Τα 26 μουσικά ντοκιμαντέρ που συγκλόνισαν τον κόσμο…

26 από τα σημαντικότερα μουσικά ντοκιμαντέρ που όχι μόνο άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τη μουσική αλλά σε κάποιες περιπτώσεις άλλαξαν και το ρου της ιστορίας της.

26. Βiggie And Tupac / (2002) του Νικ Μπρούμφιλντ
Είναι προφανές ότι κανείς ποτέ δε θα μάθει ποιος σκότωσε τον 2Pac, ποιος τον Notorious B.I.G. και γιατί. Ακόμα χειρότερα, κανείς δεν πολυνοιάζεται πια, κυρίως όσο οι επανεκδόσεις και οι χαμένες ηχογραφήσεις και των δύο ράπερ μοσχοπουλάνε παγκοσμίως. Είναι επίσης δεδομένο ότι ο Νικ Μπρούμφιλντ δεν είναι ούτε εισαγγελέας ούτε ντετέκτιβ – είναι όμως ένας χαρισματικός ντοκιμαντερίστας και ένας πολύ χιουμοριστικός αφηγητής: εδώ επιλέγει να ασχοληθεί με μία ιστορία που τα είχε/έχει όλα: σεξ, βία, ναρκωτικά, χρήματα, κόντρες, ρίμες και πολλά beats. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο υπ αριθμόν ένα ύποπτος της υπόθεσης, Μπράιαν «Suge» Νάιτ, έχει, πλέον, αποφυλακιστεί… Σ.Λ.

Δείτε ακόμη: Wild Style (1983, Τσάρλι Αχερν), Krush Groove (1985, Μάικλ Σουλτζ)

25: Βuena Vista Social Club / (1999) του Βιμ Βέντερς
Ηταν κάποτε ένα κλαμπ στην Αβάνα. Οι επίλεκτοι μουσικοί που το αποτελούσαν το είχαν μετατρέψει σε τόπο συνάντησης εν μέσω της δεκαετίας του 40. Το ονόμασαν Buena Vista Social Club αλλά θα έβλεπαν το μύθο του να ανατέλλει μόνο πενήντα χρόνια μετά το κλείσιμό του, όταν τη δεκαετία του 90 ο Κουβανός μουσικός Χουάν Ντε Μάρκος Γκονζάλεζ και ο Αμερικανός κιθαρίστας Ράι Κούντερ θα ηχογραφούσαν τα τραγούδια που είχαν γράψει την ιστορία του, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στα περασμένης ηλικίας μέλη του να ταξιδέψουν στο Αμστερνταμ και στη Νέα Υόρκη για δύο sold out συναυλίες. Αυτές που θα κινηματογραφούσε ο Βιμ Βέντερς σε ένα οδοιπορικό στη μουσική παράδοση της Κούβας, κάνοντας το δικό του «Βuena Vista Social Club» κάτι περισσότερο από ένα μουσικό ντοκουμέντο. Μέσα από τις ρυτίδες, τον ενθουσιασμό και την άσβεστη φλόγα των «πρωταγωνιστών» του (μυθικά ονόματα όπως αυτά του Κομπάι Σεγούντο, του Ιμπραϊμ Φερέρ, του Ρούμπεν Γκονζάλεζ) ο Βέντερς ρίχνει φως σε μια ξεχασμένη χώρα, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και μια εξαιρετική σπουδή πάνω στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Που δεν εμπόδισε τα μέλη του Buena Vista Social Club να γίνουν αστέρες, προκαλώντας έναν παγκόσμιο παροξυσμό, που εκδηλώθηκε με πωλήσεις και με πλήρη αναβίωση της μουσικής παράδοσης της Κούβας, λίγο πριν το αναπόφευκτο τέλος της ζωής τους.Μ.Κ.

Δείτε ακόμη: Cuba Feliz (2000, Καρίμ Ντριντί), Calle 54 (2000. Φερνάντο Τρουέμπα)

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ: ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ…

αντάρτισσες του ΡΚΚ δεκαετία 8Ο

---

Στη συνοικία Γιεζί της Κωνσταντινούπολης, γνωστή για δράσεις και αγώνες ενάντια στην καταστολή και τις αυθαιρεσίες του τουρκικού κράτους, οι κάτοικοι με ανακοίνωσή τους δήλωσαν ότι δεν αναγνωρίζουν πλέον τους μηχανισμούς των αστυνομικών και στρατιωτικών αρχών, μέσω των οποίων επιχειρεί το ΑΚΡ εναντίον τους, και ανακήρυξαν την αυτοδιαχείριση της περιοχής τους.

