίες, θα μας επιτρέψουν να κάνουμε αυτό που γράφει ο Μάρξ: να αποχωριστούμε ξένοιαστα το παρελθόν. Να αποχωριστούμε την Αριστερά, που γεννήθηκε στη Γαλλική Επανάσταση, και το ΕΑΜ, που αποτελεί συνέχεια του εθνικοαπελευθερωτικού αστικοδημοκρατικού αγώνα ως ανεκπλήρωτο ιστορικό καθήκον που επωμίστηκαν οι κομμουνιστές, να πετάξουμε ό,τι από το παρελθόν δεν παραμένει έλλογο στο ιστορικό παρόν, και για αυτό νεκρανασταίνεται μόνο ως γελοίο και κωμικό.Να κρατήσουμε τα πολύτιμα διδάγματα, και όχι τα σύμβολα του παρελθόντος, να επαναορίσουμε τις νοητικές συντεταγμένες, διατηρώντας εκείνο τον πυρήνα που παραμένει απελευθερωτικός για την ανθρωπότητα.
Το ιδιαίτερο συμφέρον του πάθους είναι συνεπώς αδιαχώριστο από την ενεργή ανάπτυξη μιας γενικής αρχής: διότι είναι από το ειδικό και καθορισμένο και από την άρνησή του που προέρχεται το Οικουμενικό. Το επιμέρους μάχεται με αυτό που είναι όμοιό του, και υπάρχουν απώλειες στη διαμάχη. Δεν είναι όμως η γενική ιδέα που εμπλέκεται στην αντίθεση και την πάλη και που εκτίθεται σε κίνδυνο. Αυτή παραμένει στο παρασκήνιο, ανέγιχτη και ανέπαφη. Τούτο μπορεί να αποκληθεί η πανουργία του Λόγου –το ότι βάζει τα πάθη να δουλεύουν για αυτόν, ενώ αυτό που αναπτύσσει την ύπαρξή του μέσα από τέτοιο αυθορμητισμό πληρώνει το τίμημα και υποφέρει από απώλειες. Γιατί είναι η φαινομενική ύπαρξη που έχει αυτή την τύχη, και απ’ αυτή, ένα μέρος δεν έχει αξία, και ένα άλλο είναι θετικό και αληθές. Το επιμέρους είναι κυρίως υπερβολικά ασήμαντη αξία όταν συγκρίνεται με το γενικό: τα άτομα θυσιάζονται και εγκαταλείπονται. Η Ιδέα πληρώνει το τίμημα της καθορισμένης ύπαρξης και της φθαρτότητας όχι με τον εαυτό της, αλλά με τα πάθη των ατόμων.
«Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ” αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν»
»Der Kommunismus ist für uns nicht ein Zustand, der hergestellt werden soll, ein Ideal, wonach die Wirklichkeit sich zu richten haben wird. Wir nennen Kommunismus die wirkliche Bewegung, welche den jetzigen Zustand aufhebt. Die Bedingungen dieser Bewegung ergeben sich aus der jetzt bestehenden Voraussetzung»
Πολύ αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα, λίγοι το καταλαβαίνουν. Για ποιό λόγο άραγε ο «κομμουνισμός είναι η πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων»; Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί ο κομμουνισμός έχει τέτοιες…μαγικές ιδιότητες; Γιατί η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων έχει την κατεύθυνση του κομμουνισμού; Δεν είναι »ιδεαλιστικό» αυτό, ακόμα και αν εννοήσουμε αυτή τη πραγματική κίνηση ως κίνηση των αγώνων; Και γιατί αυτοί να κατατείνουν στον κομμουνισμό; Και, τέλος, γιατί η Ιστορία έτσι να μοιάζει σαν ένας κύκλος που κλείνει, και επιστρέφει στην αρχή σε ανώτερο επίπεδο, στη μη κρατική κοινωνία όπου δεν κυριαρχεί η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής;
Ο Χέγκελ γράφει, »Ό,τι είναι έλλογο,είναι ενεργά πραγματικό» (Was vernünftig ist, das ist wirklich) και ό,τι είναι ενεργά πραγματικό, είναι έλλογο».
To κλειδί εδώ είναι η λέξη wirklich. Ο Χέγκελ ΔΕΝ εννοεί εδώ τη δεδομένη πραγματικότητα. Στη φιλοσοφία του, όπως εξηγούν οι Ζ.Π.Λεφέβρ και Π.Μασερέ στο »Έγελος και Κοινωνία», ο όρος wirklich έχει μία πολύ συγκεκριμένη σημασία. Αφορά το ενεργά πραγματικό ως διαδικασία που επιβάλλει εκ της ορθολογικότητάς της.
Ό,τι είναι ενεργά πραγματικό, ό,τι κυριαρχεί ως πραγματική τάση, είναι ορθολογικό, και είναι ορθολογικό, ό,τι είναι ενεργά πραγματικό.
Ο Ένγκελς υπερασπίζεται την περιβόητη φράση του Χέγκελ στο »Τέλος του Λουδοβίκου Φόυερμπαχ και της Γερμανικής Φιλοσοφίας», με το παράδειγμα που, παραφράζοντάς το, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: «κάθε λαός έχει τη κυβέρνηση που λογικά του αρμόζει».
Ποιά λέξη χρησιμοποιεί ο Μάρξ για το κομμουνισμό? »Wirkliche Bewegung». Και τί γράφει? Ότι δεν πρόκειται για ένα »αφηρημένο ιδεώδες» αλλά για μια »πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων». Για τον Μάρξ, ο κομμουνισμός είναι μια ορθολογικότητα που ανακύπτει από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού, και εν γένει ταξικού, τρόπου παραγωγής. Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε, λοιπόν:
»Oνομάζουμε κομμουνισμό την ενεργά πραγματική κίνηση που καταργεί την σημερινή ανορθολογική κατάσταση πραγμάτων».