ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ (Προεισαγωγή) -ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ (Το πρώτο κλάμμα)

Προεισαγωγη…..

---

Λοιπον……

ΔΕΣΠΟΙΝΑ….Σημαινε,στην Αρχαια Ομοσπονδια των γαιοκτημονων,την Λακεδαιμονα….
ΣΗΜΑΙΝΕ η εχουσα το γενικο προσταγμα στο σπιτι του πατερα-γαιοκτημονα..Πολιτη της Σπαρτης…
η Συζυγος-Κυρα…
Κορη συνηθως,κοντινου γαιοκτημονα..Που..»συνεβαλλε» στην ενωση των δυο οικογενειων…
Και των κτηματων τους….
Για να μην νομιζουμε οτι..Μονο οι Αρβανιτες το κανουν στη Χασια,αυτο….
Ενω οι Σπαρτιατες,και καλα..Ησαν ΥΠΕΡΑΝΩ χρηματων….Καθως περναγαν ολην την ζωη τους στο Στρατωνα..Οποτε,δεν χρησιμοποιουσαν χρηματα….!!

Αλλη μια απο τις σκοτεινες παραμυθιες της Ιστοριας..Που οι δασκαλοι στο Λυκειο..»ξεχασαν» να μας διδαξουν….

Άλλος για Δουβλίνο;…

Ο κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ (ή Κανονισμός 343/2003 ) είναι νομικό κείμενο που θεσπίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθορίζει τη χώρα η οποία θα είναι υπεύθυνη για να δώσει άσυλο στον αιτούντα πρόσφυγα.
Σύμφωνα με τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, ο μετανάστης δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα εισέλθει την πρώτη φορά.
Μετανάστες οι οποίοι εισέρχονται στην Ελλάδα και κατόπιν μεταβαίνουν σε άλλη χώρα για να ζητήσουν εκεί άσυλο, θα πρέπει σύμφωνα με τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, να επιστρέφονται πίσω στην Ελλάδα!

Αυτό το αισχρό για την Ελλάδα κείμενο προσυπέγραψε το 2003 ο Μεγάλος Ηλίθιος, ως υπουργός εξωτερικών τότε της κυβέρνησης του κιτρινιάρη »εκσυγχρονιστή».
     Σε αντάλλαγμα πήρε (το κράτος) κάτι λίγα λεφτά σαν οικονομική ενίσχυση,
..λεφτά που θα πρέπει να επιστραφούν τριπλάσια και τετραπλάσια αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τα συμφωνημένα,
..και που κανείς δεν ξέρει τότε πάνω στην τούρλα του χαμού με τις μίζες, τις απ’ ευθείας αναθέσεις λόγω επικείμενης Ολυμπιάδας, και την »δημιουργική λογιστική» του κιτρινιάρη, σε ποιές τσέπες κατέληξαν, και πώς »αξιοποιήθηκαν»!

Οι απαρχές των ιδιωτικοποιήσεων: Φιλελευθερισμός και ναζισμός…

Υπάρχει η, διόλου τυχαία, διαδεδομένη πεποίθηση ότι ο ναζισμός είχε πιο κοντινή σχέση με τον σοσιαλισμό και την εχθρότητα προς το κεφάλαιο, την ιδιωτική ιδιοκτησία και τον καπιταλισμό, μια πεποίθηση που προώθησαν οι ίδιοι οι ναζί στην προσπάθεια να εμφανιστούν σαν αντι-συστημικοί στα μάτια του λαού την ώρα που διαβεβαίωναν το γερμανικό κεφάλαιο ότι δουλεύουν για αυτό. Εξίσου διαδεδομένη είναι ιδέα ότι η πρακτική ιδιωτικοποίησεων δημόσιων/κρατικών εταιρειών είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό αυτού που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός και έκανε την ανάδυση του γύρω στην δεκαετία του ’70.

