Η φαντασία στον πλανήτη των Σοβιέτ…

Γενικά

Τα πρώτα δείγματα φανταστικής γραφής στο χώρο της λογοτεχνίας είναι δύσκολο να προσδιοριστούν χρονικά. Στο είδος αυτό, μπορούν να ενταχθούν εν μέρει, τόσο το Βαβυλωνιακό «Έπος του Γιλγαμές», όσο και η Ομηρική «Οδύσσεια». Σημαντικός, ακόμα, συγγραφέας στο χώρο του φανταστικού, θεωρείται και ο μεγάλος σοφιστής και συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα Λουκιανός, από τα Σαμόσατα της Συρίας, του οποίου τα διηγήματα Ικαρομέννιπος και Αληθής Ιστορία, αναφέρονται σε ταξίδια σε άλλους κόσμους με φανταστικούς κατοίκους. Το είδος αυτό απολαμβάνει μεγάλη απήχηση από τα τέλη του 19ου αιώνα. Σημαντικοί συγγραφείς όπως ο Ιούλιος Βερν και ο Χέρμπερτ Τζορτζ Ουέλς, έγιναν ιδιαίτερα αγαπητοί στο ευρύ κοινό. Ιδιαίτερα ο δεύτερος, ευθύνεται κατά κύριο λόγο για τη χρησιμοποίηση του όρου «επιστημονική φαντασία», που δηλώνει τη χρήση φανταστικών μελλοντικών επιστημονικών επιτευγμάτων, μελλοντικών κόσμων, εξωγήινων όντων, και άλλων συναφών ευρημάτων, στο γραπτό έργο. Ο δυτικός κόσμος και ιδιαίτερα οι Η.Π.Α.αγκαλιάζουν αυτό το είδος, το οποίο θα δώσει τροφή για την παραγωγή ανάλογων ταινιών. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αυτός ο τύπος μυθιστορημάτων θεωρείτο χαμηλού επιπέδου, και λίγοι ήταν οι συγγραφείς που ξεχώριζαν για το βαθύ πνεύμα και την ευρηματικότητά τους. Η μεγάλη πλειοψηφία των έργων αυτών στην Αμερική, δημοσιευόταν σε φτηνά περιοδικά μαζικής κατανάλωσης, από εκεί και ο όρος «Pulp Fiction», δηλαδή «φαντασία του πολτού» – όπου πολτός, το φτηνό χαρτί που χρησιμοποιούταν στα κείμενα αυτά.

#FreeFede: ποινή 15 μηνών με αναστολή για Ιταλό διαδηλωτή…

Ο Φεντερίκο Αννιμπάλε, φοιτητής στο Τμήμα Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου βρέθηκε στη Φρανκφούρτη στις 18 Μαρτίου μέσα σε ένα τεταμένο πολιτικό κλίμα με διαδηλώσεις κατά της λιτότητας στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες. Τη μέρα εκείνη θα εγκαινιαζόταν ένα νέο σύμβολο της νεο-φιλελευθερης Ευρώπης, το πολυώροφο κτίριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με ύψος 185 μέτρα και κόστος 1.3 δις.

Ενώ βρισκόταν κέντρο της πόλης, ο Φεντερίκο, »αναγνωρίστηκε» από τις αρχές και συνελήφθη χωρίς αρχικά να γνωρίζει το λόγο. Την ίδια μέρα αφέθηκαν ελεύθεροι 349 προσαχθέντες για συγκρούσεις με την αστυνομία, ο Φεντερίκο όμως, τον οποίο τα ΜΜΕ θα εκμεταλλεύονταν εκτενώς τις επόμενες εβδομάδες, δεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Παρόλο που δεν έφερε καμία αντίσταση κατά τη σύλληψη του, η χρήση αδικαιολόγητης βίας και ο δυσανάλογος αριθμός αστυνομικών που έφεραν εις πέρας τη σύλληψη -υπολογίζεται πως ήταν 20-30 αστυνομικοί- δεν αποτέλεσε μόνο θέαμα καταστολής για το κοινό ή ψυχολογικό εκφοβισμό για τους διαδηλωτές. Η εγκληματοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων τροφοδότησε την αφήγηση των ΜΜΕ  με στόχο να απαλειφθούν τα εγκλήματα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του οικονομικού πολέμου κατά των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων στην Ευρώπη. Τα στοιχεια αυτά που πολύ περίτεχνα συνέθεσαν την όλη αφήγηση των ΜΜΕ για την επικινδυνότητα των διαδηλωτών, παρουσίαζαν μια αλλοιωμένη εικόνα της πραγματικότητας νοηματοδοτώντας ως πρόβλημα τις αντιδράσεις και όχι την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση ούτε την αστυνομική βία με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι διαδηλωτές.

