Για ποιόν χτυπάει η (επόμενη) καμπάνα ;

γράφει ο Αμετανόητος

Χωρίς αναλύσεις και πολλά τσαλιμάκια…είστε έμπειροι πλέον.

Για την «χαλαρή» παρατήρηση σας…τα ποσά είναι σε εκατομμύρια δολάρια.

Ιταλία ή Γαλλία λοιπόν ;

Πορτογαλία, Ιρλανδία τις φάγανε τις κρυάδες…μην μου πείτε Ισπανία…

To Βέλγιο πως το…κόβεται ;

Βιάζεται βέβαια ο Ολάντ να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με το χρέος και ο Σαπέν έχει αρχίσει και ξεθάβει από τη ντουλάπα του, ασορτί, με τα ροζ καλτσάκια του, το «Ελλάς Γαλλία συριζοσυμμαχία».

Τι λέτε ? ποιούς θα χτυπήσει σαν το χταπόδι η Γερμανία τώρα ;

‘Αντε, καλό Σαββατοκύριακο

	ΑΕΠ	ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ	ΧΡΕΟΣ
Japan	4601	230.00%	10582.3
Greece	238	177.10%	421.498
Italy	2144	132.10%	2832.224
Portugal	230	130.20%	299.46
Ireland	246	109.70%	269.862
Belgium	533	106.50%	567.645
United States	17419	101.53%	17685.5107
China	10360	22.40%	2320.64
Russia	1861	17.92%	333.4912
Singapore	308	99.30%	305.844
Spain	1404	97.70%	1371.708
France	2829	95.00%	2687.55
Euro Area	13403	91.90%	12317.357
United Kingdom	2942	89.40%	2630.148
Canada	1787	86.51%	1545.9337
Austria	436	84.50%	368.42
Germany	3853	74.70%	2878.191
Netherlands	870	68.80%	598.56
Finland	271	59.30%	160.703
Poland	548	50.10%	274.548

ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΔΩ

KAΡΤΕΣΙΟΣ

Αν μπορεί, ας σταματήσει εδώ ο κ. Τσίπρας. Αν του το επιτρέπει η κεκτημένη ταχύτητα προς την καταστροφή του (μας). Ο ίδιος ας γίνει παρένθεση. Δεν θα ενοχλήσει κανέναν. Αυτή η παρένθεση, άλλωστε, δεν περιείχε κάτι αριστερό ώστε να το χρεωθεί η Αριστερά.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να μετατρέψει σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής τον Σταύρο Θεοδωράκη. Να τον παρουσιάσει ως δυναμικό, σοβαρό, μετριοπαθή ευρωπαϊστή που όμως κάνει τα πάντα για την πατρίδα του. Έφτασε ο κ. Τσίπρας να προσδώσει στον Στ. Θεοδωράκη ρόλο σωσιβίου στις σχέσεις του με τον Γιούνκερ. Ύστερα από αυτό, ποιος πιστεύει ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα θα τολμήσει να αγγίξει τον Μπόμπολα και τις λογικές του;

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να ξεφτιλίσει έναν ολόκληρο λαό στέλνοντάς τον σε ένα δημοψήφισμα που, στην καλύτερη περίπτωση, το έκανε για να ενδυναμώσει τη θέση του εσωκομματικά. Στη χειρότερη περίπτωση, το δημοψήφισμα έγινε για να το θυμόμαστε όλοι και να γελάμε αν ποτέ στο μέλλον θα ακούμε για δημοψηφίσματα και λαϊκές εντολές.

Πραξικόπημα 2.0…

Από το πρωί του Σαββάτου παρακολουθούμε τις δηλώσεις των «εταίρων» περί ανάγκης εγγυήσεων για την έγκριση οποιουδήποτε προγράμματος και πολύ φοβάμαι ότι θα επιχειρηθεί για δεύτερη φορά ανατροπή της κυβέρνησης. Η πρώτη προσπάθεια έγινε την προηγούμενη Τρίτη.

του Κώστα Εφήμερου

---

Κατά την είσοδο του στο Eurogroup, ο Γ. Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι ακόμα και αν το πρόγραμμα συμφωνηθεί υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το αν θα εφαρμοστεί γιατί έχει χαθεί η εμπιστοσύνη της Ευρώπης στη κυβέρνηση Τσίπρα. Αν όμως αμφισβητείται η ίδια η κυβέρνηση τότε το πιθανότερο είναι ότι θα προσπαθήσουν να την αλλάξουν. Σας ακούγεται σαν πραξικόπημα;

Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι η νομική υπηρεσία της κομισιόν έχει ήδη προετοιμάσει το «νομικό κατασκεύασμα» για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώσε περίοδο 4 μηνών με ταυτόχρονη «ανθρωπιστική βοήθεια» και χρηματοδότηση πάνω από 30 δις (και ταυτόχρονο πάγωμα καταβολής δόσεων). Αυτό το πλάνο χρησιμοποιήθηκε ήδη τις τελευταίες ημέρες προκειμένου να πιεστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Η Ευρώπη δεν έχει κρύψει ότι δεν θέλει την κυβέρνηση Τσίπρα. Επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο ότι σέβεται τη διάθεση του Ελληνικού λαού, όμως με τις πράξεις της έχει αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Οι ηγέτες αυτής της οργανωμένης μαφίας προσπάθησαν να οδηγήσουν στην πτώση της κυβέρνησης τη Δευτέρα μετά την ανακοίνωση του Δημοψηφίσματος. Ήταν τότε που οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι διέρρεαν ότι είχε ήδη αποφασιστεί η ακύρωσή του. Η πίεση για να μη γίνει το δημοψήφισμα ήταν τρομακτική και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν να πέσει η κυβέρνηση. Δεν τα κατάφεραν, και την Τετάρτη φάνηκε ότι αυτή η προσπάθειά τους έπεσε στο κενό, όταν όλοι μαζί έδωσαν ραντεβού για τη Δευτέρα.

Σημείο καμπής

Στάθης

Με την άκρη του ματιού. Κι εν αναμονή εξελίξεων. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να είχε φθάσει ως εδώ. Διαπραγματεύθηκε σαν να είχε άγνοια κινδύνου και με πατέντες ερασιτεχνών εντός ενός στενού αρχηγικού κύκλου. Ο ορισμός του μεζέ των θηρίων. Ταυτοχρόνως, ως τώρα και πλην ολίγων εξαιρέσεων η κυβέρνηση κυβέρνησε υποτυπωδώς. Και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Οι Έλληνες. Η χώρα. Παρά ταύτα

και παρά τη θηριώδη προπαγάνδα εναντίον του, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και έδωσε όπλο το 62% στην κυβέρνηση. Τη φιλολαϊκή κυβέρνηση. Η οποία όμως δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, διότι είχε ήδη φθάσει στο απροχώρητο. Δεν είχε

πιά παρά μόνον ένα δρόμο, τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι, ο δικομματικός μονοκομματισμός. Και ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, απλώς χρησιμοποιώντας μια άλλη ρητορική. Που όμως κι αυτή με τη ρητορική των προγενέστερων άρχισε να μοιάζει. Το «όχι» έπρεπε να γίνει «ναι». Κι έγινε. Και στις διαπραγματεύσεις και στη Βουλή. ‘Ένα «ναι» που πίσω του στοιχήθηκαν όλες οι δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια και τον λαό στη δυστυχία.

Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι! Κι αυτό είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Έφερε την Αριστερά σε αντίθεση με τον εαυτόν της. Μοιραίο κατόρθωμα-διότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε τροχιά καμπής. Τι θα βγει απ΄αυτό; άγνωστον ακόμα (μόνο σενάρια κι εικασίες τρέχουν). Η πραγματικότητα όμως έχει διαμορφωθεί. Η χώρα παραμένει σταθερά σε καθεστώς υποτέλειας (που μάλιστα βαθαίνει) και η κυβέρνηση

H επανάσταση που σώθηκε…

Αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, οι μπολσεβίκοι έκαναν ανακωχή με τη Γερμανία και επιδίωξαν σύναψη χωριστής ειρήνης μαζί της. Οι διαπραγματεύσεις αρχισαν τον Δεκέμβριο του 1917, στην πόλη Μπρεστ Λιτόφσκ (σήμερα λέγεται Μπρεστ και βρίσκεται στη Λευκορωσία).

Οι Γερμανοί απαίτησαν μεγάλες εδαφικές παραχωρήσεις (τα Βαλτικά κράτη, τα περισσότερα πολωνικά εδάφη της Ρωσίας, και κάτι εδάφη του Πόντου που θα δίνονταν στην Τουρκία). Οι Μπολσεβίκοι τις απέρριψαν αντιπροτείνοντας έντιμη ειρήνη, χωρίς επανορθώσεις και εδαφικά ανταλλάγματα. Ο Λένιν ήταν υπέρ της υπογραφής των επαχθών όρων, αλλά ήταν σχεδόν μόνος του στην ΚΕ του κόμματος.

Η διαπραγματευτική ομάδα των Μπολσεβίκων άλλαξε καναδυό φορές και είχε κάποιες παλινωδίες στην τακτική της. Ένα διάστημα ήταν επικεφαλής ο Τρότσκι, ο οποίος επέλεξε τη δημιουργική ασάφεια του «ούτε ειρήνη ούτε πόλεμος»: αποσύρθηκε από τις διαπραγματεύσεις, αλλά δεν ξανάρχισε τις εχθροπραξίες.

