Το γερμανικό πρόβλημα της ευρωζώνης

Philippe Legrain

Η Ευρωζώνη έχει ένα γερμανικό πρόβλημα. Οι πολιτικές «παρασιτισμού εις βάρος του πλησίου» (beggar-thy-neighbor) της Γερμανίας και η ευρύτερη αντιμετώπιση της κρίσης της οποίας η χώρα ηγήθηκε αποδείχθηκαν καταστροφικές. Επτά χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, η οικονομία της ευρωζώνης τα πάει χειρότερα από ό,τι τα πήγαινε η Ευρώπη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Οι προσπάθειες της γερμανικής κυβέρνησης να συνθλίψει την Ελλάδα και να την αναγκάσει να εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα αποσταθεροποίησαν την νομισματική ένωση. Όσο η κυβέρνηση της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ συνεχίζει να καταχράται την ηγετική της θέση ως επικεφαλής πιστωτή προκειμένου να προωθήσει τα στενά της συμφέροντα, η ευρωζώνη δεν μπορεί να ευδοκιμήσει – και ενδέχεται νη μην επιβιώσει.

Το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας – οι πλεονάζουσες αποταμιεύσεις που προκύπτουν από την καταστολή των μισθών για την επιδότηση των εξαγωγών – υπήρξε τόσο ένα από τα αίτια της κρίσης της ευρωζώνης όσο και ένα από τα εμπόδια για την επίλυσή της. Πριν από την κρίση, τροφοδότησε τον επισφαλή δανεισμό γερμανικών τραπεζών προς τη νότια Ευρώπη και την Ιρλανδία. Τώρα που το ετήσιο πλεόνασμα της Γερμανίας – το οποίο πλέον ανέρχεται σε 233 δισεκατομμύρια ευρώ, προσεγγίζοντας το 8% του ΑΕΠ – δεν ανακυκλώνεται πια στη νότια Ευρώπη, η υποτονική εγχώρια ζήτηση στη χώρα εξάγει αποπληθωρισμό, επιδεινώνοντας τα δεινά χρέους της ευρωζώνης.

Το εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας παραβιάζει σαφώς τους κανόνες της ευρωζώνης περί επικίνδυνων ανισορροπιών. Ωστόσο, στηριζόμενη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η κυβέρνηση Μέρκελ έχει λάβει free-pass. Αυτό αποτελεί κοροϊδία του ισχυρισμού της πως υπερασπίζεται την ευρωζώνη ως ένα κλαμπ που διέπεται από κανόνες. Στην πραγματικότητα, η Γερμανία σπάει τους κανόνες ατιμώρητα, τους αλλάζει προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες της, ή ακόμα και τους εφευρίσκει κατά βούληση.

Νορβηγία… μια καταπιεστική κοινωνία…

Γράφει ο Zachi Petroball

---

Η Νορβηγία εκτός από τις φυσικές της ομορφιές, έχει  μια πολύ καλά οργανωμένη κοινωνία. Έχει όμως και ένα ελάττωμα, κάνει κρύο. Αυτό οδηγεί τους Νορβηγους στα νότια και κυρίως στην Ελλάδα που την θαυμάζουν (γιατί δεν ξέρω) και την αγαπούν. 

Η Νορβηγία βεβαία είναι μια πλούσια χώρα, ενώ εμείς είμαστε φτωχοί αλλά έχουμε προοπτική. 

