Σφίγγει τη θηλιά του ευρώ η έκθεση των 5 προέδρων

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ (Πριν, 6/9/2015)

Θερμή υποδοχή βρήκαν από την γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, οι δηλώσεις του ευρωπαίου επίτροπου Οικονομικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί, την Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου με τις οποίες επανέφερε το θέμα της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Με βάση τα όσα είπε, η ευρωζώνη των 19 κρατών χρειάζεται να αποκτήσει δική της κυβέρνηση, δικό της κοινοβούλιο, δικό της υπουργό Οικονομικών, ακόμη και ξεχωριστό προϋπολογισμό.

Η υλοποίηση αυτών των προτάσεων θα διασπάσει την ΕΕ, μεταφέροντας το κέντρο βάρους της ολοκλήρωσης στην ευρωζώνη, με αποτέλεσμα όσα κράτη μέλη δεν χρησιμοποιούν το κοινό νόμισμα να υποβαθμιστούν. Πρόκειται για προοπτική που δεν προκαλεί και ιδιαίτερο ενθουσιασμό  σε άλλες πρωτεύουσες, όπως στο Λονδίνο για παράδειγμα που και στο παρελθόν επιχείρησε να αποτρέψει ανάλογες διαδικασίες. Από την άλλη, για τη Γερμανία και τους δορυφόρους της ως ζητούμενο αναδεικνύεται η εμβάθυνση της ολοκλήρωσης. Κι ειδικότερα, η ουσιαστική υπαγωγή κάθε πλευράς της οικονομικής πολιτικής των 19 κρατών σε ένα κεντρικό ευρωπαϊκό σχεδιασμό που θα καταργήσει και τους εναπομείναντες βαθμούς ελευθερίας που συνεχίζουν να απολαμβάνουν εθνικές κυβερνήσεις και κράτη.

Οι αναφορές του γάλου επιτρόπου στην οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης είναι συνέχεια του χρονοδιαγράμματος που τέθηκε στο μέσο του καλοκαιριού άτυπα μεν επιτακτικά δε στην κατεύθυνση ενίσχυσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωση με την επιστολή των πέντε προέδρων. (Εδώ η σχετική ανακοίνωση). Συγκεκριμένα, του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, του προέδρου της Συνόδου Κορυφής για το ευρώ Ντόναλντ Τουσκ, του προέδρου της ευρωομάδας Γερούν Ντέιζελμπλουμ, του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Με την επιστολή τους, στις 22 Ιουνίου, έθεσαν ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για την εμβάθυνση της νομισματικής ενοποίησης που ξεκίνησε ήδη την 1^η Ιουλίου (!) και θα τερματιστεί το 2025, το οποίο διαιρείται σε τρία στάδια.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΤΡΟ

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΤΡΟ: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ, περ. 500-400 π.Χ.

(Αντίστοιχο κεφάλαιο στο έργο του Paul Cartledge«ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ»)

Όσοι είναι δυσαρεστημένοι με τη μοναρχία την αποκαλούν τυραννία, όσοι είναι δυσαρεστημένοι με την αριστοκρατία την αποκαλούν ολιγαρχία. Επίσης, όσοι αισθάνονται αδικημένοι σε μια δημοκρατία την αποκαλούν αναρχία.

ΤΟΜΑΣ ΧΟΜΠΣ, Λεβιάθαν, 1651*

Οι συζητήσεις περί διακυβέρνησης και κράτους ανάγονται στις απαρχές της σωζόμενης ελληνικής λογοτεχνίας, δηλαδή γύρω στο 700 π.Χ. Αυτό που με απασχολεί εδώ ωστόσο είναι ένας στενότερος και ακριβέστερος ορισμός των πολιτικών θεωριών με την πλήρη έννοια του όρου, σύμφωνα με τον οποίο «αποτελούν γενικά αρθρωμένες, συστηματικές και σαφείς εκδοχές των άναρθρων, περισσότερο ή λιγότερο συστηματικών και έμμεσων ερμηνειών, μέσω των οποίων οι απλοί άνθρωποι κατανοούν την εμπειρία των πράξεων των άλλων με έναν τρόπο που τους δίνει τη δυνατότητα να αντιδράσουν με τις δικές τους πράξεις» (MacIntyre 1983).

