Δημήτρης – Χαΐνης – Αποστολάκης …«Επειγόντως να τολμήσουμε ριζοσπαστικές λύσεις για τον εαυτό μας και τον κόσμο» …

Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη

---

Απλά και με λίγα λόγια είναι ο εμπνευσμένος δημιουργός πολλών τραγουδιών, τα οποία από το 1993 που ιδρύθηκαν οι Χαϊνηδες, αγαπήθηκαν από τον κόσμο και πέρασαν στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Νωρίτερα, σπούδασε φυσικός και συμμετείχε ως ερευνητής στο CERN, υπότροφος του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αν τον παρακολουθήσεις, αν τον γνωρίσεις καταλαβαίνεις ότι είναι πολλά περισσότερα, όπως οι παλιακοί ανθρώπινοι τύποι, είναι και επιστήμονας και καλλιτέχνης και φιλόσοφος και περίεργος-πάνω από όλα…

Ο Δημήτρης – Χαΐνης – Αποστολάκης κάνει θόρυβο, διαταράσσει την κοινή μας ησυχία κάποια χρόνια τώρα, έτσι θέλαμε και θα είναι την Παρασκευή 29 Μαϊου στο MakeNoise Fest για να γιορτάσει μαζί μας τον ένα χρόνο λειτουργίας του Περιοδικού.

Δημήτρη σε τι φάση σε βρίσκω; Δημιουργική ή ησυχάζεις;

Της κακομοίρας γίνεται. Έχω έξι-εφτά πράγματα μέσα στο μυαλό μου, -ήρθανε δεν ξέρω από που-  εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Βιβλία, δίσκοι, παραστάσεις… αλλά όχι ανακοινώσιμα ακόμη Μαριάνθη.

Το κεφάλι σου παράγει δηλαδή…

Δεν μπορώ να το σταματήσω. Δεν το επιδιώκω αλλά μου αρέσει να παίζω. Όχι αναίμακτα βέβαια. Παίζω με τον κίνδυνο της ανυπαρξίας. Το παιχνίδι έχει ενδιαφέρον μόνο όταν αφορά τον πραγματικό πόλεμο και όχι μια οιαδήποτε αψιμαχία.

Αλήθεια, τι σου δίνει χαρά;

Νομίζω ό,τι και στους περισσότερους ανθρώπους. Η εξερεύνηση του αγνώστου. Αυτή είναι η πιο συγκλονιστική εμπειρία για τον άνθρωπο. Από αυτήν την εμπειρία της εξερεύνησης του αγνώστου προκύπτει η αληθινή τέχνη κι η αληθινή επιστήμη.

Ο κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε έδωσε με βάση το άγνωστο έναν ενδιαφέροντα ορισμό της πίστης. Πίστη είναι η πράξη εμπιστοσύνης στο άγνωστο.

Ο Λάο Τσε άλλαξε την ιστορία του κόσμου, πρόκειται για μια τεράστια προσωπικότητα. Και δεν είναι τυχαίο ότι τον  6^ο προς 5^ο αιώνα π.Χ. εμφανίστηκαν στον πλανήτη τρεις προσωπικότητες άνω ποταμών. Ο Λάο Τσε, ο Βούδας κι ο Ηράκλειτος.

Δεν νομίζεις ότι κάποια στιγμή στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος κάτι πήγε στραβά;

Σαν να ναρκώθηκε. Ίσως αυτό που μας φαίνεται ναρκωμένο να είναι η αναμονή της κυοφορίας. Όπως λένε και οι Σούφι ό,τι γίνεται, για καλό γίνεται. Είμαστε οντότητες συγκεκριμένης τάξης μεγέθους. Είμαστε 1 μέτρο και κάποια εκατοστά στο ύψος, 100 κιλά και ζούμε 100 χρόνια. Οπότε και αυτής της τάξης μεγέθους φαινόμενα καταλαβαίνουμε. Οι χάρτες για παράδειγμα είναι 1 μέτρο επί 1 μέτρο. Αν ήταν 1 χιλιόμετρο επί 1 χιλιόμετρο ή 1 χιλιοστό επί 1 χιλιοστό δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα. Άρα λοιπόν, είναι κάτι καλό ή κακό επειδή ανταποκρίνεται ή όχι στις αφελείς χωροχρονικά εντοπισμένες προσδοκίες μας. Αν δούμε μακροσκοπικά τα πράγματα μάλλον δεν είχαμε άλλη διαδρομή να κάνουμε, παρά μόνο αυτήν που κάναμε. Το θέμα είναι η βαθιά ανθρώπινη παραδοχή του γεγονότος και το αγκάλιασμα της ύπαρξης σε οποιαδήποτε έκφανσή της.

