Σωκράτης Μάλαμας – Η μνήμη

ΚΑΙ ΤΩΡΑ… ΑΛΕΞΗ;

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Είχες δηλώσει ότι τα τελεσίγραφα ενίοτε επιστρέφονται. Να όμως που τελικά επέστρεψες εσύ με ένα ακόμη τελεσίγραφο στη μασχάλη. Το οποίο αποδέχτηκες και φαίνεται να ετοιμάζεσαι να το ικανοποιήσεις. Γιατί όμως;

Λένε… Αλέξη, ότι οι Έλληνες είμαστε διχασμένοι. Είμαστε, αλλά γιατί πιστεύεις ότι ένα νέο μνημόνιο θα μας ενώσει; Ο διχασμός δεν ξεκίνησε χτες. Ο διχασμός φάνηκε χτες επειδή, όπως είπες κι εσύ στο ευρωκοινοβούλιο, οι λίγοι έχουν τα πολλά λεφτά και οι πολλοί τα λίγα έως τίποτα. Αυτός ήταν ο διχασμός… Αλέξη. Απλώς οι πολλοί και άλλες έγνοιες είχαν από το να διαλαλούν τις αντιρρήσεις τους και ΜΜΕ δεν είχαν στη διάθεσή τους που θα πολλαπλασίαζαν τις φωνές τους.

Διχασμό είχαμε… Αλέξη επειδή, σύμφωνα με τη μελέτη του Τάσου Γιαννίτση, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών είχε την πενταετία της κρίσης απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%, οι απώλειες του 30% των υψηλότερων εισοδημάτων δεν ξεπέρασαν το 17%-20%, ενώ το τραγικότερο στοιχείο του διχασμού είναι πως το ίδιο διάστημα συνολικά η φορολόγηση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων του ελληνικού λαού αυξήθηκε κατά 337,7%, ενώ η φορολόγηση των ισχυρότερων (άρα και ανθεκτικότερων στην κρίση) αυξήθηκε μόλις κατά 9%.

Διχασμό κατά 329% είχαμε… Αλέξη. Διχασμό των απεγνωσμένων από τους ευνοημένους. Διχασμό της «πλέμπας» από τους «ξεχωριστούς». Ο διχασμός μεταξύ αυτών που λεηλατήθηκαν από τα μνημόνια και εκείνων που είτε δεν τα ένιωσαν είτε ωφελήθηκαν από αυτά και δεν νοιάστηκαν για τον διπλανό τους είναι ο χειρότερος διχασμός και τον ζούμε επί χρόνια. Γιατί λοιπόν μπορεί να πιστεύεις ότι ένα νέο μνημόνιο θα μας ενώσει; Να το πιστεύουν αυτοί που θα βγουν πάλι αλώβητοι ή και κερδισμένοι, το καταλαβαίνω. Εσύ όμως; Μπορεί να το πιστεύεις;

Η ψήφος της Ελλάδας για την κυριαρχία

Dani Rodrik

Οι πιστωτές και οι οφειλέτες βρίσκονται σε διενέξεις όσο καιρό υπάρχει και αλλάζει χέρια το χρήμα. Αλλά σπάνια οριοθετήθηκαν τα ζητήματα τόσο έντονα – και τόσο δημόσια – όσο στο προσφάτως ολοκληρωθέν ελληνικό δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το ελληνικό εκλογικό σώμα απέρριψε πανηγυρικά τα αιτήματα για περαιτέρω μέτρα λιτότητας των ξένων πιστωτών της χώρας: της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και των υπολοίπων κυβερνήσεων της ευρωζώνης, με επικεφαλής τη Γερμανία. Όποια και αν είναι η οικονομική ουσία της απόφασης, η φωνή του ελληνικού λαού ήχησε δυνατά και καθαρά: Δεν πρόκειται να το ανεχτούμε άλλο.

Θα ήταν λάθος, ωστόσο, να θεωρήσουμε την ψηφοφορία στην Ελλάδα ως ξεκάθαρη νίκη της δημοκρατίας – παρά τα όσα αρέσκονται να υποστηρίζουν ο πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας, και οι υποστηρικτές του. Αυτό που οι Έλληνες ονομάζουν δημοκρατία εκλαμβάνεται από πολλές άλλες – εξίσου δημοκρατικές – χώρες ως ανεύθυνη μονομέρεια. Μάλιστα υπάρχει ελάχιστη συμπάθεια για την ελληνική θέση στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, όπου παρόμοια δημοψηφίσματα θα φανέρωναν αναμφίβολα τη συντριπτική υποστήριξη της κοινής γνώμης προς τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα.

