Στήν πρόσφατη διαπραγμάτευση πού ἔκανε ὁ πρωθυπουργός Ἀλέξης Τσίπρας μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀνεφύη αὐθορμήτως τό ἐρώτημα: Ποιός νομιμοποιεῖται νά λαμβάνει τίς κρίσιμες ἀποφάσεις, οἱ πολιτικοί ἤ οἱ τεχνοκράτες; Στό ζήτημα αὐτό ἐγείρεται ἕνα θεμελιῶδες ἐρώτημα γιά τήν πηγή ἀσκήσεως τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας: ἡ πολιτική καί ἡ ἄσκησή της εἶναι ὑπόθεση δόξας (=γνώμης, ἀπό τό ρῆμα δοκῶ πού σημαίνει νομίζω, μοῦ φαίνεται, ἔχω τήν ἐντύπωση) πού, τοὐλάχιστον δυνητικά, κατέχει τό σύνολο τῶν πολιτῶν ἤ ἐπιστήμης πού ἀφεύκτως κατέχουν ὀλίγοι, οἱ εἰδικοί; Ἡ γνώμη τοῦ Πρωταγόρα, τοῦ θεωρητικοῦ τῆς Περικλείου δημοκρατίας εἶναι ὅτι ἡ πολιτική καί ἡ ἄσκησή της εἶναι ὑπόθεση δόξας, ἐνῶ τοῦ Πλάτωνος, τοῦ ὀρκισμένου ἐχθροῦ τῆς δημοκρατίας, κατά τόν Κ. Καστοριάδη, εἶναι ὅτι εἶναι ὑπόθεση ἐπιστήμης πού κατέχουν μόνον οἱ φιλόσοφοι.
Ὁ Πρωταγόρας στόν πλατωνικό Θεαίτητο ἀποφαίνεται: “Οὐκοῦν καί περί πολιτικῶν, καλά μέν καί αἰσχρά καί δίκαια καί ἄδικα καί ὅσια καί μή, οἷα ἄν ἑκάστη πόλις οἰηθεῖσα θῆται νόμιμα αὑτῇ, ταῦτα καί εἶναι τῇ ἀληθείᾳ ἑκάστῃ, καί ἐν τούτοις μέν οὐδέν σοφώτερον οὔτε ἰδιώτην ἰδιώτου οὔτε πόλιν πόλεως εἶναι· ἐν δέ τῷ συμφέροντα ἑαυτῇ ἤ μή συμφέροντα τίθεσθαι, ἐνταῦθ᾿, εἴπερ που, αὖ ὁμολογήσει σύμβουλόν τε συμβούλου διαφέρειν καί πόλεως δόξαν ἑτέραν ἑτέρας πρός ἀλήθειαν, καί οὐκ ἄν πάνυ τολμήσειε φῆσαι, ἅ ἄν θῆται πόλις συμφέροντα οἰηθεῖσα αὑτῇ, παντός μᾶλλον ταῦτα καί συνοίσειν· ἀλλ᾿ ἐκεῖ οὗ λέγω, ἐν τοῖς δικαίοις καί ἀδίκοις καί ὁσίοις καί ἀνοσίοις, ἐθέλουσιν ἰσχυρίζεσθαι ὡς οὐκ ἔστι φύσει αὐτῶν οὐδέν οὐσίαν ἑαυτοῦ ἔχον, ἀλλά τό κοινῇ δόξαν τοῦτο γίγνεται ἀληθές τότε, ὅταν δόξῃ καί ὅσον ἄν δοκῇ χρόνον· καί ὅσοι γε ἄν μή παντάπασι τόν Πρωταγόρου λόγον λέγωσιν, ὧδέ πως τήν σοφίαν ἄγουσιν. λόγος δέ ἡμᾶς, ὦ Θεόδωρε, ἐκ λόγου μείζων ἐξ ἐλάττονος καταλαμβάνει”. (Πλάτωνος, Θεαίτητος, 172 a-e). Μετάφραση (Ἰ. Θεοδωρακόπουλου):
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
απέραντο γαλάζιο 