Έκτορας…

Η Λούλα η Κουτσή τάχε ένα φεγγάρι με τον Φλού.

Αργότερα τάφτιαξε με τον Τζίνο της πλατείας ψυχιατρείου που ήταν κατά πολύ νεότερος του φλού.

Μόλις ο Τζίνο μετακόμισε για Αιγάλεω η Λούλα έμεινε μόνη για ένα διάστημα ώσπου γνώρισε ένα τεκνό από την Πόρτα Ρεμούντα ονόματι «Έκτορας».

Ο Έκτορας την ακολουθούσε κατά πόδας μέχρι που η Λούλα απεβίωσε.

Έκτοτε ο Έκτορας «έκλεισε σαν άντρας» για ένα μεγάλο διάστημα.

Κλείστηκε στον εαυτό του.

Βρήκε έναν εγκαταλελειμμένο καλοκαιρινό σινεμά για να βγάζει τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Γέρος πλέον έσερνε κάθε βράδυ τα βήματα του ως εκεί.

Κοιμόταν στο δωματιάκι του μηχανικού προβολής.

Πρέπει να ήταν ο πρώτος σκύλος σινεφίλ.

Λένε ότι στα νιάτα του είχε δει μέχρι και τα «Στάχυα» του Κιαροστάμι.

Λίγο παρακάτω, κοντά στο πλατύ καντούνι, μένει ο Αχιλλέας.

Βρήκε καταφύγιο σε ένα ερειπωμένο διαμέρισμα κάποιου που μένει μονίμως στο εξωτερικό και το νοίκιασε έναντι ενός απολύτως εξευτελιστικού ποσού το οποίο και δεν πληρώνει.

Ο Αχιλλέας δεν πληρώνει ρεύμα , δεν πληρώνει νερό, δεν πληρώνει κοινόχρηστα , δεν πληρώνει τίποτα και πουθενά.

Είναι άνεργος από πολύ πριν αρχίσει η κρίση.

Όταν ακούει να μιλάνε για κρίση πλησιάζει και ρωτάει με περιέργεια«Ποια κρίση;»

Ο Αχιλλέας «τις ελεύθερες ώρες του» συγγράφει στην σοφίτα του διάφορα πονήματα γεωστρατηγικής στα οποία εμπλέκει πάντα σκοτεινούς Εβραίους τραπεζίτες και λέσχες διαβολικών καπιταλιστών που έχουν σαν στόχο την παγκόσμια κυριαρχία.

Φορτώνεται κάθε τόσο σε γνωστό φωτοτυπά και του τα τυπώνει τζάμπα.

Το χειρότερο είναι ότι όπου βρει συγκέντρωση περιμένει υπομονετικά και μόλις ο εκφωνητής ρωτήσει «θέλει κάποιος εκ των παρευρισκομένων να κάνει μια σύντομη παρέμβαση;» παίρνει το λόγο σοβαρός και διαβάζει ένα κείμενο ογδόντα σελίδων.

Έχει διαλύσει άπειρες και κάθε είδους συγκεντρώσεις κατ αυτόν τον τρόπο.

Ο Έκτορας και ο Αχιλλέας είναι οι καλύτεροι φίλοι.

Τελευταία έχουν συνεταιριστεί κιόλας.

Κατεβαίνει ο Αχιλλέας για βόλτα στη Γαρίτσα και περνώντας από το σινεμά δένει και τον Έκτορα με ένα λουρί και τον παίρνει μαζί του.

Κατ αυτόν τον απλό τρόπο ο Αχιλλέας έχει κάνει πολλές γνωριμίες με μοναχικές δεσποινίδες που σέρνουν με το ζόρι και μια δύστροπη σκυλίτσα στον απογευματινό τους περίπατο.

Ο Δε Έκτορας έχει γνωρίσει όλη την σκυλοαριστοκρατία των διαμερισμάτων του «Τένις».
Το βραδάκι ο Αχιλλέας αμολέρνει τον Έκτορα στην Ιόνιο Βουλή και παίρνει το δρόμο για την σοφίτα του.

Απόψε έχει μια παρουσίαση βιβλίου ένας γνωστός συγγραφέας στην Αναγνωστική Εταιρεία και θα χρειαστεί το σύγγραμμα του για τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία.