Η Ελευθερία σύμφωνα με τους Ζαπατίστας…

Η Απαρχή του Μικρού Σχολείου

«Το μόνο πράγμα το οποίο χρειάζεσαι – αντικειμενικά – προκειμένου να παρακολουθήσεις μαθήματα στο Μικρό Σχολείο των Ζαπατίστας είναι: απροθυμία να μιλάς ή να κρίνεις, θέληση να ακούς και να βλέπεις και καλοπροαίρετη καρδιά.»[1]

Από τις 12/16 του Αυγούστου 2013, οι Ζαπατίστας άνοιξαν τις πύλες των Caracoles[2], των κοινοτήτων και της καρδιάς τους σε 1630 μαθητές, οι οποίοι εγγράφηκαν στην «πρώτη τάξη του Μικρού Σχολείου : Η έννοια της Ελευθερίας κατά τους Ζαπατίστας.»

Το Μικρό Σχολείο δεν έχει τυπικές αίθουσες διδασκαλίας, με κάποιο αυστηρό οργανόγραμμα, και δασκάλους που μεταδίδουν απλά τη γνώση τους. Αντιθέτως, χαρακτηρίζεται από εμβάθυνση στη γνώση, διαδικασία η οποία έχει τα θεμέλιά της στις καθημερινές δραστηριότητες με τις οποίες οικοδομείται σταδιακά η αυτονομία. Δραστηριότητες που περιλαμβάνουν εργασίες όπως το άλεσμα των σιτηρών, το ξεβοτάνισμα των καλλιεργειών κρεμμυδιού, το μάζεμα των καυσόξυλων και το πλύσιμο των ρούχων στο ποτάμι.

Όλοι οι μαθητές του Μικρού Σχολείου έγιναν δεκτοί στο CIDECI[3], ένα αυτόνομο εγχώριο κέντρο εκμάθησης που εδράζεται στο San Cristóbal de Las Casas. Από εκεί, κάθε μαθητής ανατέθηκε σε μία από τις Caracoles: La Realidad, Oventic, Morelia, Roberto Barrios και La Garrucha, οι οποίες είναι τα κέντρα των «Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης[4]».

Πριν μέρες οι Caracoles γιόρτασαν τα δέκα χρόνια της ύπαρξής τους, με μεγάλες φιέστες σε κάθε περιοχή ξεχωριστά. Το Μικρό Σχολείο ήταν μια φυσική προέκταση αυτής της ιστορικής επετείου, κατά την οποία οι σύντροφοι, ή compañeros στην ισπανική[5], θα είχαν την ευκαιρία όχι μόνο να γιορτάσουν τη δημιουργία των κοινοτήτων τους, αλλά και να μεταδώσουν στο ευρύ κοινό όλες τις προόδους που κατέγραψαν κατά τη δόμηση της αυτόνομης διακυβέρνησης.

Το καρκίνωμα της εξουσίας και της κηδεμονίας…

«Για το καλό όλων, ελπίζω το ΔΝΤ να κρατήσει αρκετά γερά. Να μην υποχωρήσει στο θέμα των εργασιακών.»

Νομίζω ότι αυτή η δήλωση του Μπάμπη Παπαδημητρίου είναι ιστορικής σημασίας. Γιατί συνοψίζει αφενός την αντιλαϊκή στάση όλου του πολιτικού κατεστημένου που, ακόμα και απαξιωμένο, διεκδικεί με μένος το πολιτικό κομμάτι της εξουσίας που έχασε και αφετέρου τη «λογική» μιας άρχουσας τάξης που λεηλατεί συστηματικά τον τόπο από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, όντας υποτελής στους διεθνείς κηδεμόνες που ορίζουν τα όρια επιβίωσής της και αποσπούν, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες τους, κομμάτια από τις σάρκες της Ελλάδας.