Αν όμως δεχτούμε ότι αντιλαμβανόμαστε ό,τι μπορούμε να αντιληφθούμε τότε γιατί παλαιότερα, αρχαιότεροι πολιτισμοί,  αντιλαμβανόντουσαν περισσότερα;

Όντως η πυκνότητα των σημασιών στην αρχαιότητα του 5^ου αιώνα ήταν πολύ μεγαλύτερη από την πυκνότητα των σημασιών του Μεσαίωνα. Η ιστορία όμως δεν προχωρά γραμμικά, ίσως δεν μπορεί. Δεν μπορεί να ακολουθήσει μια επαγωγική διαδικασία, τη γραμμικότητα μιας μέρας ας πούμε, όπου σηκωνόμαστε το πρωί, το μεσημέρι έχοντας τη γνώση του πρωινού κάνουμε άλλα πράγματα, κ.λπ. Η αρχαιότητα δεν είναι ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά. Έχουμε μια απόσταση 80 περίπου γονέων και παιδιών. Στο διάστημα βέβαια αυτό μεσολάβησαν πάρα πολλά γεγονότα, τα οποία προσεγγίζονται και δικαιολογούνται με την οπτική του ανθρώπου του 21^ου αιώνα. Μπορούμε να φανταστούμε ότι μόλις πριν από τρεις αιώνες δεν υπήρχε το ατομικό φαντασιακό, δεν υπήρχε η ιδέα της ατομικότητας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Έλεγε ένας ήρωας του Ντοστογιέφσκι ότι έχω ένα κτήμα 150 ψυχές, 150 δουλοπάροικους εννοούσε, οι οποίοι ήταν περιουσιακά του στοιχεία.

Ωστόσο παράλληλα, η κατάκτηση αυτή του Διαφωτισμού, η ατομικότητα έγινε και μεγάλη παγίδα, πάνω σε αυτήν χτίστηκε η σύγχρονη βαρβαρότητα του αποξενωμένου, υπερκαταναλωτικού, νευρωτικού, απο-γοητευμένου ανθρώπου.

Ακριβώς. Με ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί, να χειρουργήσεις αλλά και να δολοφονήσεις. Οι γνώσεις μας είναι ένα μαχαίρι, το θέμα είναι πως θα το διαχειριστούμε.

Πιστεύεις στον άνθρωπο, όπως λέγεται;

Τι πάει να πει στον άνθρωπο; Στην ύπαρξη πιστεύω και ύπαρξη δεν είναι μόνο η ανθρώπινη. Να σου πω ένα ανέκδοτο;

Εννοείται.

Συναντάει η γη έναν άλλο πλανήτη. Πως τα περνάς; Τον ρωτά. Καλά, λέει αυτός. Εσύ, πως τα περνάς; ρωτά τη γη και απαντά, καλά, μόνο που κόλλησα homo sapiens.

Είσαι στο βάθος αισιόδοξος; Μπορούν πιστεύεις οι συνειδήσεις να μετατοπιστούν, να επαναστατήσουν και να γίνει πάλι ένα κλικ στην ιστορία;

Ναι, θα γίνει κλικ στην ιστορία και μάλιστα θα είναι πολύ ισχυρό, θα βροντοφωνάξει. Αυτό όμως δεν είναι θέμα ούτε αισιοδοξίας, ούτε απαισιοδοξίας. Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβούμαι τίποτε, δεν μου το επιτρέπει η πολιτισμική μου κληρονομιά. Η αισιοδοξία, ή μάλλον η χαρά μου προέρχεται από το παιχνίδι που βλέπω καθημερινά γύρω μου. Με γεμίζει ευφορία η παρατήρηση του κοσμικού χώρου και βέβαια με πληγώνει βαθιά η ανισσοροπία του πλανήτη, τα παιδιά στην Αφρική που διαθέτει το 40% του παγκόσμιου ορυκτού πλούτου, τα οποία βλέπουνε σταγόνες νερού στον ύπνο τους και πεθαίνουν με πρησμένες κοιλιές, όλες οι τυραννισμένες υπάρξεις του κόσμου που τις πετάμε στον καιάδα, αντί να συνδιαλεγόμαστε μαζί τους. Ξέρουμε ότι αν συνεχίσουμε έτσι σε 150 χρόνια οι άνθρωποι πρέπει να μετακομίσουν σε άλλον πλανήτη αν θέλουνε να επιβιώσουνε.

Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε;

Θα προλάβει να μας αλλάξει ο ίδιος ο πλανήτης. Οι άνθρωποι αλλάζουνε είτε από έρωτα, είτε από αρρώστια και η αρρώστια είναι ένας μη εκπεφρασμένος έρωτας του μέρους προς το όλον. Και όπως είναι τα πράγματα, από ό,τι φαίνεται, θα αλλάξουν από μια οικουμενική αρρώστια κι όχι από έναν οικουμενικό έρωτα. Θα έρθει μια οικουμενική αρρώστια.

Με ψυχολογικούς όρους μάλλον έχει έρθει.

Ναι βεβαίως. Οι άνθρωποι σήμερα είναι παραμελημένες οντότητες, έχουνε γίνει οι ανθρώπινες καρδιές βοσκοτόπια που βόσκουνε τα πρόβατα της φοβίας. Ζούνε μια ιδιότυπη μοναξιά, τη μοναξιά του πλήθους.

Εννοείς και ως μέρος του πλήθους και ως πλήθος συλλογικά.

Ναι, ακριβώς. Οι άνθρωποι σήμερα είναι αράχνες που υφαίνουν τον ιστό της μοναξιάς τους.

Από τους φόβους μας οδηγούμαστε στην ήττα μας.

Ακριβώς. Αντί να είμαστε ταγμένοι στο που πάμε, είμαστε ταγμένοι στο τι να αποφύγουμε. Έρμαια όχι της δράσης, αλλά της αντίδρασής μας. Παρόλα αυτά όμως όλα καλά πάνε.

Αυτό το λες, επειδή έχουμε πρώτη φορά Αριστερά;

Δεν πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό. Γενικά δεν πιστεύω στη διαδικασία της ανάθεσης.. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να διαχειρίζεσαι αριστερά μια εξουσιαστική κατάσταση μέσα σε έναν νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο ωκεανό. Δεν είμαι κακοπροαίρετος, δεν αμφισβητώ ότι κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν καλή πρόθεση, αλλά μου φαίνεται ότι παίζουν σε ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα.

Από την άλλη πως θα γίνει να περάσουμε σε διαδικασίες αυτοδιαχείρισης και αυτοθέσπισης, σύμφωνα με νέες θεωρίες τις οποίες και διαδίδεις;

Αν οικειοποιηθούμε τους χώρους και τους χρόνους.  Οι χώροι και οι χρόνοι είναι δημόσια αγαθά. Οι δημόσιοι χώροι είναι τα λαϊκά μας πανεπιστήμια. Χώροι γνώσης δεν είναι μόνο τα ιδρύματα αλλά και οι δημόσιο χώροι. Η οικειοποίηση του χώρου και του χρόνου είναι προσφορά και αποδοχή πλησίων, είναι μια άλλη κατάσταση διαβίωσης που δεν έχει καμία σχέση με την κυρίαρχη, της ιδιοκτησίας, της ανέλιξης, του αριβισμού, των εξουσιαστικών δομών.

Μπορούν να πλειοψηφήσουν τέτοιες απόψεις;

Ποτέ δεν μπορούν να πλειοψηφήσουν. Ό,τι καλό γίνηκε στην ιστορία ήταν από ορισμένες μειοψηφίες. Όπως είπε και ο Νίτσε, οι πλειοψηφίες μπαίνουνε στο τρένο νυσταγμένες, κοιμούνται στη διάρκεια του ταξιδιού και κατεβαίνουν στον προορισμό μισοκοιμισμένες.