_____________________

Aπό:

http://iltrovator.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html

Μνημόνια και πόλεμοι: πρόσφυγες από τη Συρία, μετανάστες από την Ελλάδα!…

Δεν θα πάω τόσο πίσω, στην εκστρατεία του ελληνικού στρατού στη Μεσημβρινή Ρωσία, το 1919, ούτε στη μικρασιατική καταστροφή, το 1922, για να θυμίσω πώς και πόσοι Έλληνες έφυγαν κακήν κακώς εξαιτίας του πολέμου και κατέφυγαν άλλοι στην Ελλάδα κι άλλοι όπου μπορεί κανείς να φανταστεί, από το Ιράν ως την Αργεντινή κι από τη Ρουμανία ως την Αμερική, για να γλιτώσουν, για να σωθούν, για να μην πεθάνουν αυτοί και τα παιδιά τους. Μια άλλη φορά, θα σας το πω αναλυτικά.

Ας θυμηθούμε ότι σαν και σήμερα, το 1949, έχοντας πλήρως καταρρεύσει το μέτωπο πάνω στο Γράμμο και το Βίτσι, οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, άντρες και γυναίκες, υποχωρούσαν και περνούσαν τα σύνορα για να διαφύγουν μέσω Αλβανίας, όπως και άλλοι μέσω Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, για να καταλήξουν στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τη Σοβιετική Ένωση. Εάν συνυπολογίσουμε και την εξαναγκαστική, άμεση και έμμεση, μετακίνηση των ελληνικών πληθυσμών στο εσωτερικό της χώρας, από τους οποίους 700 χιλιάδες μετακινήθηκαν βίαια από τα χωριά στις πόλεις και τις κωμοπόλεις στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου για να βρεθεί στο «κενό» ο Δημοκρατικός Στρατός, μαζί με τους μετανάστες που έφυγαν από φτώχεια και εγκατάλειψη προπολεμικά και μεταπολεμικά, προς τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αμερική, την Αυστραλία ή την Αφρική, μιλάμε για ένα λαό που αποτελείται κυρίως από πρόσφυγες και μετανάστες. Γι’ αυτό και υπάρχει αυτή η τεράστια παρουσία Ελλήνων στις πέντε Ηπείρους.

Τα δημόσια και τα ιδιωτικά…(Οδυσσέας Ελύτης)…

ΠΗΡΕ ΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΖΕΙ. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει.

Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη  απ’ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο πού, ετσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη. Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πιά για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο σημαντικο να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις, ούτε καν για την παράδοση. Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια, ένα πιο στερεό έδαφος, για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγο να πω η ψυχή μου.

Μέσα σ’ ενα τέτοιο πνεύμα είχα κινηθεί άλλοτε, όταν έλεγα ότι ένα τοπίο δεν είναι όπως το  αντιλαμβάνονται μερικοί κάποιο, απλώς, σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη. Θέλω να πιστεύω – και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον άγώνα της με τη  γνώση – ότι όπως και να τα εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου το κάθε  ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε ύπογεγραμμένη δεν είναι παρά, ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.

Μετά την συντριβή…

Φώτης Τερζάκης

_____________________________

Είναι τουλάχιστον ειρωνεία ένα απολυταρχικό καθεστώς που έχει μετέλθει όλα τα μέσα για να τσακίσει τη λαϊκή βούληση να σε καλεί σε εκλογές. Θυμίζει το περίφημο δημοψήφισμα του «Ναι στο Σύνταγμα» της απριλιανής δικτατορίας. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, στην Ελλάδα, Σεπτέμβριο του 2015.

Έξι μήνες παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα το ευρωπαϊκό σήριαλ τρόμου που μια διπλωματική γλώσσα αποκαλούσε «διαπραγμάτευση»: τη δυσφήμιση και τον διασυρμό, την τρομοκράτηση και τον κεκλεισμένων των θυρών βασανισμό ενός πρωθυπουργού και μιας εθνικής αντιπροσωπείας, και μέσω αυτών, αναμφίβολα, ενός ολόκληρου λαού που τόλμησε να διαλέξει ενάντια στις οδηγίες των αφεντικών του, από γραβατοφορεμένους τραμπούκους τύπου Ντάισενμπλουμ, Σώυμπλε, Γιούνγκερ, Σουλτς και τις ορντινάτσες τους· δεν κρατήθηκαν καν πρακτικά εκείνων των τρομερών «συνομιλιών», για να κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος τα πεπραγμένα.

Ακόμη και όσοι υποδεικνύαμε την ολοκληρωτική φύση του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού, καταγγέλλαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη ως δικτατορία του κεφαλαίου, παγώσαμε από το μέγεθος, και κυρίως από τον κυνικό και απροσχημάτιστο χαρακτήρα της βίας που άσκησαν τα ευρωπαϊκά όργανα σε μια μικρή χώρα και τους εκπροσώπους της: βία που ανακαλεί στη μνήμη την αποικιακή κτηνωδία των ευρωπαϊκών δυνάμεων, την αληθινή κολυμπήθρα του ευρωπαϊκού, δηλαδή του δυτικού, «πολιτισμού».

