Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς
Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας
Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους
Νικάμε και μόνο που υπάρχουμε.
Πέντε Μικρά Θέματα
(Μανώλης Αναγνωστάκης)
Daily Archives: 05/07/2015
Κύριε
– Κύριε, είναι μεσημέρι κι ακόμα δεν ξυπνήσατε
– Κύριε, δεν πήρατε το πρωινό σας
– Κύριε, ήπιατε πολλούς καφέδες
– Κύριε, ο ήλιος λάμπει, αστράφτει, βρέχει και χιονίζει
– Κύριε, ένα κόκκινο πουλί έχει κολλήσει στο παράθυρό σας
– Κύριε, μια μαύρη πεταλούδα φάνηκε πάνω στο στήθος σας.
– Κύριε, πώς τρέχετε με το ποδήλατο!
– Κύριε, είστε παγωμένος
– Κύριε, έχετε πυρετό
– Κύριε, είστε νεκρός;
Μίλτος Σαχτούρης, Αθήνα 1919
Στα τσακίδια
Αμετανόητος, Αθήνα 2015
Μακαρόνια με κιμά…
Χτές έφτιαξα μακαρόνια με κιμά.
Φρέσκια ντομάτα από τσου Αγραφούς .
Κρέας μοσχαρίσιο από Βελονάδες.
Παπαρδέλες φρέσκες της Τζόρτζιας της Ιταλίδας ζυμωμένες με φρέσκα αυγά από τον Αι Θανάση.
Ποίημα.
Στην πρώτη πιρουνιά χτυπάει το τηλέφωνο.
Θεωρώ ιερές στιγμές την πρώτη ρουφηξιά του καφέ το πρωί και την πρώτη πιρουνιά από τα μακαρόνια.
Οι στιγμές όμως είναι κρίσιμες και σηκώνω το τηλέφωνο.
Είναι η Σοφία.
Δεν μπόρεσε να έρθει στην συγκέντρωση εξαιτίας σοβαρού οικογενειακού προβλήματος .
Θα ασκώσει όμως «μπαντιέρα στο μπαλκόνι της την Ελληνική σημαία με ένα όχι στην μέση».
Στην Μνήμη του στρατηγού Γεωργίου Σαλβάνου από την Περίθεια και του λοχαγού Σπύρου Θύμη από τη χωρά.
Η Ελλάδα είχε συνθηκολογήσει το ’41 και ο Σαλβάνος αρνήθηκε να παραδώσει τα οχυρά στους Γερμανούς.
Τους επιτέθηκαν με χιλιάδες αεροπλάνα και τανκς .
Έδωσε όπλα μέχρι στις νοσοκόμες και πολέμησε μέχρι την τελευταία σφαίρα.
Τον καταδίκασε το Ελληνικό στρατοδικείο για την ανυπακοή του αυτή.
Όταν τον ρώταγες για τον πόλεμο, δεν σου έδειχνε τα παράσημα του αλλά την καταδικαστική απόφαση του στρατοδικείου.
«Μέχρι και η τελευταία πουτάνα του κόντε θεοτόκη έχει δρόμο στην Κέρκυρα και τον Σαλβάνο δεν τον ξέρει κανείς»
Ανακατεύω αμήχανα τα μακαρόνια στο πιάτο.
Μούρχεται στο μυαλό ο φίλος μου ο Σταμάτης Μεσημέρης από το Βαλανειό.
Έγραφε ποιήματα και τα τραγουδούσε. Είχε γράψει «Όχι σε όλα που μου δένουν κόμπο την αλήθεια, όχι σε όλα στα παλιά και νέα παραμύθια».
Ελάχιστοι τον ήξεραν.
Ερχόταν στο κατώι μου και μου τραγουδούσε με την παλιοκιθάρα μου.
Ξεκουρδιζόταν διαρκώς η Μι Μπάσσο και εκνευριζόταν.
Γελούσα και τουλεγα ότι κάποια στιγμή θα την αλλάξω.
Η Γερμανία δεν είναι μόνον ο Σόιμπλε και η Μέρκελ και η Κέρκυρα δεν είναι μόνο ο Ρουβάς και η Άτζελα.
