ΤΟ ΝΕΟ «ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τις προάλλες δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας το άρθρο της μεγάλης γερμανικής εφημερίδας FAZ. ‘Ηταν μια συγκαλυμμένη, πλην σαφής απειλή εναντίον του Καγκελλάριου της Αυστρίας! Περίπου του έλεγε να προσέχει μην γίνει Ελλάδα η χώρα του και του συνιστούσε, τι άλλο, να κόψει τις κοινωνικές δαπάνες. Το έγκλημά του ήταν ότι έδειξε λίγη συμπάθεια σε μια Ελλάδα που υπέστη, κατά τη διάρκεια και εξαιτίας της «διάσωσής» της, μια πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και εθνική ακόμα καταστροφή, χάνοντας το 27% του ΑΕΠ της, περισσότερο από τις υλικές απώλειες της Γαλλίας ή της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αναπόφευκτα, το μυαλό μου έκανε τον συνειρμό με το ‘Ανσλους, την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ πριν τον πόλεμο. Βλέπετε, τα γεγονότα τρέχουν τώρα πιο γρήγορα από την ικανότητα του μυαλού και της ψυχής να τα αναλύσει και «μεταβολίσει»!

Η ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου δεν είναι όμως το μόνο παράδειγμα της ριζικής στροφής της Γερμανίας, της ριζικής διαφοροποίησης δηλαδή των βασικών παραμέτρων που καθόρισαν την πολιτική της σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Πριν ένα χρόνο ο ίδιος ο εκδότης της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας Χάντελσμπλατ, ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ, έγραψε ένα άρθρο. Επισήμανε ότι ο αντιρωσικός τόνος των δημοσιευμάτων των γερμανικών ΜΜΕ για την Ουκρανία είναι πανομοιότυπος με αυτόν που χρησιμοποιούσαν τον Αύγουστο του 1914, όταν δηλαδή ο Κάιζερ ξεκινούσε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι μαζικές επιθέσεις με τα ΜΜΕ εναντίον χωρών δεν είναι παρά η απαραίτητη προετοιμασία της κοινής γνώμης για πόλεμο. Η χυδαία και σχεδόν σαδιστική επίθεση του γερμανικού τύπου εναντίον της Ελλάδας το 2009-10 προηγήθηκε της επίθεσης των «αγορών» κατά της Αθήνας, του μεγάλου δηλαδή παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, σε συμμαχία με Βερολίνο και ΕΕ, που οδήγησε και δικαιολόγησε την υπαγωγή της χώρας στην Τρόικα των Πιστωτών τον Μάιο του 2010.

Κατάστρωμα…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

στο Βάσο Γεώργα, στο Θάνο Ανεστόπουλο 

Αλίμονο, η γλυκιά ηρεμία που απολαμβάνεις δε θα αργήσει να χαθεί. Ο δαίμονας του πολέμου, ανικανοποίητος απ’ τη σφοδρή λεηλασία θα φέρει γρήγορα την αναταραχή και τον τρόμο μέχρι το μοναχικό σου καταφύγιο. Ήδη οι στρατιώτες του θεού προχωρούν. Τους βλέπω να αναρριχώνται από βουνό σε βουνό και να αγγίζουν τα σύννεφα. Εδώ ο Αλλάχ κήρυξε πόλεμο μέχρις εσχάτων, εναντίον όλων των σατανικών του αντιπάλων. Στη Γερμανία γέροι συνταξιούχοι μας περιμένουν για να τους ξεσκατίσουμε φτηνά. Δε θα πω παρά μια λέξη για την επόμενη μέρα. Είναι η οικογένεια κάποιου που πεθαίνει απ’ την πείνα. Γύρω του μπορείς να δεις το ένα απ’ τα παιδιά του ξαπλωμένο, ακίνητο στα πόδια του, τα άλλα να απλώνουν τα αδυνατισμένα χέρια τους και να του ζητούν ψωμί. Ο πατέρας με βλέμμα απλανές και βλοσυρό, με πρόσωπο ανέκφραστο,-μέσα στη φοβερή ησυχία που δημιουργεί το τελευταίο στάδιο της απόγνωσης,-πεθαίνει ταυτόχρονα από το δικό του θάνατο και από εκείνον των παιδιών του και υποφέρει όλα όσα η ανθρώπινη φύση μπορεί να υποφέρει. Κάποιοι αιδεσιμότατοι και κάποιοι καρδινάλιοι, επαναστάτες παπάδες που αγοράζουν οικόπεδα, μορφωμένοι διανοούμενοι, σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και του κολοβού φιδιού, διαφωτιστές που περιμένουν το κουπόνι για να πληρώσουν το νοίκι στον καπιταλιστή του κουνάνε το δάχτυλο. Του φωνάζουν να μείνει στη χώρα του, να αγωνιστεί. Για το μέλλον. Μα εγώ του λέω φύγε, πάρε γρήγορα τα παιδιά σου, κρύψου στα πιο απομακρυσμένα και απάτητα σπήλαια. Δεν υπάρχει πια ξεκούραση στη θλιβερή αυτή γη. Ναι, θέλω να βάλω αυτό το κομμάτι πάγου στην καρδιά μου. Για πάντα.

