ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ REAL.GR (4/8) ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΡΗ

Ερώτηση: Οι βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας θα ψηφίσουν νέο, τρίτο, Μνημόνιο κ. Λαφαζάνη;

ΠΑΝΑΓ. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Η ρητή και σαφέστατη προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τα υπάρχοντα μνημόνια και να ακολουθήσει μια αντιμνημονιακή δημοκρατική και προοδευτική πορεία με μια Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, χωρίς ομηρίες και κηδεμονίες, δεν αφορά μόνο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν αναφορά στην «Αριστερή Πλατφόρμα» αλλά όλους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αγωνισθούν μέχρι την ύστατη στιγμή για να μην υπογράψει η κυβέρνηση ένα νέο τρίτο μνημόνιο, ενώ αν υπογραφεί θα πρέπει όλοι οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας μας να σταθμίσουν τη στάση τους, εκτιμώντας τις ευθύνες τους και τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στον ελληνικό λαό. Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά, όπως έκανα και με τα προαπαιτούμενα μέτρα, δεν πρόκειται να ψηφίσω ένα νέο μνημόνιο, το οποίο ξέρω ότι θα συνεχίσει να καταστρέφει τον τόπο μας και να πονάει το λαό μας.

Ερώτηση: Αν, όμως, η κυβέρνηση ψηφίσει νέο Μνημόνιο και αρχίσει να το εφαρμόζει, πώς θα της δίνετε στήριξη και ψήφο εμπιστοσύνης; Δεν είναι αντίφαση;

Έξι διδάγματα που αγνόησε το ΔΝΤ στην ελληνική κρίση

Τα διδάγματα που είχε εξάγει τις τελευταίες δεκαετίες που συμμετέχει σε προγράμματα διαχείρισης δημοσίου χρέους αγνόησε το ΔΝΤ στην ελληνική περίπτωση, όπως σημειώνει η γνωστή καθηγήτρια Παγκόσμιας Οικονομίας, Ναϊρί Γουντς.

Η καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με άρθρο της στην αυστριακή οικονομική εφημερίδα «Wirtschaftsblatt» τονίζει ότι το γεγονός ότι το Ταμείο αγνόησε έξι βασικά διδάγματα, σε συνδυασμό με την αποτυχία των Ευρωπαίων μελών του να ακολουθήσουν δοκιμασμένες μεθόδους, μπορεί να αποβεί καταστροφικό.

• Ένα σημαντικό δίδαγμα που αγνοήθηκε στην ελληνική κρίση είναι, όπως γράφει η κ. Γουντς, το ότι όταν ένα πακέτο διάσωσης καθίσταται αναγκαίο, αυτό δίδεται για μία φορά χωρίς συνέχεια – κάτι που το ΔΝΤ διδάχθηκε το 1997, όταν ένα ανεπαρκές πακέτο διάσωσης για την Νότια Κορέα έκανε αναγκαίο έναν δεύτερο γύρο διαπραγμάτευσης. Τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα καθώς το συζητούμενο επίκαιρο πακέτο των 86 δισεκατομμυρίων ευρώ ακολουθεί ένα πακέτο 130 δισεκατομμυρίων ευρώ του 2012, το οποίο είχε ακολουθήσει εκείνο των 110 δισεκατομμυρίων του 2010

Οι ανομολόγητες επιδιώξεις ενός πολιτικού τυχοδιώκτη

Γράφει ο Τάσσος Δορυλαίου

Το παζλ αρχίζει πλέον να διαμορφώνεται.

Οι πληροφορίες από την Μόσχα, θέλουν την ρωσική διπλωματία ενοχλημένη, αν όχι εξοργισμένη για τα όσα διαρρέει η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, στις επαφές που είχε με τον Πούτιν και τους Ρώσους αξιωματούχους.

«Ποτέ δεν μας ζήτησαν το δάνειο των 15 δις. ευρώ», αναφέρουν ρωσικές πηγές.

Με λίγα λόγια οι Ρώσοι διπλωμάτες θεωρούν, ότι ο Τσίπρας, ενώ διακήρυττε δημόσια την πρόθεση της ελληνικής πλευράς, να προχωρήσει σε σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία, σαν αντίβαρο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση και στα πλαίσια της διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας, στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε τέτοιο σκοπό. Απλώς τους χρησιμοποίησε. Έπαιξε το ρωσικό χαρτί για να το κάψει προσχεδιασμένα. Να δημιουργήσει μια δικαιολογητική βάση, που θα του επέτρεπε να ισχυριστεί ότι «στραφήκαμε και προς τη Ρωσία, χωρίς όμως αποτελέσματα».

