Η 4η συμφωνία…

Γράφει ο Αμετανόητος

Ρωτάτε τι είναι αυτά ? Θέλετε να εξηγήσω ? Επειδή βρίσκομαι «στη φάση μου» και δεν μου αρέσει τώρα να εξηγώ πολύ θα πώ μόνο τούτο:

Κοιτάτε το ποσοστό του χρυσού στα αποθεματικά κάποιων Κεντρικών Τραπεζών.Ρωσία,Ινδία,Γερμανία,Κίνα,Ιταλία,Τουρκία κλπ.Μπορείτε να «κλικάρετε» πάνω στις εικόνες για να δείτε καλύτερα…

Στις 19 Μαΐου του 2014 , η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και 20 άλλες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες ανακοίνωσαν την υπογραφή της τέταρτης συμφωνίας των κεντρικών τραπεζών για τον χρυσό . Η συμφωνία αυτή , που ισχύει από 27 Σεπτεμβρίου 2014 , θα διαρκέσει για πέντε χρόνια και οι υπογράφοντες δήλωσαν ότι επί του παρόντος δεν έχουν σχέδια να πωλήσουν σημαντικές ποσότητες χρυσού . Συλλογικά , στο τέλος του 2014 , οι κεντρικές τράπεζες κατείχαν περίπου 30.900 τόνους του χρυσού , η οποία είναι περίπου το ένα πέμπτο του συνόλου του χρυσού που έχει εξορυχτεί . Επιπλέον , οι εκμεταλλεύσεις αυτές είναι πολύ συγκεντρωμένες στις προηγμένες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής , μια κληρονομιά των ημερών του κανόνα του χρυσού . Αυτό σημαίνει ότι οι κεντρικές τράπεζες έχουν τεράστια δύναμη τιμολόγησης στις αγορές χρυσού.

Η «Ελλαδίτσα» λοιπόν στο 4ο τρίμηνο του 2014 είχε 112,44 τόνους χρυσού και με αυτό να καλύπτει το 69,9% των αποθεματικών της.

Ο Λύκος Στον Τροπικό Του Αιγόκερω…

Να αισθάνεσαι γέρος. Ίσως όχι ακριβώς γέρος. Γύρω στα 65.

Είναι εκείνη η κούραση που σ” εμποδίζει να κινείσαι. Κούραση κάλπικη, όχι λυτρωτική.

Υπάρχει η λυτρωτική κούραση, όταν έχεις ολοκληρώσει κάποιο έργο, πνευματικό ή σωματικό, και το σώμα σου, το πνεύμα σου, αποκαμωμένα ζητούν να κάτσουν σε μια άκρη ν” απολαύσουν την απραξία και το έργο τους -όχι απαραίτητα μ” αυτή τη σειρά.

Ακόμα κι ο θεός ξεκουράστηκε την έβδομη μέρα.

Υπάρχει κι η άλλη η κούραση, η κάλπικη, η ενδογενής, που δεν σ” αφήνει να κάνεις τίποτα κι ούτε μπορείς ν” απολαύσεις την απραξία.

~~

Είναι τότε βαρύς ο κόσμος κι αλλότριος, ξένος. Όλα, ακόμα κι εκείνα που αγαπάς, όλα μοιάζουν άδεια από νόημα.

Υπάρχεις μες στο χρόνο σαν ένα βότσαλο μακριά απ” το κύμα. Παρατημένο εκεί, ακίνητο, ξερό, σκονισμένο. Διαποτισμένο απ” τη ματαιότητα.

Δήμος Βοσινάκης «Βήτα όπως Βλακεία» …

«Η ανεπανάληπτη βλακεία, που έχει σκεπάσει ολόκληρο τον πλανήτη και ευθύνεται για τα πιο αποκρουστικά φαινόμενα της εποχής μας, ήρθε στην επιφάνεια και έγινε αντιληπτή από όλους.
Οι πιο πετυχημένοι επιχειρηματίες αρέσκονται να καταστρέφουν τη φύση στο βωμό του χρήματος, οι αποτυχημένοι τραπεζίτες μεταφέρθηκαν ξαφνικά στο χώρο της πολιτικής, οι θρησκόληπτοι ηγέτες κυβερνάνε σύμφωνα με τα κεφάλαια της Βίβλου ή τις σούρες του Κορανίου και όλοι οφείλουμε να πειθαρχήσουμε στις προσταγές της κατασκευασμένης κοινής γνώμης.»