Με τούτα και με κείνα μου κρυώσανε τα μακαρόνια.
Το βραδάκι ανεβαίνω πάνω από τον Πέλεκα.
Δεν αντέχω την φασαρία.
Κάθομαι σε μια κολόμπα στην άκρη.
Στο βάθος το λιβάδι του Ρόπα.
Ο Ήλιος κατεβαίνει ανεπαίσθητα.
Κάθεται απαλά πάνω από τσου Γιανάδες.
Σαν να σκιάζεται μην ταράξει την στιγμή.
Aπό:
ΤΟ «ΟΧΙ» ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Δημοψήφισμα αύριο. Μετά από πέντε μνημονιακά χρόνια πρωτοφανούς κοινωνικής καταβαράθρωσης, ο ελληνικός λαός καλείται να επιλέξει ο ίδιος αν θα δεχθεί ή όχι τις εξουθενωτικές, τελευταίες προτάσεις των Γερμανών και των άλλων δανειστών. Δίνεται στο λαό μας, μια σπάνια ευκαιρία να καταστεί ο ίδιος πρωταγωνιστής μιας κορυφαίας επιλογής. Βεβαίως και η αστική τάξη Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της ΕΕ με επικεφαλής τους Γερμανούς, προσπαθεί χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς προπαγάνδας που διαθέτει, να τον τρομοκρατήσει, να τον πανικοβάλει ώστε να τον μετατρέψει σε ραγιά, σε σύγχρονο «γερμανοτσολιά», που θα πει «Ναι» στην πλήρη υποδούλωση και παραπέρα εξαθλίωσή του.
Αυτονόητο είναι, ότι τόσο η ελληνική ολιγαρχία όσο και οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προσπαθούν να αντικαταστήσουν το ερώτημα «Ναι ή Όχι» στην πρόταση των δανειστών, στην οποία θα ήταν αδύνατο να επικρατήσει το «Ναι», με το ερώτημα « Ναι ή Όχι στο ευρώ!» Προσπαθούν έτσι να εκμεταλλευθούν το γεγονός ότι κατά τις δημοσκοπήσεις ποσοστό γύρω στο 60% του ελληνικού λαού τάσσεται ακόμη υπέρ του ευρώ, μη έχοντας αντιληφθεί ότι ακριβώς το ευρώ και η ανυπαρξία εθνικού νομίσματος είναι οι αιτίες της αδυναμίας της Ελλάδας να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος και την εξυπηρέτησή του.
Ε, ΑΦΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΤΕ….
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Ο Αντώνης Σαμαράς επιμένει μέχρι και σήμερα ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Πανηγύριζε μάλιστα σε άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» όταν έγραφε: «Τι θα πει το χρέος είναι ΜΗ βιώσιμο; Ότι δεν μπορείς να το εξυπηρετήσεις, δηλαδή δεν μπορείς να πληρώνεις τόκους κάθε χρόνο. Και δεν μπορείς να το ξεπληρώσεις όταν έλθει η ώρα του… Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν χρωστάς πολλά ή έχει υψηλούς τόκους. Και τι σημαίνει «κούρεμα»; Να κόψεις και το πόσα χρωστάς και τους τόκους που πληρώνεις. Και να πας όσο γίνεται πιο πέρα, στο μέλλον, την αποπληρωμή. Τα έχουμε κάνει και τα τρία! Κόψαμε συνολικά 125 δισεκατομμύρια, δηλαδή το 40% του χρέους μας. Κόψαμε και τα επιτόκια: ήταν πάνω από 5% ώς το 2012 και σήμερα πληρώνουμε κάτω από 2%! Και πήγαμε πίσω την αποπληρωμή του. Εμείς ξεχρεώνουμε σε 16,5 χρόνια, όταν κατά μέσον όρο οι ευρωπαϊκές χώρες ξεχρεώνουν σε 6,5 χρόνια! Αυτά όλα τα κάναμε ήδη! Γι’ αυτό οι αγορές θεωρούν «βιώσιμο» το χρέος μας».