Και δεν είναι μόνο οι πολίτες των μεγάλων πιστωτριών χωρών, όπως η Γερμανία, που δείχνουν ελάχιστη υπομονή ως προς την Ελλάδα. Η αγανάκτηση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και μεταξύ των φτωχότερων μελών της ευρωζώνης. Ρωτήστε τον μέσο περαστικό στη Σλοβακία, την Εσθονία, ή τη Λιθουανία και είναι πιθανό να λάβετε μια απάντηση που δεν θα είναι και πολύ διαφορετική από την εξής κάποιου Λετονού συνταξιούχου: «Πήραμε το μάθημά μας – γιατί δεν μπορούν κι οι Έλληνες να διδαχθούν το ίδιο μάθημα»;

Η έκφραση του δημοψηφίσματος στον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό

Γράφει ο Παύλος Μωραΐτης

Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες η πόλωση που αναπτύχθηκε στην ελληνική κοινωνία ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο και καταγράφηκε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οδήγησε στη σχηματοποίηση της αντιπαράθεσης και τελικά της διάταξης των ψηφοφόρων σε καθαρά ταξική βάση. Το κοινωνικό και ταξικό κριτήριο επικράτησε συντριπτικά όλων των υπολοίπων κριτηρίων που διαιρούν και κινούν την κοινωνία. Λιγότερο επέδρασαν οι κομματικές προτιμήσεις, οι πολιτικές αντιλήψεις και κάθε τι που λειτουργεί στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.

Στο 61,3% του ΟΧΙ συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών, των υπαλλήλων, των αγροτών, των φτωχότερων γενικά στρωμάτων του πληθυσμού και της νεολαίας. Η μεγάλη δηλαδή πλειοψηφία αυτών που αποκαλούμε «λαϊκές τάξεις» και όχι μόνο των πιο δραστήριων τμημάτων τους. Από την άλλη στο ΝΑΙ συσπειρώθηκε η αστική τάξη, το στελεχικό προσωπικό των επιχειρήσεων και της κρατικής μηχανής που εντάσσεται στην αστική τάξη, τα ανώτερα τμήματα των ενδιάμεσων μικροαστικών στρωμάτων. Τα ποσοστά του ΟΧΙ σε εργατικούς δήμους π.χ. στη δεύτερη περιφέρεια Πειραιά και αντίστοιχα του ΝΑΙ στα βόρεια και τα νότια προάστια της Αθήνας είναι αποκαλυπτικά. Στην Αττική ουσιαστικά συμπεριλαμβάνονται δύο διαφορετικές κοινωνίες σε ταξική βάση διαμορφωμένες.

Με αφορμή το δημοψήφισμα διαμορφώθηκαν αυθόρμητα, στη βάση όμως των ταξικών διαχωρισμών, δύο άτυπες συμμαχίες ως αποτέλεσμα της κοινωνικής πόλωσης που η αστική τάξη και οι « σύμμαχοι» δημιούργησαν με την πολιτική τους, τους εκβιασμούς και τα μέτρα που επέβαλαν 6 χρόνια τώρα. Η συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων και η συμμαχία που διαμορφώνει το μονοπωλιακό κεφάλαιο με το σύνολο της αστικής τάξης και μεγάλο τμήμα των ενδιάμεσων στρωμάτων. Από τη μια ο κόσμος που πλήττεται, οι εκμεταλλευόμενοι, ο λαϊκός κόσμος που έχει συντριβεί και αναζητά διέξοδο και από την άλλη οι εκμεταλλευτές και όσοι νέμονται το προϊόν της εκμετάλλευσης και αξιοποιούν το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του.

Όταν μας έριξαν στο «λάκκο των λεόντων»

Σαν σήμερα στις 9 Ιουλίου 1961 υπογράφηκε η

Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ

Ηταν το 1961, στις 9 του Ιούλη, όταν η τότε κυβέρνηση του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση), με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ήταν το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου και απ” αυτό προήλθε μετά τη δικτατορία η ΝΔ, την οποία συγκρότησε ο βασικός πυρήνας των στελεχών της ΕΡΕ) υπέγραψε τη Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) – ή, διαφορετικά, «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».

Η συγκεκριμένη Συνθήκη υπογράφτηκε στην Αθήνα, στην αίθουσα της Βουλής, και προπαγανδίστηκε ως τεράστια εθνική επιτυχία, όπως άλλωστε προπαγανδίστηκαν όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι «εθνικοί στόχοι», δηλαδή η ένταξη στην ΕΟΚ και μετέπειτα η ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη πρωθυπουργό.

Γιατί ήθελαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ

Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια παρένθεση. Γιατί η ΕΟΚ δέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της, αρχικά με τη Συνθήκη Σύνδεσης και μετά ως πλήρες μέλος;

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, με τα κόμματά της, επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΟΚ, ενισχύοντας και προωθώντας τα οικονομικά συμφέροντά της και έχοντας ένα διεθνές στήριγμα της εξουσίας της. Ας μην ξεχνάμε πως παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στα 1949, και με το ΚΚΕ να δρα παράνομα, τα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα επιδίωκαν, μάταια, να ξεκόψουν τις ρίζες του λαϊκού κινήματος από την ιστορία του, να το τσακίσουν. Δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Ετσι κι αλλιώς και τα κοινά σύνορα με τα σοσιαλιστικά Βαλκάνια επιδρούσαν θετικά στην ανάπτυξή του, αλλά και οι ρίζες του ήταν βαθιές. Επρεπε λοιπόν και το κεφάλαιο να δυναμώσει και η εξουσία του να ενισχύεται έχοντας διεθνή στηρίγματα. Ηδη είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ από το 1953.