Με διαδήλωσή τους στη γειτονιά τη νύχτα της Τρίτης 18 Αυγούστου, οι κάτοικοι απαίτησαν με πανό και συνθήματα την άμεση απελευθέρωση του φυλακισμένου ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος να υπενθυμίσουμε ότι είχε συλληφθεί πριν από 16 χρόνια στην Ελλάδα και είχε εκδοθεί στην Τουρκία από τις ελληνικές αρχές. Η Γκιουλσέν Μπιτέρ μέλος του συντονιστικού της οργάνωσης των Ελεύθερων Γυναικών της Κωνσταντινούπολης (KJA), μίλησε εκ μέρους της Λαϊκής Πρωτοβουλίας της περιοχής δηλώνοντας ότι ο λαός του Γιεζί θα αντισταθεί σε κάθε κατασταλτική ενέργεια που θα επιχειρηθεί από τις αστυνομικές αρχές, και ότι η περιοχή τους παύει να αναγνωρίζει ως νόμιμα και ισχύοντα τα θεσμικά όργανα του κράτους της Τουρκίας.
Παράλληλα οι κουρδικής καταγωγής κάτοικοι τoυ Ντουγκομπεγιαζίτ στην ανατολική επαρχία του Άγκρι, όπου επίσης δρουν τα μέλη του ΡΚΚ ενάντια στην καταστολή του τουρκικού κράτους, έχουν επίσης δηλώσει την πρόθεσή τους για αυτονόμηση της περιοχής μέσω της αυτοδιαχείρισης. Στην επαρχία Λις  όπου οι στρατιωτικές και αστυνομικές επιθέσεις σημειώθηκαν με αμείλικτους ρυθμούς τις τελευταίες μέρες η Λαϊκή Συνέλευση της περιοχής ανακοίνωσε την πρόθεσή της να δημιουργήσει νέο θεσμικό πλαίσιο, που θα εκφράζει την αυτονομημένη στάση των κατοίκων. Η Λαϊκή Συνέλευση δήλωσε επίσης την απόφασή της να χρησιμοποιεί, όπως αξιολογείται από τα αρμόδια όργανα, το νόμιμο δικαίωμά της στην αυτοάμυνα ενάντια σε όλες τις επιθέσεις που δέχονται από το τουρκικό κράτος.

__________________________________

Από:

http://kollectnews.org/2015/08/20/

Η χώρα στο ευρώ, οι αξίες στη… δραχμή

ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΡΟΣ

Η χώρα γυρίζει σε επίπεδα… δραχμής. Μπορεί το Grexit να μη βρίσκεται πλέον στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας λόγω της πορείας που πήραν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, ωστόσο, πολλά από τα βασικά οικονομικά μεγέθη έχουν ήδη επιστρέψει ή αναμένεται να επιστρέψουν το επόμενο διάστημα στο… 2001, τελευταίο έτος κατά το οποίο στη χώρα μας χρησιμοποιούσαμε το εθνικό μας νόμισμα.

Τα υπόλοιπα των τραπεζικών μας λογαριασμών έχουν βυθιστεί σε επίπεδα προ το 2002 ενώ -όπως προκύπτει από τους δείκτες της Τράπεζας της Ελλάδας- το ίδιο έχει συμβεί και με τις τιμές των ακινήτων. Η χρηματιστηριακή αξία της αγοράς, βρίσκεται πλέον σε χαμηλότερα επίπεδα από ό,τι ήταν κατά τη χρονιά αλλαγής από τη δραχμή στο ευρώ παρά τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων που εισέρρευσαν τα τελευταία χρόνια μέσω των αυξήσεων κεφαλαίου.

Το μεγαλύτερο… δυστύχημα είναι ότι σε επίπεδα προ του 2003 -και μάλιστα με προοπτική περαιτέρω πτώσης- έχουν επιστρέψει τα εισοδήματα, τουλάχιστον όπως αυτά αποτυπώνονται στις φορολογικές μας δηλώσεις (οι οποίες άλλωστε αποτελούν και τη μοναδική απογραφή εισοδημάτων που γίνεται στη χώρα). Τι δεν έχει γυρίσει στα επίπεδα της δραχμής; Τα χρέη μας προς το Δημόσιο και στις τράπεζες και φυσικά οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών.

