Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές…

Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Μπροστά σ’ όσες θεωρούμε σημαντικές, αποφασίζουμε με βάση τις βαθύτερες αντιλήψεις μας για τη ζωή – και μετά ντύνουμε την απόφασή μας με ‘λογικά’ επιχειρήματα. Ενώ σ’ όσες δεν είμαστε έτοιμοι, φοβόμαστε κι ευχόμαστε να τις είχαν πάρει άλλοι.

Η αναποτελεσματικότητα της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης επιβεβαιώνει την (αβάστακτη) αστειότητα, ανεπάρκεια, ελαφρότητα και προχειρότητα της ελληνικής πλευράς. Αστειότητα, γιατί δεν κατάλαβαν εγκαίρως αν τελικά στο Eurogroup υπάρχουν εταίροι ή ‘εταίρες’, αμνοί ή λύκοι. Ανεπάρκεια, γιατί δεν μπόρεσαν να φτιάξουν το Plan B, που να περιλαμβάνει ένα (εφικτό) σχέδιο διοικητικής και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ελαφρότητα, γιατί ξόδεψαν τρεις πολύτιμους πόρους (χρόνο, χρήμα και συναίσθημα), ξεκομμένοι από την κύρια πηγή δύναμής τους, τον κόσμο. Και προχειρότητα, γιατί δεν εκτίμησαν εγκαίρως ότι το (διαπραγματευτικό) δημοψήφισμα θα εξελισσόταν σε ‘μητέρα των μαχών’ για κάποιους, ούτε προετοιμάστηκαν κατάλληλα για τα side effects του, που φτάνουν μέχρι τον διχασμό.

Όμως, απ’ όλα αυτά τα ελλείμματα και τα λάθη, προέκυψαν και μερικά καλά. Οι ‘λύκοι’ αναγκάστηκαν να βγάλουν την ‘δημοκρατική’ προβιά τους και να δείξουν τα δόντια της επιβολής τους. Τα πολιτικά ρετάλια (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) συντάχθηκαν σε κοινό μέτωπο με τα κανάλια και τις ‘εφεδρείες’ του συστήματος, που ξέχασαν τα περί ανανέωσης της πολιτικής και ουδετερότητας των θεσμών. Και το σημαντικότερο, εκ των πραγμάτων τέθηκε το πραγματικό δίλημμα: ‘με την κοινωνία ή με το ευρώ;’, που αντανακλά τις δυο διαφορετικές φιλοσοφίες και πρακτικές, που συγκρούονται την Κυριακή.

Δημοψήφισμα 5 Ιούλη: Να μετρηθούμε. Με τον ηρωισμό της λογικής και της ανάγκης…

Γράφει: ο Θάνος Ανδρίτσος

_______________________________________

Ο αγαπημένος Δημήτρης Χατζής γράφει στο βιβλίο Θητεία- Αγωνιστικά κείμενα 1940-1950 για τον κυρίαρχο της Ψυττάλειας:

«…Το νερό πάλι δε φτάνει, όπως και αν γίνουν τα πράματα, το μαρτύριο που συνεχίζεται κοντεύει ν’ απομείνει ο μοναδικός κυρίαρχος της Ψυττάλειας.

Τα παλληκάρια που βαρεθήκανε και τα θυμάρια στα κεφάλια τους και τα τρεξίματα στον κουβά και στέκονται ορθά με τα στήθια τους ανοιχτά στη φωτιά του καταμεσημεριάτικου καμινιού και τραγουδούν για τη λευτεριά υψώνουνε την κυριαρχία της ανθρώπινης περηφάνειας. Μα δεν είναι αυτά που μπορούν να κυριαρχήσουν. Θα πέσουνε γρήγορα. Η δίψα θα σβήσει τη φωνή τους και το λιοπύρι θα νικήσει το κορμί. Αν ήταν βέβαια για ένα θάνατο δοξασμένο, ο ιδεαλισμός τους έχει χρόνια που καμινεύεται στις Ψυττάλειες.

Όμως εδώ πρόκειται τώρα για τρεις χιλιάδες ανθρώπους, για αρρώστους που σωριαστήκανε, για φαμελίτες που πρώτη φορά φεύγουν από το σπίτι τους, για ανθρώπους της αγοράς που αφήσανε τις δουλειές τους, για γερόντους που κείτονται από το πρωί με το πρόσωπο στο χώμα, για αδοκίμαστους οργανισμούς, για σπασμένα νεύρα – για έναν κόσμο ολόκληρο που πρέπει να ξεπεράσει το μαρτύριο, που πρέπει, μ’ αυτό το νερό που δεν μπορεί να γίνει περισσότερο, να νιώσει τη χαρά και την πίστη της νίκης.

