Πριν τη λευκή σελίδα «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα», Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ…

Γράφει o Αλέξανδρος Στεργιόπουλος 

___________________________________________

Τί υπάρχει στο «πριν» κάθε συγγραφέα, κάθε ποιητή; Ως αναγνώστες βρισκόμαστε πάντα στο «μετά», στη στιγμή που «περπατάει» το έργο του κάθε λογοτέχνη. Τη στιγμή που κατεβάζουμε το βιβλίο από το ράφι και το ξεσκονίζουμε, ο δημιουργός «ξεσκονίζει» τις σκέψεις του, τις προσλαμβάνουσες και τα ερεθίσματα που θα οδηγήσουν το χέρι του στο χαρτί για να γράψει κάτι καινούριο. Η διαδικασία ίσως, είναι επίπονη και κοπιαστική πνευματικά για τον ίδιο, όμως, θέλουμε να συμμετάσχουμε. Το διάβασμα είναι απόλαυση, αλλά τί ήταν αυτό που άναψε τη σπίθα για να πάρει φωτιά η πένα και να «ζωντανέψει» η λευκή σελίδα; Ποιά ήταν η αφορμή για να «γεννηθούν» τα μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας; Ψάχνουμε, βρίσκουμε και απαντούμε.

 Δεύτερη γέννησή μας

 Το βιβλίο που αναλύουμε ανήκει στην κατηγορία «βιβλία της ζωής μας». Ή «όλη μας η ζωή».  «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» είναι κάτι που δεν ξεχνιέται. Δεν προστίθεται στο διανοητικό σου πεδίο. Δεν κερδίζει θέση στο μυαλό και στην ψυχή σου. Γίνεται κομμάτι της ζωής σου. Ακόμη και σήμερα η ανάγνωσή του καθηλώνει. Πρόκειται για τη δικαίωση της φαντασίας. Του μυθιστορήματος. Δεν χρειάζεται να βγάζει νόημα. Δεν χρειάζεται να προσπαθεί να βγάλει νόημα. Ίσως αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο του Μπουλγκάκοφ στην ανθρωπότητα. Πρώτα ζήσε και η ζωή θα σε συναντήσει. Όπως της φερθείς θα σου φερθεί και αν είσαι τολμηρός και η φαντασία σου δεν έχει όρια, τότε οδηγείσαι στην Αποκάλυψη. Αποκάλυψη των μύχιων, των ανομολόγητων, των απροκάλυπτων, των θαμμένων αξιών που περιμένουν να φανερωθούν. Το βιβλίο γίνεταιφυλακτό με τη μεταφορική, αλλά μόνο έτσι αληθινή, έννοια. Δεν είναι πια μόνο βιβλίο. Είναι δεύτερη γέννησή μας. Θεϊκό. Δημιουργία.

 Πώς «γεννήθηκε»  «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ

70 χρόνια από τον θάνατο του Αρη Βελουχιώτη…

 

Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια ανάρια,
ο Άρης κάνει πόλεμο, μ’ αντάρτες παλικάρια.

Έλα, βρε άπιστε Ιταλέ, κορόϊδο Μουσολίνι,

να μετρηθούμε οι δυο μαζί, να ιδείς το τι θα γίνει
Δεν έχεις γέρους κι αρρώστους, μικρά παιδιά να σφάξεις,
ούτε κοπέλες ντροπαλές, ούτε χωριά να κάψεις,

παπάδες για να τυραννάς, στη μέση στο παζάρι,
έχεις μπροστά σου σήμερα τ’ αντάρτικα του Άρη,
που γρήγορος σαν τον αητό, σαν το γοργό τ’ αγέρι,
προδότες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.

Αυτό είναι το «τραγούδι του Άρη», που οι μύθοι λένε πως είναι δημιουργημένο από ελασίτες μαχητές (1942), και αναφέρεται στο Μικρό Χωριό της Ευρυτανίας, εκεί που άνθισε το αντάρτικο, εκεί που έδρασε αρχικά και μετά έγινε γνωστός παντού ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Άρης Βελουχιώτης (ψευδώνυμο του Αθανάσιου Κλάρα), (27 Αυγούστου 1905 – 15 Ιουνίου 1945), στέλεχος του ΚΚΕ και ηγέτης του ΕΛΑΣ, της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης κατά την περίοδο της Κατοχής.