Προϋπόθεση για ανατροπή του συσχετισμού δεν είναι και οι άνθρωποι να μπορούν να εφαρμόζουν, να υλοποιούν τις ιδέες, τις αρχές τους; Είσαι ένας από αυτούς…

Δεν ξέρω ποιες είναι δικές μου ιδέες και ποιες μπορώ να υλοποιώ. Ίσως οι ιδέες να είναι οι καρποί ενός συλλογικού ασυνείδητου οπωροφόρου δέντρου. Και για να κόψεις έναν καρπό από αυτό το δέντρο, πρέπει να συνεργαστείς, όχι να εργαστείς. Ένας να κρατάει τη σκάλα, ένας να ενθαρρύνει αυτόν που ανεβαίνει και όλοι να μοιραστούν εν τέλει τη γεύση του. Το μήλο έχει τη γεύση του μήλου; Όχι. Το στόμα σου έχει τη γεύση του μήλου; Όχι. Η επαφή του στόματος με το μήλο δημιουργεί αυτήν τη γεύση. Προσωπικά μπορώ μόνο να φανταστώ ένα κοσμικό παιχνίδι, όπως λένε και οι καταστασιακοί, στο χώρο που δραστηριοποιούμαι και να είμαι δεκτικός στη γοητεία των άλλων και να μπορώ και γω να γοητεύω. Με όρεξη να γοητεύω και να γοητεύομαι, μόνο έτσι μπορώ να ζήσω. Η ιερή περιέργεια είναι αυτή που με κρατάει ζωντανό…

Δεν είναι ζητούμενο ο τρόπος ζωής σου να παρακολουθεί τον τρόπο σκέψης σου;

Ο Γκάντι έλεγε:  η μόνη πραγματική ευτυχία είναι να εναρμονίζονται αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες κι αυτά που κάνεις. Όσον αφορά εμένα δεν το κάνω τόσο από συνείδηση όσο από τον εγωισμό της οικονομίας, διότι δεν μπορώ να πληρώνω το τίμημα του χάσματος λόγων και έργων. Είναι πολύ ενεργοβόρο αυτό. Πρέπει μονίμως να κατασκευάζεις ψέματα.

Αυτή η δυσαρμονία συναντάται πολύ και στους καλλιτέχνες ε;

Καλλιτέχνες… Ποιοι είναι καλλιτέχνες. Έχουμε γεμίσει τελευταία. Μια χώρα που τη δεκαετία του 60 είχε έξι, εφτά, άντε δέκα και σε εποχή εξωστρέφειας, πως γίνεται σήμερα μια χώρα 10 εκατομμυρίων, πολιτισμικά πτωχευμένη να έχει τόσους πολλούς καλλιτέχνες; Αυτό δεν ισχύει βέβαια μόνο για τους καλλιτέχνες. Στο ποδόσφαιρο ας πούμε, την ώρα που ολόκληρη η Αργεντινή- και ο πλανήτης έχει έναν σπουδαίο μέσο, τον Μέσι, η Ελλάδα έχει τρεις, τον Κουτσιανικούλη, τον Νίνη  και τον Φετφατζίδη.

Και τι είναι η τέχνη δηλαδή;

Η τέχνη με το όμορφο δεν έχει καμία σχέση. Η τέχνη είναι ένας σκοτεινός μύχιος βαθύς άγνωστος γιαλός. Αυτοί που κολυμπούν σε αυτό το γιαλό παίρνουν τρομερό ρίσκο. Γενικά έχουν παρεξηγηθεί οι έννοιες. Ο μουσικός ας πούμε έχει τόση σχέση με τον καλλιτέχνη, όση ο Γιάννης ο ασπριτζής με τον Γιάννη τον Τσαρούχη. Είναι και οι δυο έντιμοι και καλοί, αλλά κάνουν άλλη δουλειά.

Επιλέγεις να ζεις με μια ακραία αυτάρκεια, σε βαθμό κοσμοκαλόγερου. Οι υλικοί πειρασμοί και απολαύσεις, αναρωτιέμαι, δεν σου είπανε ποτέ κάτι, δεν σε βάλανε σε κόπο;

Ποτέ, από μικρό. Είναι και θέμα βιωμάτων. Στην Κρήτη μεγαλώναμε λιτά, πολύ λιτά και το παιδικό μας όνειρο ήταν να κάνουμε  επανάσταση. Που, πως, για ποιον, δεν ξέραμε. Γι αυτό ίσως και η αυξημένη παραβατικότητα στην Κρήτη. Οι κρητικοί είναι ένα  πολεμικό φύλο που του δώσανε ψεύτικο αξιακό κώδικα, οπότε για να αποκτήσει το καγιέν που του δείξανε στην τηλεόραση πλάσμα και το μοντέλο που ξαπλώνει στο καγιέν, έπρεπε να οδηγηθεί σε μια άλλη, αλλοτριωμένη, ζωή.  Ο πετυχημένος πια δεν είναι το ταπεινό, φτωχό παληκάρι, αλλά ο πλούσιος επιδηξίας. Οι κρητικοί την πάθανε όπως οι ινδιάνοι με τις γυαλιστερές πέτρες των λευκών.  Κατ’ επέκταση όλοι οι Έλληνες. Διοχετεύτηκε έτσι ένας ισχυρός εγωισμός στο κυνήγι της υλικής απόλαυσης. Εμένα μου αρέσουν οι εγωιστές, είναι πολύτιμοι σαν τα ποτάμια που στη φυσική ροή τους ποτίζουν τη γη που τα περιβάλλει.

