Ο Εγώ…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Σπούδασα στο Πάντειο αμοραλισμό
υπογλυκαιμία συμφέρον. Έγινα
κριτικός ηθικιστής και φιλοκατήγορος.
Ρομαντικός λάτρης της ανθρώπινης
ιδιομορφίας. Βήχω σαν τον εργοδότη
μου και βήχω σωστά. Καλλιτεχνικές
απόψεις άλλων απηχώ, τις φράξιες
συντονίζω των αστών που αναρχίζουν.
Γκροτέσκο επιχείρημα και γκέι αντριλίκι
της ανερχόμενης γενιάς ο Εγώ.
Ο σεμιναριάκιας, ο σεσηπός. Ο αντιερωτικά
ερωτικός, ο διδάκτωρ που μαστιγώνει
ψωλές. Ο φέρελπις κατηχητής τού
μπουρζουά, ο Εγώ. Ο για πάντα Εγώ.
Ο αθώος Εγώ ιδιώτης, της μαμάς και
του μπαμπά το σπιτίσιο πορνό.
Υπάρχω κι όσο υπάρχω διοικώ.

---

Από:

https://dromos.wordpress.com/2015/08/17

Οι Μικροί Απόλογοι…

I.
Υπάρχει κάτι που δεν είναι αυτό που νομίζεις. Υπάρχει κάτι κρυμμένο από τη ματιά σου και που μισοφανερώνεται σε άλλους σαν τη στρεβλή αντανάκλαση παγόβουνου που διαθλασμένη καθρεφτίζεται ανάποδα στην επιφάνειά σου. Υπάρχει κάτι άλλο που λέγεται «κατά βάθος» και είναι εσύ και εσύ είσαι αυτό το «κατά βάθος», αυτό είσαι εσύ και όχι όσα λες ότι εισαι πως νομίζεις.

–

Αλλά οι άνθρωποι δεν είμαστε παγόβουνα υποκύανου πάγου να πλέουμε σιωπηλα μέχρι να μας καταπιεί γλύφοντάς μας το αλμυρό νερό, να αστράφτουμε σαν πλωτά νησιά άλατος στον ήλιο. Είμαστε κάτι άλλο. Είμαστε καλειδοσκοπικά και πολύεδρα κρύσταλλα που μετεωρίζονται στον αιθέρα, μέχρι να μας κάνει θρύψαλα ο κάθε θάνατος, η βολίδα που θα έρθει λαμπρή από το νεκρό και αχανές διάστημα με τη στιγμιαία φλόγα της. Κι αυτό που φαίνεται, η επιφάνεια, είναι αυτή που είναι γιατί το βάθος μας είναι έτσι και όχι αλλιώς. Γιατί η γωνία μεταξύ των επιφανειών μας και η γωνία πρόσπτωσης του φωτός μάς φωτίζει από μέσα προς τα έξω και μας ερμηνεύει από έξω προς τα μέσα. Κι είμαστε τα καλειδοσκόπια που είμαστε τότε και όχι πριν (και μάλλον όχι μετά), τα πολύεδρα κρύσταλλα που μετεωρίζονται στον αιθέρα. Κρύσταλλα που οι όψεις τους μοιάζουν απ΄’ έξω σαν μια ασύμμετρη επιφάνεια όλο ιριδισμούς και χρώματα φευγαλέα.

–

Η αναδιάρθρωση κρατικών χρεών ως γεωπολιτική διαμάχη

του Ezequiel Adamovsky

Στις 24 Ιουλίου η Ειδική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τις αναδιαρθρώσεις των κρατικών χρεών συμφώνησε σε ένα σύνολο «αρχών» που πρέπει να στείλει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το οποίο αναμένεται να εγκριθεί το Σεπτέμβριο. Οι αρχές αυτές θα αποτελέσουν τον πυρήνα του πολυμερούς νομικού πλαισίου για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του χρέους, που θα συζητηθεί από τον ΟΗΕ το επόμενο έτος. Εάν εγκριθεί, ένα τέτοιο πλαίσιο, θα είναι ο πρώτος διεθνής κανονισμός που θα διέπει τις πτωχεύσεις κρατών μελών, έως ότου επιλυθεί από τις ιδιωτικές συμφωνίες μεταξύ των κρατών και των πιστωτών.

