Στην αυλή του χωριού παίζουν τρία γατάκια. Η μάνα τους τα παρακολουθεί. Λέγεται Φατ Μαγκιούλ, όνομα που πήρε απ’ τα τούρκικα που βλέπει η γιαγιά.
Κάποια στιγμή η Φατ Μαγκιούλ πιάνει μια λιβελούλα. Με το έντομο στο στόμα να σπαρταράει φωνάζει τα μικρά της. Μόλις πλησιάσουν και δουν τι κρατάει, το τρώει. Σημαντικό μάθημα: Αυτό τρώγεται.
~~
Το Σάββατο ήμασταν στο Ανήλιο, ένα χωριό στην άγρια περιοχή του Πηλίου. Το αυτοκίνητο κόντεψε να καεί στις ανηφόρες. Οι φίλοι που μας κάλεσαν έχουν χτίσει μια καλύβα, ένα διώροφο αυτοσχέδιο σπίτι μέσα στο δάσος, με θέα το Αιγαίο.
Απόλυτη ησυχία -πέρα απ’ τα τζιτζίκια. Ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο ούτε νερό. Να μείνεις εκεί έναν μήνα και να ξεχάσεις όλ’ αυτά που σε κάνουν απάνθρωπο.
Περνάμε την νύχτα με κρασί, φαγί και κουβέντα. Ο Δημήτρης είναι αυτόχθονας, αλλά στα δεκατέσσερα, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα βιβλίο στο σπίτι, ξεκίνησε να διαβάζει. Δούλευε μεροκάματο και ξόδευε όλα τα λεφτά του σε βιβλία.
Η μάνα του τον έβλεπε να ξοδεύει για να διαβάζει και αγχωνόταν: “Πιο σιγά”, του ‘λεγε, “πιο σιγά, να φτουράνε. Μην τα τελειώνεις σε μια μέρα”.