_____________________________________

Aπό;

https://dromos.wordpress.com/2015/09/08/

Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά…

Tο Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου, οι φίλοι και υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας θα εκλέξουν τον νέο τους ηγέτη. Ο προηγούμενος παραιτήθηκε τον Μάιο, εξαιτίας της βαριάς ήττας που υπέστη στις βουλευτικές εκλογές.
Γιατί μας ενδιαφέρει το θέμα; Πρώτα πρώτα επειδή όλος ο πλανήτης είναι ένα τεράστιο χωριό, όπου όλοι οι κάτοικοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ποτέ οι εξελίξεις στην Ελλάδα δεν ήταν όσο hot, όσο κατά την περίοδο Δεκέμβρης 2014-Αύγουστος 2015.
Δεύτερον, ύστερα από 20 χρόνια, οι Νέοι Εργατικοί της μεταθατσερικής Βρετανίας αλληθωρίζουν προς τα αριστερά. Και ο λόγος είναι φυσικά η λιτότητα που πλήττει τους πιο φτωχούς.
Ας δούμε ποιοί ήταν οι ηγέτες τους από το 1994 μέχρι τον φετινό Μάιο:

Τόνυ Μπλερ (εξελέγη ηγέτης του κόμματος το 1994)

Δεν τον λες και αριστερό. Πολεμοκάπηλο σίγουρα. Αριβίστας και αμοραλιστής. Παίρνει τεράστια ποσά, για να δίνει… διαλέξεις!

Γκόρντον Μπράουν (εξελέγη το 2007)

Διαδέχτηκε τον Μπλερ. Σκοτσέζος στην καταγωγή, έκανε ό,τι μπορούσε για να πείσει τους συμπατριώτες του να μην ψηφίσουν ναι στην ανεξαρτησία της Σκοτίας.

Εντ Μίλιμπαντ (εξελέγη το 2010 και παραιτήθηκε φέτος)

Παρά τη φλώρικη εμφάνιση, είναι γιος αριστερού και εβραίος. Επί ηγεσίας του, οι Εργατικοί υπέστησαν ταπεινωτική ήττα, η οποία τον οδήγησε σε παραίτηση.

Τζέρεμι Κόρμπιν (ο «ακροαριστερός» υποψήφιος)

Ο Μπλερ δήλωσε για αυτόν, με τη γνωστή του αλαζονεία: «Όσοι λένε πως η καρδιά τους είναι με τον Κόρμπιν, χρειάζονται μεταμόσχευση», εκτοξεύοντας τη δημοφιλία του αεικίνητου πολιτικού με το ποδήλατο! Ο Κόρμπιν είναι παρών σε όλους τους αγώνες και υποστηρίζει την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης. Αριστερός παλαιάς κοπής, αν εκλεγεί θα προκαλέσει πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε όλη την ΕΕ.

Τόνυ Μπεν

Ο Μπεν δεν υπήρξε ηγέτης των Εργατικών, αλλά της βρετανικής Αριστεράς. Αριστοκρατικής καταγωγής, αγωνίστηκε για την εργατική τάξη της χώρας του, διαδήλωσε εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, υπερασπίστηκε με πάθος τις χειμαζόμενες χώρες του Νότου και ιδίως την Ελλάδα. Πέθανε στα 88 του χρόνια. Οι ατάκες του υπήρξαν θρυλικές. Εδώ μπορείτε να τις βρείτε αποθησαυρισμένες.

Ο χαρακτήρας των πέντε πολιτικών καθρεφτίζεται στα πρόσωπά τους. Ακόμα κι αν δεν είχα γράψει κάτι για αυτούς, δύσκολα θα περνούσαν για κάτι άλλο.