Στην  Νορβηγία δεν μπορείς να διανοηθείς να διπλοπαρκάρεις, να οδηγείς μετά από την χρίση αλκοόλ, να κλέψεις την εφορία, να ζητήσεις ρουσφέτι, να πληρώνεις με μετρητά, να κάνεις λαμογιές και κομπίνες, να περνάς με κόκκινο, να παραβιάζεις το όριο ταχύτητας, δεν μπορείς επίσης να ανοίγεις σουβλατζίδικο στα πάρκα και να χτίζεις αυθαίρετα  δίπλα στην παραλία. Δεν υπάρχουν πετσάδες να αφήνουν το 4Χ4 κάθετα πάνω σε δυο θέσεις αναπήρων. Το τρομερό δε είναι ότι αν σε σταματήσει η αστυνομία για παράβαση, ακόμα και αν είσαι ο Βενιζέλος θα πληρώσεις το πρόστιμο πάραυτα. Με λίγα λόγια είναι για εμάς  μια καταπιεστική κοινωνία που έχει κανόνες, και που αν δεν του ακολουθείς την έχεις βάψει.

Άσε καλύτερα εδώ, που τρώμε την ελευθερία με τα τσιμπιδάκια. 
Δεν έχουν όμως και φιλότιμο, ενώ εμείς έχουμε, τουλάχιστον την λέξη.

Δεν ξέρουν να μαγειρεύουν, διότι όταν είχαν οι γυναίκες τους χρόνο δεν είχαν υλικά, τώρα όμως που έχουν υλικά  δεν έχουν χρόνο.
Ξέρουν όμως να απολαμβάνουν το φαγητό. 

Ένα μόνο εχω να προσθέσω, όταν πριν κάποιους μήνες η Συνομοσπονδία εργαζόμενων κήρυξε απεργία για κάποιον εργατικό νόμο που αφορούσε 200.000 νέους εργαζόμενους, βρεθήκανε 1.500.000 ηλίθιοι Νορβηγοί εργαζόμενοι να απεργούν, δηλαδή όλο το δυναμικό των εργαζόμενων.

Για συμπαράσταση λέει,

ρε δεν κοιτάνε την δουλειά τους καλύτερα, λέω εγώ.

 _________________________________

Από: Zachi Petroball

O Γιάννης από την Αμαλιάδα και ο Χανς από το Ντίσελντορφ …

Πριν λίγες μέρες, σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας «Ροδιακή», Γάλλοι τουρίστες προσπάθησαν να μπουν στον αρχαιολογικό χώρο της Λίνδου χωρίς να πληρώσουν, ισχυριζόμενοι ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν το αντίτιμο εφόσον η χώρα τους δίνει φράγκα με το τσουβάλι στην Ελλάδα και ως εκ τούτου μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και λογαριασμό δεν δίνουν. Πάλι καλά δηλαδή που δεν απαίτησαν να πάρουν και το ναό της Αθηνάς που βρίσκεται στην Ακρόπολη της Λίνδου και να το βάλουν στο Λούβρο πρώτη μούρη στο Καβούρι. Προς το παρόν δηλαδή…

–
Σύμφωνα πάντα με το ίδιο δημοσίευμα, τουριστάκια, Γερμανοί καλτσωμένοι με παντούφλα, ενίσχυσαν τη ‘’βαριά βιομηχανία’’ της χώρας-τον τουρισμό- αρνούμενοι να πληρώσουν το λογαριασμό σε ταβέρνα του νησιού (δηλαδή μια χωριάτικη δια του 12 και μια μερίδα τζατζίκι και πολύ ψωμί για παπάρα μπας και στουμπώσουν. Καθότι, όπως πολύ σωστά μαντεύετε, η καλή τους Γερμανία μας δίνει λεφτά για τη ψυχή της μάνας της Μέρκελ, οπότε αφού φάνε και πιούνε μέχρι σκασμού, μπορούν να μας ρίξουν και ένα γαμησάκι για να χωνέψουν. Και οπωσδήποτε να έχουμε και τσιγάρα για τράκα).

–
Χτες εν τω μεταξύ, Βέλγος τουρίστας, εκεί που απολάμβανε τη θάλασσα, το κρασί και το κορίτσι του, σκέφτηκε να ψωνίσει στα Χανιά που διέμενε, προκειμένου να ενισχύσει την τοπική αγορά της πόλης. Μόνο που και αυτός με την σειρά του αποφάσισε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσειαφού η χώρα του δανείζει χρήματα στην Ελλάδα. Δυστυχώς για εκείνον αλλά κυρίως για την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό, συνελήφθη και δεν μπόρεσε να χαρεί τις ντόπιες λιχουδιές της λεβεντογέννας Κρήτης, τα γκρίκ σούβλακος και τα τσολιαδάκια που απαλλοτρίωσε.

