Bar Lupo di Mare…

Ήταν μια εποχή που άνθιζε το λαθρεμπόριο τυριών και σαλαμιών.

Μιλάμε για τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα.

Έτσι και σε πιάνανε τότε με αφορολόγητο τυρί στο τραπέζι,  σου παίρνανε το πιάτο και σε χώνανε και στο μπουντρούμι (με ένα μπουκάλι ρούμι) .

Τα χρόνια εκείνα οι κοντραμπαντριέριδες του Μαντουκιού κάνανε το βιάτζο Μαντούκι – Τσιταβέκια και φέρνανε παράνομα με τα καΐκια τυριά και σαλάμια.

Μην ψάξετε να βρείτε που είναι η Τσιταβέκια. Μόνον τυχαία μπορείς να την βρείς.

Πρόκειται για ένα ψαροχώρι μερικά χιλιόμετρα βόρεια της Αγκόνα.

Τότε είχε δυο τρείς καλύβες ψαράδων.  Τώρα έχει και μίνι Μάρκετ και πιτσαρία και σύλλογο ψαράδων  και ενοικιαζόμενα και ομπρέλες και ξαπλώστρες και στρίγκ και  τα πάντα όλα.

Δίπλα από το χωριουδάκι υπάρχει ένα ποτάμι .

Μέσα στους καλαμιώνες του ποταμιού γινότανε το νταλαβέρι ανάμεσα στους Μαντουκιώτες και στους «αδίστακτους»  Ιταλούς λαθρέμπορους που έφερναν τα τυριά και τα προσούτα από την Πάρμα με τα κάρα.

Θα αναρωτηθεί κανείς πως ήταν δυνατόν να περάσει όλη την Αδριατική ένα καΐκι μες στο χειμώνα. Η Αλήθεια είναι ότι το ταξίδι γινόταν κόστα-κόστα  όλη την ανατολική πλευρά της Ιταλίας .

Από την Αγκόνα μέχρι το φάρο του Ότραντο.

Ήξεραν οι κοντραμπαντιέρηδες κάθε  απάγκιο και από πιο καιρό σε προφυλάσσει το καθένα.

Προβλέπανε τον κάθε καιρό και την διάρκεια του με μεγάλη ακρίβεια.

Ξέρανε πως να προφυλαχτούνε από τους ελέγχους των αρχών.

Ο προορισμός ήτανε το Μαούκι αλλά η κάθε ασήμαντη παραλία που θα τους προστάτευε από τον καιρό ήταν αποφασιστικής σημασίας για να αριβάρουνε.

Υπήρχε ένας θρυλικός καπετάνιος εκείνα τα χρόνια που τονε λέγανε Βιτζέντζο και λέγανε ότι «αυτόνε δεν τονε πιάκανε ποτές».

Αν ήσουνα «μεγάλος θαλασσόλυκος» και οι συνεχείς και χρονοβόρες στάσεις σου φαινόταν «ρεφορμιστικές αυταπάτες», σε πέταγε στην  πρώτη παραλία ο Βιτζέντζος και  σου έλεγε να πάρεις το κρουαζιερόπλοιο  να σε πάει ντρέτα τσου Κορφούς.

Κάτι τέτοια σκεφτόμουνα τις προάλλες που τα πίναμε στο μπαρLupo di mare (θαλασσόλυκος).

Μαζεύονται  εκεί συνήθως τα πληρώματα από τα σκάφη της μαρίνας Γουβιών   και μεθοκοπάνε μετά τη δουλειά.

Κάνουνε βιάτζα  «αναψυχής»  στην Σαγιάδα η στην Ηγουμενίτσα και μερικές φορές φτάνουν ..μέχρι την μακρινή Πάργα για ψαρομεζέδες.

 Αφηγούνται τα ταξίδια τους με γουρλωμένα μάτια λές και μόλις γλυτώσανε από το Κουροσίβο.

Να τους άκουγε ο Βιτζέντζος!

---

Aπό:

http://iltrovator.blogspot.gr/2015/09/bar-lupo-di-mare.html

 

Το Πορτρέτο Του Καλλιτέχνη Σε Ένα Μπουρδέλο Της Αλεξάνδρειας…

 

(Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι για όλα τα μάτια και τα μυαλά. Καλύτερα να αποφύγουν να το διαβάσουν όσοι νομίζουν ότι ο «Μέγας Ανατολικός» είναι τηλεοπτική σειρά και ότι ο «Τροπικός του Καρκίνου» είναι μπαράκι κάπου στον Καραϊβική. Για να το πω πιο απλά: Προσοχή! Σκηνές και λέξεις ακατάλληλες για ανήλικους κάθε ηλικίας.)

Στρίψατε σε ένα μικρό δρόμο στο λιμάνι και μετά αριστερά σε ένα κακοφωτισμένο στενό, όπου κόκκινες ανταύγειες ξεχύνονταν από κάθε πόρτα, ανακατωμένες με καπνούς και ύποπτες μυρωδιές. Ο Ναγκίμπ προχωρούσε μπροστά και τρομαχτικές γυναικείες φιγούρες –ή τρομαχτικά γυναικείες φιγούρες- ξεπρόβαλαν πίσω από βρώμικες κουρτίνες.