Τελικά, τον Φλεβάρη του 1918 οι Γερμανοι και οι Αυστριακοί έσπασαν την ανακωχή και στις 23 Φεβρουαρίου έστειλαν τελεσίγραφο με αρκετά επαχθέστερους όρους. Ο Λένιν τώρα κατάφερε να πείσει την ΚΕ του κόμματος κι έτσι στις 3 Μαρτίου ο Τσιτσέριν υπέγραψε την ειρήνη. Οι Μπολσεβίκοι δέχτηκαν όρους βαρύτερους από αυτούς που είχαν προηγουμένως απορρίψει.

Ωστόσο, η επανάσταση σώθηκε και τα περισσότερα από τα εδάφη που παραχωρήθηκαν ανακτήθηκαν αργότερα. Βεβαια, η συνθήκη είχε ένα έμμεσο πολύ οδυνηρό αποτέλεσμα: οργισμένη απο τη συνθηκολόγηση του Μπρεστ Λιτόφσκ, η αριστερή σοσιαλεπαναστάτρια Φάννυ Καπλάν αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Λένιν με πυροβολισμούς. Οι συνέπειες από τον τραυματισμό του Λένιν σίγουρα συνέβαλαν στα εγκεφαλικά που οδήγησαν στην αναπηρία και μετά στον θάνατό του.

Απαραίτητη σημείωση: Το παρόν είναι ιστορική σημείωση που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με σύγχρονα γεγονότα. Το Υπουργείο Παιδείας προειδοποιεί ότι η μεταφορά ιστορικών προηγουμένων στο παρόν είναι παρακινδυνευμένη, ενδέχεται να προκαλέσει παραπλάνηση και γίνεται με προσωπική σας ευθύνη.

 ____________________________________________

Από:

Nikos Sarantakos

Πως και γιατί η πρόταση της κυβέρνησης είναι μνημονιακή, αδιέξοδη και αντιδημοκρατική…

Τα 13 δισ, η άφαντη «ταξική μεροληψία» και η ακύρωση του δημοψηφίσματος.

Γράφει o Κώστας Φουρίκος

____________________________________________

Από χτες το βράδυ όταν και ανακοινώθηκε -στα αγγλικά κατ” αρχήν- η πρόταση της κυβέρνησης προς τους θεσμούς, όλοι έπεσαν με τα μούτρα στην προσπάθεια να την καταλάβουν, να την αποκρυπτογραφήσουν, να την εξηγήσουν. Ιδιαίτερες αναφορές έγιναν στην προσπάθεια να συγκριθεί με τις δύο (αν και έχει χαθεί λίγο η μπάλα) προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης όπως συμπυκνώθηκαν α) στην προηγούμενη πρόταση της κυβέρνησης (πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος – για πολλούς επίσης μνημονιακή και «υφεσιακή» η οποία είχε γίνει δεκτή ως βάση συζήτησης στην σύνοδο κορυφής, αλλά είχε απορριφθεί επί της ουσίας από τα τεχνικά κλιμάκια και το eurogroup) και β) στην πρόταση Γιουνκέρ που είχε εμφανιστεί επίσης πριν το δημοψήφισμα.

Ας σημειώσουμε κατ” αρχήν ότι η κυβέρνηση στο κείμενο που κατέθεσε προς τη Βουλή, πριν την ίδια την πρόταση έχει αποστείλει κάποιες εκτιμήσεις – παρατηρήσεις (την λεγόμενη αιτιολογική έκθεση) για αυτή.

---

(Μπορείτε να δείτε την πρόταση ολοκληρωμένη εδώ μαζί με την αιτιολογική έκθεση.
Και εδώ μπορείτε επίσης να δείτε και την έκθεση του γενικού λογιστηρίου του κράτους όσον αφορά το αν για την υλοποίηση της πρότασης θα χρειαζόταν περαιτέρω άμεσες κρατικές δαπάνες).

---

Εντός της αιτιολογικής έκθεσης λοιπόν, κατατίθεται η εκτίμηση από την πλευρά της κυβέρνησης πως «η τελική συμφωνία, υπερβαίνει όλα τα σοβαρά προβλήματα όλων των δύο προηγούμενων φάσεων, συνιστά μεσοπρόθεσμη λύση, για την αποπλήρωση του μεσοπρόθεσμου χρέους και επίλυση της βιωσιμότητάς του.»  