Αυτοκτόνησε στη Μεσούντα της Άρτας στο φαράγγι του Φάγγου στις 15 Ιουνίου του ’45, εκεί όπου από την περασμένη Κυριακή πολιτικές, αντιστασιακές, εργατικές οργανώσεις και κόμματα αφήνουν λίγα λουλούδια στην μνήμη του ανυπότακτου αγωνιστή, που φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από τον θάνατό του.
 
Ο Βελουχιώτης ήταν για πολλά χρόνια «ξεχασμένος». Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσαν οι ιστορίες του στην μεταπολεμική Ελλάδα. Και αρκετά χρόνια από τη μεταπολίτευση ξεκίνησαν δειλά, να διοργανώνονται εκδηλώσεις από αριστερές οργανώσεις.
Η αρχή έγινε με μια εκδήλωση το 1979 στην Άρτα και μέχρι το 2011 όταν το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά τη μνήμη του αγωνιστή, εξακολουθεί να τιμάται στην ίδια ιστορική θέση, εκεί που μαρτύρησε, με εκδηλώσεις τιμής και μνήμης.

____________________________________________

Aπό:

http://www.analystsforchange.org/2015/06/70.html

John Holloway – Η Κριτική Σκέψη απέναντι στη Λερναία Ύδρα του καπιταλισμού…

Ομιλία του Τζον Χόλογουεϊ στο ζαπατιστικό συνέδριο Η Κριτική Σκέψη απέναντι στη Λερναία Ύδρα του καπιταλισμού, CIDECI-Unitierra, Σαν Κριστόμπαλ, Τσιάπας, Μεξικό (3-9 Μαΐου 2015)

 

Μετάφραση: Κατερίνα Νασιώκα

 

Είναι τιμή και χαρά να βρίσκομαι εδώ. Νιώθω πως θέλω να χορέψω, αλλά δεν θα το κάνω, θα επικεντρωθώ σε αυτό που μας ζήτησαν. Θα μιλήσω για την κριτική σκέψη και θα εξηγήσω πώς μπορούμε να σκοτώσουμε τη λερναία ύδρα του καπιταλισμού. Γι’ αυτό πρόκειται: μιλάμε για λερναία ύδρα όχι για να νιώσουμε τρόμο, αλλά για να σκεφτούμε πώς θα τη νικήσουμε. Ο μύθος της λερναίας ύδρας είχε ευτυχισμένο τέλος. Αντίστοιχα, κι εμείς πρέπει να φτάσουμε σε ένα αίσιο τέλος. Κριτική σκέψη θεωρώ όχι τη σκέψη της καταστροφής, αλλά εκείνη που ψάχνει την ελπίδα σε έναν κόσμο όπου μοιάζει να μην υπάρχει ελπίδα. Κριτική σκέψη είναι αυτή που ανοίγει το κλειστό και ταρακουνάει το σταθερό. Είναι η προσπάθεια να κατανοήσουμε την καταιγίδα αλλά και κάτι παραπάνω, να καταλάβουμε ότι στο κέντρο της καταιγίδας υπάρχει κάτι που μας ανοίγει δρόμους προς άλλους κόσμους.

Η καταιγίδα έρχεται, ή καλύτερα βρίσκεται ήδη εδώ και συνεχώς δυναμώνει. Έχουμε ένα όνομα για την καταιγίδα που είναι εδώ: Αγιοτσινάπα[1]. Η Αγιοτσινάπα ως φρίκη αλλά και ως σύμβολο πολλών άλλων φρικαλεοτήτων, η Αγιοτσινάπα ως συμπυκνωμένη έκφραση του Δ’ παγκοσμίου πολέμου[2].