Ξεθυμασμένοι μεσήλικες ξεβράζονταν από τα υπόγεια και τίναζαν βιαστικά τις τύψεις από τους ώμους τους, παρατηρώντας καχύποπτα κάθε κίνηση στο δρόμο. Νταβραντισμένοι και αγροίκοι ναυτικοί, όλων των εθνών και όλων των φυλών, έδιναν σκαμπίλια στους ευτραφείς κώλους των τσατσάδων που καταριόντουσαν τις μανάδες και τις αδελφές τους.

Εφηβικές σκιές γλιστρούσαν μακριά το ίδιο γρήγορα και εύκολα όπως «ήρθαν». Ένας σακάτης παζάρευε από το καροτσάκι του τις τιμές δείχνοντας κάθε τόσο τα άχρηστα πόδια του.

Το όνομα μιας χώρας ή ενός ανθρώπου που έκανε το χρέος του…

Στη μεξικάνικη οροσειρά του Ναγιαρίτ υπήρχε μια κοινότητα που δεν είχε όνομα. Αιώνες τώρα οι Ινδιάνοι Ουιτσόλ προσπαθούσαν να βρουν ένα όνομα για την κοινότητά τους. Ο Κάρλος Γκονσάλες το βρήκε τελείως τυχαία.

 

Είχε πάει στην πόλη Τεπίκ να αγοράσει σπόρους και να επισκεφθεί τους συγγενείς του. Περνώντας από ένα σκουπιδότοπο, μάζεψε ένα πεταμένο βιβλίο. Ο Κάρλος είχε μάθει να διαβάζει τη γλώσσα της Καστίλης πριν από πολλά χρόνια, και τα κατάφερνε κουτσά στραβά. Κάθισε σε μια σκιά και άρχισε να αποκρυπτογραφεί τις σελίδες. Το βιβλίο μιλούσε για μια χώρα με ένα παράξενο όνομα, η οποία ο Κάρλος δεν ήξερε πού βρισκόταν, αλλά σίγουρα ήταν πολύ μακριά από το Μεξικό, και μιλούσε για μια ιστορία που συνέβη πριν από μερικά χρόνια.

 

Στην επιστροφή, ανεβαίνοντας στο βουνό, ο Κάρλος συνέχισε να διαβάζει. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσειτα μάτια του από εκείνες τις γεμάτες φρίκη και θάρρος σελίδες. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ήταν ένα άνδρας που είχε κάνει το καθήκον του. Φτάνοντας στο χωριό, ο Κάρλος τους ανήγγειλε χαρούμενος.

 

«Επιτέλους έχουμε όνομα!»

 

Και τους διάβασε το βιβλίο μεγαλόφωνα. Η συλλαβιστή του ανάγνωση κράτησε σχεδόν μια εβδομάδα. Έπειτα, οι εκατόν πενήντα οικογένειες ψήφισαν. Όλοι τους ήταν σύμφωνοι. Το βάπτισμα επισφραγίστηκε με χορούς και τραγούδια.

 

Τώρα έχουν όνομα. Η κοινότητά τους πήρε το όνομα ενός άξιου ανθρώπου, που όταν ήρθε η ώρα, ήξερε τι έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην προδοσία και το θάνατο.

 

«Πάω στο Σαλβαδόρ Αγιέντε» λένε τώρα οι διαβάτες.

 

Εδουάρδο Γκαλεάνο, Ο Αιώνας του Ανέμου

---

Aπό:

http://kommon.gr/iv/370-onoma-allende

 

 

Ουμπέρτο Έκο: Τα σημάδια του πρωτο-φασισμού…

«Ο αρχέγονος φασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του…» ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ

New York Review of Books, 1995. (…) Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών, τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό» ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δε μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα -πολλά απ’ αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.

–

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από το φασισμό. Δε χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.

ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

     Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Κάποτε στα παλιά τα χρόνια στην μακρινή Κίνα ήταν ένας σοφός δάσκαλος, ζωγράφος στο επάγγελμα, που ζωγράφισε ένα περιστέρι τόσο τέλειο, που οι μαθητές του κάθε πρωί που πήγαιναν στο σχολείο κοίταζαν να δουν αν το περιστέρι είχε πετάξει. Δουλεία των μαθητών ήταν να αντιγράψουν το περιστέρι όσο πιο πιστά μπορούσαν. Με τη σειρά τους οι μαθητές του γίνηκαν και αυτοί δάσκαλοι και εκπαίδευσαν νέους δάσκαλους και πάντα το θέμα ήταν το τέλειο περιστέρι του ιδρυτή της σχολής. Όπου καμιά ωραία μέρα ένας νεαρός μαθητής κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα πραγματικό περιστέρι. Έμεινε έκθαμβος όταν διαπίστωσε πως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζωγράφισαν. Και έκανε το δικό του που στηριζόταν στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα; Του κόψανε το δίπλωμα.