Τ’ είν’ η Ευρώπη μας; Μην είν’ οι κάμποι;..

Ή μην είν’ ο νέος Άξονας;
     Οι τράπεζες, το χρήμα;

     Όχι, δεν είμαστε αντιευρωπαϊστές.
Το blog μάλιστα θαύμαζε και θαυμάζει ακόμη πολλές απ’ τις εκφάνσεις της ευρωπαϊκής κουλτούρας και του τρόπου ζωής.
     Θαυμάζει την Δυτική τέχνη του ύστερου
Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.  Την κλασσική μουσική.  Τα πανεπιστήμια.  Τις βιβλιοθήκες.
Τον λιτό (όχι φτωχό) τρόπο ζωής απαλλαγμένο σε μεγάλο βαθμό απ’ την νεοπλουτίστικη σκλαβιά της μόδας και του life style.
     Την ορθολογιστική προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων.

Οι «ευρωπαϊκές» αρχές και η «Σωφρονιστική αποικία» …

Toυ Νίκου Σκοπλάκη

---

Ι) Ανεξαρτήτως συσχετισμών δύναμης στην Ε.Ε. (διότι αυτά είναι οικουμενικά και δεν έχουν σχέση με πρόσκαιρους ή διαρκέστερους πολιτικούς συσχετισμούς) καταγράφω ένα απόσπασμα από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1948): «Η βούληση του λαού είναι το θεμέλιο της αρχής των δημόσιων εξουσιών». Όποιος, λοιπόν, εύχεται μια ενιαία λαϊκή βούληση στην Ε.Ε., ας δημιουργήσει μία πολιτική ένωση, μία κοινή οικονομία, ένα χρέος, μία ενιαία διοίκηση με μεταφορά πόρων (όπως συμβαίνει σε όλα τα ομοσπονδιακά κράτη του πλανήτη), ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με διαφανείς, αποφασιστικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες και στενή διασύνδεση με τα τοπικά κοινοβούλια.

ΙΙ) Μέχρι τότε, η ελληνική κοινωνία δεν είναι υποχρεωμένη να εκβιάζεται αιματηρά, επειδή οι δύο βασικοί νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί άξονες της Ε.Ε. δεν θέλουν να αποδεχτούν τι ακριβώς έκαναν και με ποιούς πολιτικούς ομόλογους-συνεργάτες στην Ελλάδα. Δεν είναι υποχρεωμένη να εκχωρήσει τη βούλησή της, επειδή ο «Βούλγαρος», ο «Σλοβάκος» ή ο «Αυστριακός» υποτάσσονται (εφόσον όντως το επιλέγουν) σε ένα κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο, που γίνεται όλο και πιο αβίωτο. Είναι ευρωπαϊκή προοπτική ο ανταγωνισμός ως προς την έκταση της φτώχειας; Σαφέστατα πια, η Ε.Ε. πασχίζει να παγιώσει τις ανισορροπίες της σε επίπλαστη ενότητα, μέσα σε ένα κράμα ετεροβαρών εθνικών ανταγωνισμών και τροφοδοτούμενων εθνικών αυτοματισμών.

ΙΙΙ) Αυτό είναι και το έδαφος όπου αναπτύσσονται οι ακροδεξιές, οι οποίες, αναλόγως με τις τοπικές τους ιδιαιτερότητες, υιοθετούν και μια διαφορετική οπτική για το τακτικό τους παιχνίδι. Η εκπαίδευση ευρύτερων στρωμάτων στον κοινωνικό δαρβινισμό του κεντρικά σχεδιασμένου νεοφιλελευθερισμού εξηγεί γιατί οι λεγόμενοι σοσιαλδημοκράτες ομονοούν με την ακροδεξιά της λιτότητας για τους άλλους, δηλαδή με την CSU. Η αποδοχή των ιδεολογημάτων της «μηδενικής ανοχής» και η αναγόρευσή τους σε «κεντρώα» αντιμεταναστευτική πολιτική και σε όργανο για τους διακανονισμούς ισχύος εδραιώνει την Λε Πεν, παρά τη φτηνή σπέκουλα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ τόξου, ελλείψει στερεότερων πολιτικών επιχειρημάτων. Και, τέλος, αυτός που με διπλή γλώσσα, εμπάργκο χρήματος και αντιπολιτικές συνωμοσίες προσπαθεί να συνθλίψει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση είναι ακροδεξιός χωρίς δεύτερη κουβέντα: το πραξικόπημα, μουλωχτό ή απροκάλυπτο, δεν είναι συμβατό με κανένα φιλελεύθερο σύνταγμα από το 1791 και δώθε.