Επιστήμονες στη Σιβηρία δημιούργησαν φάρμακο για τα εγκεφαλικά και τις καρδιακές προσβολές

Μαρίνα Μοσκαλένκο, ειδικά για τη RBTH

Το νέο φάρμακο βασίζεται σε ουσία που δημιουργήθηκε κατά παραγγελία των σοβιετικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Το Trombovazim καταστρέφει του θρόμβους αίματος που εμφανίζονται κατά τις καρδιοαγγειακές παθήσεις.

Επιστήμονες από τα Ινστιτούτα πυρηνικής φυσικής, κυτταρολογίας και γενετικής του Νοβοσιμπίρσκ δημιούργησαν με βάση τις μελέτες για τους σοβιετικούς στρατιώτες ένα καινοτόμο φάρμακο, το Trombovazim. Το παρασκεύασμα διαλύει του θρόμβους του αίματος που προκύπτουν κατά τις καρδιοαγγειακές παθήσεις, ιδιαίτερα κατά τα εμφράγματα του μυοκαρδίου. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του προγράμματος, δεν υπάρχουν άλλα φάρμακα που να έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Το φάρμακο πανάκεια

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του υπουργείου Υγείας της Ρωσίας τα τελευταία 10 χρόνια το γενικό επίπεδο εμφάνισης οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου και κατ’ επέκταση της αναπηρίας και θνησιμότητας του πληθυσμού, έχει μειωθεί στη χώρα. Ταυτόχρονα όμως η επάνοδος της ασθένειας την ίδια περίοδο, έχει αυξηθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας τα τελευταία χρόνια ασθένειες, όπως οι καρδιακές προσβολές και τα εγκεφαλικά, πλήττουν αρκετά και τους νέους, καθώς από αυτές τις παθήσεις έχουν αρχίσει να υποφέρουν άνθρωποι ήδη στην ηλικία 20-39, και όχι από τα 45-50 όπως πριν.

Οι Ανύπαρκτοι που διάλεξε ο Θεός (S. Zizek)

Διονύσης Σκλήρης

Ο Slavoj Zižek και η αγιοπνευματική κοινότητα που συνίσταται εσωτερικεύοντας τη θυσία του Χριστού

Αν ο Alain Badiou μπορεί να χαρακτηριστεί ως «άθεος θεολόγος», τότε ο Slavoj Zižek (γ. 1949) (αυτο-)προσδιορίζεται ως «άθεος χριστιανός» σε μία προσπάθεια να φτάσει την εγελιανή διαλεκτική στα άκρα.

Η λογική είναι ότι η Ιστορία προχωρά μέσα από αντιθέσεις και άρσεις, οι οποίες μάλιστα κατά τον Zižek (και όχι μόνο) έχουν εγκαινιαστεί από τον χριστιανισμό ως θρησκεία εξόδου από την θρησκεία. Πολύ σχηματικά θα λέγαμε ότι μια χριστιανική Τριαδολογία (δυτική βασικά και όχι ορθόδοξη), όπου ο Υιός σχετίζεται αντιθετικά με τον Πατέρα και θυσιάζεται στον Σταυρό, ενώ το Πνεύμα αποτελεί τον αγαπητικό σύνδεσμο και των δύο, αποτελεί το αρχέτυπο της εγελιανής διαλεκτικής της θέσης, της αντίθεσης-άρσης και της σύνθεσης, ή, καλύτερα, της άρσης της άρσης. Αλλά και της μαρξιστικής διαλεκτικής, όπου την θέση της θυσίας του Υιού μπορεί να πάρει η επανάσταση και της αγιοπνευματικής κοινότητας η αταξική κοινωνία. Σε αυτήν την Τριαδολογία, ο Υιός Χριστός δεν είναι η «Δεξιά του Υψίστου», όπως αρέσκονται να θυμούνται πολλοί καθ’ ημάς χριστιανοί, αλλά αντιθέτως είναι η «Αριστερά του Υψίστου», ο «επαναστάτης του Θεού», και εναπόκειται στο Πνεύμα η συγκρότηση της καθολικότητας.

1897, 2010, βίοι παράλληλοι – Η Ελλάδα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο

Καβαλάρης ο Θ. Δηλιγιάννης στις εκλογές της 16ης Απριλίου 1895, με τον Τρικούπη να μην εκλέγεται βουλευτής και να αποχωρεί οριστικά από την πολιτική μετά την συντριπτική ήττα που υπέστη. Γελοιογραφία από τον «Νέο Αριστοφάνη»

---

σημ.Αμετανόητου: Για να μην ξεχνάμε την Ιστορία…που επαναλήφθηκε…81 χρόνια «κατσικώθηκαν» στην πλάτη μας οι «σωτήρες»…81!!!