Η στιγμή που χωρίζει αυτή την αρθρωμένη, θεωρητική συστηματοποίηση από την έμμεση, πρακτική ερμηνεία είναι δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς, αλλά το terminus post quern (η παλαιότερη δυνατή ημερομηνία επινόησής της) ήταν η πρωτοποριακή πνευματική δραστηριότητα, από το πρώτο μισό του έκτου αιώνα π.Χ. κι έπειτα, της σχολής ιστορίας της Μιλήτου (ιστορίη στην ιωνική διάλεκτο, δηλαδή «έρευνα»), η οποία εκπροσωπείται κυρίως από τους Μιλήσιους Θαλή, Αναξιμένη και Αναξίμανδρο. Στον Όμηρο συναντήσαμε ένα είδος πολιτικής σκέψης, αλλά όχι και μια πόλιν που θα παρείχε το πλαίσιό της. Στον Ησίοδο συναντήσαμε τόσο την πόλιν όσο και μια πιο εξελιγμένη μορφή – και με ακριβέστερη έννοια – πολιτικής σκέψης. Οι απαρχές της μετάβασης από την πολιτική σκέψη στη θεωρία μπορούν ίσως να εντοπιστούν στον Αθηναίο Σόλωνα γύρω στο 600 π.Χ. (βλ. Vlastos 1946· Irwin 2005 και Lewis 2006), αν και αυτός κοιτάζει προς τα πίσω και όχι μπροστά, εν μέρει για πνευματικούς, εν μέρει για πολίτικους λόγους. Η αποφασιστική εξέλιξη ωστόσο ήρθε με την πνευματική και συμβολική μεταμόρφωση που συνδέεται με το λεγόμενο ιωνικό διαφωτισμό του έκτου αιώνα π.Χ.

Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο αφιερώνει στους Μετανάστες…

JR και Ρόμπερτ Ντε Νίρο κάνουν μια ταινία για τους μετανάστες.

Από τη Λαμπεντούζα μέχρι τη Νέα Υόρκη 

---

Τα φαντάσματα του Ellis Island γυρίστηκαν «για όσους βρήκαν μια νέα πατρίδα, αλλά κυρίως για όσους δεν τα κατάφεραν». Ο διάσημος καλλιτέχνης του δρόμου JR βγαίνει εντελώς από το πλαίσιο της στατικής εικόνας και γυρνάει την ταινία The Ghost of Ellis Island, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Οι δυο τους αναζητούν τα φαντάσματα των μεταναστών της Αμερικής στο περίφημο Ellis Island, που υποδέχτηκε πάνω από 12 εκατ. ανθρώπους που έψαχναν μια νέα ζωή. «Τα φαντάσματα του Έλις Άιλαντ» είναι η ιστορία ενός άνδρα -του Ρόμπερτ ντε Νίρο-, ο οποίος ήθελε να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ αλλά του αρνήθηκαν την είσοδο. Η ιστορία γυρίζεται σε μια πτέρυγα που ήταν νοσοκομείο 750 δωματίων. Περίπου 1,2 εκατομμύρια ασθενείς θεραπεύτηκαν εκεί πριν τους δοθεί η άδεια να περάσουν απέναντι. Σήμερα ο χώρος δεν είναι παρά ερείπια.

Εθνική Τράπεζα: Πάρτι για τους λίγους, γαλέρα για τους πολλούς…

Παρά τις αλλαγές Διοικήσεων και κυβερνήσεων, τα capital controls και τις διαρθρωτικές αλλαγές στον τραπεζικό κλάδο, στην Εθνική Τράπεζα διατηρείται μια προκλητική ασυλία για μερίδα στελεχών, golden boys, μεγαλοσυμβούλων, ρουσφέτια πολιτικών, που αμείβονταν με υψηλούς μισθούς και πλούσιες παροχές που εισήγαγαν οι Διοικήσεις ( Αράπογλου, Ταμβακάκη, Τουρκολιά, Φραγκιαδάκη), ενώ εταιρείες αναλαμβάνουν με αδιαφανείς διαδικασίες σωρηδόν έργα και κερδοσκοπούν ασύστολα εις βάρος της τράπεζας και του προσωπικού.

Την ίδια στιγμή, μεθόδευσαν και πέτυχαν την καταστρατήγηση του κανονισμού εργασίας (προσλήψεις και τοποθετήσεις ειδ. Συνεργατών), την καταπάτηση των συλλογικών συμβάσεων και τη χειροτέρευση τωνεργασιακών σχέσεων (μισθός, ωράριο, απλήρωτες υπερωρίες, άδειες, εντατικοποίηση, εκατοντάδες ενοικιαζόμενοι, συμβασιούχοι κλπ).

Το 3ο μνημόνιο κυβέρνησης – ΕΕ- ΕΚΤ έδωσε γη και ύδωρ στους τραπεζίτες, εντείνοντας τη ληστρική και παρασιτική λειτουργία των τραπεζών έναντι της κοινωνίας: νέο πακέτο από το δημόσιο (25 δις), εκκαθάριση κόκκινων δανείων με κλείσιμο επιχειρήσεων και πλειστηριασμούς σπιτιών, συγχωνεύσεις, διάλυση συλλογικών συμβάσεων – κανονισμών, απολύσεις. Ένα σχέδιο βίαιης αναδιάρθρωσης. Έτσι εξηγείται η στήριξη της κας Κατσέλη στη συμφωνία.