Ούτε που πέρασε από το μυαλό του μικρού Βοναπαρτίσκου, ότι η ρωσική διπλωματία, παρά την υποχώρηση του ειδικού βάρους της χώρας αυτής στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών σχέσεων, παραμένει από τις ισχυρότερες στον κόσμο. Και ότι με τη Ρωσία δεν μπορεί κανείς να παίζει λες και έχει να κάνει με τα νησιά Φερόε. Και ότι, αργά ή γρήγορα, την ανοησία αυτή θα την πληρώσει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεύτερη κίνηση αποπροσανατολισμού το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη. Όλοι θυμόμαστε τον Τσίπρα να φεύγει αποφασισμένος από τις Βρυξέλλες, μετά από ένα ακόμα κύκλο άπραγων διαπραγματεύσεων με τους κοινοτικούς αξιωματούχους, να επιστρέφει στην Αθήνα και να ανακοινώνει δημοψήφισμα με το ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μέτρα λιτότητας που μας ζητούσαν οι Βρυξέλλες.

Ελεύθερη Κατάδυση Στον Έρωτα, Στη Δόξα Και Στον Θάνατο…

«Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.»

Σονάτα του Σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο αθλητής δένει το πόδι σ” ένα σκοινί. Κι αυτό το συνδέει με το άλλο, που κατεβαίνει προς την άβυσσο. Παίρνει μια τελευταία ανάσα και βουτάει.

Όσο καταδύεται κοιτάει μόνο το σκοινί. Όχι κάτω, το απέραντο σκοτάδι, ούτε πάνω, το γαλάζιο φως, γιατί αυτό θα τον κάνει να χάσει την αυτοσυγκέντρωση. Μόνο το σκοινί.

Στο βάθος όπου έχει καθορίσει υπάρχει στο σκοινί ένας πλαστικός δίσκος. Αυτός τον εμποδίζει να πάει παρακάτω. Όσο κι αν το θέλει. Μετά αρχίζει η άνοδος.

~~

Μέχρι προχθές πίστευα ότι αυτό που εμποδίζει τον αθλητή της ελεύθερης κατάδυσης να πάει πιο βαθιά είναι η έλλειψη οξυγόνου, το «τέλος της ανάσας». Όμως συνάντησα έναν άνθρωπο που είναι πέμπτος στον κόσμο στην ελεύθερη κατάδυση κι αυτός με βοήθησε να καταλάβω κάποια πράγματα.

Ο Άρης έχει φτάσει τα 64 μέτρα. Το παγκόσμιο ρεκόρ είναι 123 μέτρα. Την καλύτερη επίδοση για τη φετινή χρονιά, με 101 μέτρα, την έχει κάποιος άλλος Έλληνας.

Στην ελεύθερη κατάδυση (χωρίς βάρη) καταδύεσαι με ταχύτητα ενός μέτρου το δευτερόλεπτο (και σχεδόν με την ίδια ταχύτητα αναδύεσαι). Αυτό σημαίνει ότι για να φτάσεις στα 123 μέτρα και να επιστρέψεις χρειάζεσαι μόλις 4 λεπτά.

Ο Άρης μπορεί να κρατήσει την ανάσα του για 7,5 λεπτά.

«Οπότε, γιατί δεν μπορείς να πας πιο βαθιά;» τον ρώτησα.
«Είναι η εξίσωση», μου είπε.

Καθώς κατεβαίνεις η πίεση αυξάνεται και πρέπει να «ξεβουλώσεις τ” αυτιά σου», να εξισώσεις την πίεση. Αν δεν το κάνεις, αν δεν το κάνεις σωστά ή ξεπεράσεις τα όρια σου, τότε θα τρυπήσουν τα τύμπανα σου.

Δεν είναι (μόνο) θέμα αναπνοής, είναι θέμα εξίσωσης, είναι τα όρια του σώματος σου.

Οι σφουγγαράδες του Αιγαίου, που βουτούσαν εξαναγκαστικά, για να βιοποριστούν, κατέληγαν με τρυπημένα τύμπανα. Το παράδοξο είναι ότι μετά, αφού είχαν χάσει την ακοή τους, δεν υπήρχε περιορισμός βάθους, παρά μόνο ανάσας.

~~{}~~

Η ελεύθερη κατάδυση διαφέρει απ” τη no-limits κατάδυση, που βλέπουμε στην ταινία του Λυκ Μπεσόν, «Το Απέραντο Γαλάζιο».

Πίστη…

Δεν έχεις Πίστη , όταν τα στάχια σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι,
Κι από τ άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες,
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχει, όταν από το χέρσωμα
κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις Πίστη , όταν, πηγαίνοντας
το δρόμο του βουνού , προσμένεις
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα
κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.

Πίστη έχεις, όταν , αλυσόδετος,
μέσα από τα βάθη της αβύσσου,
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύτερο
να φτερουγίσει το κορμί σου.

Δεν έχεις Πίστη , όταν τ’ απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ άστρα,
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!

Πίστη έχεις, όταν- όσο αλόγιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχει Πίστη, όταν, πιστεύοντας,
ρωτάς την κρίση και τη γνώση!
Δεν έχεις Πίστη , όταν την πίστη σου
στο λογικό έχεις θεμελιώσει!

Πίστη έχει, όταν κάθε σου όνειρο
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο σου τάμα είναι αδύνατο,
προσμένεις να γενεί το θάμα.

Photo by the artist Brad Kunkle

---

Aπό:

https://poetryofgems.wordpress.com/2015/08/03/pisti-by-georgios-drosinis-greek-poet/

Αριστερός σουρεαλισμός, ή αλλιώς πώς διαιωνίζουμε τις ιδεολογικές μας αυταπάτες…

Στις αρχές του Φλεβάρη σε μια παλιότερη ανάρτηση στο Eagainst.com με τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρώπη «που αλλάζει» και τα διλήμματα για το μέλλον», εξέφρασα ορισμένους προβληματισμούς σχετικά με την πορεία των διαπραγματεύσεων της νέας (τότε) κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ένα από τα πιο κομβικά σημεία της συγκεκριμένης παρέμβασης αφορούσε την επιμονή της ελληνικής (και όχι μόνο) αριστεράς – κυρίως της φιλοευρωπαϊκής – στην, επί της ουσίας, αστήριχτη (βάσει γεγονότων) και, ως εκ τούτου, επικίνδυνη ρητορική περί βέβαιης αλλαγής της Ευρώπης με το που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία. Η κυβέρνηση της αριστεράς (υποτίθεται) θα δημιουργούσε σεισμό και τριγμούς σε ένα – αναμφίβολα – άδικο σύστημα, ευαισθητοποιώντας παράλληλα την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη απέναντι στο «Ελληνικό ζήτημα», κυρίως αναφορικά με τα δεινά που προξένησαν στην Ελληνική κοινωνία οι πολιτικές λιτότητας του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Φυσικά, δεν χρειάζεται να γίνει καμία νύξη για το πού οδήγησαν όλες αυτές οι αυταπάτες: εντός λίγων εβδομάδων η Ελληνική Βουλή αναμένεται να ψηφίσει ένα από τα πιο επώδυνα μνημόνια. Παράλληλα η Τρόικα πλέον έφτασε και στο σημείο να ρίξει όλες τις μάσκες της, μιλώντας έμμεσα (και ανοιχτά) για επιβολή ακόμα πιο σκληρών μέτρων λιτότητας (μάλιστα, κάποιοι από τους δανειστές έκαναν λόγο και για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 72), ενώ ακροδεξιοί κυβερνητικοί κύκλοι της Φινλανδίας καλούν για παραδειγματική τιμωρία του Ελληνικού λαού την ίδια στιγμή που Ολλανδικές εφημερίδες εκφράζονται με τον πλέον ρατσιστικό τρόπο, προβάλλοντας σκίτσα που απεικονίζουν ένα μέσο Έλληνα ως ζητιάνο και τζαμπατζή, ακριβώς στο πρότυπο του Εβραίου του μεσοπολέμου, πράγμα, που, φυσικά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, δεδομένου ότι ο Ελληνικός λαός είχε από το 2009 καταστεί στόχος των Ευρωπαϊκών ολιγαρχιών, κάτι που άλλωστε έχει αποδειχθεί πολλάκις(βλ επίσης, The Great Prometheus; reflecting the post-humanist world). Μήτε οι Γερμανοί πολίτες δείχνουν συγκινημένοι από τούτη την τραγωδία:  η δημοτικότητα της Μέρκελ βρίσκεται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα,ενώ τα ποσοστά του σκληρότατου Σόιμπλε ξεπερνούν το 70%. Αλλά και πριν την – αναμενόμενη – φυσικά αποτυχία των διαπραγματεύσεων η στάση μεγάλης μερίδας πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάθε άλλο παρά συμπάθεια προς τον Ελληνικό λαό εξέφραζε. Επιπλέον, στην Ισπανία το κόμμα των Podemos – το πιο συγγενικό του ΣΥΡΙΖΑ – από τον Φλεβάρη και έπειτα χάνει δημοσκοπικό έδαφος, και τέλος, στη Βρετανία οι εκλογές της 5ης Μαΐου έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία στο κόμμα των Συντηρητικών, με το ακροδεξιό UKIP να λαμβάνει τουλάχιστον 3 εκατομμύρια ψήφους.

