Το Σκαθάρι Που Πέθανε Δυο Φορές…

Στην αυλή του χωριού παίζουν τρία γατάκια. Η μάνα τους τα παρακολουθεί. Λέγεται Φατ Μαγκιούλ, όνομα που πήρε απ’ τα τούρκικα που βλέπει η γιαγιά.

Κάποια στιγμή η Φατ Μαγκιούλ πιάνει μια λιβελούλα. Με το έντομο στο στόμα να σπαρταράει φωνάζει τα μικρά της. Μόλις πλησιάσουν και δουν τι κρατάει, το τρώει. Σημαντικό μάθημα: Αυτό τρώγεται.

~~

Το Σάββατο ήμασταν στο Ανήλιο, ένα χωριό στην άγρια περιοχή του Πηλίου. Το αυτοκίνητο κόντεψε να καεί στις ανηφόρες. Οι φίλοι που μας κάλεσαν έχουν χτίσει μια καλύβα, ένα διώροφο αυτοσχέδιο σπίτι μέσα στο δάσος, με θέα το Αιγαίο.

Απόλυτη ησυχία -πέρα απ’ τα τζιτζίκια. Ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο ούτε νερό. Να μείνεις εκεί έναν μήνα και να ξεχάσεις όλ’ αυτά που σε κάνουν απάνθρωπο.

Περνάμε την νύχτα με κρασί, φαγί και κουβέντα. Ο Δημήτρης είναι αυτόχθονας, αλλά στα δεκατέσσερα, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα βιβλίο στο σπίτι, ξεκίνησε να διαβάζει. Δούλευε μεροκάματο και ξόδευε όλα τα λεφτά του σε βιβλία.

Η μάνα του τον έβλεπε να ξοδεύει για να διαβάζει και αγχωνόταν: “Πιο σιγά”, του ‘λεγε, “πιο σιγά, να φτουράνε. Μην τα τελειώνεις σε μια μέρα”.

Ο εθισμός της Ελλάδας στην Βοήθεια…

Άρθρο της Dambisa Moyo

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ – Το συνεχιζόμενο έπος του Ελληνικού χρέους είναι τραγικό για πολλούς λόγους, ένας εκ των σημαντικότερων και το γεγονός ότι η σχέση της χώρας με τους πιστωτές της θυμίζει εκείνη μεταξύ τουαναπτυσσόμενου κόσμου και της βιομηχανίας παροχής βοήθειας.

Πράγματι, η αλληλουχία των διασώσεων της Ελλάδας ενσωματώνει πολλές από τις ίδιες παθολογίες που διαποτίζουν εδώ και δεκαετίες την αναπτυξιακή ατζέντα – συμπεριλαμβανομένων των μακροπρόθεσμων πολιτικών συνεπειών που και οι χρηματοπιστωτικές αγορές και οι Έλληνες μέχρι στιγμής έχουν αποτύχει να εμπεδώσουν.

Όπως και στην περίπτωση των άλλων προγραμμάτων βοηθείας, το αντίστοιχο ποσό εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων έχει μεταφερθεί από τις πλουσιότερες οικονομίες στις φτωχότερες, με αρνητικές, αν όχι και σκόπιμες, συνέπειες. Το πρόγραμμα διάσωσης, σχεδιασμένο για να φυλάξει την Ελλάδα από τη συντριβή λόγω εξόδου από την Ευρωζώνη, έχει αυξήσει την αναλογία χρέους προς το ΑΕΠ της χώρας από το 130% κατά την έναρξη της κρίσης το 2009, σε πάνω από 170% που είναι σήμερα, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προβλέπει ότι το βάρος του χρέους θα μπορούσε να φθάσει το 200% του ΑΕΠ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.

Αυτή η ανεξέλεγκτη σπείρα του χρέους απειλεί να ισοπεδώσει την πορεία ανάπτυξης της χώρας και να επιδεινώσει τις προοπτικές απασχόλησης.

Όπως και άλλοι αποδέκτες βοήθειας, η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σε μια σχέση εξάρτησης με τους πιστωτές της, οι οποίοι παρέχουν βοήθεια υπό τη μορφή της de facto ελάφρυνσης του χρέους μέσω επιδοτούμενων δανείων και αναβολή της πληρωμής των τόκων.Κανένας λογικός άνθρωπος δεν αναμένει πως θα είναι ποτέ η Ελλάδα σε θέση να εξοφλήσει τα χρέη της, αλλά η χώρα έχει παγιδευτεί σε έναν φαινομενικά ατελείωτο κύκλο πληρωμών και διασώσεων – καθιστώντας την εξαρτημένη από τους χορηγούς της για την ίδια την επιβίωση της.