---

Πολλές αναλογίες έρχονται στο μυαλό για την τελική πράξη του δράματος, που οδήγησε διαδοχικά από μια χειρονομία έσχατης συμβολικής αντίστασης, την προκήρυξη δημοψηφίσματος, στον χρηματοοικονομικό πνιγμό που προκάλεσαν οι συνασπισμένοι δανειστές στη χώρα, στην παρ’ όλ’ αυτά και πέραν κάθε .ρεαλιστικής προσδοκίας νίκη τού δημοψηφίσματος, και στην πράξη ακύρωσής του μία στιγμή μετά με την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης: είπαν «ξεπούλημα», «προδοσία», «νέα Βάρκιζα»· θα μπορούσε ακόμη ευστοχότερα κάποιος να μιλήσει για πραξικόπημα τύπου Χιλής, όταν ο Κίσινγκερ έκανε την περίφημη δήλωση «Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε μια χώρα να κατρακυλήσει στον κομμουνισμό επειδή ο λαός της είναι ανώριμος», ή τη σοβιετική εισβολή του ’68 στην Τσεχοσλοβακία (που η επέτειός της ήταν τώρα, στις 21 Αυγούστου), η οποία ενδεχομένως κρύβει και μια προφητική αναλογία: το κάταγμα που προκλήθηκε στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι πιθανό -και ευχόμαστε ολόψυχα-να έχει ανάλογες μακροπρόθεσμες συνέπειες με αυτές που οδήγησαν στην κατάρρευση, μέσα σε μια εικοσαετία, του φαινομενικά ακαταμάχητου Σοβιετικού μπλοκ.

Tσαρλς Μπουκόβσκι – η πιο όμορφη γυναίκα στην πόλη και άλλες ιστορίες…

Γύμνια σωμάτων / γύμνια γραφής

Οι άνθρωποι απλά δεν έχουν λεφτά. Παντού ταξιδιωτικά κουπόνια και μπλοκ επιταγών και πιστωτικές κάρτες. Δε τα παίρνουν μαζί τους. Πίστωση παντού. Παίρνει κανείς την επιταγή με το μισθό του και την έχει ήδη ξοδέψει. Βάζουν υποθήκη ολόκληρη τη ζωή τους για να αγοράσουν ένα σπίτι. Και μετά πρέπει να γεμίσουν το σπίτι μ’ ένα σωρό άχρηστα πράγματα και να αγοράσουν αυτοκίνητο. Και είναι πια υπόδουλοι του σπιτιού και οι νομοθέτες ξέρουν την κατάσταση και τους φορολογούν μέχρι να πεθάνουν με φόρους περιουσίας. Κανένας δεν έχει λεφτά. Τα μικρά μαγαζιά σύντομα θα κλείσουν. [Μια όμορφη ερωτική ιστορία, σ. 315]

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτά τα προφανή και πανταχού παρόντα σήμερα λόγια δεν γράφονται από οποιονδήποτε σύγχρονο γραφιά αλλά κάτι δεκαετίες πριν, σε εποχές που τα περιγραφόμενα μόλις άρχιζαν να κακοφορμίζουν στις απατηλές υπερατλαντικές ουτοπίες. Είναι εξίσου ενδιαφέρον και το ότι προέρχονται από τον συγγραφέα, που έχει καταχωρηθεί από τους ταμπελωτές ως ένας από τους κορυφαίους της απροκάλυπτης ερωτικής και σεξουαλικής, λογοτεχνίας – και ορθά – αλλά χωρίς την ταυτόχρονη γνώση άλλων γραπτών ή γραφομένων του – καθόλου ορθά.

Ο διαρκώς αναψοκοκκινισμένος λοιπόν διονυσιαστής δεν συμμαζεύει εδώ για άλλη μια φορά μόνο τις πάσης φύσεως ερωτοπάθειές του αλλά και γεμίζει μερικές εξίσου αθυρόστομες σελίδες πολιτικής / κοινωνικής παρωδίας. Ένα δεύτερο ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η Σβάστικα, όπου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ απάγεται από τους ίδιους τους πράκτορές του και οδηγείται υπό καταθλιπτική βροχή και ευτράπελους διαλόγους σ’ ένα ξενοδοχείο όπου συναντάει ένα πρόσωπο που δεν αποκαλύπτω, γενικώς συνευρίσκεται «με την Επιστήμη και την Ιστορία» και… αντικαθίσταται από τον σωσία του, σε μια κωμικοτραγική φάρσα.