Εκείνοι που θα ζήσουν…

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Κάθισα, έκλεισα τα μάτια, να, έτσι, και σκέφτηκα: εκείνοι που θα ζήσουν ύστερα από εκατό-διακόσια χρόνια έπειτα από εμάς και που εμείς τώρα ανοίγουμε το δρόμο γι’ αυτούς, θα μας μνημονέψουν μ’ έναν καλό λόγο; Κι όμως Βάγια, δε θα μας μνημονέψουν!»

Άντον Τσέχοφ, Ο Θείος Βάνιας

Ο Τσέχοφ έγραψε για να βγάλει από την ψυχή του και να απλώσει μπροστά στα μάτια του κόσμου όλη τη γκρίζα απόγνωση που έβλεπε στην μουντή, άτονη και φοβική ζωή των Ρώσων των αρχών του εικοστού αιώνα. Ήταν, το βλέπουμε, εξαιρετικά απαισιόδοξος. Του το γεννούσε το παρόν του. Πέθανε το 1904, μην προλαβαίνοντας να δει τις μεγάλες μέρες που συντάραξαν την εποχή του και μπογιάτισαν την Ιστορία των επόμενων εποχών, μια δεκαετία αργότερα, με την Οκτωβριανή Επανάσταση. Φαίνεται, όμως, να πίστευε σε καλύτερες μέρες για τους ανθρώπους του μέλλοντος. Θλιβόταν, μόνο, που το κόστος για αυτές τις μακρινές μέρες, που ο ίδιος δεν θα έβλεπε, ήταν η ζοφερά άτονη και αδιέξοδη ζωή των καιρών του. Η θυσία του πριν για το μετά. Και αναρωτιόταν αν, έστω, οι άνθρωποι της εποχής του θα μνημονεύονταν για λίγο από τους επόμενους. Δηλαδή, αν είχε κάποιο μικρό προσωπικό αντίδωρο, κάποια παρηγοριά να τους προσφερθεί για όλο αυτό που ζούσαν.

Το ότι λίγο μετά ήρθε η Επανάσταση είναι, ασφαλώς, μια ειρωνεία τραγική. Δεν ξέρουμε αν φτιάχτηκε ο Οκτώβρης πάνω στη μνήμη των προηγούμενων ή στην ελπίδα των επόμενων. Ας μας λέει ο Μπένγιαμιν ότι για την τάξη, το μίσος όσο και το πνεύμα θυσίας «τρέφονται και τα δύο από την εικόνα των υποδουλωμένων προγόνων και όχι από το ιδανικό των απελευθερωμένων εγγονών». Ας μας λένε οι αγωνιστές μας των παλιών χρόνων, με ειλικρίνεια, πως ό,τι έκαναν το έκαναν για εμάς, για να ζήσουμε εμείς. Έτσι το νιώθουν πια, έτσι τους έμεινε με τα χρόνια στην ψυχή. Αλλά στη βάση, οι άνθρωποι ό,τι κάνουν, το κάνουν για το τώρα. Για το καθήκον τους ή για το συμφέρον τους. Ή για το συνταίριασμά των δυο τους.

Αristerix

Mια εικόνα χίλιες λέξεις, από τη μαρτυρική… Γάζα!

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2015/07/m_8.html

Νατάσσα Μποφίλιου: Το όνομά μου

Η αστικοποίηση που δεν έγινε. Το πολιτισμικό υπόβαθρο της κρίσης

Γιάννης Ναστούλης

Η παρούσα οικονομική κρίση φέρνει στην επιφάνεια τα πάγια διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, έτσι ώστε κάθε απόπειρα που θα διεκδικούσε μια ικανοποιητική προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος οφείλει να εγκύπτει στα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν την «ιδρυτική πράξη» του νέου ελληνικού κράτους.