Η σάτιρα στο βιβλίο του Δήμου Βοσινάκη, «Βήτα όπως βλακεία», είναι άκρως αποκαλυπτική, τρομακτική θα λέγαμε, καθώς αναλύει με παραδείγματα που τσακίζουν, το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής μας. Με χιούμορ αλλά και μεγάλη ακρίβεια, ο Δ. Βοσινάκης αναλύει κεντρικά ζητήματα της εξουσίας, του χρήματος, της παιδείας, της πολιτικής, του ρατσισμού, θέλοντας να ταρακουνήσει τον αναγνώστη από αυτά που πια θεωρούνται «δεδομένα» επειδή κάποιοι μας τα είπαν έτσι.

make it rain | για το ντοκιμαντέρ «οι βροχοποιοί»…

από το βυτίο

 Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του «με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά». Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου.

Walter Benjamin

Την Τετάρτη στο Μικρόκοσμο έγινε η πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι βροχοποιοί», που δημιούργησαν οι Εκδόσεις Διάδοση. Το φιλμ αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον, σε πολλές στιγμές συγκινητικό και σίγουρα θα αποτελέσει αφορμή για ευρύτερη συζήτηση και αναστοχασμό πάνω σε μια σειρά από θέματα.

Το ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με την κατάσταση στις φυλακές και τους αγώνες που δόθηκαν μέσα σ’ αυτές από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δεν επιχειρείται να δοθεί κάποια συνολική εικόνα της κατάστασης, με ανάλυση από «ειδικούς», εκτενή αναφορά στις γενικότερες κοινωνικές συνθήκες ή πολλές λεπτομέρειες και εξηγήσεις. Αντίθετα, το ντοκιμαντέρ εστιάζει στις αφηγήσεις έξι ανθρώπων, οι οποίοι καταθέτουν τις συγκλονιστικές, είναι η αλήθεια, εμπειρίες τους.

Μέσα απ’ την προσωπική ματιά και ιστορία του καθενός, ακολουθούμε μια πορεία που περνά από διάφορους χώρους κράτησης της ελληνικής επικράτειας. Κέρκυρα, Αίγινα, Κορυδαλλός και Πάτρα. Άνθρωποι που πέρασαν χρόνια στις φυλακές ως κρατούμενοι περιγράφουν τις συνθήκες κράτησης, τις πρακτικές των δεσμοφυλάκων και τελικά αποτυπώνουν στιγμιότυπα από την ίδια την πολιτική του εγκλεισμού. Στο δεύτερο μισό του έργου, οι ίδιοι άνθρωποι αφηγούνται τους αγώνες, τις προσπάθειες και τις εξεγέρσεις των κρατουμένων της εποχής.

οι περίφημες φυλακές Κέρκυρας. Ένα ελληνικό πανοπτικό. ( η foto από εδώ )

________________________________

Tesla: Η εταιρεία που θέλει να σε κάνει να ξεχάσεις την ΔΕΗ

Υπάρχει μέλλον χωρίς λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος; Για κάποιες χώρες αυτό το μέλλον είναι πολύ κοντά, χάρη στην Tesla την εταιρεία που θα ακούμε όλο και πιο συχνά από εδώ και εμπρός

Το 1901 ο Σερβοαμερικανός εφευρέτης Νίκολα Τέσλα ξεκινά στο Long Island της Νέας Υόρκης την κατασκευή ενός τεράστιου, υψηλής τάσης, πύργου που έμεινε γνωστός ως Wardenclyffe Tower. Μέγα όραμα του Τέσλα ήταν η δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος επικοινωνίας και μεταφοράς ενέργειας άνευ καλωδίων. Όπως συμβαίνει, συνήθως, με τους ανθρώπους που είναι πολύ μπροστά από την εποχή τους, οι επενδυτές του Τέσλα σύντομα άρχισαν να αμφισβητούν το πείραμά του και την βιωσιμότητα του συστήματός του. Έτσι, λοιπόν, τον εγκατέλειψαν σύντομα. Το προσωπικό του Wardenclyffe απολύθηκε το 1906 και το 1917 ο Τέσλα πτώχευσε με αποτέλεσμα ο πύργος να διαλυθεί και τα μέταλλα να πωληθούν για την αποπληρωμή των χρεών του. Βέβαια, μια άλλη εκδοχή της ιστορίας αυτής, η οποία συζητείται αλλά όχι επισήμως, είναι ότι ο κορυφαίος χρηματοδότης του Τέσλα, ο τραπεζίτης John Pierpont Morgan μαζί με τον γιο του J. P. Morgan τον νεότερο, μόλις αντιλήφθηκαν ότι ο επιστήμονας μιλούσε για ένα σύστημα πλήρους ενεργειακής αυτονομίας που θα μπορούσαν να έχουν οι πάντες και μάλιστα με χαμηλό κόστος, έσπευσαν να τελειώσουν όχι μόνον το συγκεκριμένο project αλλά και τον ίδιο τον Τέσλα που είχε παθιαστεί με αυτό. Ο λόγος ήταν ότι είχαν τεράστια συμφέροντα στην νεογέννητη τότε βιομηχανία ορυκτών καυσίμων.

