Γιατί καταψήφισα

Συντάκτης: Γιάνης Βαρουφάκης

Στην πολιτική αποφάσισα να εισέλθω για έναν λόγο: για να σταθώ δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα στον αγώνα εναντίον της χρεοδουλοπαροικίας. Από τη μεριά του, ο Αλέξης Τσίπρας με τίμησε επιστρατεύοντάς με για έναν λόγο: μια πολύ συγκεκριμένη θεώρηση περί της κρίσης που βασίζεται στην απόρριψη του δόγματος Παπακωνσταντίνου, ότι δηλαδή μεταξύ της άτακτης χρεοκοπίας και του τοξικού δανεισμού, ο τοξικός δανεισμός είναι πάντα προτιμότερος.

Πρόκειται για δόγμα που απέρριπτα ως πάγια απειλή που στόχο είχε την επιβολή, διά του πανικού, πολιτικών οι οποίες εγγυώνται τη μόνιμη χρεοκοπία και, εν τέλει, τη χρεοδουλοπαροικία. Την Τετάρτη το βράδυ, στη Βουλή, κλήθηκα να επιλέξω μεταξύ του (α) να ενστερνιστώ το εν λόγω δόγμα, υπερψηφίζοντας την κύρωση του κειμένου που πραξικοπηματικά και με απερίγραπτη βαναυσότητα επέβαλαν στον Αλέξη Τσίπρα οι «εταίροι» στο Euro Summit και (β) να πω «όχι» στον πρωθυπουργό μου.

«Είναι αληθινός ή πλαστός ο εκβιασμός;» μας ρώτησε ο πρωθυπουργός, εκφράζοντας έτσι το ειδεχθές συνειδησιακό δίλημμα όλων μας, και του ίδιου. Προφανώς ο εκβιασμός ήταν αληθινός. Πρώτη φορά ένιωσα την «αλήθεια» του στο γραφείο μου όταν την 30ή Ιανουαρίου ο κ. Ντάισελμπλουμ με επισκέφτηκε για να με θέσει προ του διλήμματος «Μνημόνιο ή κλειστές τράπεζες». Από την αρχή γνωρίζαμε πόσο αδίστακτοι ήταν οι δανειστές. Και αποφασίσαμε αυτό που λέγαμε ξανά και ξανά ο ένας στον άλλον τις μακρές μέρες και νύχτες του Μαξίμου:

Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να φέρουμε μια οικονομικά βιώσιμη συμφωνία. Θα συμβιβαστούμε χωρίς να καταλήξουμε συμβιβασμένοι. Θα υποχωρήσουμε όσο χρειαστεί για να επιτευχθεί μια συμφωνία-επίλυση εντός της ευρωζώνης. Ομως αν ηττηθούμε από την καταστροφική λογική των μνημονίων, θα παραδώσουμε το κλειδί των γραφείων μας σε εκείνους που τα πιστεύουν – να έρθουν εκείνοι να τα εφαρμόσουν, με εμάς και πάλι στους δρόμους.

«Υπήρχε εναλλακτική;» μας ρώτησε ο πρωθυπουργός την Τετάρτη. Κρίνω πως, ναι, υπήρχε. Ομως δεν θα πω άλλα γι’ αυτό εδώ. Δεν είναι της στιγμής. Σημασία έχει μόνο ότι το βράδυ του δημοψηφίσματος ο πρωθυπουργός έκρινε πως δεν υπήρχε εναλλακτική.

ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ

KΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ο κ. Τσίπρας στους 6 μήνες που είναι πρωθυπουργός της χώρας, δεν κυβέρνησε ούτε ένα λεπτό, παρά μιλούσε μόνο για οικονομία, για ευρώ, για grexit, για διάσωση του τραπεζικού συστήματος, για οικονομικούς εκβιασμούς, οικονομικούς συσχετισμούς και «έντιμους» οικονομικούς συμβιβασμούς.

