ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ GREXIT;

ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ

Μέσα στη φτηνή προπαγάνδα των τελευταίων ημερών τα ΜΜΕ της διαπλοκής (και όχι μόνο) κατηγορούν την κυβέρνηση ότι είχε συντάξει σχέδιο για τις επιπτώσεις πιθανής αποχώρησης από τη νομισματική ένωση.

Πιστεύουν προφανώς ότι απευθύνονται σε άτομα με σημάδια υδροκεφαλισμού. Ίσως γιατί κρίνουν εξ ιδίων τη νοημοσύνη των τηλεθεατών τους.

Όλοι καταλαβαίνουν ότι μια κυβέρνηση έχει σχέδια για κάθε ενδεχόμενο ακόμη και αν δεν συμφωνεί με αυτά. Με το σκεπτικό των καναλιών εάν η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας συντάξει σχέδιο για την αντιμετώπιση ενός σεισμού σημαίνει ότι κάποιοι στην κυβέρνηση σχεδιάζουν μυστικά να πραγματοποιήσουν ένα σεισμό;

Το θέμα όμως είναι πολύ πιο σοβαρό. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι έλαβε τη σχετική μελέτη και έκρινε ότι οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Ως εκ τούτου προτίμησε να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές.

Έσπασε η κουτέλα…

Φαίνεται ότι το Grexit είναι το σατανικότερο μέσο που εφευρέθηκε μέχρι σήμερα για την πειθήνια προσαρμογή της χώρας στο ευρωενωσιακό πλαίσιο. Δυο χούντες κι άλλες τόσες εισβολές των προαιώνιων εχθρών μας δεν θα πετύχαιναν περισσότερα.
Μετά τα όσα συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες και τα όσα αναμένονται να ζήσουμε άμεσα στη βουλή, ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να τονίζει το ότι το Grexit δεν έχει αποφευχθεί οριστικά. Το κάνει, απ’ ότι υποθέτω, διότι έτσι πατάει τον κάλο του μέσου μικροαστού, που δεν έχει τίποτα πια να χάσει εκτός από την περηφάνεια του να παραμένει στο κλαμπ της ευρωζώνης.

Μπορείς να μου πάρεις το σπίτι, τη γυναίκα και τα σώβρακά μου, αλλά δεν θα μου πάρεις ρε κερατά την περηφάνεια μου. Το φέισμπουκ, που αποτελεί ένα απολύτως αξιόπιστο (και δεν αστειεύομαι) εργαλείο αποτύπωσης της κοινής γνώμης, μετρά την καθαριότητα του ελληνικού κούτελου μετά τη συμφωνία. Τι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες που όπου νά ‘ναι θα ξεμαρμαρώσουν, τι προφητείες γερόντων, τι μάχες της Κρήτης και εθνικές παλιγενεσίες. Στο φέισμπουκ συντελείται ένας εθνικός θρίαμβος, απέναντι στη Γερμανία βεβαίως, και στον Σόιμπλε πιο βεβαίως. Προφανώς δεν τίθεται ζήτημα περί ευρωζώνης και καπιταλισμού.

Η ζωή σε ρύθμιση…

Η ζωή των λαών σε ρύθμιση

Μεταξύ κυριών βέβαια πάντα

Μέσα από την εκφώνηση κοινών ανακοινωθέντων, αφού εξευρεθούν πρώτα οι κατάλληλες λέξεις, που δεν θα θίγουν τις ευαίσθητες κόκκινες γραμμές αμφότερων των μερών που διαβουλεύονται ώστε η ουσία των όσων συμφωνηθούν στην ξύλινη γλώσσα τους, να είναι όσο το δυνατόν πιο εύπεπτη απ τους λαούς που αναζητούν απεγνωσμένα σε σύγχρονα λεξικά να μεταφράσουν τα λόγια των «ειδικών».

Τα τεχνικά οικονομικά κλιμάκια των συμμαχικών και αδερφών κρατών της ανθρωπιστικής ένωσης, θα εργάζονται πυρετωδώς και νυχθημερόν για να βρουν λύσεις στα προβλήματά σου πολίτη της Ευρώπης, πολίτη του βορρά, του νότου, πολίτη του τρελού μας κόσμου.

Τ ακούς γιαγιά, τ ακούς παππού;
Εργάτη, υπάλληλε, νοικοκυρά, μάνα, πατέρα;
Τ ακούς υπάλληλε της καθαριότητας του δήμου;

Όλοι οι υπουργοί των οικονομικών, όλοι οι πρωθυπουργοί, τα επιτελεία, οι σύμβουλοι, οι παρατρεχάμενοι-όλοι-το πιστεύεις ή δεν το πιστεύεις, σχεδόν δεν προλαβαίνουνε να φάνε ένα πιάτο φαί σαν άνθρωποι, για να σου λύσουνε τα δικά σου, οικονομικά πάντα, προβλήματα εκεί στις Βρυξέλες…των λαών.

Η ζωή των λαών του κόσμου μας, στον 21ο αιώνα, στον θαυμαστό καταπράσινο πλανήτη γη, σε ρύθμιση!

