«Ήσυχες μέρες του Αυγούστου»

Μια ταινία του Παντελή Βούλγαρη με τους : Αλέκα Παϊζη, Θέμις Μπαζάκα, Χρυσούλα Διαβάτη, Θανάση Βέγγο, Ειρήνη Ιγγλέση και Αλέκο Ουδινότη.

Τρεις ιστορίες που συμβαίνουν στην πόλη έναν Άυγουστο.

Οι καθημερινές ιστορίες, οι «απλές» που ποτέ δεν είναι απλές, σε μια Αθήνα άλλη από αυτή που ζούμε τα τελευταία χρόνια, σε μια εποχή τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα.

Η φιλία, η μοναξιά, η ανάγκη για έρωτα, ένα λανθάνον φλερτ, η αλληλεγγύη και η ματαίωση.

Με την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, τις βαθιά συγκινητικές ερμηνείες των ηθοποιών, και την απλότητα και την ανθρωποκεντρική σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη, οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου είναι κοντά μας ακόμα και σήμερα.

Είδος Ταινίας: Κοινωνική

Πρωταγωνιστούν: Χρυσούλα Διαβάτη, Μίρκα Καλατζοπούλου, Θέμις Μπαζάκα, Θανάσης Βέγγος, Έκτωρ Καλούδης, Ειρήνη Κουμαριανού, Ειρήνη Ιγγλέση, Αλέκος Ουδινότης, Αλέκα Παϊζη
Έτος Παραγωγής: 1991

---

Από:

http://www.hitandrun.gr/isiches-meres-tou-avgoustou-

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα…

Αντώνης Αντωνάκος

Σας φέρνω πυρκαγιές απ’ την Καλιφόρνια
και ξυρισμένα αμερικάνικα μουνιά. Γερμανικά
λουκάνικα και μπύρα. Σας φέρνω φρέσκες ορδές
ποιημάτων, θεμελιωμένα δικαιώματα για σύνταξη,
διαστροφές. Όλα καλά και όλα φίνα. Σας φέρνω
θηλαστικά που ζευγαρώνουν δίπλα στις μύγες
και κοριτσάκια κατοικίδια ζώα για τον έμπορα.
Για να ξεσκάνε Ολλανδοί οικογενειάρχες και Κύπριοι
αγωνιστές στο Σόχο. Σας φέρνω τα ιερά κόπρανα
των προγόνων μου χίλια δολάρια το κεφάλι.
Σας φέρνω γλώσσες κομμένες στα σακιά και λίβελλους.
Λέπρα και πεντακάθαρα νεφρά για να ξαναζήσουν
τον ίλιγγο της μέθης πλούσιοι Αυστραλοί και
καυλωμένοι Γάλοι. Σας φέρνω την πλήξη
και τη ρουτίνα και το θάνατο. Σας φέρνω ονόματα
και διευθύνσεις. Σκοτωμένους με χατζάρα, ντουφέκι,
μπόμπα, δηλητήριο. Σας φέρνω όσους γλύτωσαν
και κρύφτηκαν σε αμπάρια και φορτηγά. Σας φέρνω
όσους ονειρεύονται έναν ανθρώπινο ύπνο.
Βρέφη, αρχαία σκυλιά σας φέρνω τις σάρκες
του συγγενή μου που τον καταβρόχθισαν τα κοράκια.
Σας φέρνω τα μεταξωτά βρακιά του Νάρκισσου,
τα χέρια, τα μάτια, τα αυτιά και τ’ αρχίδια όσων
ξέρουν καλούς τρόπους. Σας φέρνω τα στομάχια
που μας κατασπάραξαν. Σας φέρνω αναμνηστικά
τσολιαδάκια απ’ τη χώρα των λωτοφάγων. Σπασμένα
κρανία και άντερα απ’ τον πόλεμο της Τροίας.
Επιστρέφω στον τόπο μου. Στην Ιθάκη, στον Ελαιώνα,
στην αρχαία Αγορά, στο πεδίον του Άρεως. Στους Δελφούς,
στην Πίνδο, στα βοσκοτόπια. Επιστρέφω ρακένδυτος
στα ζαχαροπλαστεία της πατρίδας. Βλέπω τους
φοβισμένους μνηστήρες να καταβροχθίζουν λουκουμάδες
και πάστες. Να περιμένουν από ώρα σε ώρα το κακό
να τους βρει πάνω στη γλύκα. Να περιμένουν το βλέμμα μου
από ώρα σε ώρα να τους συντρίψει.

ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΟ, ΓΕΛΑ…

Δεν συμβαίνει κάτι καλέ μου φίλε. Μην ανησυχείς. Εδώ γύρω τριγυρίζω. Για την ακρίβεια δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Η μέρα της μαρμότας αλλά όχι πνευματώδης όπως η σχετική ταινία. Εντελώς βλακώδης. Μια επαναλαμβανόμενη φάρσα η καθημερινότητα. Αποφάσισα να μην παίρνω πολύ στα σοβαρά αρκετά πράγματα, ξεκινώντας από εμένα τον ίδιο. Γιατί μια κατάσταση για να είναι σοβαρή πρέπει να συγκεντρώνει ορισμένα στάνταρ. Ανθρώπους π.χ. που οχι μόνο αντιλαμβάνονται τη κρισιμότητα μιας κατάστασης, αλλά λαμβάνουν   μέτρα ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο , ξυπνάνε, θωρακίζονται με αποφασιστικότητα, δύναμη, για να βρουν λύσεις, να παλέψουν, να αποδείξουν πως έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται τη ζωή τους και τα όνειρά τους. Τα οποία όνειρα τελικά όπως καταλαβαίνεις είναι το άλφα και το ωμέγα της ουσίας. Γιατί το όνειρο ξεκινάει από το πως να ξεχρεώσεις την εφορία και καταλήγει στο να ανακαλύψεις το άγιο δισκοπότηρο. Εχει μια διαβάθμιση την ώρα που κλείνεις τα μάτια που πάει από το που θα βρω ν’αλλάξω ζάντες στο αυτοκίνητο μέχρι στο με ποιο τρόπο να γίνω αθάνατος. Κατάλαβες ? είναι κόλαση μέσα στο μυαλό μας, και κόλαση απέξω μας. Ο παράδεισος μπορεί και να περιμένει.

Η άμεση, μη αμεσότητα των διανοουμένων…

 Νοσοκόμα των Ναζί φοράει μάσκα αερίου σε μικρό κοριτσάκι με κυβερνητική  απόφαση το 1937

_______________________________________

Ανέκαθεν υπήρχε η πεποίθηση στη κοινή γνώμη ότι ο θεωρητικός αποτελεί μια αμφίσημη φιγούρα που ακροβατεί ανάμεσα στα θεωρητικά πονήματα και τον κόσμο για τον οποίο σαφώς και εκπονούνται οι διάφορες έρευνες/μελέτες. Οι όποιες διαφωνίες προκύπτουν αναφορικά με αυτό το δίπολο, αναφέρονται στο κατά πόσον ο ακαδημαϊκός/συγγραφέας μπορεί να επηρεάσει και να προσδιορίσει τις αντιλήψεις και ενίοτε τις δράσεις μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Ενώ η αρχική ιδέα αυτού του άρθρου ήταν να παρουσιαστεί περιληπτικά η θεωρητική προπαγάνδα περί ανθρωπιστικών αξιών της Δύσης (κυρίως των ΗΠΑ) σε σχέση με κράτη που έχουν τον κομμουνισμό ως πολιτικό τους πρόταγμα (κυρίως της Ρωσίας) εντούτοις, σε πρόσφατη συνομιλία με κάποια από τα μέλη του blog, συζητήθηκε κατά πόσον ένας επιστήμονας του οποίου οι ανακαλύψεις έχουν πρακτική και άρα τις περισσότερες φορές άμεση εφαρμογή, αντιμετωπίζει περισσότερα ηθικά διλήμματα από ένα θεωρητικό που ναι μεν προπαγανδίζει υπέρ της κυρίαρχης τάξης/κόμματος/ιδεολογίας, ωστόσο το έργο και η δράση του δεν φαίνεται να έχουν άμεση επίδραση εις βάρος των υπόλοιπων ανθρώπων ντόπιων ή μη.