Λόγω της απουσίας νομικών ρυθμίσεων, τα «όρνεα»[1] αμφισβητούν τακτικά τέτοιου είδους συμφωνίες σε φιλικά γι’ αυτά τοπικά δικαστήρια, αποκομίζοντας έτσι υπερβολικά κέρδη εις βάρος των κυρίαρχων εθνών και των ειλικρινών πιστωτών. Με τον τρόπο αυτό, επηρεάζουν επίσης τη σταθερότητα της παγκόσμιας οικονομικής τάξης.
Από τις εννέα αρχές, η ένατη στοχεύει σαφώς στην αποδυνάμωση των «όρνεων», καθώς αναφέρει ότι, αν εγκριθούν με σχετική πλειοψηφία των πιστωτών, οι συμφωνίες «δεν πρέπει να επηρεαστούν, να τεθούν σε κίνδυνο ή να παρεμποδιστούν με άλλο τρόπο από άλλα κράτη ή από μη αντιπροσωπευτική μειοψηφία των πιστωτών, οι οποίοι πρέπει να σέβονται τις αποφάσεις που λαμβάνονται από την πλειοψηφία των πιστωτών». Αν και τα «όρνεα» είναι ο προφανής στόχος του επικείμενου κανονισμού, οι χώρες που κυριαρχούν στις χρηματοπιστωτικές αγορές βλέπουν κι αυτές την εξουσία τους να περιορίζεται σοβαρά. Η τέταρτη αρχή, με τίτλο «Αμεροληψία», απαιτεί ότι τα θεσμικά όργανα και οι φορείς που εμπλέκονται στις απόπειρες αναδιάρθρωσης του χρέους των κρατών θα πρέπει να «απολαμβάνουν την ανεξαρτησία και, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, (θα πρέπει) να απέχουν από την άσκηση οποιασδήποτε αθέμιτης επιρροής στα άλλα ενδιαφερόμενα μέρη ή την ανάληψη δράσεων που θα οδηγούν σε συγκρούσεις συμφερόντων ή διαφθοράς ή και τα δύο».

ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ; …

Tου Γιώργου Σάρτα

---

Ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα αντιμετωπίζει τα μνημόνια ως ένα ακραίο συμβάν που διατάραξε την κανονικότητα που επικρατούσε πριν. Τα μέτρα των μνημονίων ήρθαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά ή όχι μια έκτακτη κατάσταση που έφερε η οικονομική κρίση. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν ότι επιβάλλονται από έξω για να πλήξουν την Ελλάδα. Αυτές οι προσεγγίσεις όμως παραγνωρίζουν τα όσα έχουν συμβεί στην εγχώρια αγορά εργασίας τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά από το 1990 και μετά.

Συγκεκριμένα αν εξετάσουμε τους μισθούς των εργαζομένων η σύγκριση των ονομαστικών αυξήσεων των αμοιβών τους με το άθροισμα του ρυθμού πληθωρισμού και του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας δείχνει ότι οι απώλειες στη σχετική θέση των μισθωτών είναι συνεχείς και σημαντικές. Αυτό το γεγονός επηρεάζει αρνητικά την πρωτογενή διανομή εισοδήματος σε βάρος της εργατικής τάξης. Το μερίδιο της εργασίας μειώνεται από 48.9% το 1982 σε 34.02% το 2001 επίπεδο αντίστοιχο με εκείνο των χρόνων της δικτατορίας. Η δευτερογενής κατανομή εισοδήματος(το λεγόμενο κράτος πρόνοιας) είναι ακόμα χειρότερη αφού η αναλογία άμεσων και έμμεσων φόρων, η έλλειψη τιμαριθμικής αναπροσαρμογής της φορολογικής κλίμακας και η υπό-χρηματοδότηση των κοινωνικών υπηρεσιών υγείας, παιδείας και πρόνοιας αποτελούν τα βασικά συστατικά του τρόπου που γίνεται αυτή η αναδιανομή.