Μια τεταρταυγουστιανή απρέπεια…

Σαν σήμερα πριν από 79 χρόνια, το 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς κήρυξε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, μιαν αποφράδα επέτειο στην οποία το ιστολόγιο έχει αφιερώσει παλιότερα ένα άρθρο με θέμα τους κρυφούς ή φανερούς σατιρικούς στίχους εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος. Το σημερινό άρθρο εξετάζει μιαν άλλη πτυχή, την πατρότητα του «ύμνου» της 4ης Αυγούστου, ένα θέμα που κατά σύμπτωση το θίξαμε προχτές, στα σχόλια του Μηνολογίου. Δεν κομίζω κάτι νέο ή που να μην υπάρχει στο Διαδίκτυο, αλλά ίσως να μην έχετε υπόψη σας πώς έχει το θέμα.

Βέβαια, στις μέρες μας βρισκόμαστε μπροστά σε μια εργώδη προσπάθεια ξεπλύματος και αποκατάστασης της δικτατορίας του Μεταξά, όχι μόνο από τους υπόδικους νεοναζιστές και από αναθεωρητές ιστορικούς αλλά και συγκροτήματα τύπου όπως η Καθημερινή, η οποία τόλμησε να συμπεριλάβει τον τριπίθαμο δικτάτορα ανάμεσα στους μεγάλους Έλληνες όλων των εποχών, πλάι σε αναστήματα όπως ο Αριστοτέλης -είναι λογικό στην εποχή της κρίσης ο Μεταξάς να ασκεί γοητεία σε όσους θεωρούν εμπόδιο ή περιττή πολυτέλεια ή έστω «ασύμβατη με τις αγορές» την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο Μεταξάς, θυμίζω, που όποτε εκτέθηκε στη λαϊκή ψήφο βγήκε μαυρισμένος συγκεντρώνοντας μονοψήφια ποσοστά. Αλλά ας είναι.

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;» Το ερώτημα έχει γίνει παροιμιώδες και έχει συνδεθεί για πάντα με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, αφού αποτελεί τον πρώτο στίχο του Ύμνου της 4ης Αυγούστου που μπορείτε να τον ακούσετε εδώ μελοποιημένον με πολλά κλαπατσίμπαλα από τον αρχιμουσικό των Ενόπλων Δυνάμεων Γεράσιμο Φρεν (όπως λέει η Βικιπαίδεια).

Η μελοποίηση έχει γίνει στην πρώτη από τις τρεις στροφές του ποιήματος. Ας δούμε ολόκληρο το ποίημα:

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα,
γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι γιατί φέγγει έτσι η μέρα;
Γιατί σαν αυτή, παιδί μου, την ημέρα τη χρυσή
που τη χαίρεσαι και συ
στέρεψε το μαύρο δάκρυ
κλείσανε πολλές πληγές,
αψηλώσανε τα στάχυα
κι ένα γύρω όλα τα βράχια
εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές. 

Μιαν ημέρα σαν ετούτη
την ολόφωτη κι ωραία
ξεδιπλώθηκε και πάλι η γαλάζια μας Σημαία
που ‘χει τ’ ουρανού το χρώμα
και σκεπάζει τ’ άγιο χώμα
που ελεύθερος πατάς.
Κι έτσι με χαρά κι ελπίδα
για μιαν ένδοξη Πατρίδα
η Σημαία κυματίζει μ’ ένα Ταν ή επί Τας!

Μια ημέρα σαν και τούτη,
που χτυπάνε οι καμπάνες,
που την τραγουδούν οι νέες και δοξολογούν οι μάνες,
έγινε σαν πρώτα πάλι, η πατρίδα μας μεγάλη,
δοξασμένη κι ισχυρή.
Κι έτσι σαν την αντικρίζεις,
έτσι πάλι τη γνωρίζεις,
τη γνωρίζεις «απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή».

Στιχουργός του «ύμνου» θεωρείται ευρέως ο Τίμος Μωραϊτίνης (1875-1952), δημοφιλέστατος επί δεκαετίες δημοσιογράφος, ευθυμογράφος, αθηναιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, μια από τις μεγάλες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.