Ήχοι του κινήματος των Μπήτνικς…

«Ο μουσικός όρος beat (μπιτ) ανήκει στην κλασική μουσική

απ’ όπου θα τον πάρει η τζαζ για να τον χρησιμοποιήσει με έναν ειδικό τρόπο

και να τον κάνει διάσημο και πέρα από τη μουσική:

για τον προσδιορισμό ενός “μουσικού”,

κι ακόμα καλύτερα “τζαζικού” τρόπου ζωής».

Βασίλης Ραφαηλίδης, Πέρα από τον κινηματογράφο

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές αρχές της δεκαετίας του 1950 αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ το περίφημο λογοτεχνικό κίνημα των μπιτ. Η γενιά των μπιτ (beat generation) έφερε μια πραγματική επανάσταση στην αμερικανική λογοτεχνία με την αντισυμβατική γραφή αλλά και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής των εκπροσώπων της. Η ολιγάριθµη οµάδα των µπιτ συγγραφέων και ποιητών (µεταξύ άλλων, Τζακ Κέρουακ –θεωρείται και ως ο «ανάδοχός» του αφού αυτός εισήγαγε τον όρο μπιτ – beat, Γουίλιαµ Μπάροουζ, Γκρέγκορι Κόρσο, Νιλ Κάσιντι και Πολ Μπόουλς) εµπλούτισε τη λογοτεχνία µε σπουδαία έργα: Το 1957, ας πούµε, ο Κέρουακ ταξίδεψε στην Ταγγέρη µε τον Άλεν Γκίνσµπεργκ και τον Πίτερ Ορλόφσκι, όπου συνάντησε τον µονίµως σουρωµένο Μπάροουζ και τον βοήθησε να γράψει το γνωστό, προκλητικό «Γυµνό γεύµα». Αλήθεια, πώς θα σας φαινόταν η δυνατότητα όχι να τους διαβάσετε αλλά να τους ακούσετε να διαβάζουν μερικά από τα πιο σημαντικά έργα τους… αποτυπωμένα σε βινύλιο!

Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του περιθωριακού στην αρχή κινήματος ήταν η απόρριψη των κυρίαρχων αξιών του κόσμου, ο πειραματισμός με το σεξ και τα ναρκωτικά και ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τις Ανατολικές θρησκείες. Οι δίκες των βιβλίων τους, για αισχρότητα και προσβολή της δημοσίας αιδούς, τους χάρισαν τη διασημότητα και πολύ σύντομα απόκτησαν, όχι απλά θαυμαστές των βιβλίων τους, αλλά ανθρώπους που ακολουθούσαν τον τρόπο ζωής που περιέγραφαν στα βιβλία τους. Οι μπήτνικς, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα απόκτησαν μεγάλη φήμη, ήταν ηδονιστές μποέμ που εξυμνούσαν την ανυπακοή, τον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα.

Οι πρόσφατες κυκλοφορίες δίσκων περιλαμβάνουν την επανέκδοση του Γουίλιαμ Μπάροουζ «Nothing Here Now but the Recordings» από την εταιρεία «Dais Records», μια συλλογή από ηχογραφήσεις των δεκαετιών του 1950 και του 1960 που κυκλοφόρησε αρχικά το 1981.

Καλιφόρνια: Στην πτέρυγα γενικού πληθυσμού σκότωσαν τον πολιτικό κρατούμενο Hugo Pinell μετά από 46 χρόνια στην απομόνωση…

Ο Khatari Gaulden και ο Hugo Pinell καθισμένοι κάτω από τον ήλιο στην αυλή της φυλακής Σαν Κουέντιν το 1976 (φωτογραφία Kiilu Nyasha)

---

Τα κείμενα που μεταφράστηκαν παρακάτω προέρχονται από την εφημερίδα San Fransisco Bay View και αναφέρονται στη ζωή και την πρόσφατη δολοφονία του πολιτικού κρατουμένου Hugo Pinell που διαπράχθηκε στο προαύλιο της φυλακής New Folsom στις 12 Αυγούστου. Ο Hugo, οποίος πέρασε 46 χρόνια στην απομόνωση δολοφονήθηκε μετά την μεταφορά του στην πτέρυγα γενικού πληθυσμού της φυλακής. Αμέσως μετά το συμβάν προκλήθηκε συμπλοκή ανάμεσα σε συγκρατούμενούς του με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 29 κρατουμένων από τους οποίους ο ένας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Ο Hugo Pinell αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα κατά του ρατσισμού και των ρατσιστικών εγκλημάτων μέσα στις φυλακές και πάλεψε για φυλετική ενότητα και κατάργηση της απομόνωσης.

