110 Χρόνια από τη γέννηση του Μάρκου…

Γράφει ο v.ariaditis

Σαν σήμερα πριν 110 χρόνια ήρθε στη ζωή ο Μάρκος Βαμβακάρης θεμελιωτής του Ρεμπέτικου και ακρογωνιαίος λίθος του λαϊκού μας τραγουδιού.

Γεννήθηκε στις 10 Μάιου το 1905 στην Άνω Χώρα της Σύρου από φτωχή οικογένεια καθολικών και ήταν το πρώτο από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη. Από μικρός αναγκάζεται να κάνει διάφορες δουλειές: (κλωστοϋφαντουργός ,εφημεριδοπώλης, οπωροπώλης, λούστρος) για να βιοποριστεί αυτός και η οικογένειά του. Το 1917 σε ηλικία 12 ετών λαθρεπιβάτης στο πλοίο της γραμμής φτάνει στον Πειραιά όπου για να επιβιώσει κάνει τις δουλειές του ανθρακεργάτη, του χαμάλη, του εκδορέα στα σφαγεία.

Έρχεται σε επαφή με τους τεκέδες, συναναστρέφεται τον κόσμο τους και μυείται στους κώδικες και στον τρόπο της ζωής τους. Εκεί συναρπάζεται από τον ήχο του μπουζουκιού και σε διάστημα έξι μηνών όπως λέει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του μαθαίνει το όργανο και αρχίζει να γράφει δικά του τραγούδια.

Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ένα πεδίο καθολικής σύγκρουσης…

των Πάνου Κορφιάτη και Νεφέλης Σαμιακού

---

Η έννοια του «ολοκληρωτικού πολέμου» βρήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την πλήρη αποτύπωσή της. Από τα πεδία των μαχών που απλώνονταν σε χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα μέχρι τα χωριά και τις πόλεις που πλήρωσαν τον πιο βαρύ φόρο αίματος στην ιστορία των πολέμων με τους νεκρούς να προσεγγίζουν τα 40-45.000.000 και μέχρι φυσικά τα πεδία των μαχών όπου οι νεκροί στρατιώτες υπολογίζονται περί τα 20-25.000.000. Η αναλογία (που ποικίλει ελαφρώς αναλόγως των εκτιμήσεων περί ακριβών αριθμών) μεταξύ νεκρών αμάχων και στρατιωτών δείχνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την έννοια του «ολοκληρωτικού πολέμου», ειδικά αν την συγκρίνουμε με την αντίστοιχη αναλογία για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου το 95% όσων σκοτώθηκαν σε αυτόν ήταν στρατιωτικοί ενώ ο άμαχος πληθυσμός που έχασε τη ζωή του αντιπροσωπεύει το υπόλοιπο 5%¹.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε, λοιπόν, ένα πεδίο καθολικής σύγκρουσης όπου το σύνολο της κοινωνίας είχε καθοριστικό ρόλο. Από το επίπεδο της ιδεολογίας μέχρι το επίπεδο του καθημερινού αγώνα και της εργασίας στα πολεμικά εργοστάσια η κοινωνία ήταν παρούσα. Από την συμμετοχή των πολιτών του Λονδίνου που έδωσαν πρόθυμα κάθε μεταλλικό τους σκεύος προκειμένου να ενισχυθεί η αντιαεροπορική άμυνα στη «Μάχη της Αγγλίας» μέχρι τους σοβιετικούς εργάτες που εργάζονταν νυχθημερόν στα πολεμικά εργοστάσια προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις πολεμικές απαιτήσεις, ο πόλεμος διεξαγόταν παντού.

Βαθύς ΣΥΡΙΖΑ, ρηχός ΣΥΡΙΖΑ…

Mark Rothko, “White over red” (1957)

__________________________________

Έχουμε και λέμε: Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης και ολίγος Μάης. Τρεις μήνες. Κάτι λιγότερο από την ηλικία της κυβέρνησης.

Τρεισήμισι μήνες από τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, μερικές δεύτερες σκέψεις, σωρευμένες σαν σκουπίδια ξεχασμένα στο μπαλκόνι. Δυσώδη και σε προχωρημένη σήψη. Ή σαν λουλούδια μαραμένα στο βάζο- για να το κάνω πιο τρυφερό.

---

Κατ’ αρχάς, το παροιμιώδες ερώτημα: Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Ούτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και δη του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, έχει αυταπάτες γι’ αυτό. Κυβερνά αυτός που κυβερνούσε πάντα, τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον. Το βαθύ κράτος παραμένει στα χέρια ανθρώπων που κάνουν αυτό που έκαναν πάντα. Φροντίζουν να διατηρείται το ισοζύγιο ταξικής κυριαρχίας, να λειτουργούν οι ταξικά μεροληπτικοί κρατικοί και άλλοι θεσμοί, να συντηρείται η αυτοτροφοδοτούμενη γραφειοκρατία, να μη θίγεται τοstatus quo. Διατηρείται ακόμη και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης υπό το οποίο το βαθύ κράτος ασκεί την κουτσουρεμένη εξουσία του. Δηλαδή, το καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης και χρηματοδοτικής ομηρίας. Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει-  πολλώ μάλλον να επαινέσει- τον ΣΥΡΙΖΑ ότι επέφερε μέχρι στιγμής κάποιο ρήγμα στη συνέχεια του βαθέως κράτους, που διατηρεί το βαθύ πρασινογάλαζο χρώμα του. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ελέγχει το ρηχό, το πολύ ρηχό κράτος.