Ο κ. Τσίπρας στους 6 μήνες που είναι πρωθυπουργός κατάφερε να κάνει την Ελλάδα πρωτοσέλιδο στον παγκόσμιο Τύπο για την οικονομική της κατάσταση, τα άδεια της ταμεία, τις δόσεις που πλήρωσε και τις δόσεις που δεν πλήρωσε στο ΔΝΤ, για τα συνεχή Eurogroup με θέμα την οικονομική διάσωση της Ελλάδας, τη ρευστότητά της, τη δυνατότητα να ξεπληρώνει τα δανεικά της.

Ο κ. Τσίπρας μετά από 6 μήνες που είναι πρωθυπουργός παλεύει να παρουσιάσει την πρώτη του επιτυχία. Να εξαθλιώσει κι άλλο τους πολίτες ώστε να χορηγήσει χρήμα στις τράπεζες για να μπορούν οι συνταξιούχοι να παίρνουν ολόκληρη τη σύνταξή τους, η οποία σύνταξή τους θα είναι μειωμένη μετά την απώλεια του ΕΚΑΣ, αλλά οι τράπεζες θα είναι ισχυρές. Στο μυαλό τού κ. Τσίπρα αυτό μπορεί να φαντάζει και ως επιτυχία.

Όμως, ο κ. Τσίπρας μετά από 6 μήνες που είναι πρωθυπουργός, δεν κυβέρνησε ούτε ένα λεπτό, παρά μόνο διόριζε κόρες, φίλες, συνεργάτιδες, εξαδέλφες και φίλους των υπουργών του και των προεδρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ενώ ταυτόχρονα εγκλώβιζε την πολιτική σε μία οικονομοφασιστική λογική που θέλει το χρήμα να είναι το παν.

Κι αφού κατάφερε να αποϊδεολογικοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, να δώσει άλλοθι και συγχωροχάρτι στις προηγούμενες κυβερνήσεις για τις μνημονιακές καταστροφές που έφεραν, να κάνει ένα δημοψήφισμα με οικονομικό ερώτημα το οποίο στη συνέχεια ξεφτίλισε ο ίδιος και πέταξε το μέλλον ενός λαού βορά στους στοιχηματζήδες και στα όρνια των διεθνών χρηματιστηρίων, είπε το αμίμητο «το να είναι κάποιος εξαιρετικός οικονομολόγος δεν σημαίνει ότι είναι και καλός πολιτικός». Στη συνέχεια έκανε υπουργό τον Παύλο Χαϊκάλη, στο πρόσωπο του οποίου προφανώς διέκρινε τη στόφα του καλού πολιτικού. Κι επιμένει να θέλει να τον παίρνουμε στα σοβαρά.

Πρόβλημά του.

http://kartesios.com/?cat=28

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός οικειοποιήθηκε τους όρους του φεμινισμού για να δικαιολογήσει την εργασιακή εκμετάλλευση…

Νεαρή εργάτρια σε εργοστάσιο ένδυσης στην Ελεύθερη Βιομηχανική Ζώνη Εξαγωγών Chittagong, Μπαγκλαντές (φωτογραφια Mohammad Moniruzzaman)

---

by Hester Eisenstein

Η παγκόσμια ελίτ έχει οικειοποιηθεί το λεξιλόγιο του φεμινισμού για να δικαιολογήσει την ωμή εκμετάλλευση και την νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη.

Mετά την έκδοση του βιβλίου μου, συχνά με ρωτούν τι εννοώ με τον όρο  »αποπροσανατολισμός από τον φεμινισμό». Ποιός αποπροσανατολίστηκε από τον φεμινισμό και γιατί; Είναι μια πολύπλοκη ερώτηση, με πολλαπλά νοήματα. Τονίζω δύο από αυτά εδώ: τη χρήση φτηνού εργατικού δυναμικού από τις Ελεύθερες Βιομηχανικές Ζώνες Εξαγωγών και τον ισχυρισμό πως οι γυναίκες και όχι η ελεγχόμενη από το κράτος ανάπτυξη είναι το κλειδί για την εξάλειψη της φτώχειας στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Εργοδότες, κυβερνήσεις και διεθνείς οικονομικοί θεσμοί όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν ασπαστεί μια από τις αρχές του σύγχρονου φεμινισμού – το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία- για να δικαιολογήσουν την εργοδότηση των γυναικών σε άθλιες και συχνά πολύ επικίνδυνες θέσεις, στις χώρες που περιλαμβάνουν Ελεύθερες Βιομηχανικές Ζώνες Εξαγωγών.