Εντός (ευρώ), εκτός (ευρώ) και επί τα αυτά

Συντάκτης: Μιχάλης Κονιόρδος*

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, την εποχή που ο σχεδιασμός του ευρώ βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο και η επικείμενη τότε άφιξή του ήταν ορατή, ο τότε Ιταλός πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τη Μαδρίτη προσπάθησε να πείσει τον Ισπανό ομόλογό του να καθυστερήσει η Ισπανία τη συμμετοχή της στο ευρώ. Η Ιταλία δεν ήταν έτοιμη: αυτό είναι επιβεβαιωμένο πλέον από πολλές αξιόπιστες πηγές και μέσα από επίσημες παραδοχές.

Η Ιταλία είχε δημόσιο χρέος 120% ως προς το ΑΕΠ, ήδη διπλάσιο από αυτό που προέβλεπε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ο δε κεντρικός τραπεζίτης της χώρας αναγνώριζε την αδυναμία της Ιταλίας να προσαρμοστεί στη δημοσιονομική πειθαρχία.

Ο Ισπανός με το «βάρος» της πρόσφατης τότε εκλογικής του νίκης και την έπαρση του συνεχιστή μιας θαλασσοκράτειρας αυτοκρατορίας, δεν συμφώνησε: η ισπανική εμμονή υποχρέωσε την ανέτοιμη Ιταλία να συμμετάσχει στο βιαστικό αυτό εγχείρημα αφού προηγουμένως «μαγείρεψε» τις εθνικές στατιστικές της.

Η εφημερίδα «Financial Times» στις 26/6/2013 (με δέκα περίπου χρόνια καθυστέρηση) κατονόμασε τους τρεις «σεφ» της δημιουργικής αυτής λογιστικής: ο Μάριο Ντράγκι με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών τότε και νυν πρόεδρος της ΕΚΤ, ο κ. Βιτόριο Λα Βία (προστατευόμενος του κ. Ντράγκι την εποχή εκείνη στο ιταλικό υπουργείο Οικονομικών: βλ. βιογραφικό του) και η Μαρία Καννάτα (στέλεχος του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών: βλ. βιογραφικό της), μέλος της επιτροπής για τη μετάβαση στο ευρώ και της διαχείρισης του ιταλικού χρέους).

70 χρόνια στρέβλωσης της ιστορίας…

Σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άφησε τόσο μεγάλο αποτύπωμα όσο στη Ρωσία. Κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των θυμάτων, που επειδή είναι τόσο μεγάλος θα αρκούσε από μόνος του για να έχει σημαδέψει τη Ρωσία για πάντα. Ούτε για τις υλικές καταστροφές που παραμένουν ανυπολόγιστες, αφού σε μια έκταση ίση με μερικές δεκάδες Ελλάδες(!), δεν είχε μείνει τίποτα ανέπαφο. Εργοστάσια, γέφυρες, αεροδρόμια, σιδηροδρομικά δίκτυα, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, αποθήκες, τρακτέρ, τα πάντα είχαν ισοπεδωθεί, μαζί με χιλιάδες πόλεις και χωριά. Και δεν έχει πια σημασία αν οι νεκροί της Σοβιετικής Ένωσης είναι 20, 25 ή 27 εκατομμύρια! Είναι τόσοι πολλοί που το μέγεθος δεν χωράει στο νου του ανθρώπου.

Το βάθος του αποτυπώματος έχει να κάνει και με άλλες παραμέτρους επίσης σημαντικές. Το διαπίστωσα γνωρίζοντας καλύτερα τους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όχι εξ αποστάσεως ούτε σε ξένο τόπο που οι άνθρωποι για να επιβιώσουν προσαρμόζονται από λίγο ως πολύ στο νέο τους περιβάλλον. Το διαπίστωσα στην ίδια τους την πατρίδα, στις πόλεις και τα χωριά τους, που η ζωή έχει μια συνέχεια, η οποία στα βασικά της χαρακτηριστικά παραμένει αδιάσπαστη.