Αρχικά, θα ήταν καλό να διευκρινιστεί ότι η αμεσότητα των δράσεων δεν προκύπτει από μια ενστικτώδη παρακίνηση του εαυτού, καθώς, παίρνοντας ως παράδειγμα ένα κατασκευαστή όπλων μαζικής καταστροφής, πρόκειται για ένα εξειδικευμένο επιστήμονα του οποίου οι ικανότητες προκύπτουν ως το αποτέλεσμα συσσώρευσης γνώσεων μέσα σε ένα διευρυμένο χρονικό διάστημα και οι οποίες εκτιμήθηκαν από μια συγκεκριμένη οπλοβιομηχανία. Έχοντας τη συγκεκριμένη διαπίστωση ως βάση μας, δύο ερωτήματα τίθενται προς διερεύνηση: α) Κατά πόσον ο συγκεκριμένος επιστήμονας γνωρίζει τις συνέπειες των συγκεκριμένων όπλων εξαιτίας των δικών του τεχνολογικών συμβολών και, β) Ποιος είναι ο ρόλος της θεωρητικής κοινότητας ως προς τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μέρη της οποίας και σαφώς είναι οι επιστήμονες, των όποιων οι δράσεις αποτυπώνονται στις εκφάνσεις των επιτευγμάτων τους;

Ξεπερνώντας το Δόγμα του Σοκ…

Τον τελευταίο καιρό μιλάμε συχνά για τις τεχνικές χειραγώγησης που χρησιμοποιούν η κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφορικά με την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας και όλων των κοινωφελών οργανισμών.

Σε αυτούς τους πρώτους μήνες της νομοθεσίας, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της χειραγώγησης επικεντρώθηκε στο να μας επιφέρει κατάσταση σοκ, κατόπιν της οποίας, εκφοβισμένοι και παραλυμένοι, δεν θα αντιδρούμε στην απώλεια δικαιωμάτων που μας επιβάλλεται τόσο βάναυσα. Τα μέτρα, οι αναγγελίες και οι δηλώσεις της αυτονομημένης κυβέρνησης διαμοιράζονται μέρα με τη μέρα, σταδιακά, σαν δηλητηριώδεις σταγόνες διαρκούς άγχους. Ασταμάτητα τα ΜΜΕ, που σε μερικές περιπτώσεις είναι προτιμότερο να τα αποκαλούμε «προπαγανδιστές», συνεχίζουν το ακούραστο κήρυγμά τους, που μοιάζει με αποκαρδιωτική ηχώ κακών ειδήσεων από τους υψηλά ιστάμενους (το υπουργικό συμβούλιο και τους οίκους αξιολόγησης).

Η Ναόμι Κλάιν εξηγεί στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ» πώς ο νεοφιλελευθερισμός, ανίκανος να πείσει τον κόσμο μέσω επιχειρημάτων, δεδομένου ότι αυτά τα νεοφιλελεύθερα μέτρα είναι ουσιαστικά απάνθρωπα, μπορεί μόνο να επιβάλλεται μέσω πραξικοπημάτων, κήρυξη πολέμου, τεράστιες φυσικές καταστροφές ή άλλα τραυματικά φαινόμενα, εγκαταλείποντας την κοινή γνώμη στον έλεος της αγωνίας και του φόβου.

Και με τι άλλο εκτός από φόβο προσπαθούν να μας εμβολιάσουν σε αυτή την χώρα; Φόβος ότι, για παράδειγμα, θα χάσουμε τις δουλειές μας, ή ότι δεν θα είμαστε ποτέ ξανά σε θέση να βρούμε δουλειά ή ότι πολύ απλά το μόνο που θα βρίσκουμε θα είναι εκμετάλλευση. Φόβος ότι θα χάσουμε την πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή δεν θα μπορούμε να παρέχουμε επαρκή παιδεία στα παιδιά. Φόβος ότι θα καταλήξουμε θύματα κατάσχεσης, ότι θα κοιμόμαστε στον δρόμο. Φόβος, τελικά, ότι θα συλληφθούμε άδικα επειδή διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά σε μια διαδήλωση.

Σε αυτό το άρθρο, θα παρατηρήσουμε πώς το Δόγμα του Σοκ εφαρμόζεται πάνω μας με την ονομασία «μεμαθημένη ανημπόρια». Αλλά και πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση απόγνωσης αν μάθουμε να αποδίδουμε σωστά τις αιτίες της δυσθυμίας μας.