Η ανεργία σε όλη τη δεκαετία του 1990 αυξάνεται σταθερά το ίδιο και οι απολύσεις ανά μισθωτό. Ο κίνδυνος απόλυσης για κάθε μισθωτό αυξάνεται από 10% το 1990 σε 25% το 2001. Δεδομένου ότι ο κίνδυνος απόλυσης για τους δημόσιους υπαλλήλους τότε ήταν σχεδόν ανύπαρκτος καταλαβαίνουμε ότι τα ποσοστά για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους είναι πολύ μεγαλύτερα. Το επίδομα ανεργίας κυμαίνεται στο 60% του ελάχιστου ημερομισθίου ενώ σύμφωνα με το νόμο θα έπρεπε να καλύπτει τα 2/3 των προηγούμενων αποδοχών. Παρόλα αυτά η ΓΣΕΕ δεν πίεσε ουσιαστικά για τη βελτίωσή του. Αντίθετα τα συνδικάτα συναίνεσαν στη μετατροπή του σε χρηματοδότηση των εργοδοτών για να προσφέρουν εργασία σε άνεργους, δηλαδή στη μετατροπή ενός κοινωνικού δικαιώματος σε ατομικό προνόμιο καθώς και στη χρηματοδότηση της εργοδοσίας από τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων. Επιπλέον στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας τα συνδικάτα έκαναν αποδεκτή την προώθηση της μερικής απασχόλησης και της ευελιξίας του χρόνου εργασίας στο δημόσιο τομέα. Ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας αυξάνεται στο σύνολο των κλάδων ( με εξαίρεση τις μεταφορές και τις επικοινωνίες ) ενώ αύξηση παρατηρείται και στον τριτογενή τομέα παρά τα υψηλά ποσοστά μερικής απασχόλησης που τον χαρακτηρίζουν. Παράλληλα αυξάνονται κατά 50% οι νόμιμες υπερωρίες ενώ το ποσοστό των παράνομων υπερωριών κυμαίνεται μεταξύ 50-60%. Ο συνδυασμός αυτών των δύο στοιχείων ίσως εξηγεί γιατί οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας δεν οδήγησαν σε νέες θέσεις εργασίας

Σκέψεις από ένα πλοίο με Σύριους…

του Άρη Χατζηνικολάου

---

Τον Ιούλιο πήγαμε σε ένα μικρό νησί στα Δωδεκάνησα. Σε διάφορες παραλίες που πηγαίναμε βλέπαμε παραπεταμένα δεκάδες σωσίβια και παντόφλες στην ακτή, από τους Σύριους που έρχονταν κατά εκατοντάδες κάθε μέρα. Στον γυρισμό ήμασταν στο καράβι περίπου 1500 άτομα, οι 1000 ήταν Σύριοι που είχαν ξεβραστεί στο νησί και πήγαιναν στην Αθήνα για να πάρουν χαρτιά. Κοιμηθήκαμε το βράδυ σε ένα χολ 40 τετραγωνικών στο κατάστρωμα περίπου 20 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλον κυριολεκτικά. Σε κάποια φάση μέσα στο βράδυ ξυπνάω επειδή ο διπλανός μου Σύριος αλλάζει πλευρό και με σκουντάει και λέω να βγάλω φωτογραφία την όλη φάση. Διαπιστώνω ότι το σακίδιο μου (που μέσα είχα την μηχανή) το χρησιμοποιούν για μαξιλάρι 2 Σύριοι, οπότε δεν τους ξυπνάω.

Ακολουθούν κάποιες σκέψεις που έκανα κατά την διάρκεια του ταξιδιού μαζί τους. Τα συναισθήματα ήταν έντονα, ανάμεικτα και αντικρουόμενα.

Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν λύπη και θέληση για αλληλεγγύη-βοήθεια. Έβλεπα μικρά παιδιά ή βρέφη στην αγκαλιά των μανάδων ή να κοιμούνται πάνω σε χαρτόνια στα πατώματα. Ένα συγκεκριμένο περίπου 2 ετών είχε γύψο και στα 2 πόδια του, ήταν σακατεμένο γενικώς, πολύ χλωμό και φαινόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Λέμε στους υπευθύνους να του δώσουν καμπίνα και αυτοί μάλλον το έκαναν (γενικά μου φάνηκε εντυπωσιακή η καλή θέληση των ανθρώπων του συγκεκριμένου Blue Star). Κάποια στιγμή μέσα στο βράδυ περνάνε τρέχοντας 2 μέλη του πληρώματος με γάντια στα χέρια και τους ακούω να λένε «του κάνουν ανάνηψη τώρα», δεν ξέρω αν μιλάνε για το παιδάκι αυτό ή για κάποιον άλλον, δεν θέλω να ρωτήσω. Σκέφτομαι τις εικόνες από την Αθήνα, με τους εξαθλιωμένους μετανάστες στοιβαγμένους στις πλατείες και με πιάνει κατάθλιψη.

Αύγουστο τους σκότωσαν…

Στιγμές στιγμές αναρωτιέμαι αν αυτός ο λαός, είναι ο ίδιος με αυτόν, που το αίμα του πότισε τους δρόμους, τη Μάντρα της Κοκκινιάς, γράφοντας Ιστορία…Τι έχει απομείνει άραγε από τότε, από αυτούς, από την Ιστορία..