–
Αν βέβαια πήγαινε κανάς μαλάκας Ελληναράς να κλέψει πρέτσελ και λουκάνικα από τη Φρανκφούρτη, ουρλιάζοντας για τις απλήρωτες γερμανικές αποζημιώσεις, θα λύσσαγαν όλοι για τον μπουρτζόβλαχο που δυσφημίζει την Ελλάδα στο εξωτερικό. Αλλά αν το κάνει Βέλγος τσόγλανος από την Αμβέρσα, είναι διαφορετικό γιατί έχει περάσει και έναν Διαφωτισμό αν μη τι άλλο.

–
Γερμανός ψεκασμένος γοτθοτουρίστας τις προάλλες, καμάρωνε σαν σκερπάνι της Βεστφαλίας δίπλα από τους Εύζωνες στο Σύνταγμα, έχοντας κρεμάσει ταμπέλα στην μπλούζα του, παρακαλώντας να μην τον σκοτώσουμε επειδή είναι Γερμανός.(Περιττό να πω τι θα γραφόταν εντός της Ελληνικής επικράτειας αν Έλληνας τουρίστας έκανε το αντίστοιχο έξω από το Ράιχσταγκ στο Βερολίνο.)

–

Η «συμμορία» του ευρώ και η Ernst & Young…

Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους έφερε πριν από εβδομάδες στο φως τα «σεμινάρια δημοσιογράφων» του ΔΝΤ. Μήπως όμως διαθέτει και η Ε.Ε. τα δικά της «σχολεία» για να προωθεί το ενιαίο νόμισμα, να δικαιολογεί τις πραξικοπηματικές παρεμβάσεις της ΕΚΤ και τη διαρκή διάσωση των τραπεζών σε βάρος των πολιτών; Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο τα διαθέτει, αλλά τα μαθήματα ξεκινούν από την… Δ’ Δημοτικού.

Tο 1998 ο εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε μια περίεργη εντολή. Διέταξε να πολτοποιηθούν 75.000 αντίτυπα ενός παιδικού κόμικς με τίτλο «Ο πόλεμος του παγωτού βατόμουρου». Στο βιβλίο τρία παιδιά που ζουν στην Ε.Ε. πραγματοποιούν ένα ταξίδι στον χρόνο για να βρεθούν σε μια Ευρώπη η οποία είναι ακόμη χωρισμένη με σύνορα και όπου διεφθαρμένοι συνοροφύλακεςλαδώνονται για να επιτρέψουν τη μετακίνηση των πολιτών.

Οι διαιρέσεις μεταξύ των λαών είναι τόσο μεγάλες ώστε οι χώρες που φτιάχνουν παγωτό βατόμουρο δεν μπορούν να συνεννοηθούν με αυτές που παράγουν χωνάκια ώστε να προωθήσουν μαζί ένα κοινό προϊόν. Οταν όμως ένα από τα παιδιά αποφασίζει ότι προτιμά να μείνει σ’ αυτόν τον κόσμο και να μην επιστρέψει στη σύγχρονη Ε.Ε. οι φίλοι του το απειλούν ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ μακαρονάδες, καραμέλες, τσιχλόφουσκες και σοκολάτες.