Η στατιστική αποτυπώνει το μέγεθος της καταστροφής η οποία σε άλλες περιπτώσεις -π.χ. ακίνητα και μετοχές- είναι λογιστική και σε άλλες περιπτώσεις όμως (όπως στα εισοδήματα και στις καταθέσεις- είναι απολύτως πραγματική και μετρήσιμη.

• Τα δηλωθέντα εισοδήματα, όπως αποτυπώνονται στα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, δείχνουν και αυτά επιστροφή σε δραχμικά επίπεδα. Το 2013, έτος για τα οποία υπάρχουν τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, τα δηλωθέντα εισοδήματα είχαν υποχωρήσει στα 71 δισ. ευρώ από το «υψηλό» των 100,3 δισεκατομμυρίων ευρώ που καταγράφηκε το 2009.

Οι γίγαντες…

Xαλίλ Γκιμπράν

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πιο ταπεινοί άνθρωποι γίνονται πιο μεγάλοι κι από τους μεγαλύτερους ανθρώπους των περασμένων εποχών. Αυτό που κάποτε τυραννούσε το μυαλό μας, τώρα δεν έχει καμιά σημασία. Σκεπάζεται από το πέπλο της αδιαφορίας.

Τα όμορφα όνειρα που κάποτε φτερούγιζαν στη συνείδησή μας διαλύθηκαν σαν την ομίχλη. Στη θέση τους ήρθαν γίγαντες που τρέχουν σαν τις καταιγίδες, ταράζονται σαν τις θάλασσες, ανασαίνουν σαν τα ηφαίστεια.

Ποια μοίρα θα φέρουν οι γίγαντες στον κόσμο, στο τέλος τής πάλης τους;

Θα γυρίσει ο γεωργός στον αγρό του για νά σπείρει εκεί πού ο θάνατος έσπειρε τα κόκαλα των νεκρών;

Θα βοσκήσει ο βοσκός τα κοπάδια του στα χωράφια πού θέρισε τό σπαθί;

Θα πιουν τα πρόβατα από τις πηγές πού τα νερά τους βάφτηκαν με τό αίμα;

Θα γονατίσει ο λάτρης του Θεού στο βεβηλωμένο ναό πού στον Ιερό βωμό του χόρεψαν οι σατανιστές;

Θα συνθέσει ο ποιητής τα τραγούδια του κάτω από αστέρια πού τα σκεπάζει ο καπνός του κανονιού;

Θα φυσήξει ο μουσικός τον αυλό του μιά νύχτα πού ή σιωπή της βιάστηκε από τον τρόμο;

Θα μπορέσει ή μητέρα νά τραγουδήσει ένα νανούρισμα στήν κούνια του μωρού της, πού θα κοιμάται πάνω στους κινδύνους τού αύριο;

Μπορούν οι εραστές ν’ ανταμώσουν, καί νά φιληθούν πάνω σέ πεδία μαχών πού ακόμα μυρίζουν από τούς καπνούς τών βομβών;

Θα ξαναγυρίσει ποτέ ο Απρίλης στη γη καί θα δέσει τις πληγές της μέ τό ντύμα του;

Ψέμα, αυτογελοιοποίηση και εξευτελισμός

Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης

Στην αρχή η κυβέρνηση διαβεβαιώνει το γνωστό: ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα. Στη συνέχεια αρχίζει να υποχωρεί, μιλώντας για μέτρα μεν, ανώδυνα δε. Αργότερα όλοι δηλώνουν αιφνιδιασμένοι, σοκαρισμένοι. Μα πόσο σκληρή είναι τελικά αυτή η τρόικα! Τέλος, διακόπτουν για λίγο τις συνομιλίες για να το ξανασκεφτούν και τότε αρχίζει το γνωστό σίριαλ της κινδυνολογίας. Τι θα γίνουμε χωρίς αυτούς; Τι θα γίνουμε χωρίς τα λεφτά τους; Θα μας πετάξουν έξω απ’ την Ευρώπη. Δεν θα ’χουμε να πληρώσουμε συντάξεις. Θα καταστραφούμε.