---

Aπό:

http://lotofagus.blogspot.gr/2015/09/blog-post_8.html

O Μουγκός Ουζμπέκος, Λουίς Σεπούλβεδα Με το ρομαντισμό και το πάθος των εξεγερμένων…

Γράφει ο Αντώνης Ν. Φράγκος

---

Και μόνο η προσωπική ιστορία του Λουίς Σεπούλβεδα θα έφτανε να γραφτεί ένα περιπετειώδες ρομάντζο ευαισθησίας και πολιτικής δράσης: μόλις 15 χρονών γίνεται μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας της Χιλής, ενώ το 1969 με την ολοκλήρωση των σπουδών του, σκηνοθεσία θεάτρου στο Σαντιάγο, ταξιδεύει με πενταετή υποτροφία σε Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Λίγους μήνες αργότερα τον διαγράφουν, γιατί συγχρωτιζόταν με διάφορους «αντιφρονούντες». Επιστρέφει στην πατρίδα και συμμετέχει στην Unidad Popular που είχε συγκροτηθεί υπό την ηγεσία του Σαλβαδόρ Αλιέντε και μάλιστα στην προσωπική του φρουρά. Αφού βιώνει όλο τον εφιάλτη του πραξικοπήματος και την δολοφονία του Χιλιανού Προέδρου, συλλαμβάνεται και βασανίζεται άγρια. Τον καταδικάζουν επί εσχάτη προδοσία σε ποινή 28 ετών και μετά από δυόμισι χρόνια φυλάκισης τον απελευθερώνουν, ύστερα από παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και, φυσικά, τον εξορίζουν. Περιφέρεται ανάμεσα στο Εκουαδόρ, την Κολομβία και το Περού, αλλά και στον Αμαζόνιο με τους Ινδιάνους Σουάρ, και γράφει διηγήματα, θεατρικά έργα και ποιήματα -όταν δεν στήνει θιάσους. Το 1979 εντάσσεται στους Σαντινίστας της Νικαράγουα και μάλιστα, στην Διεθνή Ταξιαρχία Σιμόν Μπολίβαρ και μπαίνει νικηφόρος στην πρωτεύουσα Μανάγουα. Παραμένει λίγους μήνες για να βοηθήσει στο στέριωμα της επανάστασης και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 1980 εγκαθίσταται στην Ευρώπη -σήμερα στην Ισπανία- και γίνεται μάχιμος με την Greenpeace.

Ο Αρχιεπίσκοπος και τα χρυσά δώρα της Eldorado στο παπαδαριό….

Για όσους δεν γνωρίζουν τους χαμογελαστούς κυρίους που ποζάρουν μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, είναι, από αριστερά προς τα δεξιά: Μιχάλης Θεοδωρακόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός, Πωλ Ράιτ, Διευθύνων Σύμβουλος της Eldorado Gold και Εντουάρντο Μούρα, Αντιπρόεδρος και Γενικός Διευθυντής Ελλάδας της Eldorado Gold.

Σύσσωμη η ηγεσία της Καναδικής πολυεθνικής επισκέφθηκε χθες τον Αρχιεπίσκοπο και όπως μας ενημερώνει το romfea.gr «ενημέρωσαν τον Αρχιεπίσκοπο για την κατάσταση της υγείας των μεταλλωρύχων οι οποίοι βρίσκονται εδώ και 20 μέρες στις στοές». Δηλαδή ο CEO της εταιρείας που αμοίβεται με 18 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο ή 75.000 κάθε εργάσιμη μέρα, ήρθε από το μακρινό Βανκούβερ από ανησυχία για την υγεία των μεταλλωρύχων που ο ίδιος έβγαλε στο δρόμο μη τηρώντας τις συμβατικές του υποχρεώσεις. Τι γλυκό… Ο Αρχιεπίσκοπος «εξέφρασε την ανησυχία του για τους μεταλλωρύχους, τονίζοντας ότι βρίσκεται στο πλευρό τους και στηρίζει τον αγώνα τους». Και τέλος, πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν οτι «η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, εξέφρασε την επιθυμία να στηρίξει το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας».

H γλώσσα της υποκρισίας ήτανε πάντα το δυνατό χαρτί της Εκκλησίας. Των Πολυεθνικών επίσης.

Αποχή-λευκό-άκυρο: αλήθειες και ψέμματα…

Με αφορμή την «ανταλλαγή πυρών» ανάμεσα στους σχολιογράφους σχετικά με το αν πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε και με το τι πρέπει να ψηφίσουμε, το σημερινό σημείωμα είναι τεχνοκρατικό και νομίζω πως δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα για τα οποία κυκλοφορούν πολλές λανθασμένες απαντήσεις. Πάμε, λοιπόν, να δούμε μερικά «μυστικά» της εκλογικής ψήφου, όπως ισχύουν στο καθεστώς στο οποίο αναγκαστικά ζούμε:

Όταν οι συσχετισμοί δύναμης ήσαν διαφορετικοί: Εκλογές 31/3/1946 – αποχή 50%.