Πόσο ισχύει κάτι τέτοιο; Αρκεί να συγκρίνουμε την παρούσα πρόταση με τις δύο προηγούμενες; (Μια σύγκριση που όπως θα δούμε και παρακάτω «χάνει και πάλι», τουλάχιστον ως προς την προηγούμενη πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης). Θα έπρεπε μήπως να τη συγκρίνουμε ίσως και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ή αυτές οι δεσμεύσεις φαντάζουν πλέον αστείο έστω και να τίθενται προς συζήτηση; Εν τέλει, πως γίνεται να τίθεται ως αντίβαρο προς τα σκληρά μέτρα, το «άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος» όταν αυτό δεν προβλέπεται με κάποιο άμεσο υλικό τρόπο σε αντίθεση με τα υλικότατα μέτρα που το ελληνικό κράτος καλείται άμεσα να υλοποιήσει; Ακόμη και οι σημερινές δηλώσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών στέκονται σε αυτό το σημείο και την πιθανότητα «οι Βρυξέλλες να κοροϊδέψουν την κυβέρνηση όπως έκαναν και με τον κύριο Βενιζέλο το 2012…»

Ας δούμε όμως με όσον το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες τα μέτρα:

---

Η Ευρώπη, οι σοσιαλιστές και η άκρα δεξιά…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Marc Roche στο βιβλίο του «Καπιταλισμός εκτός Νόμου» αναφερόμενος στις αποφάσεις των Ευρωπαίων σοσιαλιστών κατά τις περιόδους που αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση φαίνεται μάλλον εκνευρισμένος: «Στη Βρετανία, μετά τη σαρωτική νίκη του Εργατικού Κόμματος, στο οποίο κυριαρχούσε η τάση των Νέων Εργατικών, το Μάιο του 1997, ο υπουργός Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν αφαιρεί από την τράπεζα της Αγγλίας την τραπεζική επιτήρηση και την αναθέτει σε έναν νέο οργανισμό, που ονομάζεται Financial Services Authority  και ο οποίος υποστηρίζει ένα χαλαρό ρυθμιστικό πλαίσιο, το λεγόμενο “light touch”». (σελ. 159). Κι αν στην Αγγλία οι εργατικοί είναι αυτοί που αναθέτουν την επιτήρηση των τραπεζών σε οργανισμούς οι οποίοι επιβάλλουν «χαλαρά ρυθμιστικά πλαίσια», στη Γαλλία έχουμε το φαινόμενο του σοσιαλιστή Πιερ Μπερεγκοβουά που διετέλεσε υπουργός οικονομικών από το 1984 ως το 1986 κι από το 1988 ως το 1992: «Ο Μπερεγκοβουά, ο ποίος προερχόταν από τον κόσμο της εργατικής τάξης και αναγκάστηκε να δουλέψει από νωρίς σε εργοστάσιο, είχε ξεκάθαρες απόψεις που δεν τις κλόνιζε καμία μεταφυσική ανησυχία. Τα δεσμά της πίστωσης χαλαρώνουν, καταργείται τελείως ο έλεγχος του συναλλάγματος και των τιμών για τις επιχειρήσεις, το Χρηματιστήριο εκσυγχρονίζεται, το μονοπώλιο των ανταλλακτηρίων συναλλάγματος επίσης καταργείται σταδιακά, ενώ ενθαρρύνεται η διανομή μετοχών στα ανώτερα στελέχη, των λεγόμενων stock-options». (σελ. 159 – 160).

Ο Roche φαίνεται αμείλικτος στην παράθεση των στοιχείων: «Στην Ιταλία, οι δύο κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς του Ρομάνο Πρόντι (1996 – 1998 και 2006 – 2008) ανοίγουν τον τραπεζικό τομέα στον ανταγωνισμό και χαλαρώνουν τους κανόνες λειτουργίας των αγορών». (σελ. 160). Αλλά και στη Γερμανία η εικόνα δεν αλλάζει: «Επικεφαλής του συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων από το 1998 έως το 2005, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ ευνοεί τη συγκέντρωση του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα και την ανατροπή της χρηματοοικονομικής εποπτείας, ενώ ενθαρρύνει τις αναδιαρθρώσεις, με αποτέλεσμα τις σημαντικές περικοπές προσωπικού, και όλα αυτά παρά την αρνητική στάση του κόσμου, των συνδικάτων και των συνασπισμένων μαζί του οικολόγων». (σελ. 160). Στην ελληνική σοσιαλιστική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ ο Roche δεν κάνει αναφορά. Αυτό που παραθέτει είναι η ξεκάθαρη στόχευση της Δεξιάς, όπως τέθηκε από τη δεκαετία του 1980: «Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η ταυτόχρονη άνοδος στην εξουσία της Θάτσερ και του Ρίγκαν θα αλλάξει τα πάντα. Μείωση των φόρων, αύξηση του ελέγχου του συναλλάγματος, ιδιωτικοποιήσεις, μάχη κατά της συνδικαλιστικής εξουσίας και άρση του χρηματοοικονομικού ρυθμιστικού πλαισίου – το περίφημο big bang του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου του 1986 –είναι η ημερήσια διάταξη και στις δύο όχθες του Ατλαντικού». (σελ. 158).