Η παγκοσμιοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής έχει οδηγήσει σε outsourcing των θέσεων εργασίας στα εργοστάσια όσον αφορά στους τομείς της ένδυσης, υπόδυσης, ηλεκτρονικών και άλλων βιομηχανιών σε χώρες με χαμηλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό του Παγκόσμιου Νότου. Μεγάλο μέρος αυτής της παραγωγής λαμβάνει χώρα στις Ελεύθερες Βιομηχανικές Ζώνες Εξαγωγών (ΕΡΖ) – ένα είδους ελεύθερης ζώνης εμπορίου που εξαιρεί τις επιχειρήσεις από την καταβολή μισθών, φόρους, κανονισμούς υγείας και ασφάλειας και φορους συναλλαγών. Αυτές οι ζώνες ευνοούν τους εργοδότες μέσω αντι-εργατικών δομών που διασφαλίζουν στους ξένους επενδυτές ένα υποταγμένο και κυρίως γένους θυληκού εργατικό δυναμικό.

 

ΠΟΥ ΠΑΣ ΒΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ

Τον Σεπτέμβρη του 1938 υπεγράφη η διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου, όπου οι Τσάμπερλάιν και Νταλντιέ παρέδωσαν στον Χίτλερ την Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας, γιατί δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον του.

Τότε ο Τσώρτσιλ ήταν συντηρητικός βουλευτής και άνηκε στην εσωκομματική αντιπολίτευση. Ζητούσε συμμαχία Αγγλίας-Γαλλίας-ΕΣΣΔ και πόλεμο εναντίον της Χιτλερικής Γερμανίας.

Μόλις ο Τσάμπερλαιν ανακοίνωσε περιχαρής την συμφωνία, Ο Τσώρτσιλ δήλωσε: ‘’H Aγγλία είχε να διαλέξει ανάμεσα στον Πόλεμο και την Ατίμωση. Διάλεξε την Ατίμωση. Θα έχει Πόλεμο!’’

11 μήνες μετά η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία και η Αγγλία της κήρυττε τον πόλεμο (3/9/1939). Ο Τσώτσιλ επιβεβαιώθηκε και 8 μήνες μετά έγινε πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας.

ΑΦΕΛΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ

Από την πρώτη στιγμή (25 Γενάρη 2015) της εκλογής της, η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης Τσίπρα έδειχνε να υποτιμά το μίσος και την έχθρα ισχυρών ηγετικών κύκλων της Ευρωζώνης εναντίον της Ελλάδας.

Οι ηγετικές ελίτ της Ε.Ε. είναι σαφώς υπέρ της νεοφιλελεύθερης γραμμής και ουσιαστικά έχουν αποκηρύξει τον κεϋνισιανισμό σαν πιθανή εναλλακτική λύση.

Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας όμως έδειχνε μια συνεχή ‘’ευρωπαϊκή αφέλεια’’. Πίστευε ότι θα μεταπείσει την Μέρκελ και τον Σόιμπλε και την γερμανική μεγαλοαστική τάξη που βρίσκεται πίσω τους.

Ταυτόχρονα ο Τσίπρας δήλωνε σαφώς πίστη στην Δύση και τον Ευρωατλαντισμό. Αλλά ο Ευρωατλαντισμός είναι η καρδιά της Παγκόσμιας Αντίδρασης.

Ο Τσίπρας διαφωνεί βέβαια με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ήθελε έναν ‘’δημοκρατικό ευρωατλαντισμό’’ με αρκετή δόση κεϋνισιανισμού και λιγότερο πολεμοχαρή διαθέσεις.