Ενός κράτους που προέκυψε ως τερατογενετικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης των πιο προοδευτικών, κυρίως στην οθωνική περίοδο, πολιτειακών θεσμών (κοινοβουλευτισμός και καθολική ψηφοφορία) με τις πατριαρχικές σχέσεις, στάσεις και αξίες του οθωμανικού φεουδαλισμού. Όταν όμως μεταφέρονται πατριαρχικές αντιλήψεις και οι ομότροποι με τις αντιλήψεις αυτές εθισμοί βίου από την κοινωνία στην πολιτική, γεννιέται ένα ιδιόμορφο πλέγμα εξαρτήσεων στον άξονα προστασίας-υπακοής που αποκλήθηκε πελατειακή σχέση.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού είναι αναπόφευκτη, ειδικά όταν σε συνθήκες οικονομικής καχεξίας εκείνο που μπορεί να εκποιηθεί είναι οι κρατικές θέσεις. Το δυστύχημα ήταν ότι την εκποίηση δεν την ανέλαβε μια εξορθολογισμένη αστική τάξη, όπως στην Ευρώπη, αλλά τα πολιτικά «τζάκια» των οποίων ο προαστικός και πατριαρχικός χαρακτήρας λειτούργησε δεσμευτικά και «υποδειγματικά» για όλες τις ελληνικές παρατάξεις μέχρι σήμερα, ανεξάρτητα από τα εκάστοτε ιδεολογικά πρόσημα. Η διόγκωση του κράτους για λόγους κομματικού οφέλους υπήρξε, άμεσα ή έμμεσα, έργο όλου του πολιτικού φάσματος. Όλα τα κόμματα υπήρξαν εξ υπαρχής εξίσου κρατιστικά, ανεξάρτητα από το πώς αντιμετώπιζαν το κράτος στο επίπεδο των ιδεολογικών και προγραμματικών τους αρχών. Από τη συνάντηση, λοιπόν, του ανθρώπινου τύπου που «εκκολάφτηκε» σε προκρατικό περιβάλλον με τους νεωτερικούς θεσμούς διοίκησης, προέκυψαν συνδυασμοί ιλαροτραγικοί που συνιστούν το νεοελληνικό παράδοξο.

Hadrian: Το ρομπότ που χτίζει ένα σπίτι μέσα σε μόλις 2 μέρες

Η δουλειά του χτίστη δεν θα λέγαμε ότι αποτελεί στόχο ζωής για τους νέους της σημερινής εποχής και λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας των χτιστών αυξάνεται, έπρεπε να βρεθεί μια λύση για να καλυφθεί το κενό τους μέσα στα επόμενα χρόνια.

Αυτό σκέφτηκε ο Mark Pivac, μηχανικός αεροσκαφών και εφευρέτης από το Perth της Αυστραλίας, και κατασκεύασε το Hadrian, την πρώτη ρομποτική και πλήρως αυτόματη μηχανή στον κόσμο που μπορεί να χτίσει μέσα σε 2 ημέρες ένα ολόκληρο σπίτι, κάτι που θα χρειαζόταν κανονικά 4-6 εβδομάδες δουλειάς για μια ομάδα εργατών.

Σύμφωνα με τον εφευρέτη,

“Οι άνθρωποι στρώνουν τούβλα εδώ και περίπου 6000 χρόνια, ενώ από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, αναζητούν τρόπους αυτοματοποίησης της διαδικασίας. Τώρα, όμως, έχουμε στη διάθεση μας τεχνολογίες που μας επιτρέπουν να τα καταφέρουμε με επιτυχία”

Το Hadrian έχει τη δυνατότητα να στρώνει 1000 τούβλα/ώρα και φυσικά να λειτουργεί 24/7 για 365 ημέρες το χρόνο, άρα μπορεί να χτίζει 150 σπίτια κάθε χρόνο. Το λογισμικό του δημιουργεί ένα τρισδιάστατο σχέδιο του σπιτιού ή της κατασκευής (CAD), στη συνέχεια υπολογίζει την ακριβή τοποθεσία κάθε τούβλου και δημιουργεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα ακολουθηθεί για την κοπή και την εναπόθεση των τούβλων. Ταυτόχρονα, πραγματοποιεί ποιοτικό έλεγχο τον τούβλων που τοποθετούνται (να μην υπάρχουν σπασμένα ή κακοτεχνίες) και δημιουργεί τους απαραίτητους διαδρόμους για να περάσουν αργότερα οι σωλήνες ύδρευσης ή τα καλώδια.

Έχουν επενδυθεί περισσότερα από $7 εκατ. δολάρια Αυστραλίας στο project (περίπου €5 εκατ.) και η χρήση αναμένεται ότι θα ξεκινήσει σύντομα στη Δυτική Αυστραλία. Αν όλα πάνε καλά, θα προσπαθήσει να το προωθήσει σε όλο τον κόσμο.

http://www.techgear.gr/hadrian-robot-bricklayer-99389/

Γερμανία: Λιτότητα,τα (αποτυχημένα) οικονομικά της ύφεσης.