Αυτή η ιδέα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι βεβαίως αβάσιμη. Η ιστορική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας πέρασε μέσα από την ανάπτυξη και συγκέντρωση μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Τη δεκαετία του 1930 στο πλαίσιο της κρίσης ξεκίνησε ξεκίνησε για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μια διαδικασία κρατικοποίησης μεγάλων εταιρειών φτάνοντας σε μια σημαντική παρουσία του κρατικού τομέα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού σε στενή συνεργασία με το κεφάλαιο και προς όφελος του. Το κύμα ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε στην Χιλή και την Βρετανία το 1970 θεωρείται σαν η πρώτη εμφάνιση πολιτικών ιδιωτικοποίησης στην σύγχρονη ιστορία και ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αλλαγών στις ανάγκες του κεφαλαίου σε σχέση με το κράτος.

Έλλη Αλεξίου – Η εκπαιδευτικός, η λογοτέχνης, η αγωνίστρια…

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Κόρη του εκδότη και διανοούμενου Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη, είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια, τη Γαλάτεια (σύζυγο του Νίκου Καζαντζάκη και μετέπειτα του Μάρκου Αυγέρη), τον Ραδάμανθυ (ο οποίος παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του Ζορμπά-ήρωα του ομωνύμου μυθιστορήματος του Καζαντζάκη) και τον Λευτέρη.

Η φυλάκιση του πατέρα της για τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του Θερίσου και ο αιφνίδιος θάνατος της μητέρας της, προσγειώνουν την Eλλη (Λιλίκα όπως την αποκαλούσαν οι δικοί της) στην πραγματικότητα της ζωής.

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1911, αφού τελείωσε το Παρθεναγωγείο του Hρακλείου, έρχεται για ανώτατες σπουδές στην Αθήνα (ήθελε να σπουδάσει δασκάλα) και μένει στο σπίτι της αδελφής της Γαλάτειας η οποία ήταν ήδη παντρεμένη με τον Νίκο Καζαντζάκη.

Ανήσυχη και ελεύθερη φύση καθώς ήταν, τολμά να προσεγγίσει ένα λογοτεχνικό, πλην «ανδρικό» στέκι, το καφενεδάκι «Δεξαμενή» στο Κολωνάκι, στο οποίο συχνάζουν τα πιο ανήσυχα ιδεολογικά, πνευματικά και λογοτεχνικά ονόματα της εποχής. Εκεί η Ελλη Αλεξίου γνωρίζεται και συναναστρέφεται τους λογοτέχνες Καρκαβίτσα, Βλαχογιάννη, Θεοτόκη, Τραυλαντώνη, Φιλήντα, Κονδυλάκη, Καρβούνη, Σ. Μαυροειδή – Παπαδάκη, Λιλίκα Νάκου, Μάρκο Αυγέρη.

Τα κροκοδείλια δάκρυα χύνονται πάνω από την Παλμύρα…

H Παλμύρα έπεσε… Είναι πλέον στα χέρια τους. Τα αγάλματα της Μοσούλης κατακρεουργήθηκαν, η Βιβλιοθήκη της Μοσούλης – 112.000 χειρόγραφα και 8.000 βιβλία – έγιναν στάχτη. Η Χάτρα καταστράφηκε. Χιλιάδες αντικείμενα μακραίωνου πολιτισμού του ανθρώπου, όταν δεν σπάνε με βαριοπούλες, βρίσκουν διεξόδους στους διεθνείς διαδρόμους αρχαιοκαπηλείας, αποθηκεύονται για λίγο διάστημα, μέχρι δηλαδή να αποκτήσουν πλαστά πιστοποιητικά μονιμότητας και μετά εμφανίζονται στις αγορές της Ευρώπης και κυρίως των ΗΠΑ.