των Δρ. Willie και Mary Ratcliff

Με βάση κάποιες μαρτυρίες ήταν η πρώτη του μέρα στο προαύλιο μετά από 46 χρόνια στην απομόνωση, όταν ο Hugo, που τον γνώριζαν όλοι ως Yogi Bear, δολοφονήθηκε στις 12 Αυγούστου 2015. Τα νέα πυροδότησαν μια αίσθηση νίκης και εορτασμού ανάμεσα στους δεσμοφύλακες που έσπευσαν να γράψουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: »μακάρι να σαπίσει στην κόλαση» και »καλό ξεφόρτωμα». Ο Yogi ήταν ο μοναδικός από τους »San Quentin 6» που παρέμενε στη φυλακή, αφού ο ρόλος που έπαιξε του στα γεγονότα της 21ης Αυγούστου 1971, τη μέρα που δολοφονήθηκε ο George Jackson, προκάλεσε την αδιάκοπη και παντοτινή έχθρα των δεσμοφυλάκων.

»Αυτό είναι εκδίκηση» ξεκαθάρισε ο καλός του φίλος και μέλος των Μαύρων Πάνθηρων Kiilu Nyasha στο ραδιοφωνικό σταθμό Hard Knock Radio στις 13 Αυγούστου. »Τον μισούσαν τόσο όσο και τον George Jackson. Τον χτυπούσαν συνεχώς, τον είχαν στην απομόνωση για 46 χρόνια- χωρίς παράθυρο, χωρίς φως- αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να τον υποτάξουν και γι’ αυτό τον μισούσαν».

»Ο μόνος λόγος που επιβίωσε ήταν επειδή αυτός ο άνθρωπος ήταν γεμάτος αγάπη»

Αλέιδα Γκεβάρα: Για ποια δημοκρατία μιλούν στην Ευρώπη;…

“Για ποιά δημοκρατία μιλούν οι ευρωπαίοι; Πότε είδατε, π.χ, να εκλέγεται δημοκρατικά ένας βασιλιάς; Που είναι η γηραιά Ευρώπη, που το μόνο που κάνει είναι να συνθηκολογεί διαρκώς και να γονατίζει μπροστά στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Επιμέλεια – Μετάφραση: Bαγγέλης Γονατάς

---

Με τον ενθουσιασμό και την συγκρότηση που τη διακρίνει, η Αλέιδα Γκεβάρα (κόρη του κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα) υπερασπίστηκε με πειστικό τρόπο  την αξιοπρέπεια του Κουβανικού λαού, που αντιστέκεται για πάνω από μισό αιώνα στον εγκληματικό αποκλεισμό της Βορειοαμερικάνικης αυτοκρατορίας (και των Ευρωπαίων συμμάχων της).

Σε μιά από τις διαλέξεις που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια της 7ης Ηπειρωτικής Συνάντησης Αλληλεγγύης στην Κούβα, στο  Καράκας της Βενεζουέλας το Σαββατοκύριακο 1-2 Αυγούστου, η Γκεβάρα υποστήριξε ότι“δεν μας ενδιαφέρει αν οι ΗΠΑ δεν θέλουν να εμπορευτούν μαζί μας, αλλά μας κάνει πολύ κακό, αν δεν μπορούμε να εμπορευτούμε με άλλες χώρες”.  Στη συνέχεια, ανέφερε παραδείγματα της  κουβανικής καθημερινότητας, που ο σαδισμός των ηγετών της Ουάσιγκτον  κατά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, έχει μετατρέψει σε έναν επώδυνο παραλογισμό.

Κοινωνικό χάσμα: Η Ελλάδα της κρίσης των…κροίσων…και του κλεμμένου πλούτου της χώρας…

Μοιάζει απίστευτο , αλλά είναι αληθινό: στις λίστες ελβετικών τραπεζών και εξειδικευμένων εταιριών που συγκεντρώνουν πληροφορίες για τους πλούσιους του κόσμου (με περιουσία άνω των 30 εκ. δολαρίων) υπάρχουν 576 Έλληνες που διαθέτουν περιουσία 88 δισ. δολάρια.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα», στις σχετικές λίστες των Wealth-X συμπεριλαμβάνονται 11 Έλληνες δισεκατομμυριούχοι (38η θέση) που διαθέτουν περιουσία 18 δισ. δολαρίων ενώ παράλληλα 565 Έλληνες εμφανίζονται με συνολική περιουσία 70 δισ. δολαρίων.