Έχεις σημεία αναφοράς; Αισθάνεσαι Κρητικός, αισθάνεσαι Έλληνας;

Όχι όχι. Το πόσο αγαπώ την Κρήτη και την Ελλάδα το ξέρω και φαίνεται αλλά αν το υπογραμμίσω, αν το περηφανευτώ και μάλιστα για λόγους ανταγωνιστικούς και σε βάρος μιας ατομικής ή συλλογικής οντότητας θα προσβάλω και την Κρήτη και την Ελλάδα και τον εαυτό μου. Αν ξεκινήσω από το είναι οι καλύτεροι οι  Έλληνες, θα συνεχίσω με τους Κρητικούς, μετά θα πω οι χωριανοί μου, μετά οι Αποστολάκηδες για να καταλήξω βέβαια ότι είμαι, εγώ προσωπικά, ο καλύτερος του κόσμου. Κάθε τοπικισμός κι εθνικισμός είναι μια υπόγεια λατρεία ενός καταπιεσμένου εγώ, ενός προβληματικού εαυτού. Με τους πίθηκους Μπονάμο έχω 98,9 % κοινό dna, με τα δέντρα έχω 50% κοινό γονιδίωμα.

Κάπου στράβωσε κι εκεί στην Κρήτη, βλέπεις;

Όχι απλώς στράβωσε, πήρε εντελώς λάθος δρόμο. Ο σπόρος δυστυχώς δεν αυτονομείται, επηρεάζεται και από τους σπόρους που βρίσκονται δίπλα του και από το χωράφι γύρω του.

Στην Κρήτη ταυτόχρονα δεν λέτε, ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα;

Το ξεχάσανε σχεδόν όλοι. Τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη σήμερα βρίσκονται στην Κρήτη. Το Ηράκλειο έχει είκοσι χιλιάδες καφετέριες και ενάμιση βιβλιοπωλείο. Η μήτρα του νεολληνικού διαφωτισμού είναι μέσα στην παραβατικότητα και στην αυταρέσκεια της υγιεινής διατροφής της. Υγιεινή διαστροφή είναι. Στεναχωριέμαι πρόσκαιρα που έγινα πολιτισμικός μετανάστης. Αν κι αισθάνομαι ξένος στην Αθήνα, ξένος και στην Κρήτη. Έχω όμως τα βιβλία να διαβάζω κι ένα όργανο να βγάζω το μεράκι μου. Λιγότερο ξένο με κάνουν να νιώθω κάποιοι μεγάλοι άνθρωποι, που προσπαθώ να κάνω παρέα για να μου μαθαίνουνε. Ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκι, ο Πεσσόα, ο Χάιντεγκερ,  ο Μπακούνιν, ο Αντόρνο, ο Μπαχ, ο Βαμβακάρης, ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο Καστοριάδης και κάποιοι ιεροί άγνωστοι, όλοι αυτοί που θαυμάζω γιατί πήραν την ευθύνη του όλου…

Ποιος είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θαύμασες, που σε γοήτευσε βαθιά;Ο Γκριγκόρι Πέρελμαν, ο Ρωσοεβραίος μαθηματικός που έλυσε το περίφημο κι επί σχεδόν εκατό χρόνια μαθηματικό πρόβλημα που είναι γνωστό ως «εικασία του Πουανκαρέ», συμβάλλοντας καθοριστικά στην κατανόηση που έχουμε για το χώρο, ακόμη και στη γνώση μας για το «σχήμα» του σύμπαντος.  Ο Πέρελμαν έγινε λένε ο πρώτος επιστήμονας που αρνήθηκε να παραλάβει το θεωρούμενο ως Νόμπελ των μαθηματικών Μετάλλιο Φιλντς όπως και την αμοιβή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων του Ινστιτούτου Clay Mathematics ο 2006 λέγοντας: «Τα χρήματα ή η δόξα δεν με ενδιαφέρουν. Δεν θέλω να με επιδεικνύουν όπως ένα ζώο σε ζωολογικό κήπο. Δεν είμαι ένας ήρωας των μαθηματικών. Δεν είμαι καν επιτυχημένος· γι” αυτό δεν θέλω να βρεθώ στη θέση του να πρέπει να με κοιτάνε όλοι».