Αυτό πρέπει να είναι ο κυρίαρχος της Ψυττάλειας: η σκέψη της νίκης. Η ανάγκη της νίκης. Η πίστη της νίκης. Κι αυτός ο κυρίαρχος θα επιβληθεί πέρα για πέρα. Ως το βράδυ θα βάλει την τάξη, θα καταλύσει τα βασίλεια του ατομικισμού και της πονηριάς, θα υψώσει την κοινή συνείδηση του χρέους απάνω από τη σωματική δοκιμασία, σα μοναδική σωτηρία: το λίγο, το μετρημένο, το δύσκολα δοσμένο γλυφό νερό θα μοιραστεί σε όλους- από λίγο, μόλις για να βρέξουν τα στεγνωμένα τους χείλια- μα σε όλους. Και τη νύκτα που θ’ ανάψει ο μικρός φάρος κ’ οι προβολείς απ’ το Ναύσταθμο θα γυρίζουν ακοίμητοι πάνω στους τρεις χιλιάδες κολασμένους, ο γυμνός τόπος της Ψυττάλειας θα υψωθεί με τους τρεις χιλιάδες νικητές του, ολοφώτιστος. Γιατί νικήσαμε και στην Ψυττάλεια. Την δίψα. Και τον ατομικισμό.»

Δημήτρης Χατζής, Θητεία

Η μόνη απειλή για κούρεμα καταθέσεων προέρχεται από την ευρωζώνη και τους ντόπιους ΝΑΙνέκους…

Παναγιώτης Μαυροειδής

Μπαράζ σημερινών δημοσιευμάτων, σχεδόν με πανομοιότυπο περιεχόμενο, πράγμα που προδίδει την εκπόρευσή τους από συγκεκριμένο προπαγανδιστικό κέντρο, μιλούν για κούρεμα καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες.

Τα προβαλλόμενα σενάρια είναι πολλά, αλλά ο στόχος είναι σαφής και μοναδικός: Καλλιέργεια κλίματος φόβου με την ελπίδα αυτός να λειτουργήσει υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής.

Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα.

Στην περίπτωση του ΝΑΙ

Στην περίπτωση που επικρατήσει το ΝΑΙ, ο κίνδυνος για κούρεμα είναι ορατός. Οι τράπεζες ήδη αποδυναμωμένες από τη φυγή των κεφαλαίων, θα βρεθούν ακόμη περισσότερο εκτεθειμένες στη δίνη της πολιτικής κρίσης που θα ακολουθήσει με τη διαφαινόμενη ανατροπή της κυβέρνησης με ανοιχτή εκβιαστική  παρέμβαση της ευρωζώνης, χωρίς να αποκλείεται και αυτό ακόμη το ενδεχόμενο να παραμείνουν κλειστές επ’ άπειρον.  Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι κάθε άλλο παρά θα έχουμε «ομαλές πολιτικές εξελίξεις», στην περίπτωση που τα αρπακτικά του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μέσω της ΕΕ, στηριζόμενα και στο «πρόθυμο» ντόπιο αστικό  στρατόπεδο, επιχειρήσουν να επιβάλλουν μια δοτή κυβέρνηση μαριονέτα τους.

Ακόμη όμως και αν δεν υπάρξει αυτός ο παροξυσμός, στην περίπτωση επικράτησης του ΝΑΙ και της αναγόρευσης της σωτηρίας της ευρωζώνης και του τραπεζικού συστήματος ως βασικού κριτηρίου, οι ελληνικές τράπεζες, ήδη στα πρόθυρα χρεωκοπίας και μη εκπληρώνοντας τα κριτήρια ευστάθειας της ΕΚΤ, θα χρειάζονται ανα-κεφαλοποίηση.   Σε αυτή την περίπτωση, όπως έχει γίνει γνωστό ήδη από την περίπτωση της Κύπρου, η σχετική κοινοτική οδηγία “για την ανάκαμψη και εξυγίανση τραπεζών” προβλέπει πως  αν μια τράπεζα χρειαστεί διάσωση,  οι αρχές δικαιούνται υπό προϋποθέσεις,  να επιβάλλουν «κούρεμα» ακόμη και των καταθέσεων (bail-in)

Προσπαθούν οι ευρωπαϊκές αρχές να αναγκάσουν την αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα; …

Είναι ειρωνικό, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε την Κυριακή να περιορίσει την πίστωσή της στην Ελλάδα  για να αναγκάσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να κλείσει.