Οικονομικές βάσεις της Αλληλέγγυας Οικονομίας…

του Euclides Mance, *Απόσπασμα από “Αλληλέγγυα Οικονομία”

Υπάρχει ποικιλομορφία οικονομικών προσεγγίσεων της Αλληλέγγυας Οικονομίας. Θα παραθέσουμε μία από αυτές στην οποία στηρίχτηκαν τα συνεταιριστικά δίκτυα αλληλέγγυας οικονομίας στη Βραζιλία και σε άλλες χώρες. Παίρνει υπόψη τις οικονομικές ροές που διαρρέουν τις περιοχές και τα δίκτυα με σκοπό την αναδιοργάνωσή τους με βάση την Αλληλέγγυα Οικονομία.

Προσδιορίζουμε τις παρακάτω δικτυακές ροές που διαπερνούν μια περιοχή:

• φυσικές: βροχή, ποταμοί, άνεμος, ηλιακή ενέργεια, αλυσίδες τοπικών οικοσυστημάτων, κλπ.
• πολιτιστικές: γνώση, επικοινωνία, γλώσσα, αναπαραγωγή δεοντολογικών και ηθικών κωδίκων, τεχνολογικές βελτιώσεις, ροή ισχύος στη δυναμική συντήρησης των κοινοτήτων και οι θεσμικές ρυθμίσεις αυτών των περιοχών, κλπ.
• οικονομικές: κατανάλωση, παραγωγή, αποταμιεύσεις, ροή νομισματικών αξιών, κυκλοφορία αγαθών και υπηρεσιών μέσα στην περιοχή, κλπ.

Η υλοποίηση των οικονομικών ροών στις κοινότητες, προϋποθέτει τις φυσικές και πολιτιστικές ροές. Είναι απαραίτητο συνεπώς: 1) να ληφθεί υπόψη πώς μπορούν αυτές οι ροές να χρησιμοποιηθούν ή να αναδιοργανωθούν με βιώσιμο τρόπο με σκοπό την «καλή ζωή» όλων των ανθρώπων, 2) να αλλάξουν οι κοινωνικό-παραγωγικές συνθήκες που είναι άδικες ή βλαβερές για τα οικοσυστήματα, 3) να αλλάξουν ολοκληρωτικά οι ανθρώπινες σχέσεις, για να γίνουν οικολογικά ισορροπημένες και ηθικά αλληλέγγυες.

Η ρήξη διαρκεί πολύ…

Του Δημήτρη Γιατζόγλου

Eμείς προς το παρόν ανοίγουμε ακούραστα τα εσωκομματικά μέτωπα, αλλά δεν ανοίγουμε τα πολιτικά και ιδεολογικά μέτωπα μέσα στην κοινωνία, που θεάται από απόσταση τα όσα εκτυλίσσονται στο επικίνδυνα αυτονομημένο πεδίο της πολιτικής κορυφής

Στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, ο πατριάρχης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Φρίντριχ Χάγιεκ δήλωνε ότι «προτιμούσε έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς φιλελευθερισμό» και συνιστούσε στη Θάτσερ να χρησιμοποιήσει τη Χιλή «ως πρότυπο για τη ριζική αναδόμηση της Βρετανίας». Είναι βέβαιο ότι, αν ζούσε σήμερα, ο κ. Χάγιεκ θα συνιστούσε ένθερμα στο διευθυντικό μπλoκ της Ε.Ε. να οδηγήσουν, χωρίς ενδοιασμούς, την ελληνική κοινωνία στην πλήρη κατάρρευση, ώστε στην συνέχεια να την «αναδομήσουν», σύμφωνα με τις ιδέες του περί ελευθερίας και δημοκρατίας.

O Χάγιεκ δεν ζει. Και μπορεί η υπεράσπιση του Πινοσέτ να μην είναι και πολύ must σήμερα, μπορεί η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008 να επέβαλε προσωρινά μια αυτοσυγκράτηση στους αφηνιασμένους λάτρεις της ελεύθερης αγοράς, μπορεί ένας λελογισμένος κεϋνσιανισμός να επανήλθε στο πεδίο του προβληματισμού, ως μια μετριοπαθής εναλλακτική. Αλλά οι ιδέες του μεγάλου δάσκαλου είναι εδώ: πυλώνες του πολιτικού σχεδίου με το οποίο ενοποιείται σήμερα η Ευρώπη και αυστηρός μετρονόμος του εκσυγχρονισμένου νεοφιλελεύθερου έπους.