«Ο πόλεμος του παγωτού βατόμουρου» ήταν το πρώτο κόμικς το οποίο τύπωσε και διένειμε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για παιδιά σχολικής ηλικίας. Οταν όμως έφτασαν στην Αγγλία τα πρώτα αντίτυπα, χαρακτηρίστηκαν φτηνή προπαγάνδα που στόχο έχει να παραχαράξει την Ιστορία και να «προσηλυτίσει» ανήλικα παιδιά στις αρχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

«Είμαστε Δύση» Τσίτα τα γκάζια για την πλήρη εθνική (απ)αλλοτρίωση…

Γράφει o Νίκος Σταθόπουλος

---

Η λεγόμενη Μεταπολίτευση, σε επίπεδο κρατικής ιδεολογίας ως προς την εθνική αυτοσυνειδησία και τις διεθνείς σχέσεις, προσδιορίστηκε από το καραμανλικό δόγμα «ανήκομεν εις την Δύση» : σημαντική διαφοροποίηση από το αλήστου μνήμης «Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» αλλά σαφώς στην ίδια εσωτερική λογική τού ετεροκαθορισμού. Σήμερα, στο πλαίσιο της αιματηρής ολοκλήρωσης του μνημονιακού εγκλήματος, προσδιορίζεται άτυπα από την υπόρρητη «κοινή» παραδοχή «είμαστε Δύση».

Η απόλυτη ευρωεστίαση της επιχειρηματολογίας του συστημικού Σύριζα και η όλη δόμηση του νέου ΤΑΙΠΕΔ(«πακέτο» με την υπάκουα αποδεκτή υπαγωγή στο Βρετανικό Δίκαιο των αποικιοκρατικών «διευθετήσεων»..), είναι στοιχειώδεις επαληθεύσεις. Ευρώ και «εθνική σωτηρία» ταυτίζονται, όταν η πραγματικότητα βοά για τα καταστροφικά αποτελέσματα της ευρωδουλίας. Την κρίσιμη, για το σύστημα, ώρα, δεν διακινούνται οικονομικά και κοινωνικά επιχειρήματα, αλλά εθνικά-πολιτισμικά, κι αυτό είναι που αποκαλύπτει την ουσία των τεκταινομένων. Η διολίσθηση της ηγετικής κλίκας του Σύριζα σε βρόμικες συνωμοσιολογίες, απλώς δείχνει τη βαθιά συγγένειά του με τις «συντηρητικές» ευρωδυνάμεις στο επίπεδο της «διαχείρισης κρίσεων».

Η διαφορά των δύο δογμάτων είναι κολοσσιαία. Με ιδεολογικό πειθαναγκασμό (οι «ακαδημαϊκές πρωτοπορίες» του Σύριζα έπαιξαν, εδώ, καθοριστικό ρόλο…)και με θεσμίσεις κορυφής, η «ευρωπαϊκή προοπτική» πλασάρεται σαν αρχετυπικό πεπρωμένο του ελληνισμού, σαν κορύφωση της εντελέχειάς του. ’Οχι «επιλογή στρατηγικής» αλλά αυτοπραγμάτωση. ‘Όχι ταξικός προσανατολισμός, αλλά «εθνική ολοκλήρωση». ‘Ετσι, όλες οι ιστορικές συγκρουσιακές αντιφάσεις του ελληνικού συστήματος, συναιρούνται αλχημιστικά σε μια «ομοιογενή αυτογνωσία» που αναγνωρίζει ως οικείο και γενέθλιό της τον χώρο και τον χρόνο του «ευρωπαϊκού γίγνεσθαι». Η «Καθημερινή»(Κυριακή, 19 Ιουλίου) ξελαρυγγιάζεται ότι «αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι ένα νέο αφήγημα» του οποίου τη διαμόρφωση θεμελιώνει στο ..νυν υπέρ πάντων ο αγών ενάντια στο Grexit: διότι, βεβαίως, κάτι τέτοιο το αντιλαμβάνεται σαν αφύσικη εκτροπή από την ιστορική μας κοίτη. Καθαρά πράγματα: όχι απλώς «άλλη πολιτική», αλλά «άλλο αφήγημα»(προσφιλέστατη λεξούλα στον Σύριζα..)…

O σεφερικός «καημός της Ρωμιοσύνης»