Μας είχε εξασφαλίσει, λοιπόν. Μπορεί να έκαψε ό,τι μπορούσε να καεί σε αυτή τη χώρα, αλλά είχε καταφέρει να κάνει βιώσιμο το χρέος όπως υποστηρίζει. Κι έρχεται σήμερα το ΔΝΤ να τον διαψεύσει. Στην έκθεσή του το ΔΝΤ αναφέρει ότι «το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο σε κανένα από τα σενάρια που εξετάζονται» και υποστηρίζει ότι «το ελληνικό χρέος χρειάζεται ούτως ή άλλως ευρεία αναδιάρθρωση, πιθανώς δε και κούρεμα». Εν ολίγοις, όλη αυτή η σκληρή πολιτική λιτότητας έγινε για άλλους λόγους. Η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία ρημάχτηκαν. Μόνο έχασαν. Και κάποιοι λίγοι κέρδισαν πολλά.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος τονίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι το «ελληνικό χρέος είναι απολύτως βιώσιμο» και με τη γνωστή ταπεινοφροσύνη που τον διακρίνει, τονίζει ότι το χρέος κατέστη βιώσιμο κατόπιν δικών του ενεργειών. Κι έρχεται σήμερα το ΔΝΤ να πει και σε αυτόν τα ίδια. Ότι τζάμπα έγιναν όλες αυτές οι θυσίες. Ότι όλη η μνημονιακή διακυβέρνηση ήταν μια τεράστια αποτυχία.
Ταξίδι μέσα στη Νύχτα…
Του Λευτέρη Βασιλόπουλου
«… αυτό που φέρνει την προσέγγιση δεν είναι οι κοινές απόψεις, αλλά η πνευματική συγγένεια.» -Μαρσέλ Προυστ
Αν προσέξει κανείς την ομοβροντία των μηνυμάτων υπέρ του Ναι, μπορεί να διακρίνει την έλλειψη συγκεκριμένων επιχειρημάτων υπέρ της «πρότασης των δανειστών». Η ταχυδακτυλουργική κίνηση των Θεσμών να την εξαφανίσουν από το τραπέζι βοήθησε πολύ επ’ αυτού, αλλά καθώς αυτήν καλούμαστε να ψηφίσουμε, προκαλεί τουλάχιστον απορία.
Γιατί κανείς στην Ελλάδα δεν βγαίνει ανοιχτά να υποστηρίξει την λιτότητα ως μέθοδο επίλυσης των χρόνιων και δυσεπίλυτων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης; Στην Ευρώπη βγαίνουν αρκετοί, ο ίδιος ο Ντάισενμπλουμ τοποθετήθηκε για το δημοψήφισμα: ουσιαστικά ψηφίζουμε ναι ή όχι στην λιτότητα.
Οι Έλληνες που υποστηρίζουν το Ναι απλώς διακινούν έναν φόβο: να μην φύγουμε από την Ευρώπη, να μην χάσουμε όσα έχουμε πάρει από αυτήν. Μορφωτικό επίπεδο, ισχυρές συμμαχίες στην παγκόσμια σκακιέρα, και πολλά άλλα.
Για τους υποστηρικτές του Όχι επιφυλάσσουν τον ίδιο φόβο, αλλά αντεστραμμένο. Βαφτίζουν τη θέση τους ανοησία, ανωριμότητα, σκοπιμότητα κοκ. Αντί να προσπαθήσουν να αντιπαρατεθούν με πολιτικά, οικονομικά, έστω καφενειακά επιχειρήματα, προτιμούν να τους χαρακτηρίζουν ως «αυτούς-που-δεν-ξέρουν» ή αυτούς που έχουν κρυφό σχέδιο για να γίνουμε Κούβα.
Το χειρότερο είναι ότι και οι περισσότεροι υποστηρικτές του Όχι αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς να διακατέχονται όμως από τον πανικό κάποιων που έχουν να χάσουν πολλά, αλλά με την ελπίδα ότι έρχονται στα πράγματα. Η ορμή των μαζών προς την εξουσία έχει αναλυθεί πολλάκις, και εδώ στην Ελλάδα έχουμε ζήσει την προσομοίωσή της με το Πασόκ του Ανδρέα.
Το αληθινό ερώτημα του δημοψηφίσματος: Η περίφραξη των ελληνικών κοινών…
του Βασίλη Κωστάκη | μετάφραση: Ναταλί Φύτρου
Όντας ένας τυπικός ακαδημαϊκός, θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με έναν ορισμό: τα κοινά (commons) ως όρος χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν κοινούς πόρους που μοιράζονται πολλοί άνθρωποι (όπως γη, νερό, αέρας, κουλτούρα, επιστήμη, υποδομές) στα οποία κάθε συμβαλλόμενος έχει ίσο δικαίωμα.
Οι καταστροφικές περιφράξεις των αγγλικών κοινών ανάμεσα στο 16ο και τον 19ο αιώνα, έχουν ονομαστεί ως “η επανάσταση των πλούσιων εναντίον των φτωχών” από τον διαπρεπή πολιτικό οικονομολόγο Karl Polanyi. Ανάγκασαν τους αγρότες να μπουν στην αγορά εργασίας και στα εργοστάσια της βιομηχανικής επανάστασης και “σημείωσαν την αρχή μιας παγκόσμιας διαδικασίας εμπορευματοποίησης της γης, των ωκεανών και της ατμόσφαιρας της γης”.
Λοιπόν, ποια είναι η συνάφεια της απώλειας των αγγλικών κοινών με το επικείμενο ελληνικό δημοψήφισμα;
Πολύ συζήτηση έχει λάβει χώρα γύρω από το νόημα του ερωτήματος που τέθηκε σε μια σχετικά τεχνική γλώσσα. Για να θέσω το ζήτημα νέτα, θα ήθελα να υποστηρίξω ότι το πραγματικό ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι το αν οι Έλληνες πολίτες εγκρίνουν ή θα αποδοκιμάσουν την περίφραξη των δικών τους κοινών. Οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, το φορολογικό, το εργασιακό και το ασφαλιστικό σύστημα θεωρητικά στοχεύουν στη διασφάλιση του ότι η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει το εξωτερικό της χρέος. Ωστόσο, αυτοί δεν είναι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι, παρόλο που γεμίζουν τις περισσότερες από τις σελίδες του περιβόητου εγγράφου, το οποίο οι Έλληνες καλούνται να εγκρίνουν ή να αποδοκιμάσουν.
Εν συντομία, στη σελίδα 17, οι πιστωτές προτείνουν στην Ελλάδα να ιδιωτικοποιήσει αμετάκλητα αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρόμους, εταιρείες ύδρευσης και αποχέτευσης, τις ενεργειακές υποδομές της και τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, αυτοκινητόδρομους, ταχυδρομεία, ιαματικές πηγές, πολιτιστικούς θησαυρούς και άλλα περιουσιακά στοιχεία (παραθαλάσσιες εκτάσεις, μαρίνες κλπ). Αυτά είναι τα περιουσιακά στοιχεία τα οποία έχουμε κληρονομήσει ή από κοινού δημιούργησει και, αντί να τα παραδόσουμε ανέπαφα ή και να τα αυξήσουμε για τις επόμενες γενιές, καλούμαστε, υπό την πίεση της οικονομικής κατάρρευσης, να τα ξεπουλήσουμε στους πλούσιους. Επιπλέον, δεν υπάρχουν υβριδικές μορφές του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που να αναφέρονται ρητά (για παράδειγμα, ο ΟΤΕ, μια κερδοφόρα επιχείρηση τηλεπικοινωνιών σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως)
Οι συνθήκες σήμερα στην Ελλάδα δεν θυμίζουν μόνο αυτές της Γερμανίας του 1933, όπως γράφει ο καθηγητής Sachs, αλλά και εκείνες της περιόδου μεταξύ του 16ου και του19ου αιώνα στην Αγγλία και την Ουαλία. Άλλη μία επανάσταση των υπερ- πλούσιων λαμβάνει χώρα και το φινάλε της μάχης που παίζεται μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή ενός νέου κύματος περιφράξεων.
http://commonstransition.org/the-real-question-of-the-referendum-the-enclosure-of-the-greek-commons/
Aπό:
απέραντο γαλάζιο 