ΤΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ» ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΑΜ !

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ

Στην εποχή της «πρόσκαιρης δημοκρατικής άνοιξης» στην Ελλάδα (1963-1967) γυρίστηκε, ανάμεσα σε άλλες, και η ταινία «Ο Κράχτης».

Εκεί, ο Γιώργος Φούντας υποδυόταν έναν τίμιο και θαρραλέο εργάτη – παιδί του λαού σε μια συνοικία του Πειραιά, που είχε δράσει το 1944 σαν πρωτοπόρος αντιστασιακός και τώρα (20 χρόνια μετά) οι συνάδελφοί του στο εργοστάσιο τον εμπιστεύονταν απόλυτα. Στη διάρκεια μιας απεργίας, ο ήρωάς μας «έσπασε» επηρεασμένος και από τα «θέλγητρα της αφεντικίνας» (Μαίρη Χρονοπούλου) και έγινε το καλό παιδί του αφεντικού, με ανταμοιβή φυσικά. Ήταν πια ο «κράχτης». Οι εργάτες περιφρονούσαν τον αποστάτη και σε λίγο καιρό το τέως είδωλο είχε γίνει μισητό. Ο δύστυχος Φούντας, πνιγμένος στις τύψεις και βλέποντας τη σαπίλα των νέων φίλων του, αυτοκτόνησε πέφτοντας με το αυτοκίνητό του (δώρο της αποστασίας) πάνω στη μαρμάρινη στήλη που είχε στηθεί προς τιμήν της μάχης που είχε δώσει η Αντίσταση με τους Γερμανούς τον Οκτώβρη του 1944 και που είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος.

Η ταινία γυρίστηκε σε μια «ηρωϊκή και ανήσυχη εποχή» (1964-1965), είχε διδακτικό ύφος και έδειχνε το «γκρεμό της ταξικής προδοσίας» και τη δίκαιη τιμωρία του προδότη, θυμίζοντας και λίγο σοσιαλιστικό ρεαλισμό.

Ο «ΚΡΑΧΤΗΣ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας χειροτερεύει. Μετά τα νέα μνημονιακά μέτρα αναμένεται νέα πτώση της λαϊκής κατανάλωσης και στις αρχές του 2017 η Ευρωατλαντική Ελλάδα θα έχει 30% μικρότερο ΑΕΠ απ’ ότι είχε στις αρχές του 2008.

Τα λαϊκά στρώματα δέχονται συνεχώς νέα πλήγματα. Ήδη οι τιμές σε πολλά τρόφιμα έχουν αυξηθεί 10-15%, ενώ αναμένεται νέα αύξηση της ανεργίας.

Μετά θα αρχίσει (;) η βασανιστική καπιταλιστική ανάπτυξη με ρυθμούς 3-4% κάθε χρόνο (έτσι είναι το σχέδιο Βρυξελλών και ΔΝΤ) και γύρω στα 2026-2027 η Ελλάδα θα ξαναφτάσει το ΑΕΠ του 2008. Δηλαδή 18-20 χρόνια χαμένα για την Ελλάδα της ΕΕ και της Ευρωζώνης!

Η θολή πολιτική διάσταση των οικονομικών αποκλίσεων

Mohamed A. El-Erian

Ο κόσμος χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από την απόκλιση – στις οικονομικές επιδόσεις, τις νομισματικές πολιτικές, και συνακόλουθα στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Οι παγκόσμιες αποκλίσεις έχουν ήδη συμβάλει στη μεταβλητότητα της χρηματιστηριακής αγοράς, στις πρωτοφανείς μειώσεις των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων προηγμένων οικονομιών, και στις υπέρμετρες μεταβολές των νομισματικών ισοτιμιών. Και η τάση δεν μοιάζει να υποχωρεί, γεγονός που ασκεί αυξανόμενη πίεση στα ήδη τεταμένα πολιτικά συστήματα.

Οι συστημικά σημαντικές οικονομίες του κόσμου μπορούν να ταξινομηθούν σε τέσσερις κατηγορίες. Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει χώρες όπως η Ινδία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η οικονομική ανάκαμψη διευρύνεται, δίνοντας στις χώρες τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τις οικονομικές ανισορροπίες. Παράδειγμα της δεύτερης ομάδας αποτελεί η Κίνα, η οποία καταφέρνει να προσγειωθεί ομαλά σε μία πορεία ανάπτυξης που, αν και χαμηλότερη από ό,τι τα τελευταία χρόνια, παραμένει επαρκής για να υποστηρίξει τη συνέχιση της προόδου στην κατεύθυνση της διασφάλισης υψηλού εισοδήματος και οικονομικής σταθερότητας.