Υποθέστε ότι οι άνθρωποι ζουν για πάντα…

Υποθέστε ότι οι άνθρωποι ζουν για πάντα. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, ο πληθυσμός κάθε πόλης χωρίζεται στα δύο: στους Υστερινούς και τους Τωρινούς.

Οι Υστερινοί ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει λόγος να βιαστούν να ξεκινήσουν μαθήματα στο πανεπιστήμιο, να μάθουν μια δεύτερη γλώσσα, να διαβάσουν Βολταίρο ή Νεύτωνα. να διεκδικήσουν προαγωγή στη δουλειά τους, να ερωτευτούν, να κάνουν οικογένεια. Για όλα αυτά τα πράγματα, τους περιμένει απεριόριστος χρόνος. Μέσα στην αιωνιότητα, είναι δυνατό να επιτευχθούν τα πάντα. Κατά συνέπεια, τα πάντα μπορούν να περιμένουν. Άλλωστε, οι βιαστικές αποφάσεις εγκυμονούν σφάλματα. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με τη λογική τους; Τους Υστερινούς τούς αναγνωρίζει κανείς σε κάθε κατάστημα και σε κάθε χώρο περιπάτου. Περπατούν με ήρεμο βηματισμό και φορούν φαρδιά, άνετα ρούχα. Απολαμβάνουν να διαβάζουν οποιοδήποτε περιοδικό βρεθεί ανοιχτό μπροστά τους, ή ν’ αλλάζουν τη διαρρύθμιση των επίπλων στα σπίτια τους, ή να αφήνονται σε μια συζήτηση, με τον ίδιο τρόπο που ένα φύλλο πέφτει από το δέντρο. Οι Υστερινοί κάθονται στα καφέ, πίνουν τσάι και συζητούν για τις δυνατότητες της ζωής.

Οι Τωρινοί παρατηρούν ότι, αφού η ζωή τους θα είναι απεριόριστη, θα μπορέσουν να κάνουν ότι βάλουν με το νου τους. Θα επιλέξουν άπειρα επαγγέλματα, θα παντρευτούν άπειρες φορές, θα αλλάζουν την πολιτική τους τοποθέτηση επ’ άπειρον. Ο κάθε άνθρωπος θα γίνει δικηγόρος, οικοδόμος, συγγραφέας, λογιστής, ζωγράφος, γιατρός, αγρότης. Οι Τωρινοί διαβάζουν συνεχώς καινούργια βιβλία, μαθαίνουν καινούργιες τέχνες, καινούργιες γλώσσες. Για να γευτούν τις άπειρες αποχρώσεις της ζωής, ξεκινούν από νωρίς και ουδέποτε ανακόπτουν το ρυθμό τους. Και ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη λογική τους; Τους Τωρινούς τους διακρίνει κανείς εύκολα. Είναι οι ιδιοκτήτες των καφέ, οι καθηγητές των πανεπιστημίων, οι γιατροί και οι νοσοκόμες, οι πολιτικοί, οι άνθρωποι που κουνούν νευρικά τα πόδια τους όποτε κάθονται σε καρέκλα. Περνούν μέσα από διαδοχικές ζωές, αγχωμένοι μήπως τους ξεφύγει τίποτε. Αν τύχει να συναντηθούν δύο Τωρινοί κοντά στην εξαγωνική Κρήνη του Τσέρινγκερ, συγκρίνουν τις ζωές στις οποίες διέπρεψαν, ανταλλάσσουν πληροφορίες και ρίχνουν ματιές στα ρολόγια τους. Όταν δύο Υστερινοί συναντιούνται στο ίδιο μέρος, αναλογίζονται το μέλλον και παρακολουθούν την παραβολική τροχιά του νερού.

Οι «πολιτικές θέσεις» της Χρυσής Αυγής…

Στέφανος Κασιμάτης (Καθημερινή), Πορτοσάλτε (Σκάι 100,3) και Παπαδημητρίου (Σκάι) ως αβανταδόροι της Χ.Α.

---

Με αφορμή αφ’ ενός μεν ένα πρόσφατο σχόλιο αναγνώστη αφ’ ετέρου δε μια επιχειρούμενη αναζωπύρωση της κουβέντας περί των «δυο άκρων» και της ταύτισης του κομμουνισμού με τον φασισμό (δείτε αύριο σχετικό άρθρο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Ατέχνως), ξόδεψα το χτεσινό, κυριακάτικο απόγευμά μου μελετώντας τις «πολιτικές θέσεις» της Χρυσής Αυγής. Δεν το λες και διασκέδαση αυτό αλλά, μιας και το έκανα, επιτρέψτε μου να παρουσιάσω σχηματικά αυτές τις «θέσεις»:

(α) Από τον πρόλογο κιόλας, η Χ.Α. κάνει σαφή την εθνικιστική της ταυτότητα. Ο λαός θεωρείται συνυπεύθυνος για τα χάλια του τόπου και συμμέτοχος στην διόγκωση του εθνικού χρέους, ως«δεχόμενος κάθε τόσο ένα αντίδωρο ευτελούς αξίας, ένα διορισμό, μία υπόσχεση για καλύτερες μέρες, δηλαδή περισσότερο εύκολο χρήμα, περισσότερη διαφθορά, περισσότερη παρακμή».