Εφευρίσκοντας Το Κοινό…

                     

συγγραφείς

Antonio Negri and Judith Revel

1. Ας ξεκινήσουμε από μια πολύ απλή εκτίμηση, δεδομένου ότι μερικές φορές είναι περισσότερο λογικό να ξεκινάς από το τέλος: σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο όπου η παραγωγή έχει γίνει κοινή πράξη. Κάποιοι από εμάς πάλι έχουμε στον μυαλό ολόκληρα τμήματα αναλύσεως του Φουκώ για τις διπλές τανάλιες που η βιομηχανοποίηση επιβάλλει στα μυαλά και τα σώματα των ανθρώπων με αφετηρία στα τέλη του 18ου αιώνα: ένα μέρος -η εξατομίκευση, ο διαχωρισμός, η αποϋποκειμενοποίηση, η εκπαίδευση (εκγύμναση) του κάθε ατόμου- κατάντησε μια παραγωγική μονάδα στην μορφή της ατομικότητας, με ούτε πόρτες ούτε παράθυρα, εξ ολοκλήρου αποσυναρμολογούμενη και επανασυναρμαλογούμενη αναλόγως με τις απαιτήσεις της απόδοσης παραγωγής και της μεγιστοποίησης του κέρδους^. το άλλο μέρος, είναι η διάταξη αυτών τον παραγωγικών ατομικοτήτων, η μαζικοποίησή τους, η συγκρότησή τους σε αδιαφοροποίητους πληθυσμούς, ο εναλλάξιμος χαρακτήρας τους, δεδομένου ότι το γκρι παντού κάνει τα πάντα γκρι και πως ένα σπασμένο σώμα είναι τόσο καλό όσο οποιοδήποτε άλλο. Εξατομίκευση, σειριοποίηση -οι ευλογημένες τανάλιες του βιομηχανικού καπιταλισμού^.ένα θαύμα πολιτικού ορθολογισμού το οποίο δεν διστάζει να διαχωρίσει τις μεθόδους του ελέγχου και διαχείρισης, να δαγκώσει στην σάρκα του ατόμου ενόσω αρχίζει να διαμορφώνει την εικόνα του και να οργανώνει πληθυσμούς τους οποίους αυτός εφευρίσκει, ώστε να θεσπίσει οριστικά την εξουσία του πάνω στην ζωή ενώ αξιοποιεί δύναμη. Έτσι, κάποιοι θα ξαναδιαβάσουν το “Πειθαρχία και Τιμωρία” του Φουκώ. Άλλοι, έχουν στο μυαλό τους, πιο απλά, τον ρυθμό της αλυσίδας, τους σπασμένους κρίκους, την εντύπωση του τέλους της ύπαρξής, ενός σώματος που μετατρέπει τον εαυτό του σε βορά των κανονιών της σειριοποιημένης παραγωγής, της επανάληψης δίχως τέλος, της απομόνωσης, της εξάντλησης. Η εντύπωση πως σε έχει καταπιεί μια φάλαινα -ολομόναχο και στο σκοτάδι- και ταυτόχρονα πως έχεις μασηθεί μαζί με τόσους άλλους. Είναι όλα αλήθεια. Όλα αυτά υπάρχουν. Και όμως: όλα αυτά υπάρχουν όλο και λιγότερο. Αφότου βρήκε την φωνή του. Πλήθη έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν αυτή την αλλαγή, να περιγράψουν την πραγματικότητα -αυτή την τάση η οποία διέσχισε το παρών και έσκαβε στο εσωτερικό που η συνέπεια προτείνει- και να αναλύσουν τις επιπτώσεις. Αυτή η αλλαγή έχει επιρρεάσει της συνθήκες της εκμετάλλευσης, τις συνδέσεις ισχύος, το παράδειγμα της εργασίας, της παραγωγή αξίας, όλα ταυτοχρόνως. Αυτή η αλλαγή έχει ακόμα επιρρεάσει τις δυνατότητες για αντίσταση, επειδή, παραδόξως, ξανάνοιξε και αύξησε τις δυνατότητες για αντίσταση.