Τα Παιδιά Των Κατώτερων Θεών…

Ήταν στην επόμενη σειρά, που σημαίνει ότι μπήκε στη Σούδα, αυτός και η σειρά του, δυο μήνες μετά από μένα. Με είχαν ήδη ρίξει στα μαγειρεία, ως «επιτροπάριο» (από το επιτροπή συσσιτίου), που σημαίνει ότι κουβαλούσα και διαχειριζόμουν όλα τα τρόφιμα του ναυστάθμου.

Ο Σταύρος (ας τον λέμε έτσι) ξεχώριζε με την πρώτη ματιά. Φορούσε τη στολή αγγαρείας κάπως ατσούμπαλα, σαν να είχε κουμπώσει ανάποδα τα κουμπιά. Κυκλοφορούσε κοιτώντας τις παλάμες του και μονολογούσε.

Είχε πράσινα, σχεδόν διάφανα μάτια, χωρίς ματοτσίνουρα. Μικροκαμωμένος και αδέξιος, περπατούσε λιγάκι σαν ρομπότ, που δεν έχει εξελιγμένο λογισμικό βαδίσματος.

Με το που μπήκε στην αίθουσα συσσιτίου οι λύκοι τον εντόπισαν. Ήταν οι παλιοί. Κάτι κρητικόπουλα, βία είκοσι χρονών, που τους είχαν φυτεύσει στο κεφάλι το ιδανικό της μαγκιάς. Όχι της λεβεντιάς, αυτό είναι κάτι άλλο, αόριστο, που το κατακτάς μόνος σου, παλεύοντας, ζώντας, δεν το κληρονομείς.

Οι λύκοι περικύκλωσαν τον Σταύρο και ξεκίνησαν την καζούρα. Τον κορόιδευαν, τον έσπρωχναν, του έκαναν ηλίθιες ερωτήσεις. Εκείνος δεν απαντούσε, δεν τους κοιτούσε καν. Είχε βρει διέξοδο στις παλάμες του.

Απ” τα τραπέζια πετάχτηκε ο Φράγκος (αυτό είναι αληθινό όνομα), ο Πατρινός. Ήταν σειρά μου, νέος κι αυτός, αλλά ήταν 28 χρονών, σχεδόν παππούς. Κοντός, αλλά νευρικός.

«Γιατί το πειράζετε το παιδί;» τους είπε και πήγε κατά πάνω τους.

«Κι εσένα τι σε κόφτει; Αδελφός σου είναι η γκόμενος σου;» είπε ένας παλιός.

«Ναι, ρε γαμιόλη, αδελφός μου είναι. Έχεις κάποιο πρόβλημα;»

ΣΠΗΛΙΕΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ…

Ολα ξεκινησαν,απο μια αναρτηση..Της αγαπημενης φιλης…ΓΛΑΥΚΗΣ….[Της Γλαυκης,το καφε]
Με τιτλο..ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΦΥΓΩ….
Μιλαει για την επιθυμια της ΦΥΓΗΣ…
Οταν απογοητευομαστε..
Που εμποδιζεται…Απο διαφορες παραμετρους..[οικογενεια,παιδια,δουλεια..Σπιτι..Συγκενεις,.Περιβαλλων χωρος,ασχολιες..Επικοινωνια..Φιλοι]

Κι ετσι..
Συνεχως συμβιβαζομαστε..Με εκεινα που εχουμε..Οποια και να ειναι αυτα..
Και μενουμε…!!
Μενουμε..ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ τα ονειρα μας..Τις επιδιωξεις,και τις επιθυμιες μας…
Σε μια ΙΣΩΣ αχαρη πραγματικοτητα…
Που ομως,ειναι και..
Η μονη που εχουμε…!!!