Και πού καταλήγει σχεδόν πάντα το χιλιοπαιγμένο σίριαλ της δραματοποίησης, της κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού; Μα, στο γνωστό τέλος της άτακτης υποχώρησης, της αυτογελοιοποίησης και της παράδοσης που αμέσως, όμως, μετά βαφτίζεται στάση ευθύνης, θυσία για να σωθεί η χώρα, με τον ίδιο πάντα δραματικό και εντυπωσιακό τρόπο. Αποδεχόμενοι και άλλα σκληρά μέτρα σε μια κοινωνία γονατισμένη, σε μια χώρα και οικονομία λεηλατημένη, σε έναν λαό εξευτελισμένο.

Ο Λούντβιχ φον Μίζες και η μνησικακία των αντικαπιταλιστών…

Γράφει ο Ευθύμης Φρεντζαλάς

---

Ο Λούντβιχ Φον Μίζες (1881-1973) αν και υπήρξε καθηγητής αλλά και μέντορας του Φρίντριχ Χάγιεκ δεν κατάφερε ποτέ να γίνει τόσο διάσημος όσο ο μαθητής του, ίσως επειδή δεν τιμήθηκε ποτέ με το Νόμπελ Οικονομίας, όπως αυτός. Βέβαια, αν κρίνουμε από το μοναδικό βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά (Αντικαπιταλισμός, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, σε μετάφραση του Γ. Καράμπελα) μάλλον κάποιο βραβείο Ψυχολογίας κυνηγούσε. Στο βιβλίο αυτό «ξεσκεπάζει» χωρίς αιδώ τα πραγματικά κίνητρα των κυριοτέρων εχθρών του καλύτερου γι’ αυτόν οικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού, με απώτερο σκοπό να «φορτώσει» τους «μνησίκακους» αυτούς εχθρούς με ενοχές και τύψεις για τα πιστεύω τους. Δεν τον χρηματοδοτούσαν αδίκως επιχειρηματίες της Αμερικής που είχαν εξαγοράσει την πένα του.

Ο καπιταλισμός, λοιπόν, είναι για τον Μίζες τόσο τέλειο σύστημα που γεννά, αναπόφευκτα σχεδόν, τον φθόνο. Ενώ ή μάλλον επειδή δίνει στα άτομα τη θέση που αξίζουν πραγματικά, βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στα προσόντα και τα επιτεύγματά τους, αυτά, αντί να του αναγνωρίζουν την ακριβοδίκαιη δικαιοσύνη του, στρέφονται με μανία εναντίον του, μη μπορώντας να αντέξουν τη σκληρή αλήθεια της πραγματικής αξίας τους. Γιατί ζυγίζοντας τα προτερήματα, τις δυνατότητες, τις ικανότητες και τα ταλέντα των ατόμων και μόνο αυτά ο καπιταλισμός οδηγεί κάποια άτομα στην συνειδητοποίηση της ήττας και της ανεπάρκειάς τους. Τα άτομα αυτά αναπτύσσουν τότε έναν αμυντικό μηχανισμό απέναντι στην άποψη του απρόσωπου καπιταλιστικού συστήματος για αυτά. Δεν θα άντεχαν αν απέδιδαν την ευθύνη στον εαυτό τους. Καταλήγουν τότε στο συμπέρασμα ότι φταίει το σύστημα που ευνοεί τους ατάλαντους, τις μετριότητες, τους κόλακες και τους ρουφιάνους ενώ ξέρουμε ότι το δίκαιό μας σύστημα όλους αυτούς τους έχει απομονώσει… Ότι τα ίδια είναι έντιμα και γι’ αυτό δεν προτιμήθηκαν. Απωθούν έτσι την σκληρή αλήθεια για να μην τα σκοτώσει.

το άγγιγμα του Μίδα…

 Ζούμε την πιο τρανή απόδειξη. Κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί τα δίκαια των εργαζόμενων και του λαού μέσα από μια αστική εκλογική διαδικασία. Η εξουσία και ας την λένε πρώτη φορά αριστερά όταν αισθάνεται μια μαζική απειλή από τους από κάτω, προσπαθεί να την μολύνει. Η μόλυνση της απειλής γίνεται με το άγγιγμα του Μίδα. Του Μίδα που η ίδια δημιουργεί και του δίνει το μοναδικό χάρισμα να μετατρέπει σε σκατά ότι και οποίον αγγίζει αφομοιώνοντας τους. Εγώ γέρασα πια και μαθαίνω πώς να παραμένω σιωπηλός και να σκέφτομαι. Δεν προσπαθώ πια να κερδίσω λογομαχίες εις βάρος της συνείδησης και ειλικρίνειας μου.

_________________________________________

Από: Zachi Petroball