26 από τα σημαντικότερα μουσικά ντοκιμαντέρ που όχι μόνο άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τη μουσική αλλά σε κάποιες περιπτώσεις άλλαξαν και το ρου της ιστορίας της.
26. Βiggie And Tupac / (2002) του Νικ Μπρούμφιλντ
Είναι προφανές ότι κανείς ποτέ δε θα μάθει ποιος σκότωσε τον 2Pac, ποιος τον Notorious B.I.G. και γιατί. Ακόμα χειρότερα, κανείς δεν πολυνοιάζεται πια, κυρίως όσο οι επανεκδόσεις και οι χαμένες ηχογραφήσεις και των δύο ράπερ μοσχοπουλάνε παγκοσμίως. Είναι επίσης δεδομένο ότι ο Νικ Μπρούμφιλντ δεν είναι ούτε εισαγγελέας ούτε ντετέκτιβ – είναι όμως ένας χαρισματικός ντοκιμαντερίστας και ένας πολύ χιουμοριστικός αφηγητής: εδώ επιλέγει να ασχοληθεί με μία ιστορία που τα είχε/έχει όλα: σεξ, βία, ναρκωτικά, χρήματα, κόντρες, ρίμες και πολλά beats. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο υπ αριθμόν ένα ύποπτος της υπόθεσης, Μπράιαν «Suge» Νάιτ, έχει, πλέον, αποφυλακιστεί… Σ.Λ.
Δείτε ακόμη: Wild Style (1983, Τσάρλι Αχερν), Krush Groove (1985, Μάικλ Σουλτζ)
25: Βuena Vista Social Club / (1999) του Βιμ Βέντερς
Ηταν κάποτε ένα κλαμπ στην Αβάνα. Οι επίλεκτοι μουσικοί που το αποτελούσαν το είχαν μετατρέψει σε τόπο συνάντησης εν μέσω της δεκαετίας του 40. Το ονόμασαν Buena Vista Social Club αλλά θα έβλεπαν το μύθο του να ανατέλλει μόνο πενήντα χρόνια μετά το κλείσιμό του, όταν τη δεκαετία του 90 ο Κουβανός μουσικός Χουάν Ντε Μάρκος Γκονζάλεζ και ο Αμερικανός κιθαρίστας Ράι Κούντερ θα ηχογραφούσαν τα τραγούδια που είχαν γράψει την ιστορία του, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στα περασμένης ηλικίας μέλη του να ταξιδέψουν στο Αμστερνταμ και στη Νέα Υόρκη για δύο sold out συναυλίες. Αυτές που θα κινηματογραφούσε ο Βιμ Βέντερς σε ένα οδοιπορικό στη μουσική παράδοση της Κούβας, κάνοντας το δικό του «Βuena Vista Social Club» κάτι περισσότερο από ένα μουσικό ντοκουμέντο. Μέσα από τις ρυτίδες, τον ενθουσιασμό και την άσβεστη φλόγα των «πρωταγωνιστών» του (μυθικά ονόματα όπως αυτά του Κομπάι Σεγούντο, του Ιμπραϊμ Φερέρ, του Ρούμπεν Γκονζάλεζ) ο Βέντερς ρίχνει φως σε μια ξεχασμένη χώρα, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και μια εξαιρετική σπουδή πάνω στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Που δεν εμπόδισε τα μέλη του Buena Vista Social Club να γίνουν αστέρες, προκαλώντας έναν παγκόσμιο παροξυσμό, που εκδηλώθηκε με πωλήσεις και με πλήρη αναβίωση της μουσικής παράδοσης της Κούβας, λίγο πριν το αναπόφευκτο τέλος της ζωής τους.Μ.Κ.
Δείτε ακόμη: Cuba Feliz (2000, Καρίμ Ντριντί), Calle 54 (2000. Φερνάντο Τρουέμπα)