Μίτσελ Τζάκσον: ο κρατούμενος που έγινε συγγραφέας και πανεπιστημιακός…

Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο της φυλακής Donald E. Long η συζήτηση ξεκίνησε με ειλικρινείς συστάσεις.

Ένας ψηλός άνδρας με ύψος γύρω στο 1.95-2.10 και τατουάζ να καλύπτουν τα μπράτσα του κρατά ένα μικροσκοπικό μικρόφωνο και με βλέμμα γεμάτο ένταση, απευθύνεται στο νεαρό κοινό.

»Κατάγομαι από το Βορειο-ανατολικό Πόρτλαντ αλλά όχι από το Πόρτλαντ με τους πλανώδιους πωλητές fast-food. Εγώ είμαι από το πραγματικό Βορειοανατολικό Πόρτλαντ. Άλλαζα συνεχώς σχολεία και κηδεμόνες. Πήγα στο King School, στο SEI, στο Benson High School, στο Jefferson High School… Κανονικά αν έχεις μια σταθερή παιδική ηλικία θα πάς στο ίδιο σχολείο για δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο» εξήγησε ο Μίτσελ Τζάκσον. »Αυτό το είπα για να σας δείξω πως η ζωή μου δεν ήταν στ’ αλήθεια και τόσο σταθερή και ο λόγος γι’ αυτό ήταν πως η μητέρα μου εθίστηκε στα ναρκωτικά όταν εγώ ήμουν δέκα ετών».

Ο άνδρας που μόλις συστήθηκε είναι πρώην έμπορος ναρκωτικών στο Πόρτλαντ, νυν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης,  συγγραφέας και κύριος ομιλητής στην αιχμηρή αυτή συζήτηση στις Υπηρεσίες Φυλάκισης στο Μαλτνόμα το πρωί μιας Τρίτης που αποτέλεσε κομμάτι του προγράμματος »Όλοι διαβάζουν» της τοπικής βιβλιοθήκης. Η ωριαία ομιλία για τη ζωή του περιγράφει λεπτομερώς τη φυλάκιση της μητέρας του, τον αποξενωμένο πατέρα του και τα μέλη της οικογένειας που απέμειναν εμπλεκόμενα στο εμπόριο ναρκωτικών.

Η «εσωτερική κυβέρνηση» των Μνημονίων…

Αποτελεί ανοιχτή πρόκληση για τον ελληνικό λαό η παρουσία και η υπονομευτική δράση προσώπων και «θεσμικών παραγόντων» που «ώλεσαν και δήωσαν» κατά την προηγούμενη περίοδο, συχνά, μάλιστα, ως πρωταγωνιστές, υπηρετώντας πιστά το «μνημονιακό καθεστώς». Όλοι αυτοί οι «παράγοντες» (τραπεζίτες, επικεφαλής μνημονιακών θεσμών, ΜΜΕ, μνημονιακοί θύλακες της κρατικής δομής) συναποτελούν μαζί με τα μνημονιακά κόμματα και το πολιτικό τους προσωπικό ένα είδος «εσωτερικής κυβέρνησης του Μνημονίου» και διαδραματίζουν τον ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση.

Γι’ αυτό και το κλασικό, ιστορικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» επαναδιατυπώνεται στην «εποχή των Μνημονίων» ως ένα κρίσιμο ερώτημα και προς τη σημερινή κυβέρνηση, αφού η πολιτική του βαρύτητα είναι πολιτικά και ιδεολογικά εξίσου σημαντική με την ίδια την έκβαση των διαπραγματεύσεων.

Στον «καιρό των Μνημονίων» η γνωστή μέχρι σήμερα δομή της διαπλοκής μεταξύ τραπεζικού συστήματος, πολιτικής εξουσίας, ΜΜΕ και επιχειρηματικών συμφερόντων μετεξελίχθηκε και αναδιαμορφώθηκε σε μια δυαδική εξουσία που διαπέρασε και τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό, ένα τμήμα του οποίου λειτουργεί και σήμερα ως το «μακρύ χέρι» της γερμανικής ελίτ και της χρηματοπιστωτικής δομής.