Οικονομολογία, δημοσιολογία και ιστοριογραφία, στρατεύονται σε μια «τεκμηρίωση» της τάχα «ριζικής» μας ευρωπαϊκότητας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω ενός ανεδαφικού ρομαντισμού ελληνοκεντρικής στριγγλιάς. ‘Ετσι, ο σεφερικός «καημός της Ρωμιοσύνης» διαστρέφεται πλήρως, αναποδογυρίζει κυριολεκτικά, και φτάνει να απηχεί τον «καημό των μεταπρατικών ελίτ» για αναπροσδιορισμό της προνομιούχας θέσης τους σε ένα αναπροσδιορισμένο προτεκτοράτο. ‘Όχι ο «τρόπος ζωής» αλλά η ίδια η ζωή, η φυσική ύπαρξη, γίνονται τρομοκρατικά επιχειρήματα για έναν εξοργιστικό ψυχαναγκασμό στην καθημερινότητα(δείτε την..άστοχη κίνηση με το κλείσιμο των τραπεζών, και τη συνειρμική του αναμόχλευση των συμφορών από την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα…).

για το μάθημα της Ιστορίας…

Προσπαθώ εδώ και μέρες να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να γράψω κάτι για το τρίτο μνημόνιο (το επωνομαζόμενο και Αριστερό, μεγάλη η χάρη του) αλλά δυσκολεύομαι. Νοιώθω ακόμα το μούδιασμα που διαπέρασε το 61,3% των Ελλήνων μόλις συνειδητοποίησαν ότι ο αγώνας τους ξεπουλήθηκε και ευτελίστηκε.

Ίσως η πρώτη σκέψη είναι ότι παιδιά, χάσαμε. Ηττηθήκαμε κατά κράτος.

Ποιοι είμαστε εμείς που χάσαμε;

Σίγουρα όχι μόνο οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Το 61,3% του κόσμου που ψήφισε ΟΧΙ δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑίοι, με καμία Παναγία.

Ίσως να δούμε άνοδο και στη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα αν και πιστεύω ότι κυρίως, θα δούμε ένα 15% μεγαλύτερη αποχή από τις επόμενες εκλογές και ένα ικανό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ να μετατοπίζεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, προσπαθήστε να το δείτε και λίγο πλατύτερα: δεν είναι καν μόνο οι Έλληνες που ηττήθηκαν. Είναι όλοι οι λαοί που είχαν ελπίδα πως η Ελλάδα θα καταφέρει να αντισταθεί.

H ζημιά που έκανε η συμφωνία του Τσίπρα είναι Ευρωπαϊκή, ίσως και παγκόσμια (σε δεύτερη φάση, εκτιμώντας τα μεσο-μακροπρόθεσμα γεγονότα).

Το πρώτο αποτέλεσμα που διαβλέπω είναι ο καταποντισμός των Ισπανών Podemos. Με ποια αξιοπιστία και με ποια ελπίδα για διαπραγμάτευση μπορούν να τους ψηφίσουν οι Ισπανοί;

Το δεύτερο είναι η κατακόρυφη άνοδος της Μαρίν Λε Πεν. Οι Γάλλοι δεν ψήφισαν το Front Nationale επειδή έγιναν ξαφνικά όλοι φασίστες. Το ψηφίζουν επειδή δεν έχουν καμία αξιόπιστη εναλλακτική που να δηλώνει έτοιμη να σταματήσει την υποταγή στη Μέρκελ. Τα δύο κόμματα που κυριαρχούν στη Γαλλική πολιτική σκηνή είναι κάτι σαν το δικό μας ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ: έχουν χάσει προ πολλού την αξιοπιστία τους και την αυτοτέλειά τους. Οι πρόεδροι που αναδεικνύουν είναι οι εντολοδόχοι της Μέρκελ και αυτό έχει γίνει πασίδηλο με τον τρόπο που φέρεται ο Ολάντ.