Η ηθική του χρέους – Μια ιστορία οικονομικών αγίων και αμαρτωλών…

Η πίστωση και το χρέος είναι κάτι περισσότερο από ορθολογικές συναλλαγές υλικών εντός μιας οικονομίας της αγοράς. Είναι κοινωνικά δομημένες [ενέργειες] και επικεντρώνονται σε θέματα σκληρών ηθικών κρίσεων για τον χαρακτήρα, την ισότητα και την «καλή πίστη». Οι κρίσεις αυτές, με την σειρά τους, συνδέονται με έντονα συναισθήματα δυσαρέσκειας, ντροπής και ταπείνωσης.Οι αλλαγές και οι αντικρουόμενες απεικονίσεις των προσωπικών πιστώσεων και χρεών επηρεάζουν σοβαρά την δύναμη και την ευημερία των κρατών.

Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Μια ποικιλία κοινωνικών νοημάτων έχει συνδεθεί με το χρέος στον πάροδο του χρόνου. Και όμως ορισμένα σχέδια επαναλαμβάνονται. Σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες το χρέος συνυπάρχει με την «δουλεία», την «ελευθερία», την «ευγνωμοσύνη» και την «τιμή», όπως στην «ελευθερία από το χρέος», το «χρέος από ευγνωμοσύνη» και το «χρέος τιμής».

Στα ολλανδικά και τα γερμανικά, η λέξη Schuld σημαίνει τόσο χρέος όσο και ενοχή. Μια παρόμοια γλωσσική συνάφεια βρίσκεται στην εβραϊκή λέξη Chayav. Οι όροι αυτοί απεικονίζουν το βαθύ πολιτιστικό άγχος που συνδέεται με το χρέος και τα ισχυρά συναισθήματα ντροπής που μπορεί να προκαλέσει. Για τους Γερμανούς, η θρυλική νοικοκυρά της Σουηβίας είναι η παραδοσιακή πολιτιστική εικόνα της χρηστής οικονομικής συμπεριφοράς: Ο καθένας «θα πρέπει να ζει με όσα διαθέτει». Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ιδιοποιήθηκε αυτή την εικόνα για να δικαιολογήσει τις πολιτικές της σχετικά με την κρίση δημοσίου χρέους μετά το 2010 στην περιοχή του ευρώ.

Αντανακλώντας το γερμανικό περιβάλλον, ο Φρίντριχ Νίτσε προσέφερε έναν ανθρωπολογικό απολογισμό της ιστορικής σύνδεσης της ενοχής με το χρέος (das Schuldgefühl). Τόνισε ότι το χρέος ήταν συνδεδεμένο με την ηθικολογία των εννοιών του καθήκοντος, της τιμής, της αυτοεκτίμησης και του κύρους. Στο «Γενεαλογία της Ηθικής» (On the Genealogy of Morals ) [2], ο Νίτσε κοίταξε πίσω στην «παλαιότερη και πιο πρωτόγονη» προσωπική σχέση μεταξύ δανειστή και οφειλέτη ως την προέλευση του πώς «ένα πρόσωπο μετρά πρώτα τον εαυτό του έναντι του άλλου».

Αργεντινή: Έξω από την χρεοκοπία…

Μαθήματα από την Αργεντινή: Το 2002 η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική κατέληξε σε μια κρατική χρεοκοπία. Ο δρόμος για την έξοδο από το κοινωνικό χάος ήταν κοπιαστικός.

της Gaby Weber

---

Στις αρχές του 2002 συνέβη αυτό που θα συνέβαινε: η κυβέρνηση της Αργεντινής κηρύττει χρεοκοπία («Default») και άρει την ισοτιμία του πέσο έναντι του δολαρίου των ΗΠΑ. Το νόμισμα της χώρας υποτιμάται, ο πληθωρισμός καλπάζει και οι εισαγωγές σταματούν. Φάρμακα, πρώτες ύλες και μηχανές δεν εισάγονται πλέον. Στο εμπόριο δεν ξέρουν σε ποια τιμή να πουλήσουν τα εμπορεύματα, η οικονομία πρακτικά ακινητοποιείται. Οι τράπεζες οχυρώνονται πίσω από τις χοντρές χαλύβδινες πλάκες, έξω οι πολίτες σφυροκοπούν τα τζάμια τους και απαιτούν την επιστροφή των αποταμιεύσεών τους σε δολάρια.

Μόνο οι δυό τελευταίες τράπεζες, οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν ιδιωτικοποιηθεί, η Banco de la Nación και η Banco de la provincia de Buenos Aires, εργάζονται πίσω από αλεξίσφαιρο γυαλί. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) απαιτεί την πώλησή τους –ως όρο για νέες πιστώσεις. Διαφορετικά απειλεί το χάος. Η κυβέρνηση όμως παραμένει ανένδοτη. Φοβάται ότι οι νέοι ιδιοκτήτες θα εκπλειστηριάσουν αναγκαστικά τις εγγυήσεις των αγροτών που αδυνατούν να πληρώσουν, και τότε η πάμπα[1] θα μεταβιβαστεί σε ξένη ιδιοκτησία. Πολλοί άνθρωποι χάνουν αρχικά τη δουλειά τους και στη συνέχεια την κατοικία τους. Για να βρουν [κάτι] φαγώσιμο ψάχνουν σε κάδους σκουπιδιών. Τα μεσαία στρώματα ανταλλάσσουν τιμαλφή σε αυτοσχεδιασμένες αγορές έναντι τροφίμων.