Τα «δάνεια της ανεξαρτησίας», που διασπαθίστηκαν πριν φτάσουν στον τόπο και κράτησαν το νεοσύστατο κράτος ενέχυρο επί δεκάδες χρόνια, οι ξενόφερτοι βασιλιάδες, η αιματηρή συμμετοχή των φαντάρων μας στις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές εκστρατείες των ιμπεριαλιστών (στη Ρωσία το 1919, στη Μικρά Ασία 1919-22, στην Κορέα 1950-53 μέχρι το Αφγανιστάν στις μέρες μας), οι αλλεπάλληλες καταστροφικές εισβολές και επεμβάσεις Άγγλων, Γάλλων, Γερμανών και Αμερικανών επί ελληνικού εδάφους, η εμπλοκή της χώρας σε δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, η υπόθαλψη του εμφυλίου πολέμου, το δέσιμο στο άρμα του ΝΑΤΟ, η επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας 1967-74, η ανατροπή του Μακαρίου και ο επακόλουθος διαμελισμός της Κύπρου, η αποβιομηχάνιση, η συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και η διατροφική εξάρτηση, και ένα ολόκληρο πλέγμα παγίδευσης της Ελλάδας από τους ξένους κηδεμόνες, μέχρι την ολοκληρωτική αιχμαλωσία με όπλο το δανεισμό που κατέστησε την Ελλάδα αποικία του 21ου αιώνα, συνθέτουν, σε αδρές γραμμές, το σκηνικό της ιστορίας του ελληνικού κράτους, όπως το διαμόρφωσε και το διαχειρίστηκε η άρχουσα νομενκλατούρα, για να υπηρετεί τους ξένους και, με τις πλάτες τους, να εκμεταλλεύεται τους ντόπιους.

Η ελπίδα που σκοτώνει…

του Θανάση Σκαμνάκη

Έχουμε υπομείνει το βασανιστήριο επί 6 χρόνια τώρα, κάθε φορά ελπίζοντες πως αυτό θα είναι το τελευταίο και πως μετά θα ελευθερωθούμε!

 Σε κάποια αστυνομική ταινία, από αυτές τις «διασκεδαστικές» – που πολύ συχνά έχουν να πουν πολύ περισσότερα πράγματα από κάποιες «σοβαρές» – ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος έχει φυλακίσει τα θύματα του σε ένα υπόγειο πολυκατοικίας. Από πάνω μένουν άνθρωποι, δίπλα η γειτονιά έχει κατοικημένα διαμερίσματα, έξω στο δρόμο περνάει κόσμος.

Αλλά τα θύματα παραμένουν εκεί ήσυχα, χωρίς φωνές και αντιδράσεις, χωρίς προσπάθεια να ακουστούν ή να απελευθερωθούν, για 48 ώρες, μέχρι που τους σκοτώνει. Οι αστυνομικοί ύστερα από τη σχετική περιπέτεια και την κινητοποίηση των ευφυών και λίγο αντικομφορμιστών ντετέκτιβ, σύμφωνα πάντα με την κλασική πια συνταγή, συνέλαβαν τον δράστη.

Αλλά είχαν κι αυτοί την ίδια απορία με τους θεατές. Μα γιατί δεν φώναζαν οι κρατούμενοι; Μερικές φωνές θα ξεσήκωναν τον κόσμο και θα τους οδηγούσαν στη σωτηρία. Ο δράστης είχε μια ακαταμάχητη και ευφυή συνταγή:

Diego Armando Maradona Franco ή σκέτο Μαραντόνα…

Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

___________________________________

Το «δίλημμα» Μαραντόνα ή Πελέ είναι ψευδεπίγραφο. Για πολλούς λόγους. Επειδή γουστάρουμε τον Ντιέγκο. Έτσι απλά. Επειδή η προσωπικότητά του μας ελκύει περισσότερο. Επειδή κατάφερε πιο πολλά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Επειδή ήταν πιο θεαματικός. Επειδή… αναρίθμητοι οι λόγοι. Όμως, η επιλογή μας στον Αργεντινό σχετίζεται με το τί σημαίνει ποδόσφαιρο. Τί σημαίνει να χαίρεσαι το παιχνίδι και να το δείχνεις. Τί σημαίνει να τα δίνεις όλα, χωρίς να σε νοιάζει τί θα γίνει μετά. Μόνο η αδρεναλίνη να ανεβαίνει, λόγω πάθους, έξαψης, αγριάδας, ευτυχίας. Ο Ντιέγκο κράτησε «ζωντανό» το παιδί που έπαιζε μπάλα στην αλάνα.Το παιδί που του άρεσε να επιδεικνύει την υπεροχή του, επειδή ήταν πράγματι καλύτερος. Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα στο γήπεδο. Ένας συμπαθητικός αλήτης που ήθελε να ντριμπλάρει και τους αντιπάλους εκτός αγωνιστικού χώρου. Τους δαίμονές του. Εξουσία, ναρκωτικά. Ένας θνητός θεός είναι στην Αργεντινή και στη Νάπολη. Δεν μπορεί… Κάποιο θεϊκό χέρι τον άγγιξε. Δεν μπορεί…