Philippe Legrain
Η Ευρωζώνη έχει ένα γερμανικό πρόβλημα. Οι πολιτικές «παρασιτισμού εις βάρος του πλησίου» (beggar-thy-neighbor) της Γερμανίας και η ευρύτερη αντιμετώπιση της κρίσης της οποίας η χώρα ηγήθηκε αποδείχθηκαν καταστροφικές. Επτά χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, η οικονομία της ευρωζώνης τα πάει χειρότερα από ό,τι τα πήγαινε η Ευρώπη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Οι προσπάθειες της γερμανικής κυβέρνησης να συνθλίψει την Ελλάδα και να την αναγκάσει να εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα αποσταθεροποίησαν την νομισματική ένωση. Όσο η κυβέρνηση της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ συνεχίζει να καταχράται την ηγετική της θέση ως επικεφαλής πιστωτή προκειμένου να προωθήσει τα στενά της συμφέροντα, η ευρωζώνη δεν μπορεί να ευδοκιμήσει – και ενδέχεται νη μην επιβιώσει.
Το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας – οι πλεονάζουσες αποταμιεύσεις που προκύπτουν από την καταστολή των μισθών για την επιδότηση των εξαγωγών – υπήρξε τόσο ένα από τα αίτια της κρίσης της ευρωζώνης όσο και ένα από τα εμπόδια για την επίλυσή της. Πριν από την κρίση, τροφοδότησε τον επισφαλή δανεισμό γερμανικών τραπεζών προς τη νότια Ευρώπη και την Ιρλανδία. Τώρα που το ετήσιο πλεόνασμα της Γερμανίας – το οποίο πλέον ανέρχεται σε 233 δισεκατομμύρια ευρώ, προσεγγίζοντας το 8% του ΑΕΠ – δεν ανακυκλώνεται πια στη νότια Ευρώπη, η υποτονική εγχώρια ζήτηση στη χώρα εξάγει αποπληθωρισμό, επιδεινώνοντας τα δεινά χρέους της ευρωζώνης.
Το εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας παραβιάζει σαφώς τους κανόνες της ευρωζώνης περί επικίνδυνων ανισορροπιών. Ωστόσο, στηριζόμενη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η κυβέρνηση Μέρκελ έχει λάβει free-pass. Αυτό αποτελεί κοροϊδία του ισχυρισμού της πως υπερασπίζεται την ευρωζώνη ως ένα κλαμπ που διέπεται από κανόνες. Στην πραγματικότητα, η Γερμανία σπάει τους κανόνες ατιμώρητα, τους αλλάζει προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες της, ή ακόμα και τους εφευρίσκει κατά βούληση.