Δεν τίθεται πλέον θέμα δημόσιου χρέους…

Βουλή των Ελλήνων, Ιούλιος 2015 |

Γράφει η Κρυσταλία Πατούλη 

---

Συγκλονισμένοι οι Έλληνες εφοπλιστές από την τραγική θέση της πατρίδας (και βέβαια μετά από πολύχρονη σφορδή κριτική και πίεση ολοσύσσωμων των ΜΜΕ), δήλωσαν πριν από λίγο πως θα σταματήσουν τις φιλανθρωπίες και θα πληρώσουν φόρους (συν αναδρομικά των πέντε τελευταίων ετών της κρίσης) και επιπλέον θα καταθέσουν σε ελληνικές τράπεζες τα χρήματα που έχουν στο εξωτερικό.

Το έμαθε και η Εκκλησία, και ντράπηκαν, οπότε ανακοίνωσαν ότι μία από τα ίδια… μπλα μπλα, επιθυμούν να πληρώνουν τους φόρους τους, και από την τεράστια περιουσία τους σε ακίνητα από εδώ και στο εξής, και γενικώς, βοήθειά μας.  

Άναυδοι οι πολιτικοί που έχουν κυβερνήσει τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, αναγκάστηκαν μετά από τα ομολογουμένως συγκινητικά αυτά νέα, να δηλώσουν πως και εκείνοι θα επιστρέψουν στο κράτος τα κλεμμένα (ή τέλος πάντων μεγάλο μέρος αυτών), όσοι τέλος πάντων από αυτούς έκλεψαν.

Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων(ΤΤΙP): Ένα διαρκές bra de fer μεταξύ λαών και αγορών…

της Δώρα Κοτσακά

---

Τους τελευταίους μήνες ξεκίνησαν και στην Ελλάδα να αναζητούν το χώρο τους στο δημόσιο λόγο φωνές που επιδιώκουν να ενημερώσουν και να δικτυωθούν συγκροτώντας ανάχωμα στη συνολική επίθεση που η TTIP συνιστά. Πρόκειται για μία συμφωνία υπό διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Κομισιόν και την κυβέρνηση των ΗΠΑ με στόχους γεωπολιτικούς, αλλά όχι μόνο. Εκτός από το σύνολο των οικονομικών και εμπορικών πρακτικών, στόχο έχει τη μεταβολή της ίδιας της θεσμικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών και κεφαλαίων. Κάτι που επιδιώκεται μέσω της επαναθέσμισης του κοινωνικού χώρου προς όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή με τη δημιουργία των κατάλληλων θεσμών που θα εξασφαλίζουν την ασυδοσία της αγοράς, οι οποίοι φυσικά δεν προβλέπεται να ιδρυθούν μετά από κοινωνική διαβούλευση, κάποιο δημοψήφισμα ή έστω με νομοθετική διαδικασία μέσω του ενδεδειγμένου οργάνου, δηλαδή της Ευρωβουλής.

Οι εμπνευστές του TTIP μιλάνε για άρση των εμποδίων στο εμπόριο. Δεδομένου ότι οι δασμοί μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ είναι πολύ χαμηλοί, όταν καλούνται να αποσαφηνίσουν σε ποια εμπόδια αναφέρονται, γίνεται σαφές ότι εννοούν τα προνοιακά κρατικά προγράμματα, τους κανονισμούς που σχετίζονται με την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών, καθώς και τους περιορισμούς στην είσοδο των ιδιωτών σε τομείς κρατικής ευθύνης, όπως η εκπαίδευση και η υγεία.

Παρά τις προσπάθειες των διαπραγματευτών και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού να ολοκληρωθεί η διαδικασία με τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα, το θέμα της TTIP πλέον έχει αρχίσει να λαμβάνει σοβαρές διαστάσεις και οι αντιδράσεις εκδηλώνονται σε διαφορετικά επίπεδα: Από συστημικές πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν τη σκοπιμότητα επί μέρους σημείων της συμφωνίας (π.χ. Γερμανία, Βέλγιο για ISDS), έως ακαδημαϊκές μελέτες ιδρυμάτων όπως το London School of Economics που αμφισβητούν ευθέως τα υποτιθέμενα οικονομικά οφέλη και σημειώνουν ότι σε καμία χώρα όπου υπογράφηκαν τέτοιου είδους συμφωνίες δεν ακολούθησε αύξηση των επενδύσεων ή των θέσεων εργασίας. Αντίθετα, η βασικότερη εξέλιξη που επιφέρουν είναι η καθοριστική αποδυνάμωση της δυνατότητας των κρατών να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολιτών τους όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με ιδιωτικά συμφέροντα (πχ αύξηση κατώτατων μισθών, πυρηνική ενέργεια, μεταλλαγμένα, προσωπικά δεδομένα).