Η τρίτη ομάδα περιλαμβάνει τις οικονομίες – όπως η Βραζιλία, αρκετές χώρες της ευρωζώνης, και η Ιαπωνία – που δεν αναπτύσσονται επαρκώς γρήγορα, και αντιμετωπίζουν κινδύνους αρνητικών εξελίξεων. Και, τέλος, η τέταρτη ομάδα αποτελείται από οικονομικά και χρηματοπιστωτικά μπαλαντέρ όπως η Ελλάδα και η Ρωσία – χώρες που θα μπορούσαν να επιτύχουν να αποκαταστήσουν την ανάπτυξη και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, αλλά θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να εκραγούν, στέλνοντας ωστικά κύματα κατά μήκος και πλάτος της Ευρώπης, και πέραν αυτής.

Μπικουτί…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Ξέρει η μανούλα αυτή που βγάζει τα ανήσυχα κουταβάκια να αρμέξουν υπεραξία, πως αν διαταράξεις την ομαλή ροή της αφήγησης θα υπάρξει ρηγμάτωση. Και τα κουταβάκια θ’ αρχίσουν να φαντασιώνονται ρήξεις και γριούλες που ξεπουλάνε το παρελθόν στα παζάρια, ανίατες ασθένειες, συμπλέγματα μετακατοχικά, ασπρόμαυρα πένθη. Ξέρει επίσης πως μεσολάβησε μια ολόκληρη εποποιία του αμερικανοτσολιά, απ’ τη γριούλα μέχρι το σημερινό τρέντι νιάτο της θετικής διάθεσης και της κινητής και ακίνητης μπριζωμένης ευχαρίστησης. Ξέρει με τι μειλίχιο κατεστημένο φονταμενταλισμό πρέπει να χτίσει τους νέους διδάκτορες, που ανάμεσα στη χαλαρότητα και την επαναστατική γυμναστική του επιχειρήματος θα βάλουν τρικλοποδιά στους ψωραλέους και άρρωστους προλετάριους, εμποδίζοντάς τους να εισβάλουν στα χειμερινά ανάκτορα της αστικής καλοζωίας. Ξέρει η μανούλα αυτή πως η ομαλή ροή της αφήγησης θέλει συνεχώς ορμόνες και βιταμίνες. Ξέρει πως ο στρατευμένος μικροαστός στην κοινή μιζέρια της πόλης αγαπά πλέον τη φωτογραφία του φεγγαριού κι όχι το φεγγάρι. Την ευκρίνεια, τα μεγκαπίξελ, την αναπαράσταση του χωριού μέσα στο καθιστικό. Την γκάβλα της οθόνης κι όχι την γκάβλα της ζωής. Τα νερόβραστα πολιτικά κολοκυθάκια που βράζουν στη χύτρα κάποιου συγκροτήματος, ομαδούλες του κώλου με χιούμορ, αστείρευτη μαλακιούλα και λιτό βίο.

---

Aπό:

https://dromos.wordpress.com/2015/08/10/

Αυξάνονται οι καταστροφές σε φράγματα μεταλλευτικών αποβλήτων παγκοσμίως, αναφέρει μελέτη. «και η Eldorado φτιάχνει δυο θηριώδη φράγματα στον Κάκαβο»…

Πηγή του άρθρου: Canadian Mining Journal (κυρίως). Ένα σχόλιο για την αγαπητή μας Eldorado στο τέλος.

Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι οι καταστροφικές αστοχίες φραγμάτων μεταλλευτικών αποβλήτων αυξάνουν σε συχνότητα, σοβαρότητα και κόστος σε όλο τον κόσμο.

Mount Polley

Η δημοσιοποίηση της μελέτης από το EarthworksAction.org έγινε στις 4 Αυγούστου, την επέτειο ενός χρόνου από τη διάρρηξη του φράγματος τελμάτων του  Mount Polley στη Βρετανική Κολομβία που απελευθέρωσε πάνω από 24 δισεκατομμύρια λίτρα μεταλλευτικών αποβλήτων στα ρέματα της περιοχής – τη μεγαλύτερη καταστροφή αυτού του είδους στην ιστορία του Καναδά.

Οι συγγραφείς υποδεικνύουν σαν βασικούς υπεύθυνους αυτών των καταστροφών τονελλιπή έλεγχο, τις κακές πρακτικές, τα «τζογαδόρικα» οικονομικά της μεταλλευτικής βιομηχανίας και τα όλο και μεγαλύτερα μεταλλεία. 

Η μελέτη The Risk, Public Liability & Economics of Tailings Storage Facility Failures, βρήκε ότι σχεδόν οι μισές από όλες τις καταγεγραμμένες «σοβαρές αστοχίες» έχουν συμβεί μεταξύ του 1990 και του 2010. Μέσα σε μόλις μία εικοσαετία. Εκτίμησε ότι το μέσο κόστος των πιο σοβαρών καταστροφών είναι US$543 εκατομμύρια ενώ για ορισμένες από αυτές υπερβαίνει κατά πολύ τα US$1,3 δισεκατομμύρια.

Μια ντουζίνα από αυτά τα «ατυχήματα» μετά το 1990 κόστισαν πάνω από 380 ανθρώπινες ζωές.

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι: «Οι καταστροφικές αστοχίες φραγμάτων μεταλλευτικών αποβλήτων αυξάνονται σε συχνότητα όχι παρά τις σύγχρονες μεταλλευτικές πρακτικές αλλά, αντίθετα, εξ’αιτίας τους».

Εδώ και δεκαετίες, οι μεταλλευτικές εταιρείες βρίσκονται σε ένα καθοδικό σπιράλ ανταγωνισμού για να εξορύξουν όλο και περισσότερα αποθέματα από χαμηλής περιεκτικότητας κοιτάσματα.

Σε αυτή την τρελή κούρσα στον πάτο, το μέγεθος των μεταλλείων και οι οικονομίες κλίμακας γίνονται όλο και πιο κρίσιμα. Τα μεταλλεία γίνονται μεγαλύτερα και παράγουν μεγαλύτερους όγκους αποβλήτων τα οποία εναποτίθενται σε όλο και ψηλότερες εγκαταστάσεις αποβλήτων.

Πολιτική και δημοκρατία στον αντεστραμμένο κόσμο…

Μέσα στον πραγματικά αντεστραμμένο κόσμο,

η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψεύδους

Γκυ Ντεμπόρ (1967)

Μιλώντας για πολιτική, με τη γνήσια και σχετικά πεπαλαιωμένη σημασία της λέξης, αυτό που συνήθως εννοούμε είναι εκείνη τη συλλογική δραστηριότητα που έχει ως κατ’ εξοχήν αντικείμενο τη συνολική θέσμιση της κοινωνίας με τρόπο ρητό και διαυγή. Βασική προϋπόθεση είναι η ύπαρξη μιας πολιτικής κοινότητας η οποία, ως τέτοια, οριοθετεί ένα minimum πλαίσιο κοινών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που δίνουν τη δυνατότητα για ενεργό συμμετοχή στις δημόσιες υποθέσεις ώστε οι ζωντανοί, συγκεκριμένοι και έχοντες ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο από τους άλλους άνθρωποι να συντίθενται μέσα από το, ή/και να αντιτίθενται στο, αφηρημένο, «ιδεατό» και κανονιστικά συγκροτημένο υποκείμενο της κοινότητας. Ακριβώς αυτό το αντικείμενο και αυτές οι προϋποθέσεις είναι που ώθησαν τον Αριστοτέλη να προσδιορίσει την πολιτική ως δραστηριότητα αρχιτεκτονική· εκεί όπου το άτομο, όντας «φύσει» πολιτικό ον κατά τον σταγειρίτη διδάσκαλο, μπορεί και σφυρηλατείται μέσα στον κοινό κόσμο της πράξης και της ομιλίας, λαμβάνει μέρος στην πολιτική λειτουργία της κοινότητάς του η οποία και τον αφορά άμεσα, την τροποποιεί και τη μετασχηματίζει ώστε αυτή να εναρμονίζεται με τους ευρύτερους φαντασιακούς σκοπούς και τις δομίζουσες συντεταγμένες που προσανατολίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Φαίνεται να έχουμε γυρίσει σελίδα απ’ αυτήν την κατάσταση. Αυτό που βλέπουμε να συντελείται μπρος στα μάτια μας είναι η παρακμή της πολιτικής βούλησης ακριβώς τη στιγμή που είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Άνθρωποι τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς επιμένουν να μας εξηγούν μέσα από στατιστικά στοιχεία, γκάλοπ, αρθρογραφίες γνώμης και powerpoint παρουσιάσεις στα αμφιθέατρα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Η οργάνωση της κοινωνικής ζωής παίρνει διαζύγιο από το πολιτικό βούλεσθαι, η Ιστορία αποσύρεται λαβωμένη, η δημόσια σφαίρα κατεδαφίζεται: όλα είναι πλέον ζήτημα σωστής και «έξυπνης» διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης σ’ έναν πολιτικό μονόδρομο δίχως σταυροδρόμια και το ενδεχόμενο αλλαγής πορείας. Η έκλειψη του ζήλου για τα κοινά και τη μοίρα της κοινωνίας, η κονιορτοποίηση της πολιτικής στράτευσης, ο ενταφιασμός του επαναστατικού φαντασιακού φαίνεται να κάνουν να αναδυθεί ένα νέο ήθος στη διαπαιδαγώγηση του πολίτη, μια αναιμική, γλυκανάλατη και θεαματική έξις, μια προσομοίωση του πολιτικού πράττειν που εκδιπλώνεται μακριά απ’ την αφοσίωση, την αυταπάρνηση, το σθένος και το θάρρος που απαιτεί το μεγαλείο του δημόσιου χώρου, το ένδοξο τίμημα του να εξυψώσουμε το πολιτειακό αγαθό πάνω απ’ τον εαυτό μας.

Αποχαιρετώντας τον Jon Stewart…

του Barikat

Την περασμένη Πέμπτη, μία από τις σημαντικότερες μορφές της πολιτικής σάτιρας στις ΗΠΑ, o Jon Stewart, παρουσίασε για τελευταία φορά στο Comedy Central, την εκπομπή του The Daily Show. Ο Stewart ανήκει σε μια ξεχωριστή κατηγορία κωμικών που συνέδεσαν το γέλιο με την πολιτική στάση. Αυτή η κουλτούρα της πολιτικής σάτιρας που γεννήθηκε και εξαπλώνεται στις ΗΠΑ, έχει πολλούς πατέρες. Ο Jon Stewart είναι αναμφισβήτητα ένας από αυτούς.

Ο Stewart για 16 χρόνια σέρβιρε πίσω από τη βιτρίνα της κωμωδίας, προοδευτικές και ριζοσπαστικές θέσεις που για το τηλεοπτικό τοπίο των ΗΠΑ μπορούν να χαρακτηριστούν ως και αιρετικές. Δίχως να διεκδικεί τον τίτλο του ακτιβιστή, ο Stewart σε στιγμές που η συντεταγμένη προπαγάνδα διαμόρφωνε την κοινή γνώμη – είτε σχετικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Ιρακ, είτε με την ισλαμοφοβία, είτε με την καταδίκη των «ταραξιών» της μαύρης κοινότητας – κατάφερνε να εκφράζει και να διαδίδει τη διαφορετική άποψη με τρόπο απολαυστικό και, κυρίως, άμεσο.

Από το καστ της εκπομπής του, αναδείχθηκαν μια σειρά εξαιρετικών κωμικών όπως ο Steve Carell, ο Stephen Colbert και φυσικά ο John Oliver. Ο Stewart αφήνει για την ώρα σε αυτούς το «γυαλί», για να επιστρέψει στο stand up comedy, αυτό που έμαθε καλύτερα από τον σπουδαιότερο όλων των αμερικανών κωμικών, τον George Carlin.    

Τον αποχαιρετούμε, γυρίζοντας σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της εκπομπής του.

Ποιος κερδίζει από το Ευρώ και την Ε.Ε. κ Τσίπρα;…

Του Αλέξανδρου Καπακτσή

---

Μια μικρή ιστορική αναδρομή σαν εισαγωγή είναι και χρήσιμη και αναγκαία για να απαντηθεί το ερώτημα ποιος κέρδισε και κερδίζει από την ένταξη στην ΕΕ και το ευρώ. Όχι γιατί δεν επιχειρήθηκε να απαντηθεί το ερώτημα με επάρκεια στο παρελθόν αλλά γιατί αποκτά μεγάλη πολιτική επικαιρότητα και είναι ένα από τα άμεσα επίδικα της περιόδου.

Η αστική τάξη, λόγο κυριαρχικής θέσης στον κοινωνικό σχηματισμό αλλά και ανάπτυξης ιδιαίτερων δυνατοτήτων εξ ανάγκης αλλά και ικανοτήτων που ανέπτυξε στην ιστορική διαδρομή της, μετατρέπει κάθε φορά τις επιδιώξεις της, τα συμφέροντα της, σε κοινωνική-εθνική ανάγκη ή επιδίωξη.  Αμέσως σχεδόν μετά την ίδρυση της ΕΟΚ τότε τον Ιούνιο του 1959, κατατέθηκε αίτηση που οδήγησε στην υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ελλάδας – ΕΟΚ, τον Ιούνιο του 1961. Ήταν το πρώτο βήμα μιας πορείας για την ένταξη της χώρας που «πάγωσε» κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1967 – 1974 και αναθερμάνθηκε μετέπειτα για να καταλήξει στην ένταξη της χώρας μόνο με απόφαση της βουλής στις 28 Ιουνίου του 1979 που επικύρωσε τη συμφωνία της προσχώρησης το Μάιο του ίδιου χρόνου. Το πλειοψηφικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας που εκφραζόταν με το σύνθημα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο απαξιώθηκε και λοιδορήθηκε ως συντηρητικό και οπισθοδρομικό από τα δημοσιογραφικά και επιστημονικά τσιράκια της αστικής τάξης αλλά και από το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της  που αρνήθηκε με σθεναρότητα να θέσει το ερώτημα της επιλογής στην κρίση του ελληνικού λαού.