Έντβαρντ Γκριγκ: Η μουσική των νορβηγικών φιόρδ…

Σαν σήμερα, στις 4 Σεπτεμβρίου του 1907 πέθανε ο Ένβαρντ Γριγκ. Διακεκριμένος νορβηγός μουσουργός, από τους ιδρυτές της νορβηγικής εθνικής σχολής. Μαζί με τον δραματουργό Χένρικ Ίμπσεν (Ερρίκο Ίψεν, όπως τον γνωρίζουμε στην Ελλάδα) και τον ζωγράφο Έντβαρντ Μουνκ («Η Κραυγή»), αποτελούν τους τρεις διαπρεπέστερους πολιτιστικούς πρεσβευτές της χώρας των φιόρδ.

Ο Έντβαρντ Χάγκερουπ Γκριγκ (Edvard Hagerup Grieg) γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1843 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, μέσα στους κόλπους μιας μουσικής οικογένειας με σκωτικές ρίζες. Ο πατέρας του, εισαγωγέας ουίσκι από την Σκωτία, ήταν πρόξενος της Μεγάλης Βρετανίας στο Μπέργκεν και λάτρης της μουσικής. Η μητέρα του Γκεζίνε ήταν πιανίστρια και η πρώτη του δασκάλα στη μουσική.

Από τα μικράτα του άρχισε να μαθαίνει πιάνο, χωρίς να δείξει ιδιαίτερο ζήλο. Ο δεξιοτέχνης νορβηγός βιολονίστας Όλε Μπουλ ήταν αυτός που διέκρινε το ταλέντο του και σε ηλικία 15 ετών τον έπεισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Ο νεαρός Έντβαρντ, με τη συνδρομή του πατέρα του, μετέβη στη Λειψία και ξεκίνησε μουσικές σπουδές στο περίφημο ωδείο της γερμανικής πόλης, από το οποίο αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα. Οι πρώτες του μουσικές επιρροές προήλθαν από το έργο των Μέντελσον και Σούμαν.

ΑΜΑΖΟΝΙΟΣ: ΟΤΑΝ ΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΟΠΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ…

Του Μαρκ Μπράιτμαν

---

Εδώ και ένα μήνα, 14 πετρελαιοπηγές της αργεντίνικης εταιρείας Pluspetrol βρίσκονται υπό κατάληψη από τους ιθαγενείς της περιοχής Λορέτο του λεκανοπεδίου του Περού, που διαπερνά την περιοχή του Αμαζονίου. Την ίδια ώρα, γίνονται συνεχείς διαπραγματεύσεις μεταξύ της εταιρείας και του συνδέσμου ιθαγενών Φεσονάσο. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που ο σύνδεσμος Φεσονάσο καταλαμβάνει τις εγκαταστάσεις της Pluspetrol. Αντίθετα, οι αυτόχθονες προβαίνουν συχνά σε τέτοιες ενέργειες, οι οποίες παρά τις ομοιότητες με τα Occupy κινήματα σε Ευρώπη και Αμερική δεν συνδέονται άμεσα με αυτά. Οι ιθαγενείς, λόγω της απουσίας κρατικής προστασίας, πάντα υπερασπίζονταν τους εαυτούς τους.

Για παράδειγμα, τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, οι κάτοικοι Κααπόρ από το Μάρανχαο της Βραζιλίας, δημοσίευσαν φωτογραφίες από παράνομους υλοτόμους τους οποίους είχαν αιχμαλωτίσει. Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, αφού το κράτος δεν ήταν εκεί να υπερασπιστεί την περιοχή τους.

Γερμανία υπό Αμερικανική Κατοχή…

Η Γερμανία, διαδραμάτιζε τον ταπεινωτικό ρόλο ενός υποτελούς των κρατών. Υπήρξε μια άκρως απόρρητη Κρατική Συνθήκη που υπογράφηκε στις 21 Μαΐου 1949 για να περιορίσει την κρατική κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έως το…

Γερμανία μια χώρα υπό Αμερικανική κατοχή

Μεταξύ πολλών θεμάτων της εποχής μας που θα γίνουν αντικείμενο μελέτης από τους μελλοντικούς ιστορικούς θα είναι και η ανάδειξη της Γερμανίας σε ηγεμόνα της Ευρώπης. Δεν έχει φύγει καλά καλά η γενιά που έζησε τη φρίκη του Β’ ΠΠ, η γενιά που αγωνίστηκε κατά του ναζισμού και κατάφερε να τον νικήσει, και η Γερμανία όχι μόνο παρουσιάζεται στη διεθνή σκηνή ισχυρή, αλλά φαίνεται και να ηγεμονεύει τους λαούς που τη νίκησαν.

Η σύγχρονη Γερμανία έχει κάνει φανερό ότι επιδιώκει τη μετατροπή της Ευρώπης σταδιακά σε μια αυτοκρατορία υπό την απολυταρχική ηγεσία της, τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους σε όλες τις θέσεις κλειδιά στην ΕΕ, αλλά και στις κυβερνήσεις και στα ΜΜΕ των χωρών μελών της. Το πιο περίεργο, θα έλεγε κάποιος, είναι ότι αυτό έγινε με τη βοήθεια των νικητών του Β’ ΠΠ, και όχι μόνο καμία από τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την ηγεμονία της, αλλά αντιθέτως όλες τη δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα.

Ακόμα και όταν οι λαοί τους διαμαρτύρονται και δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν και γράφουν για ένα Δ’ Ράιχ, καθώς αισθάνονται ότι με μέσο καταστροφής την οικονομία η Γερμανία επιχειρεί να κερδίσει όσα έχασε διά των όπλων στον πόλεμο. Για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απαίτησε πολλές φορές απροκάλυπτα τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας κρατών μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομίας.