Αντιστασιακοί (με την τωρινή έννοια της ανυποταγής σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, όπως το καπιταλιστικό και της πάλης για την ανατροπή του) λίγοι, αλλά πάντα μια δυναμική μειοψηφία

Συνεργάτες και Πρόθυμοι προς Συνεργασία, είδος εν αφθονία, που θα ευδοκιμήσει ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον.

Καταδότες, φοβάμαι, ότι θα ζήσω αυτόν τον εφιάλτη..

Και επειδή της λήθης το πηγάδι μπορεί να «κατάπιε» άλλα, το Μπλόκο όμως της Κοκκινιάς θα είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει την βαρβαρότητα των Γερμανών κατακτητών και τη λύσσα των Γερμανοτσολιάδων Συνεργατών & Καταδοτών, μια ελάχιστη αναφορά, έστω και αν είναι «βαρύ» και «στενάχωρο». το θέμα, Αύγουστο μήνα.

Αλλά Αύγουστο τους σκότωσαν…

Πέρα από το whistleblowing…

Η ταινία Citizenfour είναι απλά η τελευταία έκφραση της γοητείας που ασκεί στο κοινό η φιγούρα του whistleblower. Jesselyn Radack, Thomas Drake, Chelsea Manning, Edward Snowden. Ο whistleblower εγκαταλείπει τα κέντρα της εξουσίας με σκοπό να μας ενημερώσει για τις αυθαιρεσίες που διαπράττονται, δίνοντας απαγορευμένες πληροφορίες όπως ο Προμηθέας έδωσε την ιερή φωτιά στους ανθρώπους.

Μπορεί όμως ο whistleblower να μας σώσει; Είναι το whistleblowing αρκετό; Ποιοι περιορισμοί είναι κωδικοποιημένοι σε μια στρατηγική κοινωνικής αλλαγής που βασίζεται στο whistleblowing, και τι θα χρειαζόταν για να πάμε πέρα από αυτούς;

Σίγουρα, οι whistleblowers χαίρουν καλύτερης αποδοχής από τα θεσμικά όργανα τα οποία εκθέτουν. Η πίστη στις κάθε είδους αρχές βρίσκεται, και δικαιολογημένα, σε ένα ιστορικό χαμηλό. Σε μια τηλεοπτική είδηση στο Citizenfour, βλέπουμε τον Obama να ισχυρίζεται πως ο ίδιος είχε διατάξει έρευνα σχετικά με την NSA πριν βγουν στο φως οι αποκαλύψεις του Snowden, υπονοώντας οργισμένα πως ήταν ο Snowden πριν από τον Snowden. Ο Πρόεδρος καλεί κυνικά σε μια συζήτηση “βασισμένη σε γεγονότα”, όταν η μόνη χρήσιμη πηγή γεγονότων υπήρξε η παράνομη διαρροή από τον άνθρωπο που κατακρίνει. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο χτυπητή αντίθεση μεταξύ θάρρους και κυνισμού.

Ωστόσο, άλλο είναι να ξεσκεπάσει κανείς τους τυράννους και άλλο να τους καθαιρέσει.

“Ο μεγαλύτερος φόβος που έχω… είναι πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Οι άνθρωποι θα δουν όλες αυτές τις αποκαλύψεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Θα μάθουν τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση για να χορηγήσει μονομερώς στον εαυτό της εξουσίες ώστε να εφαρμόσει μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην αμερικανική και την παγκόσμια κοινωνία. Αλλά δεν θα είναι πρόθυμοι να αναλάβουν τα ρίσκα που απαιτούνται για να ξεσηκωθούν και να πολεμήσουν.” –Edward Snowden

Η θεωρία της κοινωνικής αλλαγής που εμπεριέχεται στο whistleblowing είναι πως αν αποκαλυφθούν τα εγκλήματα της κυβέρνησης, η λαϊκή κατακραυγή θα την αναγκάσει να διορθώσει η ίδια τον εαυτό της. “Πίστευα πως αν γινόταν γνωστή η αντισυνταγματική μαζική παρακολούθηση των Αμερικανών από την NSA,” είπε ο Snowden, “αυτή δε θα επιβίωνε από τον έλεγχο των δικαστηρίων, την εποπτεία του Κογκρέσου, την έγκριση των πολιτών.” Ωστόσο, ο μεγαλύτερος φόβος του Snowden έχει γίνει πραγματικότητα: οι μεταρρυθμίσεις για τον περιορισμό των προγραμμάτων παρακολούθησης της NSAέχουν απορριφθεί από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους στους οποίους είχε εναποθέσει τις ελπίδες του ο Snowden.