Με αυτά τα λόγια, οι χρυσαυγήτες παρουσιάζουν ουσιαστικά τους εαυτούς τους. Με δεδομένο ότι πάντα και παντού υπήρχε μια φασιστική μειοψηφία (μην αμφιβάλλετε ότι, αν γινόταν μια δημοσκόπηση το 1943 στο Δίστομο ή το 1944 στα Καλάβρυτα, θα εμφανιζόταν ένα ποσοστό το οποίο θα δικαιολογούσε τις ναζιστικές θηριωδίες και θα έρριχνε το φταίξιμο στους αντάρτες, που δεν άφηναν ήσυχους τους γερμανούς), γεγονός που καταδεικνύεται κι από το 6,82% της Εθνικής Παρατάξεως (κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος) στις εκλογές του 1977, μπορούμε άνετα να συμπεράνουμε ότι εκείνοι που τόσα χρόνια ήσαν βολεμένοι μέσα στα διάφορα αστικά κόμματα ήσαν οι φασίστες (πόσο τυχαίο είναι ότι το προ 38 ετών ποσοστό τους είναι σχεδόν ίδιο με το σημερινό;). Αυτοί είναι που αποφάσισαν να το παίξουν πατριώτες και επαναστάτες τώρα που χάλασε η σούπα τής αστικής τους ευμάρειας. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού κάθε άλλο παρά είχε πρόσβαση στο εύκολο χρήμα και στην διαφθορά.

Ο λευκός άνδρας σ’ εκείνη την φωτογραφία…

Τρέχουν στις τηλεοθόνες οι εικόνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος στίβου. Αδύνατον να μην δω την τελειότητα των χειρονομιών, την ένταση των κορμιών, την ολοκληρωτική αυτοσυγκέντρωση αυτού που υπέφερε χρόνια προπονήσεων και παραιτήσεων γι αυτή την στιγμή.

–

Γυναίκες και άνδρες στο αποκορύφωμα της φυσικής φόρμας, που αγκαλιάζονται δίχως προβλήματα αντιπαλότητας, δίχως να δίνουν σημασία στις διαφορές του χρώματος στο δέρμα (στην Αϊτή, την περίοδο της εξέγερσης του 1803, απαριθμούνταν επίσημα 64, όλες αυστηρότατα ρατσιστικές οι μεν προς τις δε….), σε σημείο να αντηχεί χαστούκι στο πρόσωπο η εισβολή των τηλεειδήσεων που μας δείχνουν πνιγμένα κορμιά ή να ασφυκτιούν στα καμιόνια, σε πολλές αποχρώσεις του χρώματος (λευκών συμπεριλαμβανομένων, διότι ιρακινοί, κούρδοι, σύριοι, κλπ, κατά βάθος είναι ινδοευρωπαίοι όπως εμείς »αυτόχθονες» ιταλοβλάκες… ή ελληνοβλάκες, θα έλεγα εγώ ο μεταφράζων).

–

Ο πραγματικός κόσμος όπου κατοικούμε είναι πολύ λιγότερο πολιτισμένος. O »συναγωνισμός» πολύ λιγότερο ευγενής, διότι το διακύβευμα δεν είναι ένα μετάλλιο (και μια οικονομική ηρεμία που μπορεί να φτάσει μέχρι τον αληθινό πλουτισμό), όμως το mors tua, vita mea, ο θάνατός σου η ζωή μου. Φτιαγμένος από χώρους, πεποιθήσεις, σύνορα, που θα ήθελαν να διαιωνιστούν.

–

Ζούμε σε κόσμο όπου εμπορεύματα και κεφάλαιο »πρέπει» να κυκλοφορούν ελεύθερα, υπό την προϋπόθεση πως δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο τα ανθρώπινα όντα. Εκτός εάν έχουν ένα πορτοφόλι αρκετά γεμάτο. Η παγκόσμια αδελφοσύνη των σπορ συχνά είναι αυθεντική και ως εκ τούτου πανέμορφη; όμως σκεπάζει μια παγκόσμια πραγματικότητα αντίθετη. Που πρέπει να ξεπεραστεί δια συγκρούσεων.

–