Τα τρία «Σ» ( Στουρνάρας, Σαβαϊδου, Σακελλαρίου) και το ένα «Γ» (Γεωργίου) της «Τρόϊκας» στην Ελλάδα…

Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μιλούν με ειρωνική διάθεση για τα τρία «Σ» και το ένα «Γ», υπονοώντας τα τέσσερα διοικητικά στελέχη που κατέχουν θέσεις-κλειδιά και αποτελούν «το μάτι και το αυτί» της τρόϊκας στην Ελλάδα, εκφράζουν και προωθούν τις απόψεις συγκεκριμένων κέντρων διαπλοκής και συνδέονται με συγκεκριμένους μηχανισμούς στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον.

Στη κορυφή της πυραμίδας είναι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννης Στουρνάρας και ακολουθούν επικεφαλής του ΤΧΣ κυρία Αναστασία Σακελλαρίου, η Γενική Γραμματέας Εσόδων κυρία Κατερίνα Σαβαϊδου και ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ κ. Ανδρέας Γεωργίου. Από τον κατάλογο των «τοποτηρητών της τρόϊκας» στην Ελλάδα, αφαιρέθηκε πριν από μερικές ημέρες το όνομα της κυρίας Σακελλαρίου, η οποία εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση, μετά την εμπλοκή του ονόματός της στο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, όπου και υπήρξε στέλεχος και μέλος της επιτροπής χρηματοδοτήσεων κατά το έτος 2012.

Η επιτροπή αυτή χειρίστηκε την αναδιάρθρωση δύο δανείων του ομίλου DEMCO συμφερόντων του επιχειρηματία κ. Δημήτρη Κοντομηνά, τα οποία είχαν χορηγηθεί προγενέστερα και αποτελούν αντικείμενο της ποινικής διαδικασίας που εξελίσσεται. Ο έλεγχος επεκτάθηκε και στις μετέπειτα αναδιαρθρώσεις, που εγκρίθηκαν από τις επιτροπές στις οποίες συμμετείχε η κυρία Σακελλαρίου.

Παρά ταύτα, η κυρία Σακελλαρίου, αν και υπέβαλε τελικά την παραίτησή της, εξακολουθεί να επιμένει ότι «σύμφωνα με τον καταστατικό του νόμο  (ν. 3864/2010) δεν συντρέχει νομικό κώλυμα για τη συνέχιση της άσκησης των καθηκόντων της».

Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε περίοδο οι κυρίαρχες ιδέες…

Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε περίοδο οι κυρίαρχες ιδέες, δηλαδή η τάξη που αποτελεί την κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη. Η τάξη που κατέχει τα μέσα για την υλική παραγωγή, κατέχει έτσι ταυτόχρονα και τα μέσα της πνευματικής παραγωγής [ΜΜΕ, βιβλία,μουσική βιομηχανία, κινηματογράφος, κρατική και ιδιωτική παιδεία κτλ] ώστε με τον τρόπο αυτόν της υποτάσσονται κατά μέσο όρο οι ιδέες εκείνων που δεν διαθέτουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που έχουν συλληφθεί ως ιδέες. Δηλαδή οι σχέσεις που καθιστούν ακριβώς μια τάξη κυρίαρχη, δηλαδή οι ιδέες της κυριαρχίας της. Τα άτομα που αποτελούν την κυρίαρχη τάξη, έχουν μεταξύ άλλων και συνείδηση και συνεπώς σκέφτονται. Εφόσον λοιπόν κυριαρχούν ως τάξη και καθορίζουν το συνολικό εύρος μιας ιστορικής περιόδου, είναι αυτονόητο ότι το κάνουν αυτό σε πλήρες εύρος, δηλαδή μεταξύ άλλων κυριαρχούν επίσης ως διανοητές, ως παραγωγοί ιδεών, καθορίζουν την παραγωγή και κατανομή των ιδεών της περιόδου τους, έτσι οι ιδέες τους είναι οι κυρίαρχες ιδέες της περιόδου. Για παράδειγμα, σε μια περίοδο και σε μια χώρα όπου η βασιλική δύναμη, η αριστοκρατία και η αστική τάξη αγωνίζονται για την κυριαρχία, εκεί δηλαδή όπου η κυριαρχία είναι διαιρεμένη, αναδεικνύεται ως κυρίαρχη σκέψη το δόγμα της διαίρεσης των εξουσιών, η οποία πλέον διατυπώνεται ως «αιώνιος νόμος».