Ευρώπη: Μια «χαμηλής έντασης» δημοκρατία…

Ο καπιταλισμός εναντίον της δημοκρατίας

του Μικαέλ Λεβύ

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Ας ξεκινήσουμε με ένα απόσπασμα ενός δοκιμίου σχετικά με την αστική δημοκρατία στη Ρωσία, γραμμένο το 1906, μετά την ήττα της πρώτης Ρωσικής Επανάστασης:

«Είναι εντελώς γελοίο να πιστεύουμε ότι υπάρχει μια εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στον τωρινό μεγάλο καπιταλισμό – άρτι εισαχθέντα σήμερα στη Ρωσία και καλά εδραιωμένο στις Ηνωμένες Πολιτείες […] και τη «δημοκρατία» ή την «ελευθερία» (με όλες τις πιθανές σημασίες της λέξης). Tο πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι το εξής: Πώς αυτές οι έννοιες μπορεί να είναι «πιθανές» σε μακροπρόθεσμη βάση, κάτω από καπιταλιστική κυριαρχία;».[1]

ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΩΛ ΝΤΕΛΒΩ

---

Ποιος είναι ο συγγραφέας του διορατικού αυτού σχόλιου; Ο Λένιν, ο Τρότσκι ή, μήπως, ο Πλεχάνοφ; Όχι· είναι ο Μαξ Βέμπερ, ο διάσημος αστός κοινωνιολόγος. Αν ποτέ δεν ανέπτυξε αναλυτικά την διορατική του άποψη, εδώ ο Βέμπερ υποδηλώνει ότι υπάρχει μια εγγενής αντίφαση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη δημοκρατία.

Η ιστορία του 20ού αιώνα φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτή την άποψη: πολύ συχνά, όταν η εξουσία των κυρίαρχων τάξεων φάνηκε να απειλείται από τον λαό, η δημοκρατία παραγκωνίστηκε ως μια δαπανηρή πολυτέλεια και αντικαταστήθηκε από το φασισμό (στην Ευρώπη, τις δεκαετίες του 1920 και 1930) ή τις στρατιωτικές δικτατορίες (στη Λατινική Αμερική τις δεκαετίες του 1960 και του 1970).

Ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο στη σημερινή Ευρώπη· ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες με τον θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού, έχουμε μια δημοκρατία χαμηλής έντασης,μια δημοκρατία χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, ένα άδειο κέλυφος. Φυσικά, εξακολουθούν να γίνονται εκλογές, αλλά φαίνεται να υπάρχει ένα μόνο κόμμα, το ΕΚΑ, το Ενωμένο Κόμμα Αγοράς, με δύο παραλλαγές που έχουν ελάχιστες μόνο διαφορές: τη δεξιά νεοφιλελεύθερη, και την κεντροαριστερή-σοσιαλφιλελεύθερη.

Η μαλακία του να είσαι ΣΥΡΙΖΑ…

Δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία ότι κεντρικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων της Αριστεράς, διαδραμάτιζε πάντοτε η αίσθηση που είχαν για τον ίδιο τους τον εαυτό ή με μια λέξη η αυτο-αντίληψη τους, που οριζόταν ως ένα συνεπές σύνολο από οργανωμένες, βαθιά, ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, τόσο για τους Άλλους, όσο και για τον ίδιο τους τον εαυτό.

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

---

Αυτή η αυτοαντίληψη όριζε σταθερά ότι «η Αριστερά ήταν πάντα με τους Άλλους», υπονοώντας ότι αυτή η αίσθηση για τον ίδιο τον «αριστερό» εαυτό, ήταν τόσο ισχυρή που μπορούσε και όφειλε ακόμη και να τον αφήνει εκτός (τον εαυτό), αν ήθελε στ’ αλήθεια να εκπληρώνεται.

Για την Αριστερά των κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων, αυτήν με το Α κεφαλαίο, ο «εαυτός» ήταν πάντα η εσωτερική μας προσωπικότητα, η ψυχή μας. Για δε την ελληνική Αριστερά, ετούτος ο «εαυτός», η ψυχή, δεν ήταν ποτέ ένα σταθερό μέγεθος. Υπήρξε πάντοτε μια «εξαρτημένη μεταβλητή» που έπαιρνε «τιμές» στο καθημερινό καμίνι της κοινωνικής πάλης. Κάπως έτσι, μπορούσε να υπάρξει η μεγαλοψυχία, η μικροψυχία, η ολιγοψυχία, ακόμη και η σκατοψυχιά στην έσχατη θέση της κλίμακας. Όμως, για την Αριστερή αυτοαντίληψη, στην κλίμακα αυτή μόνο μία «τιμή» ήταν αποδεκτή. Η μεγαλοψυχία.

Αν αναρωτηθεί κανείς πως στο καλό οικοδομείται αυτή η Αριστερή -ή και όποια άλλη- αυτοαντίληψη, φαίνεται ότι δύο είναι οι πρωτογενείς πηγές που την επηρεάζουν: οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και η αξιολόγηση από τους «σημαντικούς» Άλλους.

Σύμφωνα, τώρα, με τον μεγάλο ψυχοθεραπευτή Carl Rogers, όλοι μας δεξιοί, «αριστεροί», Αριστεροί, Ποταμίσιοι Χίπστερς, Κουκουέδες, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί, φιλελέ ή Τζίμεροι -και γω δεν ξέρω τι άλλο- αναζητούμε διακαώς, σε όλη τη μικρή ή μεγάλη περίοδο της «εδώ» παραμονής μας, να αισθανθούμε, να βιώσουμε και να συμπεριφερθούμε με τρόπους που να ταιριάζουν με την εικόνα του εαυτού μας και η οποία, βέβαια, θα αντανακλά όσο γίνεται περισσότερο τον «εαυτό» εκείνον τον οποίο θα θέλαμε να είμαστε. Τον Ιδανικό μας Εαυτό.

ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ…

Το στιγμιότυπο είναι έξω από το Α/Τ στην Κω. Την ώρα που ψέκαζαν με πυροσβεστήρες τους πρόσφυγες και τους χτυπούσαν με γκλοπς, εκείνοι έφτιαξαν έναν κλοιό με τα σώματά τους για να περάσουν με ασφάλεια οι γυναίκες, μεταξύ τους και η νεαρή μητέρα με το μωρό της που φαίνεται στη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, Reuters.

---

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΗΜΑ (FULLMOON)

Η κρίση στην Κω, και στην κάθε Κω, δεν είναι ανθρωπιστική, με την έννοια που λένε τα λεξικά των αστών της ενωμένης Ευρώπης. Η κρίση είναι ηθική, ή καλύτερα ανήθικη, που πλήττει έναν ολόκληρο πλανήτη, με μόνη εξαίρεση την ανθρωπιά στις πράξεις εκείνων που το βλέμμα τους δεν έχει ακόμη αλλοιωθεί από νεκρική παγωμάρα και απάθεια. Εκείνων που ορίζουν ακόμη τη ματιά τους, και δεν τη στρέφουν μακριά απ’ τον πόνο αλλά κατά πάνω του.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μπορούν τη μία να κλαίνε σαν παιδιά, και την άλλη να απασφαλίζουν σαν μαχητές την οργή τους, απέναντι στον κόσμο που όχι μόνο δέχεσαι να ζεις, μα προστατεύεις γιε της περήφανης Ελλάδας και του Τίποτα.

Είναι αυτοί που στέκονται πάντα πλάι σε κάθε άδικο, κάθε κραυγή για ζωή, πλυμένε νοικοκύρη, που βρωμάς περηφάνεια και πολιτισμό και ξερνάς κατά κύματα το δηλητήριο που ήπιε ο ξυπόλητος παππούς σου ο λαντζέρης στο Αμέρικα του ’30 τότε που οι εφημερίδες γράφανε «λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα» κι εκείνος έτρεχε και κρυβόταν στα υπόγεια τρέμοντας για να γλυτώσει απ’ τους φασίστες.

Από το Πεδίο του Άρεως ως τα νησιά μια χούφτα άνθρωποι που όλοι τους μιλάνε την ίδια γλώσσα, αυτοί ήταν πάντα, οι ίδιοι και οι ίδιοι, που περισώζουν κάθε τόσο το νόημα της λέξης «ανθρωπιά».

Φιντέλ Κάστρο… (γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926)

«Δεν γεννήθηκα επαναστάτης»

Επιμέλεια: Οικοδόμος //

---

Ένας ζωντανός μύθος. Μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του εικοστού αιώνα. Λίγοι ηγέτες, σε όλον τον κόσμο, θα μπορούσαν να τοποθετήσουν το ανάστημά τους δίπλα στο δικό του.

Χάρη στον Φιντέλ στην Κούβα δεν υπάρχει η δυστυχία που υπάρχει στη Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε πολλά ακόμα μέρη του πλανήτη. Χάρη στον Φιντέλ εκατομμύρια άνθρωποι από δεκάδες χώρες του κόσμου δέχονται την πολύτιμη αλληλεγγύη του κουβανικού λαού στην υγεία, στη μόρφωση, αλλά και στον αγώνα για λευτεριά και ανεξαρτησία. Χάρη στον Φιντέλ πολλά εκατομμύρια άνθρωποι στη γη, αφού πρώτα πίστεψαν ότι ο σκοπός που ήρθαν στη ζωή δεν ήταν μόνο για να υποφέρουν, έχουν τη δυνατότητα να οραματιστούν το μέλλον που τους αξίζει και να οργανώσουν την πάλη για να το διεκδικήσουν.

Ήταν φυσικό να μισηθεί βαθιά από την αυτοκρατορία των γιάνκηδων που κατόρθωσε να την ταπεινώνει για περισσότερο από μισό αιώνα και να μπει στο στόχαστρο των πληρωμένων –επίδοξων- δολοφόνων της. Πριν λίγα χρόνια ο Φιντέλ Κάστρο Ρους πέρασε στο βιβλίο των «ρεκόρ Γκίνες» ως το πρόσωπο που δέχτηκε τις περισσότερες απόπειρες δολοφονίας. Υπολογίζεται ότι από τον πρώτο χρόνο της κουβανικής επανάστασης μέχρι και το 2000, υπήρξαν περισσότερα από 600 σχέδια και απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, τα περισσότερα εκ των οποίων καθοδηγούμενα από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA). Ο Φιντέλ βγήκε και από αυτόν τον στίβο νικητής, χάρη στο αλάνθαστο αισθητήριο του επαναστάτη ηγέτη και στην αγάπη του λαού του.