Δημήτρη αν σου έδιναν τη θέση του υπουργού Πολιτισμού ή τη θέση του προέδρου της ΕΡΤ, όπως στο συνάδελφό σου Διονύση Τσακνή, τι θα έκανες;

Δεν αποδέχομαι κανένα αξίωμα της αστικής δημοκρατίας. Έστω όμως ότι τρελαινόμουν –φευ.Το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να μαζέψω όλους όσοι είναι με οποιονδήποτε τρόπο σχετικοί. Η ζωή είναι κάποια δεδομένα και κάποια ζητούμενα. Δεν έχουμε όμως αποκτήσει μια κοινή τράπεζα δεδομένων γι αυτό κι έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις των προβλημάτων. Αυτήν την κοινή τράπεζα δεδομένων εν προκειμένω θα τολμούσα να δημιουργήσω με γνώσεις και ανθρώπους. Με όλους τους ανθρώπους που υποστηρίξανε με κάποιον τρόπο μέσα στα  χρόνια μια ιερή ουτοπία μέσα από τη στάση και το έργο τους. Η εξουσία όμως έχει την ιδιότητα να συσσωρεύεται και να γίνεται βέβαια επικίνδυνη. Μέσα από τις ίδιες πυραμιδωτές δομές πάντως δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή. Πήρε η κυβέρνηση της Αριστεράς την εξουσία, γιατί δεν έχει πάρει ακόμη ο υπουργός Πολιτισμού εμένα κι άλλους 20, 30 στην Ελλάδα να ζητήσει τη γνώμη μας, τη γνώση μας, όσο κι αν αποκλίνουμε ιδεολογικά; Αν γινόταν κάποιος έξυπνος κι έντιμος, υπουργός σιδεράδων, το πρώτο που θα έκανε είναι να μαζέψει τους έντιμους και μερακλήδες σιδηρουργούς και να τους ρωτήσει: εσείς τι λέτε ρε παιδιά; Βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ μια κυβέρνηση να επιλέξει εμένα για να μου προτείνει κάποιο αξίωμα, γιατί όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται το απρόβλεπτο και τη φαντασία.

Μέχρι αυτήν τη στιγμή τι έχεις καταλάβει από όσο έχεις εξερευνήσει το άγνωστο;

Κατάλαβα πως ή ακολουθείς τα ιερά σου φαντάσματα, τα φαντάσματα της ουτοπίας που δεν είναι καταστάσεις αλλά τάσεις ή ακολουθείς ένα εγκαθιδρυμένο φαντασιακό, που όπως κάθε στερεότυπο είναι φασιστικό και σε καθηλώνει ανάπηρο και ακίνητο. Η ζωή διαρκώς πειραματίζεται, κάθε μέρα στον Αμαζόνιο γεννιούνται εκατομμύρια είδη ζώων και φυτών, η ζωή είναι ένα βιολογικό και πολιτισμικό χαρμάνι, ένα υβρίδιο, κάνει μονίμως πειράματα προς μια ανώτερη ευρυθμία. Έτσι είσαι φυσικός όταν είσαι αντικοινωνικός, όταν είσαι κοινωνικός είσαι αφύσικος, αφού η φύση με την κοινωνία έχουν πάρει διαφορετικό δρόμο. Η κοινωνία θέλει την δικτατορία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, την πυραμιδωτή εξουσία, το κυνήγι του κέρδους, τα προτάγματα της συσσώρευσης, την θεοποίηση της ασφάλειας ενώ η ζωή της φύσης εγκαθιδρύει την αρμονία μέσα από την ανασφάλεια, επιδιώκει το πάντρεμα, τη σύνθεση των διαφορετικών, την ποικιλότητα. Οπότε κάποιος πρέπει να διαλέξει θέλει να είναι κοινωνικός ή φυσικός;