Εβαλα ενα σχολιο εκει..Και μιλησα,για την Αστικοποιηση των πληθυσμων..Για το ΞΕΓΕΛΑΣΜΑ των Αστων,με το Αμερικαν Ντρημ..Οτι..Καποτε θα γινουμε ΟΛΟΙ αφεντικα..Να δουλευουν ΑΛΛΟΙ..Κι εμεις,να τα παιρνουμε…!!!
Μιλησα..ΕΚΕΙ..Για την εξειδικευση..Αποτελεσμα,της βιομηχανικης..»επαναστασης»
ΕΔΩΣΕ ο Πολιτης,αλλη μια..Απο τις ανεκτιμητες….ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ που ειχε…
Την ελευθερια της ΑΣΧΟΛΙΑΣ….
Σημερα να φτιανεις ΠΑΠΟΥΤΣΑ…
Αυριο να βοσκεις προβατα…
Μεθαυριο,να καλλιεργεις μαρουλια…

Και την..Παρα-αλλη βδομαδα..Να βαφεις,να κολλας μια πορτα..Για το σπιτακι του σκυλου….!!!

Ο Richard Stallman μιλάει…

Συνέντευξη: Barikat Hack Lab

---

Είναι λίγες η φορές που οι πρωτοβουλίες του ενός καταφέρνουν να διασκορπιστούν σαν τη φωτιά στο κάμπο και να επηρεάσουν την καθημερινότητα των πολλών. Είναι μεγάλη μας χαρά να φιλοξενούμε έναν τέτοιο άνθρωπο στο Barikat. O Richard Stallman κατάφερε το 1985 να ανοίξει μια χαραμάδα στα τείχη που έχτιζαν οι εταιρίες λογισμικού, η χαραμάδα αυτή μέσα από την ανάπτυξη του κινήματος του ελεύθερου λογισμικού μετεξελίχθηκε σε ένα πέρασμα. Στη δυνατότητα όλων μας, να χρησιμοποιούμε τους υπολογιστές και το λογισμικό μας όπως εμείς θέλουμε δίχως εξαρτήσεις και περιορισμούς από τις εταιρίες. Παράλληλα, μας θύμισε ότι όταν οι άνθρωποι συγκροτούν συνεργατικές κοινότητες μπορούν να αναπτύξουν εργαλεία και τεχνολογίες πολλές φορές ανώτερα από αυτά που παράγει το αόρατο χέρι της αγοράς. Πριν από περίπου ένα μήνα και ενώ o πατέρας του ελεύθερου λογισμικού βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή την ομιλία του στο CommonsFest το hack lab του Barikat εντόπισε τον RMS και πήρε μια διαφορετική συνέντευξη από όλες τις άλλες. Η συνέντευξη έγινε κάπου στα Εξάρχεια σε χαλαρή διάθεση και ο RMS μας μίλησε για όλα. Από το ελεύθερο λογισμικό και τις πατέντες μέχρι τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και τη νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τα «φαντάσματα» του Φράνκο και του Πινοσέτ στο Ντονμπάς…

Στρατιωτικός νόμος στην ανατολική Ουκρανία με τη σιωπηρή «επικύρωση» του Συμβουλίου της Ευρώπης

Γράφει o Γρηγόρης Τραγγανίδας

_________________________________

Το δικαίωμα ενεργοποίησης του Άρθρου 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα,  με το οποίο «παγώνουν» σειρά διατάξεών της από το συμβαλλόμενο μέλος – κράτος που το επικαλείται, σε περίπτωση πολέμου ή «έκτακτων συνθηκών», άσκησε στις 9 Ιουνίου το καθεστώς του Κιέβου έναντι του Συμβουλίου της Ευρώπης, δια του υπουργού Εξωτερικών της Ουκρανίας, Πάβλο Κλίμκιν.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι και τυπικά ενημερωμένο ότι το Κίεβο έχει επιβάλλει στρατιωτικό νόμο στις διοικητικές περιφέρειες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, καθιστώντας αυτόματα ανενεργά γι” αυτές τις περιοχές το Άρθρο 2, παράγραφος 3, και τα Άρθρα 9, 12, 14 και 17 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (https://www.unric.org/el/index.php?option=com_content&view=article&id=26230&Itemid=33), καθώς και τα άρθρα 5, 6, 8 και 13 της Σύμβασης για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (http://www.minedu.gov.gr/publications/docs2012/gre_conv_ar8ro9_esda.pdf).

Ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ, αφού «κατάπιε αμάσητη» τη δήλωση του καθεστώτος, ψέλλισε ότι στην Ουκρανία «συνεχίζει να λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» και ότι η απόφαση του Κιέβου για αποχώρηση από τη Σύμβαση στις ανατολικές περιοχές «δεν θα αποτρέψει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το να εξετάσει καταγγελίες σχετικά με την Ουκρανία» και «δεν θα οδηγήσει σε οποιεσδήποτε αλλαγές στις προγραμματισμένες δραστηριότητες του γραφείου του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Κίεβο». Α, ναι… μουρμούρισε και κάτι περί «έκκλησης σε όλα τα μέρη να σταματήσουν αμέσως τη βία και την αιματοχυσία, που συνεπάγεται την απώλεια ζωών» και «προέτρεψε» να λάβουν «όλα τα μέτρα για την πλήρη και άμεση εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ» διότι «περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης θα είχε απαράδεκτες συνέπειες για την ασφάλεια, τη σταθερότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ουκρανία και στην Ευρώπη στο σύνολό της».

Επίκαιρα τα οράματα του Αρη Βελουχιώτη…

70 χρόνια από το θάνατο ενός ασυμβίβαστου επαναστάτη

«(…)Τεράστια σημασία θα έχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε σεις, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα…», εκφωνούσε, χωρίς χειρόγραφο, δονώντας το συγκεντρωμένο πλήθος, ο Άρης Βελουχιώτης στην ιστορική ομιλία του στη Λαμία, τον Οκτώβριο του 1944.

Στις 16 Ιουνίου συμπληρώνονται 70 χρόνια από τον θάνατό του.
Κι ωστόσο, επτά δεκαετίες μετά θα μπορούσε να απευθύνει τη συγκεκριμένη πύρινη φράση, μαζί με ολόκληρα χωρία από το λόγο-ορόσημο του ’44, στην Ελλάδα του 2015. Και θα βρίσκανε στόχο. Τα οράματά του προβάλλουν επίκαιρα στο παρόν, υπογραμμίζει στον «Δρόμο» η ιστορικός και διευθύντρια του Εθνικού κέντρου Κοινωνικών Ερευνών Ιωάννα Παπαθανασίου. «Γιατί -όπως μας εξηγεί -το στοιχείο της ανυπακοής, της αντίστασης, του μη συμβιβασμού ίσως είναι αυτό που ακριβώς αναζητάει η ελληνική κοινωνία σήμερα».

Κάτι που εμμέσως επιβεβαιώνει και η «κινητικότητα» με αφορμή την επέτειο. Δίπλα στις ομιλίες, στα αφιερώματα, στις πεζοπορικές αλλά και αντιφασιστικές διαδρομές που γίνονται προς τιμήν του αδούλωτου πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, που «προκατέλαΒε τα γεγονότα κάνοντας τον Εμφύλιο προτού ακόμα γίνει, έχοντας αντιληφθεί το ρόλο των Εγγλέζων», όπως μας τονίζει ο Σπύρος Ασδραχάς, οι Εκδόσεις ΚΨΜ επανεκδίδουν την πεζογραφική τριλογία του αδελφού του Μπάμπη Κλάρα, πολύτιμη μαρτυρία και αίτημα τριών δεκαετιών: Το παραμύθι ενός λαού που δεν είναι παραμύθι (διηγήματα), Ο αδελφός μου ο Aρης και Η περιπέτεια ενός ανθρώπου του 20ού αιώνα. Μέρη της τριλογίας πρωτοκυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Δωρικός το 1983 και 1985 αλλά εξαντλήθηκαν σύντομα.