(α) Με βάση τον νόμο 3434/2006, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα. Έστω κι αν η λογική λέει ότι το λευκό συνιστά συνειδητή επιλογή τού ψηφοφόρου και σημαίνει ότι κανένα από τα υποψήφια κόμματα δεν τον εκφράζει, αυτός είναι ο νόμος και δεν αλλάζει. Συνεπώς, το λευκό έχει την ίδια ακριβώς αξία με το άκυρο.

(β) Το πρώτο σε ψήφους κόμμα επιδοτείται με 50 έδρες. Αυτό σημαίνει ότι οι υπόλοιπες 250 έδρες κατανέμονται με απλή αναλογική, άρα κάθε κόμμα παίρνει μία έδρα για κάθε 0,4% που συγκεντρώνειεπί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Δηλαδή, αν το πρώτο κόμμα φτάσει το 40,4% επί των εγκύρων, κερδίζει αυτοδυναμία 151 εδρών, όσα κι αν είναι τα άκυρα ή τα λευκά ψηφοδέλτια.

(γ) Κατ’ επέκταση του προηγουμένου, η επίτευξη αυτοδυναμίας δεν έχει ευθεία σχέση με το πόσα κόμματα θα περάσουν το κατώφλι του 3% για να μπουν στην βουλή. Όποιο κόμμα βγει πρώτο με τουλάχιστον 40,4% των εγκύρων ψήφων, κερδίζει αυτοδυναμία είτε μπουν στην βουλή τρία κόμματα είτε μπουν δεκατρία.

«Θα έρθω με άλλο όνομα και άλλα ρούχα. Αλλά θα έρθω»…

Μια μάχιμη παρέμβαση κομμουνιστών με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

 1. Μια πρωτοφανής συγκέντρωση πυρός συντελείται σ’ αυτές τις εκλογές-εξπρές της 20^ης Σεπτέμβρη: πέντε κόμματα και οι νεοναζιστές, μια «τετρόικα» και τα διευθυντήρια Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και Βερολίνου συμπαρατάσσονται στην υπηρεσία ενός καταστροφικού μνημονίου. Αυτή η συνεύρεση τεράτων εγκυμονεί ασφαλώς τερατογένεση, μια πιθανότατη κυβέρνηση συνεργασίας που θα κληθεί να επιβάλει τα μνημονιακά μέτρα με πονηριά, φωτιά και σίδερο. Τη ρεβάνς και τιμωρία στο ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου.

 

Ωστόσο τα σχέδια είναι σχέδια και μπορεί να μείνουν στα χαρτιά, καθώς τόσο το διεθνές όσο και το εσωτερικό περιβάλλον γίνεται όλο και πιο ολισθηρό.

 

Οι φλόγες των πολέμων στην Ουκρανία, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη σπρώχνουν εκατομμύρια πρόσφυγες εντός του ευρωπαϊκού «φρουρίου». Με αποτέλεσμα να αναγεννάται ο κοινωνικός εκφασισμός σε κάθε χώρα της Ευρώπης απ’ όπου περνούν τα τρένα της μεγάλης φυγής των κολασμένων.

 

Η ύφεση που ακολούθησε την κρίση του 2008 επιμένει και το ενδεχόμενο επανόδουενός νέου παγκόσμιου κρισιακού επεισοδίου είναι ορατό με ανυπολόγιστα δεινά για τον κόσμο της εργασίας. Οι ηγεμονικές χώρες της ΕΕ και κυρίως η Γερμανία, θα επιδιώξουν να ρεφάρουν τη χασούρα από την απειλούμενη νέα κρίση φορτώνοντας τα βάρη στον ευρωπαϊκό αλλά και εσωτερικό “Νότο”.

 

Και όσο το κοινωνικό πρόβλημα οξύνεται, τίποτα δεν μπορεί να μείνει σταθερό και αμετακίνητο, γεγονός που συνεπάγεται νέες κρίσεις της αστικής πολιτικής αλλά και κρισιακές αναταράξεις των παραλλαγών της αριστερής πτέρυγας του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού.

 

Σε τέτοιες συνθήκες τα αστικά πολιτικά εγχειρήματα στις χώρες της κρίσης και στην Ελλάδα πρώτη, είναι πιο μετέωρα και από το βήμα του πελαργού.

 

Το μετεκλογικό τοπίο θα είναι τόσο (και περισσότερο) ρευστό όσο και το προεκλογικό.