Τι αντιπροσωπεύει, όμως, η χώρα της οποίας ο υπουργός Οικονομικών απαιτεί από τα κράτη της Ευρώπης, στων οποίων την οικονομική εξόντωση συμβάλει η Γερμανία, να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία;  Την απάντηση έδωσε ο ίδιος αποκαλύπτοντας ένα επί χρόνια καλά κρυμμένο από τον πολύ κόσμο μυστικό, σε ομιλία του στις 18 Νοεμβρίου 2011 στο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Συνέδριο (European Banking Congress), στο εκθεσιακό κέντρο της Φρανκφούρτης. Εκεί ηγετικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής συναντήθηκαν για να συζητήσουν τη διαμόρφωση της μελλοντικής παγκοσμιοποίησης και ο Σόιμπλε δήλωσε μεταξύ άλλων:

«Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε παραλογισμό κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Κι εμείς στη Γερμανία από τις 8 Μαΐου του 1945 ουδέποτε ήμασταν ανεξάρτητη χώρα. Αυτό ήταν ήδη σαφές στον Βασικό Νόμο που υπάρχει στην Εισηγητική Έκθεση του 1949».

Η φιλανθρωπία της σιωπής και της (συν)ενοχής…

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου*

---

Ενώ καραβιές προσφύγων καταφτάνουν στη χώρα μας από τις εμπόλεμες περιοχές (Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν κ.ά.)  παρατηρεί κανείς ένα ιδιότυπο φαινόμενο. Από τη μια την σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία κρατικών και ευρωκοινοτικών υποδομών στην υποδοχή αυτών των ανθρώπων και στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, εκτός της καταγραφής-πιστοποίησης, και από την άλλη, την σχετικά «δυναμική» ενεργοποίηση ξένων και ελληνικών ΜΚΟ και φιλανθρωπικών οργανώσεων. Η εντύπωση που δίνεται είναι ότι το κράτος λειτουργεί υπολειμματικά  για να νομιμοποιήσει την φιλανθρωπία των ΜΚΟ. Κάπου παραπέρα ως ταξιθέτες  «εποπτεύουν» και οι διάφορες οργανώσεις του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Το κοινό όλων αυτών των «οργανωμένων» παρεμβάσεων είναι η σιωπή γύρω από τις αιτίες του προβλήματος ως ο πόλεμος να έπεσε από τον ουρανό.  Αυτό που «επείγει» είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Υπό την πίεση αυτού του αδυσώπητου δεδομένου, οποιαδήποτε ερωτήματα τόσο για τη φύση του πολέμου όσο και για τη μορφή του ακτιβισμού που αναπτύσσεται απωθούνται. Ασφαλώς και μπορεί να κατανοήσει κανείς τους ανθρώπους που με προσωπική εργασία και αίσθημα προσφοράς φροντίζουν και συμπαραστέκονται τους κατατρεγμένους ανθρώπους. Μέρος των ακτιβιστών και των εθελοντών έχουν πραγματικά ηθικά ή,  θρησκευτικά κίνητρα. Ωστόσο τα πράγματα είναι διαφορετικά όσον αφορά το ρόλο και τη λειτουργία της «οργανωμένης παρέμβασης» (ΜΚΟ, φιλανθρωπικές οργανώσεις, διεθνείς οργανισμοί κ.ά.) που έχουν αναλάβει εργολαβικά εδώ και χρόνια την παροχή υπηρεσιών. Εδώ η σιωπή για την ιμπεριαλιστική επέμβαση και την καταστροφή των υποδομών σε χώρες που έως πρότινος διέθεταν, τηρουμένων των αναλογιών, κοινωνικές υποδομές και βιοτικό επίπεδο εφάμιλλο των ευρωπαϊκών (Συρία, Ιράκ, Λιβύη κ.ά.) σημαίνει ουσιαστικά (συν)ενοχή.

Είναι Οι Άραβες Γεννημένοι Τρομοκράτες;…

I’m the stranger, killing an arab

The Cure

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Βλέποντας την ταινία του Κλιντ Ίστγουντ, «Ελεύθερος Σκοπευτής», αντιλαμβάνεσαι δύο πράγματα:

• Πρώτον: Οι στρατιώτες των ΗΠΑ υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα γιατί σκοτώνουν Άραβες χωρίς να το θέλουν, μόνο και μόνο για να προστατέψουν τους δικούς τους.
• Δεύτερον: Οι Άραβες είναι αιμοσταγείς τρομοκράτες, που σκοτώνουν ακόμα και τους δικούς τους, ακριβώς επειδή είναι Άραβες-αιμοσταγείς-τρομοκράτες.

Κι ενώ η αστερόεσσα του Ίστγουντ ανεμίζει δεν ακούγεται ούτε μια φορά η ερώτηση απ” τα χείλη των ηρώων: «Τι στο διάολο κάνουμε στο Ιράκ;»

Στην αρχή της ταινίας υπάρχει μια εξήγηση, που τα «γεράκια» της Αμερικής θα λάτρευαν: Το ερωτευμένο ζευγάρι βλέπει την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, κι ο Πατριώτης αποφασίζει να πάει «εκεί κάτω», για να προστατέψει την αγαπημένη του, σκοτώνοντας ακόμα και παιδιά (τρομοκρατών).

Για να προστατέψει την αγαπημένη του, την πατρίδα του, τους στρατιώτες της πατρίδας του, τη Δημοκρατία, την Ασφάλεια κι άλλους Άγιους Τόπους.

~~{}~~