Αισθάνεσαι νέος ή ανησυχείς που μεγαλώνεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Θα σου μεταφέρω ένα παράδειγμα από τις κατά φύσιν κοινωνίες που υπήρχαν στην Ελλάδα μέχρι το 80 και πρόλαβα να ζήσω και εγώ. Σε αυτές οι απλοί άνθρωποι δεν περιμένανε κυβερνητικά έργα αλλά σκάβανε μόνοι τους τα χαντάκια για την ύδρευση, φτιάχναν από μόνοι τους τις δεξαμενές τους κι αξιοποιούσαν χωρίς να εκμεταλλεύονται τη φύση γύρω τους. Με το πέρασμα βέβαια στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία που όλα θεσπίζονται από τους κανόνες της αγοράς, ο άνθρωπος και η κοινωνία του άλλαξαν ριζικά. Μεταξύ άλλων σε αυτές τις κοινωνίες δεν υπήρχε και ηλικιακός ρατσισμός. Στο χωριό λοιπόν δεν ξέραμε την ηλικία, πότε γεννήθηκε κάποιος, ποιος είναι μεγαλύτερος και ποιος μικρότερος; Απλώς οι σκανδαλιάρηδες, οι τρελοί που ήταν της όρεξης και της προσφοράς, που ρισκάρανε και κάνανε παρέες ήταν οι νέοι κι ας ήταν από 14 μέχρι 74. Όσο τα δίνεις όλα, είσαι νέος. Είχα έναν φωτισμένο καθηγητή από το Χάρβαρντ, έλληνα με ανεκτίμητη προσφορά, από αυτούς μιας άλλης Ελλάδας που δεν φτάνουν ποτέ στα μέσα ενημέρωσης, ο οποίος όταν αποφάσισα να φύγω, μου είπε: φεύγεις ρε τρελάρα; Φεύγω του είπα, γεια σας. Κοίταξε, μου λέει, φρόντισε στη ζωή σου όταν κάνεις μια μαλακία, αφού την κάνεις που την κάνεις, να μην είναι ψιλομαλακία, να είναι χοντρομαλακία. Και το ακολούθησα κατά γράμμα.

Υπάρχουν στιγμές που τα βαριέσαι πολύ όλα;

Η βαριεστιμάρα είναι επαναστατική πράξη.

Δεδομένου ότι είναι αμφισβήτηση;

Σε ένα περιβάλλον όπου ο άνθρωπος έχει φύγει από το κέντρο της αφηγηματικής βαρύτητας, άρα η κοινωνία είναι ψεύτικη, αν δεν βαριέσαι έχεις πρόβλημα.. Αν αντί για τα προτάγματα της παραγωγής και της συσσσώρευσης είχαμε της έμπνευσης, της δημιουργίας και της γοητείας θα είχαμε ακριβώς ως αποτέλεσμα αυτό που ονειρευτήκαμε ως παιδιά στη ζωή. Όσο ακόμη ήμασταν δεκτικοί στην έκπληξη, αυτήν την παιδικότητα την απωλέσαμε εντελώς…

Είμαστε πολύ κανονικοί ή πολύ άρρωστοι;

Η κανονικότητα σε μια αρρωστημένη κοινωνία είναι αρρώστια. Πρέπει επειγόντως να τολμήσουμε ριζοσπαστικές λύσεις για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Να κάνουμε θόρυβο, όπως λέτε…

Κάνε την τελευταία αλλά επικίνδυνη ερώτηση εσύ…

Την πιο αμείλικτη κι επικίνδυνη ερώτηση που κατά τη γνώμη μου πρέπει να τίθεται για κάθε γεγονός, για όλα, προς όλους και προς τον εαυτό σου: Ποιος το έχει απόλυτη Ανάγκη αυτό;

Μοιάζει τόσο σύνθετο, όσο και το ερώτημα αν υπάρχει θεός…

Και για τον Θεό λάθος ρωτάμε. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει ή όχι θεός αλλά πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν υπήρχε ή αν δεν υπήρχε…

*H βραβευμένη παράσταση «Το σωματίδιο του Θεού», μια ιδέα του  Χαΐνη Δ. Αποστολάκη σε συνεργασία με την ομάδα κι όμΩς κινείται στο Δημοτικό θεατρο Πειραιά, στις 05 – 06-07 Ιουνίου 2015,. Ώρα: 21.00

__________________________________________

Από : http://www.toperiodiko.gr/