Αλλά στρατηγικά ο πρωθυπουργός είναι μαζί με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο: Στο πλευρό της Δύσης και μακριά – πολύ μακριά από την Ρωσία, την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα, την Βενεζουέλα, την Βολιβία και την Νικαράγουα…

Στα σκάνδαλα και τη διαφθορά κολυμπάει η Ντόιτσε Μπάνκ…

«Φάτε τους τραπεζίτες» έγραφε η πικέτα που είχαν κρεμάσει οι διαδηλωτές στο ανθρώπινο ομοίωμα το οποίο περιέφεραν.

–

Το κείμενο δε, που συνοδεύει τη συγκεκριμένη ασυνήθιστη φωτογραφία στο ετήσιο τεύχος του βρετανικού περιοδικού Εκόνομιστ είναι εξ ίσου προκλητικό. «Στον τραπεζικό τομέα, το 2012 ήταν η χρονιά κατά την οποία μισθοί και μπόνους έπεσαν απότομα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Το 2013 ακόμη θα μείνει γνωστό ως το έτος που πολλοί εγκαταλείπουν τον κλάδο ομαδικά. Οι μισθοί θα πέσουν κι άλλο, δουλειές δύσκολα θα βρεθούν, αλλά – πάνω απ’ όλα – οι τραπεζίτες θα υπομείνουν ακόμη περισσότερο την αμήχανη σιωπή που δημιουργείται στα πάρτι μετά τα δείπνα όταν ρωτούν τους ανθρώπους τι δουλειά κάνουν. Για να είμαστε ακριβείς, δεν ντρέπονται όλοι οι τραπεζίτες για το είδος της δουλειάς τους, ούτε όλος ο κόσμος με ομοιόμορφο τρόπο είναι εχθρικός απέναντί τους. Υπάρχει όμως αρκετή αντιπάθεια προς τον κλάδο σε πολλά μέρη του πλούσιου κόσμου ώστε οι τράπεζες δύσκολα προσελκύουν προσωπικό κι αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά απ’ όσο θυμούνται όσοι βρίσκονται ήδη στη δουλειά».

«Χρησιμοποιούμε το έγκλημα ως αφορμή και αφετηρία για να πούμε άλλα πράγματα»… Πέτρος Μάρκαρης

Συνέντευξη: Αντώνης Ν. Φράγκος

---

Περιττεύουν, νομίζουμε, οι όποιες συστάσεις για τον συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη. Πασίγνωστος από τα αστυνομικά του μυθιστορήματα με κεντρικό ήρωα τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο, έναν, μάλλον, συντηρητικό πενηντάρη που διακρίνεται για την συνέπεια του στην δίωξη του εγκλήματος και για το χόμπι του, την ανάγνωση λεξικών. Με τον Χαρίτο στο τιμόνι ο Μάρκαρης δημιούργησε έναν χαρακτήρα που οδηγεί στα ενδότερα της ελληνικής κοινωνίας, τα προβλήματά της, το οργανωμένο έγκλημα και τις διασυνδέσεις του με την πολιτική. Επίσης, οδηγεί στους δρόμους και στην τοπογραφία της μεγάλης πόλης, της Αθήνας.

Ο Πολίτης λογοτέχνης θεωρείται βασικός εκπρόσωπος μας του σύγχρονου néo-polar, που γνωρίζει τις τελευταίες δεκαετίες τεράστια άνθιση και περιλαμβάνει ονόματα όπως ο Πακο Ιγνάσιο Ταϊμπο ΙΙ, ο Αντρέα Καμιλίερι, ο Λεονάρδο Παδούρα, ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, ο Ζαν Πατρίκ Μανσέτ κ.α.