Παιδεία και κοινωνικό περιβάλλον, του Ν. Πουλαντζά (Ομιλία του πριν 40 χρόνια!) (*) …

Το κείμενο πού ακολουθεί είναι, ή εισήγηση του κοινωνιολόγου Νίκου Πουλαντζά  στη «Συνδιάσκεψη για την Παιδεία», που  οργανώθηκε από  τους συλλόγους Διπλωματούχων Μηχανικών τον Μάιο του 1975 στο  Ε.Μ.Π.

---

Αρχίζοντας την ομιλία αυτή μέσα σένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και γνωρίζοντας πόσο όσοι βρίσκονται σ’ αυτό έχουν την τάση να υπερτιμούν τον κοινωνικό ρόλο του, θα σημειώσω δύο πράγματα:

α) Ότι οι βασικές κοινωνικές αλλαγές γενικά δεν εξαρτώνται βασικά από την Παιδεία, αλλά παίζονται άλλου.

β) Ότι οι αλλαγές στην ίδια την Παιδεία εξαρτώνται βασικά από αλλαγές σε άλλους, βασικότερους κοινωνικούς τομείς.

1. Ρόλος της Παιδείας (δημοτικό, γυμνάσιο, πανεπιστήμιο) σε σχέση με τις κοινωνικές τάξεις

Αυτό είναι το πρωταρχικό πρόβλημα. Το σχολικό σύστημα είναι ένας μηχανισμός αναπαραγωγής των ταξικών διαφορών, κυρίως όντας ένας  μηχανισμός πού κατανέμει τούς συγκεκριμένους ανθρώπους ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές τάζεις.

Τί όμως εννοούμε, με αυτό; Για να έχουμε μια παραστατική εικόνα, θα πω ότι οι παραγωγικές σχέσεις, σε μια κοινωνία, γενικά, προσδιορίζουν ορισμένες θέσεις, τις  οποίες καταλαμβάνουν διάφορα άτομα. Στο καπιταλιστικό σύστημα οι δύο βασικές θέσεις είναι το κεφάλαιο και ή μισθωτή εργασία. Αυτές πληρώνονται από ορισμένα άτομα και δίνουν την αστική τάξη και την εργατική τάξη. Αλλά βέβαια, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την μικροαστική τάξη, με τις αγροτικές τάξεις κ.λ.π.

Μετά τον θάνατο του Δικτάτορα Κενάν Εβρέν στην Τουρκία μοίραζαν λουκούμια …

Ο δολοφόνος που πέρασε στην κόλαση της ιστορίας

_________________________________________________

«Γράφει η Θάνια Βέζου»

Το Σάββατο 9 Μαϊου, αργά το βράδυ, το κρατικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Anadolu, ανακοίνωσε το θάνατο του Κενάν Εβρέν, επικεφαλή του στρατιωτικού πραξικοπήματος που πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβρη του 1980 στην Τουρκία, σε ηλικία 97 χρονών.

Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Δυο κουβέντες μόνο, ως ελάχιστη ανάγκη στους 65.000 πολιτικούς κρατουμένους, στους χιλιάδες που βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν.

Στα τέλη του 1970, η κοινωνία στην Τουρκία ήταν πολύ πολωμένη: από τη μία, τα ένοπλα κινήματα είχαν φουντώσει, η Αριστερά και δη η επαναστατική Αριστερά με απεργίες διαρκείας, μάχες στις πόλεις αλλά και στα βουνά και από την άλλη, παρακρατικές ακροδεξιές ομάδες που δολοφονούσαν ασύστολα. Αυτά τρόμαζαν την αστική τάξη της χώρας και τη Δύση, που έτρεμε την κατάσταση στην Τουρκία, ειδικά μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979. Έτσι, στις 12 Σεπτέμβρη του 1980, μια ομάδα πέντε στρατηγών υπό τον Κενάν Εβρέν προσπαθούν να «επιβάλουν την τάξη» με στρατιωτικό πραξικόπημα. Στην πιο ελεγχόμενη από τους Αμερικάνους, την ΕΟΚ (τότε) και το ΝΑΤΟ, χούντα, η Τουρκία διανύει την πιο σκληρή και αυταρχική περίοδο στην ιστορία της.