Εντάξει ; να μην ξεχνάμε Αλέξη…Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργέ της Ελλάδος.

Να μην ξεχνάμε…

---

Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα στον ελληνικό πολιτικό στίβο κυριάρχησαν οι προσωπικότητες του Χαριλάου Τρικούπη και του Θεόδωρου Δηλιγιάννη που υπήρξαν μεγάλοι πολιτικοί αντίπαλοι και εναλλάσσονταν στην εξουσία εκείνη την ίδια περίοδο.

Ο Τρικούπης ηγείτο του Νεωτερικού Κόμματος, ενώ ο Δηλιγιάννης του Εθνικού. Ο Τρικούπης στόχευε στην ανάπτυξη του ιδιωτικού καπιταλισμού, ενώ ο Δηλιγιάννης του κρατικού καπιταλισμού. Ο Τρικούπης έχει πρότυπο τη φιλελεύθερη Αγγλία της εποχής, όπου και ο ίδιος έχει ζήσει για αρκετά χρόνια. Οι αντίπαλοι του Τρικούπη τον κατηγορούσαν ως «πλουτοκράτη», ενώ οι αντίπαλοι του Δηλιγάννη κατηγορούσαν τους οπαδούς του ως «θεσιθήρες» «αρχομανείς», «κρατικοδίαιτους».

«Το κράτος για τον Τρικούπη ήταν ένα εργαλείο για την οικονομική ανάπτυξη, ενώ για τον Δηλιγάννη ήταν ένας αντικειμενικός στόχος. Ο Τρικούπης απέβλεπε στο να χρησιμοποιήσει το κράτος, ενώ ο Δηλιγάννης στο να το κατακτήσει. Ετσι, ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομική και κοινωνική ζωή ήταν επιδίωξη παροδική για τον ένα, μονιμότερη για τον άλλο»(1).

Ο Τρικούπης κυβέρνησε την Ελλάδα μεταξύ των ετών 1882 και 1885, 1887 και 1890, όπως και μεταξύ των ετών 1892-1895. Ο Δηλιγάννης μεταξύ των ετών 1885-1887, 1890-1892 όπως και μεταξύ των ετών 1895 και 1897.

Αποικία χρέους μέχρι το 2057;

 Στοιχεία για το δημόσιο χρέος διαβίβασε στη Βουλή ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) μετά από σχετικό αίτημα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά.

Τα στοιχεία δείχνουν, για μια ακόμα φορά, τη θηλιά που έχει περαστεί στον ελληνικό λαό και υποθηκεύει το μέλλον του.

Σύμφωνα με το έγγραφο, από το Μάιο μέχρι το τέλος του 2015, το καθαρό ποσό που πρέπει να δοθεί για χρεολύσεια είναι 13,1 δισ., ενώ για τόκους θα πρέπει στο ίδιο διάστημα να καταβληθούν 3,1 δισ.

Ακόμα και την τριετία 2037-2039, η χώρα πρέπει να καταβάλει στους τοκογλύφους «πιστωτές» περίπου 40 δισ., ενώ ακόμα και το 2054 πρέπει να πληρώσει ακόμα 6 δισ. και μια ακόμα δόση το 2057. Και όλα αυτά, χωρίς να υπολογίζεται φυσικά η επιβάρυνση που θα σημειώνεται στο μεταξύ από τα νέα δάνεια που με προθυμία ετοιμάζονται να δώσουν, επιβάλλοντας «μεταρρυθμίσεις» και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, με …αντάλλαγμα νέους τόκους για τις επόμενες γενιές.

Είναι φανερό ότι αν δεν σταματήσει να δουλεύει η μηχανή του χρέους ώστε να σταθεί η χώρα στα πόδια της, τότε καμιά στοιχειώδης ανάγκη της δεν μπορεί να καλυφθεί. Αυτή θα έπρεπε να είναι και η απαίτηση της ελληνικής πλευράς, αφού κάθε άλλη λύση που θα μεταφράζονταν σε παράταση του σημερινού καθεστώτος θα σήμαινε διαιώνιση της υποδούλωσης στους «δανειστές».

Επανεκτιμώντας τον Malcolm X. Mια επαναστατική κληρονομιά….