Η Θεοδώρα δεν αντέχει τα ψέματα και ο Στρος Καν την πίεση…

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

– Χάρηκε το είναι μου ακούγοντας τη θυγατέρα Θεοδώρα σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Τόση αυτοκριτική (κουβέντα για ευθύνες), τόση ευθύτητα (ξεχείλισε η υποκρισία), τόσες αποκαλύψεις (κουβέντα για τη Ζήμενς).

– Είμαι κι εγώ από αυτούς που περίμεναν από την κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτά που εξήγγειλε προεκλογικά αλλά να μιλάει και η θυγατέρα Θεοδώρα για ψέματα;

– Την είχα ακούσει που είπε πριν από κάμποσες μέρες ότι θα έκλειναν οι τράπεζες. Πήγα κι εγώ την άλλη μέρα και σήκωσα όλες μου τις καταθέσεις. Σύνολο 8 ευρώ και 42 λεπτά. Μετά μ΄έπιασε ένας πανικός.

– Αν κλείσουν, σκέφτηκα, οι τράπεζες που θα πληρώνω τη δόση του στεγαστικού, τη δόση για τον ΕΝΦΙΑ, τη δόση για την εφορία και τη δόση για τη ΔΕΗ; Και οι εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών; Θα κλείσουν κι αυτές;

– Και ο Ψαριανός μου άρεσε σε μια άλλη εκπομπή. Με μαϊντανό κάνει τέλεια τηλεοπτική ψαρόσουπα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν θυμάμαι σε ποιο κόμμα ανήκει αυτήν την εβδομάδα.

– Καυχιέται ο μπαγάσας ότι διδάχτηκε πολιτικό πολιτισμό δίπλα στον Κύρκο. Σίγουρα θα είχε μείνει από απουσίες. Πάει αυτός. Τον πήρε το ποτάμι. Μα καλά, ποιος τον αποκάλεσε τον άνθρωπο γερμανοτσολιά; Είναι δυνατόν;

– Έχει και επιχείρημα υψηλού πολιτικού πολιτισμού ο μέγας ανήρ. «Αφού διαφωνώ μ’ αυτά που λένε για μένα, έχω δικαίωμα να σπρώχνω με το χέρι μου τη συνομιλήτριά μου που τόλμησε να με κρίνει».

Constant Nieuwenhuis – Νέα Πολεοδομία…

Ο δημόσιος χώρος αποτελεί απαγορευμένο έδαφος για τον πεζό σε τέτοιο βαθμό ώστε [ο πεζός] να είναι αναγκασμένος να αναζητά τις κοινωνικές επαφές του είτε σε ιδιωτικές περιοχές (σπίτια) είτε σε περιοχές που υπόκεινται σε εμπορική εκμετάλλευση (καφέ ή ενοικιαζόμενες αίθουσες), όπου είναι λιγότερο ή περισσότερο φυλακισμένος. Με τον τρόπο αυτό, η πόλη χάνει την πιο σημαντική λειτουργία της: εκείνη του τόπου συνάντησης.

Constant Nieuwenhuis

Νέα Πολεοδομία

(1966)

 

Εισαγωγικό σημείωμα της ελληνικής μετάφρασης

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον Κόνσταντ στα ολλανδικά και δημοσιεύτηκε με τον τίτλοNieuw Urbanisme στο 9ο τεύχος του περιοδικού Provo, στις 12 Μάη του 1966. Μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στα αγγλικά από την ομάδα The Friends of Malatesta το 1970 στη Νέα Υόρκη. Η ελληνική μετάφραση έγινε με βάση το αγγλικό κείμενο. Οι σημειώσεις στο τέλος του κειμένου είναι της ελληνικής μετάφρασης.

Ο Ολλανδός ζωγράφος Κόνσταντ (Constant Anton Nieuwenhuys) γεννήθηκε στο Άμστερνταμ στις 21 Ιουλίου 1920. Το 1948 ίδρυσε μαζί με τον Κάρελ Άπελ και τον Κορνέιγ την Πειραματική Ομάδα Ολλανδίας (Experimentele Groep Holland) και, το Νοέμβρη του ίδιου έτους, σχημάτισαν μαζί με τον Δανό ζωγράφο Άσγκερ Γιορν και τον Βέλγο ποιητή Κριστιάν Ντοτρεμόν το κίνημα CoBrA (από τα αρχικά των λέξεων Κοπεγχάγη, Βρυξέλλες και Άμστερνταμ) ή Διεθνή των Πειραματικών Καλλιτεχνών, που διαλύθηκε το 1951. Στη συνέχεια, ο Γιορν θα ιδρύσει το Διεθνές Κίνημα για ένα Φαντασιακό Μπαουχάους και θα συνδεθεί με τον Γκυ Ντεμπόρ και τη Λεττριστική Διεθνή. Η συνεργασία αυτή θα οδηγήσει στο Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο Ελεύθερων Καλλιτεχνών στην Άλμπα το Σεπτέμβρη του 1956, μετά το οποίο ο Κόνσταντ θα προσχωρήσει στο Κίνημα για ένα Φαντασιακό Μπαουχάους. Αρχίζει να επεξεργάζεται τα σχέδιά του για μια πειραματική πόλη στη βάση των λεττριστικών θεωριών για την περιπλάνηση και την ψυχογεωγραφία και, το 1958, είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Καταστασιακής Διεθνούς. Συντάσσει μαζί με τον Ντεμπόρ τη Διακήρυξη του Άμστερνταμ (Δεκέμβρης 1958) και σχηματίζει το ολλανδικό τμήμα της Διεθνούς, το οποίο αποτελείται από αρχιτέκτονες και ιδρύει το Γραφείο Ερευνών για την Ενιαία Πολεοδομία. Ο Κόνσταντ θα παραμείνει στην Κ.Δ. μέχρι την έκδοση του τέταρτου τέυχους της ομώνυμης επιθεώρησης. Αμέσως μετά – και ενώ έχει ήδη προηγηθεί η διαγραφή όλων των υπόλοιπων μελών του ολλανδικού τμήματος και ολόκληρου του ιταλικού τμήματος – ο Κόνσταντ θα παραιτηθεί (την 1η Ιουνίου 1960). Τη δεκαετία του 1960 συνεχίζει τα πειραματικά του σχέδια για τη «Νέα Βαβυλώνα» – την πόλη του μέλλοντος. Εκδίδει την εφημερίδα Νέα Βαβυλώνα (De new Babylon informatief) στο Άμστερνταμ την περίοδο 1965-66. Στο μεταξύ, έρχεται σε επαφή με τον Ρόελ βαν Ντάιν, που ήταν βασικό μέλος του κινήματος των Πρόβο (1965-1967), και συμμετέχει και ο ίδιος στο κίνημα. Τον Οκτώβρη του 1965, δημοσιεύει το άρθρο ‘Νέα Βαβυλώνα’ στο 4ο τεύχος του περιοδικού Provo, ενώ το Μάη του 1966 δημοσιεύει στο 9ο τεύχος το άρθρο Νέα Πολεοδομία, το οποίο δημοσιεύεται εδώ μεταφρασμένο στα ελληνικά. Το κίνημα των Πρόβο διαλύθηκε το Μάη του 1967, υπό το βάρος εσωτερικών αντιθέσεων, προκειμένου να προληφθεί η πλήρης επαναφομοίωσή του. Τα επόμενα χρόνια της ζωής του, ο Κόνσταντ συνέχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική. Πέθανε στην Ουτρέχτη την 1η Αυγούστου 2005.

Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι

Οκτώβρης 2007