Οι …σκέτοι εκατομμυριούχοι Έλληνες, από την άλλη πλευρά έχουν υπολογιστεί από την ελβετική Julius Baer σε 34.723. Σύμφωνα με την καταγραφή των κροίσων από τη Wealth-X, μια εξειδικευμένη εταιρεία που συγκεντρώνει πληροφορίες για λογαριασμό των τμημάτων αξιοποίησης περιουσίας των μεγαλύτερων τραπεζών, σήμερα στον κόσμο υπάρχουν 211.275 εκατομμυριούχοι με κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων ενώ την ερχόμενη πενταετία εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν τις 260.000. Από τη λίστα αυτή, το 1% αφορά τους δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι από 2.325 το 2014 αναμένεται φέτος να αυξηθούν στους 2.508 με πρόβλεψη να ξεπεράσουν τους 3.800 την ερχόμενη πενταετία.

Το 8,6% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 85,3% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το 69,8% του πληθυσμού του πλανήτη μοιράζεται μόλις το 2,9% του πλούτου.

Οι χώρες με τους περισσότερους δισσεκατομυριούχους:

1. ΗΠΑ 571
2. Κίνα 190
3. Βρετανία 130
4. Γερμανία 123
5. Ρωσία 114
6. Ινδία 100
7. Ελβετία 86
8. Χονγκ Κονγκ 82
9. Βραζιλία 61
10. Σ.Αραβία 57

---

Από:

http://www.hitandrun.gr/kinoniko-chasma-i-ellada-tis-krisis

ΠΕΡΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ…

Του Κώστα Λιανίδη

---

H εξουσία έχει διαμορφώσει ένα πλαίσιο επικοινωνιακού μονολόγου μέσα στο οποίο, χρησιμοποιώντας διάφορα φτηνά τεχνάσματα και σοφιστείες, προσπαθεί να παρουσιάσει κάθε μη συναινετική, κριτική στάση απέναντι στη λογικές, τις πολιτικές και τις πρακτικές του νεοφιλελεύθερου Τ.Ι.Ν.Α. ως ανευθυνότητα και οπορτουνισμό. Όποιος σκοπεύει να ασκήσει κριτική -μας λέει η εξουσία- οφείλει να ασκήσει “εποικοδομητική κριτική”, να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από τις μνημονιακές πολιτικές, την ευρωομηρία, την ευρωγραφειοκρατία, τις αποφάσεις που παίρνονται εξωθεσμικά και έξω από κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση πίσω από κλειστές πόρτες και τις οποίες καλούνται να υλοποιήσουν τα (υπερχρεωμένα) κράτη για να αποφύγουν την ολοκληρωτική τους καταστροφή.

Τις τελευταίες ημέρες, το κυρίαρχο αυτό αφήγημα, έγινε οξύμωρο, όταν οι φορείς της εξουσίας έφτασαν στο σημείο να κατηγορούν τους διαφωνούντες και τους ασκούντες κριτική ως συνεργάτες και υποστηρικτές του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Έφτασαν δηλαδή στο σημείο, την ώρα που οι ίδιοι υιοθετούσαν, προωθούσαν και εφάρμοζαν όλα όσα ο Γερμανός υπουργός οικονομικών πρεσβεύει (δηλαδή τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, της αστικής τάξης στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά και όχι βέβαια τον εαυτό του) να κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως οπαδούς της γραμμής Σόιμπλε με πρόσχημα το ενδεχόμενο μιας εξόδου της χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα ενδεχόμενο, που σύμφωνα με το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα, η μη “δημιουργική”, ανέξοδη και καταγγελτική στάση φέρνει πιο κοντά και κατά συνέπεια μεταφέρει τους “επαναστάτες” από το “εθνικό” στρατόπεδο σε εκείνο των “εχθρών του έθνους”.

Σειρήνες πολέμου μέσα στον Αύγουστο…

Της Μαριλένας Καρρά

---

Θυμάμαι ένα αυγουστιάτικο απόγευμα τρία μόλις χρόνια πριν, το 2012, όταν ακόμη οι «πληγέντες» του βομβαρδισμού «μεταρρυθμιστικών μέτρων» υπερασπίζονταν αθεράπευτα κάποιον ουρανοκατέβατο «ορθολογισμό», ως την αναγκαία προϋπόθεση διεξαγωγής πολιτικού διαλόγου και κατ’ επέκταση πολιτικής «λύσης» ενός γόρδιου δεσμού, που- όπως ήταν αναμενόμενο- μας είχε δέσει χειροπόδαρα. Φαινόταν από τότε το τραγελαφικό σημείο των πολιτικών εκείνων υποθέσεων που χρύσωναν το χάπι, μέσω μεταφυσικών επικλήσεων σε κάποια «λογική» και σε κάποια «αλήθεια».

Αυτή η αναφορά ουδόλως έχει σχέση με το να μετρήσουμε ο καθένας τις «αλήθειες» του, τις ορθές «προβλέψεις» του. Ίσα- ίσα. Τα ερωτήματα που στέκουν τώρα ως εμπροσθοφυλακή του φόβου, τα ερωτήματα που δεν τολμήσαμε να θέσουμε ακόμη βρίσκονται μερικά βήματα πίσω από την καθεστηκυία τάξη του ορθολογισμού, αποσταθεροποιώντας την (επιτέλους!). Ήταν, άραγε, ποτέ η πολιτική ένα πρόβλημα προς επίλυση; Έτσι μας είπαν, πάντως, οι ρήτορες* του πρόσφατου παρελθόντος, οι αρχιτέκτονες του οικοδομήματος που αποκαλέστηκε «Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία».

Το αφήγημα της κοινωνικής ειρήνης είχε να παίξει έναν σπουδαίο ρόλο. Ίσως τον σπουδαιότερο. Δεν ήταν παρά μια χαρτογράφηση, μία επιμελής καταγραφή όλων εκείνων που ο κάθε «πολίτης» αυτού του τόπου έπρεπε να ακολουθήσει επιμελώς, χωρίς να ρωτάει πολλά- πολλά. Εθιμικές συνήθειες, πολιτισμικές δομές, νομικά και θεσμικά πλαίσια που εγγυώνται την ασφάλεια και τη συνοχή του κοινωνικού σώματος, ακόμη όμως και παραβάσεις- μικρές ή μεγάλες- που αντί να δημιουργούν «σκάνδαλα» κατά το αφελές της ερμηνείας τους, δυνάμωναν ακόμη περισσότερο τους προαναφερόμενους δεσμούς εξουσίας. Όπως σε κάθε καταγραφή, σε κάθε λίστα, υπήρχαν όρια. Όσοι έτειναν προς αυτά τα όρια τοποθετήθηκαν κάτω από τον χαρακτηρισμό «περιθώριο».

Ο ρατσισμός είναι μια βρωμιά που ανακάλυψαν οι πλούσιοι για να την εφαρμόζουν οι φτωχοί…

Ο ιδιοκτήτης του πεντάστερου ξενοδοχείου θα κάνει τεμενάδες στον λεφτά αλβανό ή πακιστανό που θα πάει ως πελάτης στην επιχείρηση του.

Την ίδια στιγμή, έχει κακοπληρωμένο, ανασφάλιστο και φέρεται σαν σε κατώτατο είδος στον αλβανό ή πακιστανό που απασχολεί στη λάντζα ή στους κήπους.

Η βιζιτού πολυτελείας που έχει εκπομπή στην τηλεόραση θα δεί όλες τις πόρτες να ανοίγουν, και ολα τα φλας να αστράφτουν στο διάβα της.

Η πόρνη που κάνει πιάτσα για τη δόση της ή για το γάλα του παιδιού της, θα βιώσει τον κοινωνικό αποκλεισμό, το στιγματισμό και την περιφρόνηση.

Ο πλούσιος γόνος που ρουφά τις κόκες και τα αμφεταμινόχαπα με τις χούφτες, έχει τους μπάτσους σωματοφύλακες να του ανοίγουν τις πόρτες της λιμουζίνας και να κουβαλούν τις βαλίτσες στα ταξίδια του.

Ο φτωχός τοξικομανής που σέρνεται σε κάποια ναρκοπλατεία, έχει τους μπάτσους να τον μαζεύουν κάθε τρείς και λίγο για να ‘φάει τις φάπες του’ σε κάποιο σκοτεινό κρατητήριο.

Κάποιοι νησιώτες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις ασχήμιες και τα αίσχη των Άγγλων τουριστών που ‘συμβάλλουν στο τουριστικό προϊόν’.
Φρίττουν όμως με τις ορδές των κατατρεγμένων και πεινασμένων προσφύγων που ‘καταστρέφουν την εικόνα της χώρας’.

Και φυσικά τη γραμμή δίνει πρώτη απ’ όλους η ίδια η επίσημη πολιτεία με την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει στον τουρίστα ή τον επενδυτή, και στον πρόσφυγα ή τον μετανάστη αντίστοιχα.
Φυλετικός ή κοινωνικός, ο ρατσισμός δομείται σε οικονομική βάση και έχει πάντα ταξικό πρόσημο.
Και είναι πολλοί δυστυχώς οι χωρίς ταξική συνείδηση προλετάριοι που πέφτουν στην παγίδα του.

‘Ο ρατσισμός είναι μια βρωμιά που ανακάλυψαν οι πλούσιοι για να την εφαρμόζουν οι φτωχοί’, για να θυμηθούμε και τον Ουμπέρτο Έκο.

Π. (αναγνώστης του blog)

---

Από:

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/08/blog-post_610.html