Του  PAUL BERMANZOHN (μετάφραση Sylvia)

Τα κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα, αντιμετωπίζουν ερωτήματα σχετικά με τον κοινωνικό μετασχηματισμό: Πώς να εξαλείψουν τον ρατσισμό; Πώς μπορούμε να τερματίσουμε την εκμετάλλευση; Αυτά τα αιώνια ερωτήματα δεν είναι καθόλου καινούργια, αλλά η προσέγγιση του Μalcolm Χ παραμένει σε μεγάλο βαθμό θαμμένη.
Τα 90^α γενέθλια του Malcolm Χ στις 19 Μαΐου, φαίνεται να αποτελούν μια ευκαιρία και μια ιδανική χρονική στιγμή, για να να ανακτήσουμε την κληρονομιά του, ανασύροντάς την κάτω από ένα σωρό διαστρεβλώσεις. Θα μπορούσε να είναι ακόμη ένας ζωντανός πρεσβύτερος αν δεν είχε δολοφονηθεί. Η κληρονομιά του, όταν κατανοηθεί σωστά, παραμένει ιδιαίτερα ισχυρή.

Σαν σήμερα το 1963 δολοφονείται από παρακρατικούς ο Γρηγόρης Λαμπράκης…

Σαν σήμερα το 1963 δολοφονείται από παρακρατικούς ο αγωνιστής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να παραθέσουμε τον ορισμό του παρακράτους όπως τον έδωσε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβρη του 1966. Ο λόγος είναι γιατί ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και σήμερα οι παρακρατικοί μηχανισμοί με την διαφορά ότι πολλαπλασιάστηκαν οι στόχοι τους και εκτός απ’ τους αντιφασίστες στρέφονται και κατά μεταναστών και σε αυτοδιαχειριζόμενα νεολαιίστικα στέκια:

«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους… Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη… Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».

Αυτοδιαχείριση και Κοινά Πέρα από τη δικτατορία της οικονομίας…

Γράφει ο Κώστας Χαριτάκης 

____________________________________

Αν αναγνωρίσουμε ως βασικά χαρακτηριστικά των κοινών την κοινή κτήση, την κοινή δημιουργία και την κοινή χρήση, τότε είναι φανερό ότι ο κόσμος των κοινών βρίσκεται πέρα από τον κόσμο της ιδιοκτησίας και της καταναγκαστικής εκμεταλλευτικής εργασίας.

Η δημιουργία, προστασία και εξέλιξη των κοινών δεν μπορεί προφανώς να γίνει με τους τρόπους, τις μορφές, τις διαδικασίες που βασικός τους στόχος είναι η περίφραξη και η ιδιωτική ή κρατική απαλλοτρίωση των κοινών, όπως ακριβώς συμβαίνει με την ιδιοκτησία και την διευθυνόμενη από αυτήν εργασία. Ούτε μπορεί να υπαχθεί στην ανταγωνιστική διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου που κινεί την υπάρχουσα οικονομία, μετατρέποντας τον άνθρωπο και τη φύση σε οικονομικούς πόρους για την άντληση κέρδους. Ούτε, ακόμη, μπορεί να συμβιβαστεί με τη δικτατορία της οικονομίας (και της αντίστοιχής της τεχνοεπιστήμης) επί της κοινωνίας, τον αποικισμό από αυτήν όλων των πλευρών της ζωής, και την ακύρωση τελικά της δυνατότητας της κοινωνίας να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον της (όπως φαίνεται τόσο δραματικά σήμερα με τη θηλιά του χρέους).

Οι κυρίαρχες παραγωγικές και οικονομικές διαδικασίες είναι διαδικασίες υπαγωγής της κοινωνίας σε καθεστώς ετερονομίας, αλλοτρίωσης και εξάρτησης από το κεφάλαιο και το κράτος. Αντίθετα, τα κοινά και οι παραγωγικές διαδικασίες που τα παράγουν και τα υποβαστάζουν βασίζονται στην αυτονομία, στον αυτοκαθορισμό της κοινωνίας, στην ελεύθερη συνεργασία των ίσων, στο συλλογικό σχεδιασμό των τρόπων παραγωγής και διανομής για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι για το κέρδος ή τον πλούτο γενικά. Και μάλιστα, με κριτήρια και αξίες που δεν ανήκουν στη σφαίρα του “οικονομικού” αλλά στη σφαίρα του “κοινωνικού”, όπως η αλληλεγγύη, η ισότητα και η ελευθερία, σε αντιπαράθεση με τους καταναγκασμούς της οικονομικής αποδοτικότητας και της συσσώρευσης.