Αυτό ώθησε την Ελλάδα πιο κοντά σε μια πιο σοβαρή οικονομική κρίση από ό, τι η χώρα είχε κατά τα τελευταία πέντε χρόνια μιας απάνθρωπης λιτότητας. Γιατί η ΕΚΤ αποφάσισε να ακολουθήσει αυτή το σκληρό, περιττό και επικίνδυνο μέτρο τώρα;

Είναι σαφές, ότι η κίνηση αυτή αποτελεί απάντηση στην απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, να διεξάγει δημοψήφισμα, για το αν θα δεχθεί την τελευταία προσφορά από τις ευρωπαϊκές αρχές, η οποία σκιαγραφεί και οδηγεί σε συνθήκες ώστε επισήμως να συνεχίζεται η ανάγκη δανεισμού της Ελλάδας. Τα οικονομικά προβλήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της εβδομάδας, που προκαλούνται από το κλείσιμο των τραπεζών, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ευρωπαϊκές αρχές του λένε, «ψηφίστε όπως σας λέμε, γιατί αλλιώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή σας ακόμα πιο άθλια, απ’ό,τι την έχουμε κάνει ήδη».

ΟΧΙ δεν θα νικηθούμε…

Της Ουρανίας Μπίρμπα

---

Δεν μας τρομάζουν οι εκβιασμοί των δανειστών, τα ψέματα,  οι δηλώσεις των ντόπιων υποτακτικών Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙΣΙΩΝ

Μας τρομάζει που επιχειρούν να  μας σβήσουν από το χάρτη σαν λαό κυρίαρχο με μνήμη και γνώμη
Δεν μας τρομάζουν οι κλειστές τράπεζες και τα όρια αναλήψεων.

Μας τρομάζουν τα κλειστά σπίτια, τα άδεια βλέμματα και  οι παγωμένες καρδιές των ανέργων, των εργαζομένων των 300 ευρο, των ανασφάλιστων. Μας τρομάζει που μας επιβάλλουν όρια στα όνειρα μας και την ελπίδα μας.

Δεν μας τρομάζουν τα  μαύρα κοράκια  της δήθεν ενημέρωσης των μέσων μαζικού ευνουχισμού που χτές μηδένισαν το κοντερ της χώρας!!!επειδή δεν πλήρωσε το ΔΝΤ(Εξάλλου μόνο 60ευρό μπορούσαμε να τους δώσουμε!  γιατί ο άλλος θεσμός  η ΕΚΤ έκλεισε τις τράπεζες).

Μας τρομάζουν που θέλουν να  σκοτώσουμε  μαζικά τα χελιδόνια της άνοιξης και να μας τιμωρήσουν παραδειγματικά επειδή τους αψηφίσαμε στις 25 Γενάρη.

Δεν μας τρομάζει  ο οικονομικός στραγγαλισμός μας τρομάζει ο στραγγαλισμός της δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας, της αξιοπρέπειας μας και της ανάσας μας ως ελεύθεροι δημοκρατικοί πολίτες
Δεν μας τρομάζει το θλιβερό μίζερο παρόν μας ως κοινωνία, μας τρομάζει το ολοκαύτωμα του μέλλοντος μας ως κοινωνία που απαιτούν να το κάνουμε με τα ίδια μας τα χέρια.
Δεν μας τρομάζουν αυτοί που λένε ναι γιατί απλά είναι δεμένοι με συμφέροντα (ΣΕΒ, Αλαφούζοι, Μπομπολαίοι , και οι κολαούζοι τους στη ΓΣΕΕ) γιατί το δημοψήφισμα της Κυριακής είτε μας αρέσει είτε όχι τραβάει ταξική διαχωριστική γραμμή στη κοινωνία μας.

Μας τρομάζουν αυτοί που κρατάνε πολιτική ίσων αποστάσεων και από τη κυβέρνηση της αριστεράς και από αυτούς που καίγονται να την ανατρέψουν. Αυτοί που  δέχονται να συζητούν με τη Γεννηματά!! και όχι με το  Τσίπρα που παρά τις προβλέψεις τους στάθηκε όρθιος και δεν υποτάχθηκε στους δανειστές. Αν αυτή τη πολιτική ίσων αποστάσεων είχε κρατήσει ο Ζαχαριάδης στο πόλεμο του 1940 δεν θα είχαμε ζήσει το μεγαλείο της ΕΑΜικής αντίστασης.

Τέλος δεν μας τρομάζει καν η περίπτωση να μη νικήσουμε, μας τρομάζει να νικηθούμε και να εξευτελιστούμε σαν λαός.

Τώρα  έχουμε τη δυνατότητα να φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ΟΧΙ φτάνει δεν σας επιτρέπουμε να ανατρέψετε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας και να επανέλθει η συμμορία της καταστροφής υπό νέα έκδοση.

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΑΟΣ  ΠΑΝΤΟΣ  ΚΑΙΡΟΥ

ΟΧΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ

---

Από:

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/07/blog-post_64.html

Συνέντευξη Silvia Federici… αντιστάσεις στον καπιταλισμό, αναπαραγωγή και κοινά…

από τους Χρήστο Σύλλα, Μαριάννα Ρουμελιώτη, το βυτίο | βίντεο: Γιάννης Νικολόπουλος

---

«Πηγαίνουµε σε διαδηλώσεις, δηµιουργούµε γεγονότα, και αυτό µετατρέπεται σε αιχµή του αγώνα µας. Η ανάλυση για το πώς αναπαράγουµε αυτές τις κινήσεις, πώς αναπαραγόµαστε εµείς οι ίδιες/ίδιοι δεν είναι στο κέντρο της κινηµατικής οργάνωσης. Θα έπρεπε να είναι».

O συλλογισμός ανήκει στη Silvia Federici, καθηγήτρια πολιτικής φιλοσοφίας και ακτιβίστρια από τη σκοπιά της ριζοσπαστικής φεμινιστικής μαρξιστικής παράδοσης. Πριν μια εβδομάδα περίπου, καταφέραμε να τη συναντήσουμε στην Αθήνα και να της απευθύνουμε έξι από τις χιλιάδες ερωτήσεις – κουβέντες που θέλαμε να της κάνουμε. Αεικίνητη και διαυγής, προσηνής αλλά και νευρώδης, η Federici «άπλωσε» σε μια συνέντευξη τη θεωρητική της εργασία σε συνδυασμό με την βιωματική της εμπειρία στην Αφρική (Νιγηρία), τις ΗΠΑ και οπουδήποτε αλλού βρέθηκε για να παρατηρεί και να συμμετέχει με τον κόσμο της εργασίας.

Η ματιά και η συνεισφορά της Federici επικεντρώνεται στην «κρυμμένη» οικιακή εργασία, η εκμετάλλευση της οποίας ήταν δουλειά του Κεφαλαίου αλλά και της ευρύτερης κοινωνικής οργάνωσης της καπιταλιστικής πατριαρχίας – εντός της οι γυναίκες δέχονταν και δέχονται τις εξουσιαστικές πιέσεις του άνδρα-εργάτη.

H Federici επιμένει στη σημασία της αναπαραγωγικής εργασίας των γυναικών ως κύρια πηγή της πρωταρχικής κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και την εξηγεί με βάση τις σύγχρονες επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου εναντίον τους. Μας μιλά για την ανάγκη παραγωγής των «κοινών» (αγαθών, χώρων και χρόνων) μέσα στην καπιταλιστική διαδικασία: η συλλογικοποίηση των εμπειριών στο δρόμο, η φυσική επαφή και η συσσώρευση γνώσης για χρήση, αποτελεί για την Federici τον δρόμο για μια βιώσιμη πολιτική διαδικασία – για τα κινήματα που θέλουν να αυτο-αναπαραχθούν

Μιλάτε πολύ για τα αυτό – αναπαραγόμενα κινήματα σαν αυτά των Ζαπατίστας, και των ανθρώπων στηνOaxaca και στη Βολιβία. Μπορούν αυτοί οι αγώνες να προσφέρουν τις απελευθερωτικές προοπτικές τους σαν παράδειγμα στον δυτικό κόσμο; Ποιοί είναι οι περιορισμοί;

Μία από τις πιο μεγάλες πηγές έμπνευσης του αγώνα, που έρχεται από τη Λατινική Αμερική, από τον αγώνα των Ζαπατίστας, από τον αγώνα των ανθρώπων χωρίς γη στη Βραζιλία, από τους αγώνες που λαμβάνουν χώρα σε πολλές αστικές περιφέρειες σε πόλεις της Λατινικής Αμερικής, είναι ότι αυτή η πάλη μας δίνει την αίσθηση μιας νέας κοινωνίας, κάτι νέου που αναδύεται. Αυτό είναι κάτι που εμείς στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες συχνά ονειρευόμαστε. Την ιδέα μιας κοινωνίας, μιας κοινότητας, στην οποία μπορούμε να αρχίσουμε να εξασκούμε στοιχεία αυτοδιεύθυνσης. Σ΄ αυτούς τους χώρους μπορείς να δεις ότι οι άνθρωποι όχι μόνο μοιράζονται κάποιες μορφές πλούτου, αλλά επίσης αρχίζουν να παράγουν με ένα νέο τρόπο και εγκαθιδρύουν νέες σχέσεις παραγωγής και σιγά σιγά δημιουργούν δικά τους σχολεία, άτυπα νοσοκομεία και ακόμη ότι έχουν κάποια μορφή κομμουναλιστικής (communal) διακυβέρνησης.