Πέρα από αστυνομικά, ο Μάρκαρης -που πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα, το 1965 με το θεατρικό έργο «Η ιστορία του Αλή Ρέτζο»- έχει μεταφράσει Γκαίτε, Χικμέτ και Μπρέχτ ανάμεσα σε άλλους, έχει υπογράψει σενάρια για την τηλεόραση αλλά και για τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο και, εν γένει, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς στο χώρο της σύγχρονης νουάρ λογοτεχνίας.

Στο τελευταίο του βιβλίο, «Τριημερία» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης) που αποτελεί την δεύτερη σειρά διηγημάτων του, πέρα από κάποιους φόνους, το ομότιτλο κείμενο αναφέρεται στα τραγικά γεγονότα του ’55 στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των εκεί Ελλήνων και των Τούρκων. Μιλήσαμε, λοιπόν, γι’ αυτό αλλά και για άλλα σχετικά με τη κοινωνία, το στιλ και την ιστορία. [Σημείωση: η συνέντευξη δόθηκε λίγο πριν τις τελευταίες κρίσιμες εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη]

Σχετικά με την κυκλοφορία της «Τριημερίας», μήπως έχει να κάνει με την εμμονή ενός συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων να έρχεται ξανά και ξανά στο κοινωνικό έγκλημα, έστω και με την μορφή διηγημάτων, ή πρόκειται, απλά, για ιδέες που δεν ολοκληρώθηκαν, γι’ αυτό και η μικρή τους έκταση;

-Ένα μέρος από αυτά τα διηγήματα γράφτηκαν με διάφορες αφορμές. Άλλες για κάποιες ανθολογίες και δεν είναι, επίσης, όλα αστυνομικά. Με αυτή την έννοια αυτά είναι διηγήματα και σε αυτή την μορφή θέλησα να τα γράψω. Μου αρέσει να γράφω διηγήματα, έχω και μια δεύτερη συλλογή. Το διήγημα μού προσφέρει ουσιαστικά την δυνατότητα να δώσω ορισμένες κοφτές εικόνες της πραγματικότητας. Πολλές φορές τα διηγήματα μου δίνουν την ευκαιρία να λέω, ιστορίες, που δεν έχουν το εύρος για ένα μυθιστόρημα, αλλά έχουν την δύναμη ενός κινηματογραφικού πλάνου -το βλέπεις και λες, εδώ κάτι συμβαίνει.

Σε μια ενδιαφέρουσα, κατά τα άλλα, ομιλία σας σε παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου σας είχατε πει πως το αστυνομικό μυθιστόρημα άλλαξε θεαματικά τα τελευταία 30-40 χρόνια, καθώς παλιότερα έψαχνε ποιός έκανε τον φόνο, ενώ πλέον διερευνά γιατί το έκανε.

-Η μεγάλη μετατόπιση του αστυνομικού μυθιστορήματος από το ποιός στο γιατί. Όλο το κλασικό αστυνομικό, δηλαδή το αγγλικό αστυνομικό, βασιζόταν στο ερώτημα, «ποιός το έκανε», όλη η δομή του μυθιστορήματος ήταν, ουσιαστικά, ένα παιγνίδι ανάμεσα στον συγγραφέα και στον αναγνώστη, ο πρώτος να στήνει παγίδες στον δεύτερο και ο τελευταίος να τις υπερβαίνει για να βρει τον δολοφόνο. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Μπορεί να κρατάμε ακόμα την δομή του αστυνομικού, αλλά το καίριο ερώτημα για εμάς δεν είναι ποιός είναι ο δολοφόνος, αλλά να καταλάβουμε το γιατί. Ενώ στο κλασικό αστυνομικό το κίνητρο έπαιζε έναν ήσσονα ρόλο, για μας είναι το κέντρο βάρους του μυθιστορήματος. Αυτό είναι το σημαντικό, υπάρχουν μυθιστορήματα που δεν ενδιαφέρει κανέναν ποιός είναι ο δολοφόνος, όπως π.χ. στο «Παλιά πολύ παλιά». Καμιά φορά μου λένε οι αναγνώστες, βρήκα τον δολοφόνο -καλά κάνατε τους λέω, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτή η αλλαγή προκύπτει από την στροφή προς τα πίσω που πήρε το αστυνομικό. Είναι πολύ πιο κοντά στο αστικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, παρά στο κλασικό αστυνομικό. Διότι αυτό που όλοι εμείς οι συγγραφείς κάνουμε είναι να χρησιμοποιήσουμε το έγκλημα ως αφορμή και ως αφετηρία για να πούμε άλλα πράγματα.

Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά…

της Βίκης Σκούμπη

---

Η ΤΙΝΑ επιστρέφει δριμύτερη. Ναι, η γνωστή και μη εξαιρετέα ΤΙΝΑ. «There is noalternative» έλεγε η κυρία Θάτσερ, στον λόγο της, της 25^ης Ιουνίου 1980. Καμία δηλαδή εναλλακτική στις ιδιωτικοποιήσεις, την πλήρη απορρύθμιση, την διάλυση του κράτους πρόνοιας, εν ολίγοις, την απόλυτη ασυδοσία του σύγχρονου καπιταλισμού. Αν στραφούμε και σε ποιο κοντινές εποχές και στα δικά μας χωρικά ύδατα, θα θυμηθούμε την αναβαθμισμένη μνημονιακή εκδοχή της ΤΙΝΑ. Πόσες φορές κατά την διάρκεια της μνημονιακής πενταετίας επιβλήθηκαν ειδεχθή μέτρα που παρουσιάστηκαν ως αναπόφευκτα και απολύτως ‘αναγκαία’ γιαί ήταν μονόδρομος μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα ‘χρεοκοπία ή μνημόνιο’… Ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια θεμελίωσε τον δημόσιο λόγο του και τις πολιτικές του προτάσεις πάνω στην αρχή ότι υπάρχει άλλος δρόμος, κοινωνικά δίκαιος και βιώσιμος.

Αριστερής κοπής ΤΙΝΑ

Και τώρα, εδώ και μια βδομάδα, τι ακούμε από την κυβερνώσα αριστερά; Ότι αναγκάστηκε να συναινέσει σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής και οικονομικής εξόντωσης γιατί βρέθηκε σε πλήρες αδιέξοδο καθώς δεν υπήρχε δεν υπήρχε εναλλακτική. Η ανυπαρξία άλλης λύσης ήταν το μείζον επιχείρημα του πρωθυπουργού όταν έφερε το νέο τριετές πρόγραμμα και τα ολέθρια προαπαιτούμενά του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν στην Βουλή. Το κυβερνητικό επιτελείο επισείει αυτή την αριστερής κοπής ανυπαρξία εναλλακτικής ως συντριπτικό επιχείρημα, που αποστομώνει όποιον διανοηθεί να φέρει αντιρρήσεις. Έτσι η σκληρή και άκαρδη ΤΙΝΑ άλλαξε στρατόπεδο, και διεκδικεί θέση ύστατου κριτηρίου, όχι πια για τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, αλλά για την ριζοσπαστική αριστερά [1]. Την ΤΙΝΑ με αριστερό πρόσημο συνοδεύουν κραυγές διαμαρτυρίας για τις πραξικοπηματικές πρακτικές των αντιθεσμικών ‘θεσμών’, για την κατάλυση της δημοκρατίας κ.ο.κ. Απολύτως σωστές αυτές οι διαπιστώσεις, απόλυτα δικαιολογημένη και αναγκαία η καταγγελία τους. Μόνο που οι στυγνοί εκβιασμοί και οι προκλητικές αντιδημοκρατικές πρακτικές των ευρωπαϊκών θεσμών δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία πριν από δύο-τρεις βδομάδες. Ούτε βέβαια χρονολογούνται από την 25η Γενάρη. Ανάλογες πραξικοπηματικές πρακτικές είναι συνήθη φαινόμενα στον μεταπολεμικό κόσμο, και στα μαύρα χρόνια της κρίσης, μεταφέρθηκαν με απροσχημάτιστο τρόπο και στον ευρωπαϊκό χώρο.