Ζαν Κλωντ Μισέα – Για το εγωιστικό συμφέρον στην Πολιτική Οικονομία…

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η Εκπαίδευση της Αμάθειας» (σ.15-26) που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ. Μετάφραση: Άγγελος Ελεφάντης.

♣

Στην αρχή του Κεφαλαίου ο Μαρξ ορίζει τις σύγχρονες κοινωνίες ως κοινωνίες στις οποίες «πρυτανεύει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής». Ο ορισμός αυτός δεν είναι άσχημος, υπό τιον όρο, όμως, να προστεθούν κάποιες, ελάχιστα μαρξιστικές είναι αλήθεια, διευκρινίσεις.

Η καθιέρωση μιας ακριβούς ημερομηνίας γέννησης «του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής» είναι ένα από τα σημεία συνήθους διχογνωμίας στη σύγχρονη ιστοριογραφία. Ο Μπρωντέλ συμπύκνωνε πολύ καλά το ζήτημα όταν έγραφε με χιούμορ ότι η γέννηση του καπιταλισμού πρέπει να τοποθετείται «κάπου ανάμεσα στα 1400 με 1800». Πράγματι, η ύπαρξη εμπορικών τάξεων με αναπτυγμένες δραστηριότητες – στηριζόμενες συνήθως σε χρηματιστικές τεχνικές εξαιρετικά περίπλοκες – σε καμία περίπτωση δεν συνιστά την ειδοποιό διαφορά των κοινωνιών της σύγχρονης Ευρώπης σε σχέση με άλλες κοινωνίες. Η αρχαία Μεσοποταμία, το Ιράκ της δυναστεία των Αβασσιδών, ή η Κίνα των Σονγκ – για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά τα κλασικά παραδείγματα – γνώρισαν φάσεις οικονομικής ανάπτυξης που, από πολλές πλευρές, προοιωνίζονταν το καπιταλιστικό σύστημα[1]. Παρά ταύτα, μόνο στις συνθήκες της σύγχρονης Δύσης μπόρεσε να αναδειχθεί και να δοκιμασθεί η ιδέα της «καπιταλιστικής κοινωνίας». Ποτέ η καπιταλιστική συστηματοποίηση των προγενέστερων εμπορικών δραστηριοτήτων δεν θα μπορούσε να γίνει συγκεκριμένο φιλοσοφικό πρόγραμμα, χωρίς τη βαθμιαία εσωτερίκευση αυτής της ιδέας – και του αντίστοιχου φαντασιακού – από έναν αυξανόμενο πληθυσμό οικονομικών φορέων και πολιτικώς βουλευόμενων παραγόντων. Το ρεύμα αυτό ξεκίνησε από τη μεθοδική και υπονομευτική προσπάθεια να «εξαχθούν» (Polanyi), να ομογενοποιηθούν και να συγχρονισθούν οι διάφοροι τύπου των υπαρχουσών αγορών, προσπάθεια που σκοπό είχε να δώσει μορφή στη μέχρι τότε καθαρά θεωρητική υπόθεση μιας ενοποιημένης και αυτορυθμιζόμενης Αγοράς. Όπως το τεκμηρίωσε πολύ πειστικά ο Χρίρσμαν[2] ο ορισμός ενός τέτοιου φιλοσοφικού προγράμματος συνδέεται όχι μόνον με τα προσίδια πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν ήδη οι ευρωπαϊκές μοναρχίες της εποχής, αλλά, επιπλέον, η πνευματική του πραγμάτωση θα αποτελούσε ένα άφθαστο εγχείρημα χωρίς την ύπαρξη μιας ουσιαστικής θεωρητικής μορφοποίησης, που μόνο η σύγχρονη Δύση προσέδωσε στον εαυτό της; το ιδεώδες των πειραματικών επιστημών της φύσης, που γεννήθηκε τον 17ο αιώνα και των οποίων η ορθολογική μηχανική του Νεύτωνα, στα μάτια των διανοουμένων του επόμενου αιώνα, θα αντιπροσωπεύει την τελειοποιημένη μορφή.