Έκτοτε στο ποτάμια της Ιστορίας κύλησαν πολλοί αιώνες και το ίδιο φαινόμενο ξαναεμφανιζόταν. Όποιος έβλεπε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ήταν επιτρεπτή, την πλήρωνε με το κεφάλι του. Στην Ευρώπη σήμερα δεν κόβουν κεφάλια. Αλλά έχουν την παντοδυναμία να εξαφανίσουν τις άλλες ιδέες και να μη φτάσουν πουθενά. Εν τούτοις υπάρχουν πολλές εστίες διαφωτισμού και αντίστασης, όπως και ποικίλα δίκτυα κάθε λογής που κάνουν πολύτιμη δουλειά. Αλλά δεν φτάνουν στον ψηφοφόρο-καταναλωτή, που κατά κανόνα έχει εμμονές και πιστεύει πως το δικό του περιστέρι είναι το σωστό. Αν δούμε την κινητικότητα των ψηφοφόρων στην Ελλάδα, εκτός από το σκληρό πυρήνα του κάθε κόμματος, θα δούμε πως ψηφίζουν ανάλογα με την προσφορά του κάθε κόμματος, ακριβώς όπως στα σούπερ μάρκετ. Το είδαμε και με τον Αντρέα Παπανδρέου και στην ανανεωμένη του μορφή με τον Αλέξη Τσίπρα.

ΟΗΕ: Οι Παλαιστίνιοι σε χειρότερη κατάσταση από ποτέ ενώ ο αριθμός των εποίκων εκτοξεύεται…

του Αλί Αμπουνιμά

---

Οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται οικονομικά στη χειρότερη κατάσταση από ποτέ ενώ ο αριθμός των Ισραηλινών εποίκων στη γη τους έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ, όπως αποκαλύπτει νέα έκθεση της Υπηρεσίας Εμπορίου και Ανάπτυξης του ΟΗΕ (UNCTAD).

Η ευθύνη εντοπίζεται στους μακροχρόνιους περιορισμούς που έχει επιβάλει το Ισραήλ στην παλαιστινιακή οικονομία. Όμως η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε ολέθριο βαθμό από τον συνεχιζόμενο αποκλεισμό και την καταστροφική επίθεση στη Γάζα το προηγούμενο καλοκαίρι που σκότωσε πάνω από 2.200 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 551 παιδιά.

Αβίωτη Γάζα

Τρεις εκτεταμένες ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις στη Γάζα τα τελευταία 6 χρόνια, ως αποκορύφωμα του οκταετούς αποκλεισμού, διέλυσαν τις υποδομές της περιοχής, κατέστρεψαν την παραγωγική της δυνατότητα, παρεμπόδισαν κάθε σημαντική προσπάθεια ανοικοδόμησης και έκαναν τον πληθυσμό φτωχότερο από κάθε άλλη περίοδο τα τελευταία 20 χρόνια, όπως αναφέρει η έκθεση.

Η ανεργία στη Γάζα έφτασε το 44%, το υψηλότερο ποσοστό που έχει καταγραφεί ποτέ, ενώ στη Δυτική Όχθη είναι 18%.

Ωστόσο η UNCTAD υποστηρίζει ότι “η πραγματική ανεργία και η συνακόλουθη σπατάλη ανθρώπινων πόρων” είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο υποδεικνύουν οι αριθμοί.

Ακόμη και πριν την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα το περασμένο καλοκαίρι και την περαιτέρω επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, 3 στα 5 νοικοκυριά στην περιοχή και 1 στα 5 στη Δ. Όχθη τελούσαν υπό διατροφική ανασφάλεια – κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την αξιόπιστη και επαρκή προμήθεια οικονομικά προσιτού και θρεπτικού φαγητού.

Χρυσοτόκος όρνιθα για το Βερολίνο τα μνημόνια

Συντάκτης: Τάσος Τσακίρογλου

Ισως οι Γερμανοί φορολογούμενοι σοκάρονταν εάν κάποια στιγμή η κυβέρνησή τους τούς έλεγε την αλήθεια για τη σχέση της χώρας τους με την Ελλάδα στη διάρκεια της κρίσης. Εάν, δηλαδή, τους αποκάλυπτε ότι, όπως έγραψε η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» την ημέρα δημοσίευσης της μελέτης του Ινστιτούτου Λάιμπνιζ, (βλ. συνέντευξη του επικεφαλής του Ινστιτούτου) «το ελληνικό δράμα βοήθησε στον ισοσκελισμό των γερμανικών λογιστικών βιβλίων», αφού το Βερολίνο κέρδισε το αστρονομικό ποσό των εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η αποκάλυψη αυτή, φυσικά, θα γκρέμιζε μονομιάς σαν χάρτινο πύργο την κυβερνητική παραπληροφόρηση των Μέρκελ – Σόιμπλε, σύμφωνα με την οποία μέχρι σήμερα οι Γερμανοί πληρώνουν θηριώδη ποσά για τις «διασώσεις» της άσωτης Ελλάδας.