Η αστική τάξη ξύπνησε. Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι…

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

---

– Βαθιά σιωπή έπεσε πάνω από τη χώρα μετά τη συνταρακτική δήλωση του Αδώνιδος-Σπυρίδωνος ότι η αστική τάξη της χώρας…ξύπνησε. Όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν το χρησμό.

– Τι, τάχα, θέλει να πει ο πολύς βουλευτής-πρώην υπουργός,  πρώην ΛαΟΣ, νυν ΝΔ, μετέπειτα ποιος ξέρει πού, τηλεπωλητής, τηλεπαραθυράκιας, πουλάω και ταμπλέτες, απεργός- και τελευταία «κάνω και την Πυθία».

– Μήπως εννοεί ότι από σύστασης του ελληνικού κράτους η αστική τάξη-αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, δηλαδή-κοιμάται; Άρα, τόσα χρόνια την εξουσία την είχε η εργατική τάξη και δεν το πήραμε χαμπάρι;

– Μήπως εννοεί ότι τα τελευταία πέντε χρόνια δεν κυβερνούσε το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης αλλά της εργατικής; Ο ίδιος, δηλαδή, εκπροσωπεί τόσα χρόνια τους εργάτες και τους αγρότες;

Aπό την σκοπιά του Ιπποκράτη, του Γαληνού, του Μαϊμωνίδη και του Παράκελσου υπήρχε μια ασθένεια που ονομαζόταν δυσπεψία, αλλά δεν υπήρχε ασθένεια που να ονομάζεται πείνα…(Eδουάρδο Γκαλεάνο)…

Στις 13 Απριλίου πέθανε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο (1940-2015). Σίγησε έτσι μια από τις πιο μαχητικές φωνές της Λατινικής Αμερικής. Η ακόλουθη συνέντευξη του Γκαλεάνο δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2005 στο ιταλικό περιοδικό Una città.

• Συχνά στα γραφτά σας τονίζετε τη σημασία της «σκοπιάς» από την οποία βλέπουμε τα πράγματα…

Ναι, η σκοπιά που υιοθετούμε είναι πάντα θεμελιώδης. Σε κάποιο σημείο του χρόνου ο κόσμος ήταν γκρίζος. Χάρη στους Ινδιάνους Ishir, οι οποίοι έκλεψαν το χρώμα από τους θεούς, τώρα ο κόσμος λάμπει και τα χρώματα του κόσμου χρωματίζουν ζωηρά τα μάτια που τα βλέπουν. Πριν από κάμποσο καιρό, ο Τίσιο Εσκομπάρ, ένας Παραγουανός φίλος μου, συνόδευε ένα ευρωπαϊκό τηλεοπτικό συνεργείο που ήθελε να κινηματογραφήσει σκηνές της καθημερινής ζωής αυτών των ιθαγενών. Ενα κορίτσι της φυλής ακολουθούσε τον σκηνοθέτη του συνεργείου σαν σιωπηλή σκιά κολλημένη στο σώμα του και τον κοιτούσε στο πρόσωπο από πολύ κοντά, σαν να ήθελε να μπει στα παράξενα γαλανά του μάτια. Ο σκηνοθέτης επωφελήθηκε από τη μεσολάβηση του Εσκομπάρ, που γνώριζε το κορίτσι και καταλάβαινε τη γλώσσα του, κι αυτή του είπε: «Θέλω να μάθω με ποιο χρώμα βλέπει αυτός τα πράγματα». Στον σκηνοθέτη, που της χαμογέλασε λέγοντας: «Με το ίδιο χρώμα που τα βλέπεις κι εσύ», απάντησε: «Και πού ξέρεις εσύ με ποιο χρώμα βλέπω εγώ τα πράγματα;».