Μεμαθημένη ανημπόρια , ένα όπλο μαζικής καταστροφής

Άκου πτώμα να μαθαίνεις…

Του Κώστα Σβόλη

---

 Η Αριστερά είναι νεκρή, ζήτω η Αριστερά

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αυτό που υπήρξε από το 2012 και μετά δεν υπάρχει, είναι ένα άταφο πτώμα μέχρι το συνέδριο του, όπου θα έχουμε και την τελετή της ταφής και της μεταμορφωτικής του «ανάστασης». Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ προς στην κυβερνητική εξουσία βασίστηκε στην στρατηγική του να πείσει τα λαϊκά στρώματα, ότι μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση του κεφαλαίου και την απαξίωση των ζωών τους, χωρίς τα ίδια να αναλάβουν τόσο το ρίσκο της ρήξης, όσο και την ευθύνη να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Είναι αλήθεια ότι η ρητορεία του «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη» ακούγονταν πολύ δελεαστική για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχάς, μια σειρά από εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες είχαν ηττηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα της «κρίσης», αφήνοντας μια αίσθηση κούρασης και απογοήτευσης στα κοινωνικά υποκείμενα που είχαν κινητοποιηθεί σ” αυτούς. «Αν δεν αλλάξει η κυβέρνηση, οι αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν», αυτή ακριβώς ήταν η στρατηγικής της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και του ήταν εύκολο να την «γειώσει» μέσα στα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα, αφού τα μέλη του είχαν πάρει ενεργό μέρος στους αγώνες. Παράλληλα, υπήρχε και όλος εκείνος ο κόσμος που ναι μεν δυσανασχετούσε κάτω από τα μέτρα τα οποία πίεζαν ασφυκτικά το επίπεδο της ζωής του, στην πραγματικότητα, όμως, ποτέ δεν κινητοποιήθηκε ενάντια στις κυρίαρχες πολιτικές, γιατί πίστευε ότι κάτι είχε να χάσει ή γιατί δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του και την κοινωνία στην οποία ζούσε εκτός του πλαισίου, το οποίο του παρουσιαζότανε- και το είχε πιστέψει- ως ο μόνος δυνατός Κόσμος. Σ” αυτόν τον κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε την «παραμύθα» «και στο ευρώ και χωρίς λιτότητα…». Είναι αλήθεια ότι υπήρξε και ένα μειοψηφικό κομμάτι, το οποίο καταρχάς θεωρούσε ότι ήταν σημαντικός παράγοντας η ήττα και η εκδίωξη από τον κυβερνητικό θώκο των ως τότε διαχειριστών, καθώς και η διακυβέρνηση από ένα κόμμα που ακριβώς λόγο της γενεαλογίας του θα βρισκότανε μπροστά στις αντιφάσεις του αναλαμβάνοντας την διαχείριση αυτού που κατήγγειλε, όπως και έγινε, αν και με ταχύτητες που δεν τις φαντάστηκε κανένας, είναι η αλήθεια.

Οι Σκουριές και οι Ερινύες… oι εγκληματίες της Eldorado gold αποψιλώνουν 300.000 στρέμματα δάσους (η κυβέρνηση; μούγκα στην στρούγκα)

Του Απόστολου Λυκεσά.

---

Όσοι επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν για άλλη μια μέρα, χθες, στις Σκουριές, έφθασαν μέχρι το σταυροδρόμι ανάμεσα στο εργοστάσιο εμπλουτισμού και το ανοιχτό όρυγμα. Αρματωμένες αστυνομικές δυνάμεις σταμάτησαν τους διαδηλωτές προκειμένου να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι εργασίες της Ελντοράντο Γκολντ. Τριακόσιες χιλιάδες στρέμματα δάσους έχουν παραχωρηθεί με διαδικασίες αστραπή σε μια εταιρεία η οποία, όταν μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια αποσυρθεί, θα παραδώσει στην ιστορία ένα ανοιχτό όρυγμα με λίμνες τοξικών αποβλήτων. Ήδη μια τεράστια έκταση έχει αποψιλωθεί και η καταστροφή συνεχίζεται.

Το όρος Κάκκαβος είναι απροσπέλαστο πια.

Εκτός από τα 11 εκατομμύρια που έλαβε το ελληνικό δημόσιο πριν χρόνια για τις πρώτες άδειες, άγνωστο είναι και παραμένει τι ακριβώς εισπράττει το κράτος για τις πρώτες ποσότητες μεταλλευμάτων που έχουν ήδη εξαχθεί. Τα κέρδη της εταιρείας, όπως έχουν δείξει έρευνες διεθνών οργανώσεων, χώρια που θα φορολογούνται με τον κατώτερο συντελεστή, περί το 10%, θα πηγαίνουν στις τσέπες των μετόχων της εταιρείας αφού θα ακολουθούν το δαιδαλώδες δρομολόγιο που ξεκινά από την Ολλανδία και καταλήγει στα εξωτικά Μπαρμπέιντος.