Αλλά σε ποιών πραγματικά καταστροφικά χέρια βρέθηκαν όλα αυτά τα αναντικατάστατα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς; Ποιος είναι ο αληθινός δράστης αυτών των «εγκλημάτων πολέμου», όπως τα έχει χαρακτηρίσει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν.

Είμαι ένας συνηθισμένος πολίτης…

Είμαι ένας συνηθισμένος πολίτης σε μια παράξενη χώρα με ασυνήθιστη κυβέρνηση. Είμαι συνηθισμένος πολίτης γιατί, όταν το φανάρι γίνεται πορτοκαλί, πατάω γκάζι. Όταν βλέπω κρατική αρχή, αισθάνομαι ανασφάλεια και αρχίζω να ψάχνομαι από πού θα μου επιτεθεί. Ποτέ δεν αισθάνθηκα φιλικά με το κράτος παρά μόνο όταν με διόριζαν και τρύπωνα σ’ αυτό.

Και έπειτα θεωρούσα πως οι απ’ έξω πάνε να μου τη φέρουν. Τους ήξερα, ήξερα και τις πονηριές τους και τους ταλαιπωρούσα. Χρησιμοποιούσα χιλιάδες νόμους και ερμηνευτικές εγκυκλίους για να τους κάνω τα νεύρα κρόσια. Άκουγα τους πολιτικούς να λένε «θα χτυπήσουμε το τέρας της γραφειοκρατίας, θα επανιδρύσουμε το κράτος», και γέλαγα. Το τέρας είναι ανίκητο γιατί είμαι εγώ που τρύπωσα στο σώμα του και είμαι έτοιμος να δαγκώσω όποιον με απειλεί. Και είμαι με όλους και με κανέναν, γιατί βασικά είμαι με τον εαυτό μου.

O »Iμπεριαλισμός» του Λένιν: 3 Κρίσιμα Ερωτήματα-Προβλήματα…

Σύμφωνα με τον Λένιν, τη περίοδο από τον ισπανοαμερικανικό πόλεμο (1898) μέχρι το 1916 που γράφει ο Λένιν, εμφανίζεται μια πληθώρα έργων (Κάουτσκυ, Χίλφερντινγκ, Χόμπσον κ.α) για την περιγραφή της κεφαλαιοκρατίας της εποχής που περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ιμπεριαλισμού. Αφού μνημονεύει χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη σχετική βιβλιογραφία, γράφει ο Λένιν:

«Έτσι, τα βασικά συμπεράσματα της ιστορίας των μονοπωλίων είναι: 1) 1860-1870 και 1870-1880-ανώτερη βαθμίδα ανάπτυξης του ελεύθερου συναγωνισμού. Τα μονοπώλια δεν είναι παρά έμβρυα που μόλις διακρίνονται. 2) Ύστερα από την κρίση του 1873-μακροχρόνια περίοδος ανάπτυξης των καρτέλ, που αποτελούν όμως ακόμη εξαίρεση. Δεν είναι ακόμη σταθερά. Αποτελούν ακόμη παροδικό φαινόμενο. 3) Η άνοδος στα τέλη του 19^ου αιώνα και η κρίση του 1900-1903: τα καρτέλ γίνονται μια από τις βάσεις όλης της οικονομικής ζωής. Ο καπιταλισμός μετατράπηκε σε ιμπεριαλισμό» (Β.Ι.Λένιν, 2006:25).

Για τον Λένιν, ο ελεύθερος συναγωνισμός ανάμεσα σε άγνωστους μεταξύ τους εργοστασιάρχες και εμπόρους αντικαθίσταται από τη μεγάλη συγκεντροποίηση των όρων παραγωγής (πρώτες ύλες, μέσα παραγωγής, εργασιακές δυνάμεις), από μονοπώλια, που χρησιμοποιούν ειδικές μεθόδους στον ανταγωνισμό (όπως ο σχεδιασμένος έλεγχος των τιμών). Ο Λένιν δίνει τελικά πέντε γνωρίσματα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού: