«Το περιγιάλι το κρυφό…»: ένα παρεξηγημένο ποίημα…

Άρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι^.
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της^..
ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε την ζωή μας^.• λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή

Το σύντομο αυτό ποίημα του Σεφέρη, πολύ δημοφιλές στην Κύπρο, θεωρήθηκε (και θεωρείται) από πολλούς ότι έχει πηγή έμπνευσης ένα πολύ όμορφο ακρογιάλι της Κύπρου, την παραλία του Κόννου στον Πρωταρά, στις ανατολικές ακτές του νησιού μας. Σαν τέτοιο το συστήνουν οι ξεναγοί, έτσι το χρησιμοποιούν σε κείμενά τους δημοσιογράφοι και άλλοι. Δυστυχώς, παρ’ όλη την αγάπη και τους δεσμούς του ποιητή με την Κύπρο, παρ’ όλο ότι μια ολόκληρη ποιητική του συλλογή είναι εμπνευσμένη από την Κύπρο, αυτό δεν ευσταθεί.

«Μητσοτάκης-Βαρβιτσιώτης ΑΕ» και… τα ύστερα του κόσμου που έρχονται!

Του Νέαρχου Σερεμέτη

---

Στην Ελλάς του 2015, το είδαμε και αυτό: να εξανίστανται οργίλοι κατά της οικογενειοκρατίας ο… Μητσοτάκης και ο Βαρβιτσιώτης (δεν χρειάζονται μικρά ονόματα.  Brand είναι το επώνυμό τους. Σαν τη SIEMENS, π.χ., ένα πράγμα).

Τι απομένει, λοιπόν, να δούμε σ’ αυτή τη χώρα; Τα εξής:

• Πύρινο άρθρο-παρέμβαση του Πέτρου Κωστόπουλου υπέρ του αναχωρητικού ασκητισμού και εν γένει της στροφής στην πνευματικότητα, τη θεραπευτική νηστεία και το ζεν διαλογισμό.

• Την Ελένη Μενεγάκη με κορακί μαλλί να εκλαϊκεύει άψογα το μηχανισμό του πεδίου Χιγκς.

• Το Μάρκο Σεφερλή να ερμηνεύει Άμλετ.

• Τον Λιάγκα να λέει κάτι πραγματικά έξυπνο.

• Τη Σκορδά να μη γελάει με κάτι που θα πει ο Λιάγκας.

• Τη Μιράντα Ξαφά να χαμογελάει ενώ μοιράζει δεσμίδες με ευρώ στις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών. (Εντάξει. Αυτό είναι λίγο υπερβολικό. Το να χαμογελάει. Η Ξαφά)

η μετανάστευση ως ζήτημα ασφάλειας…

από το βυτίο

 

foto: noborder network

___________________

Με αφορμή τις πρόσφατες τραγωδίες στη Μεσόγειο άνοιξε κατά κάποιο τρόπο ξανά η συζήτηση για το μεταναστευτικό. Λέω κατά κάποιο τρόπο, γιατί η συζήτηση δεν έκλεισε ποτέ, απλά συνήθως είναι εστιασμένη σε ένα διαφορετικό κομμάτι του ίδιου ζητήματος. Τα ΜΜΕ και ένα συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας εδώ και χρόνια, ανακυκλώνουν τις ίδιες κουβέντες για το μεταναστευτικό «πρόβλημα» και αναπαράγουν την ίδια λιγότερο ή περισσότερο ρατσιστική ρητορική, η οποία ξεκινάει από την εγκληματικότητα, περνάει από τη δημόσια υγεία και φτάνει μέχρι τον πολιτισμικό κίνδυνο. Εντωμεταξύ από την εποχή που ο Καρατζαφέρης πήρε κυριολεκτικά το περίφημο «δεν χωράμε όλοι» και πίεζε από τα δελτία ειδήσεων να αποφασίσουμε έναν αριθμό μεταναστών και να πορευτούμε αναλόγως, μέχρι την εποχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των δολοφονιών μεταναστών από τη Χρυσή Αυγή, είναι προφανές ότι έχουμε αλλάξει πίστα. Ο ρατσισμός υπήρχε πάντα στην ελληνική κοινωνία, η εκμετάλλευση το ίδιο, αλλά η κατηφόρα τα τελευταία 6 χρόνια παραέγινε ολισθηρή. Η κατάσταση στο εσωτερικό λοιπόν είναι γνωστή, αν και υποτιμημένη. Η συζήτηση όμως τώρα άναψε όχι για τα εντός των τοιχών, αλλά γιατί τα νούμερα και οι εικόνες που μεταφέρουν τα Μέσα Ενημέρωσης έγιναν ξαφνικά πολύ συγκεκριμένα. Περίπου 1750 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους μόνο μέσα στο 2015 στη Μεσόγειο προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη.

Έλεγχος και λογοκρισία στο μουσείο της πόλης της Νέας Υόρκης…

της Μαριάννας Τζιαντζή

Το λογοκριμένο έργο του Μάικ Έιλγουιτς αποτελείται από τέσσερα πάνελ που αφηγούνται τους αγώνες, τις θυσίες, τις ελπίδες και τις δυνατότητες της αμερικανικής εργατικής τάξης: το παρελθόν, το παρόν και το (μη καπιταλιστικό) μέλλον της.
Η περίπτωση λογοκρισίας που παρουσιάζουμε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πρώτον, γιατί αποσιωπήθηκε ακόμα και από προοδευτικά ΜΜΕ και, δεύτερον, γιατί ασκήθηκε σε βάρος του Mike Alewitz, ενός καταξιωμένου αμερικανού εικαστικού καλλιτέχνη κι ενός εμβληματικού έργου του που επρόκειτο να αναρτηθεί στο Μουσείο της Πόλης της Νέας Υόρκης. Ο Έιλγουιτς είναι γνωστός για τις μεγάλες τοιχογραφίες του που ακολουθούν την παράδοση των τριών μεγάλων Μεξικανών «μουραλίστας» (Ριβέρα, Σικουέιρος και Ορόσκο).
Το λογοκριμένο αυτό έργο αποτελείται από τέσσερα πάνελ που αφηγούνται τους αγώνες, τις θυσίες και τις ελπίδες και τις δυνατότητες της αμερικανικής εργατικής τάξης: το παρελθόν, το παρόν και το (μη καπιταλιστικό) μέλλον της.

Γράφοντας για ένα συνεταιρισμό όπως είναι, και όχι όπως θα θέλαμε να είναι…

Για όσους τα τελευταία χρόνια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είδατε με καλό μάτι τις κινήσεις καταναλωτών και παραγωγών και είτε εμπλακήκατε σε μια παρέα που έστηνε πάγκους σε κάποια πλατεία – μια αυθόρμητη λαϊκή αγορά για «καλύτερες τιμές και καλύτερες σχέσεις», είτε φυτέψατε και εσείς κάποιο φυντάνι τοματιάς σε ένα ξέφωτο στην πόλη για να μπορούν να βλέπουν τα παιδιά σας και λίγο πράσινο αντί μόνο οικοδομές από μπετόν, είτε κρατήσατε τους σπόρους από την γλάστρα σας για να τους μοιράσετε σε μια γιορτή του πελίτη, ή κάνατε τον κόπο αντί να επιλέξετε ως εύκολη λύση το σουπερμάρκετ να αγοράσετε το καλάθι με την μαναβική σας από τον παραγωγό που έτυχε να γνωρίσετε σε μια οικολογική γιορτή, ίσως όσα διαβάσετε παρακάτω να σας φανούν οικεία και αρκετά γνώριμα.

RED ZEPPELIN: Ανώφελοι κι ανέμελοι δήμιοι τα τέκνα της βαρβαρότητας…

Γράφει ο Μάκης Γεωργιάδης

Τις ημέρες  όπου το πανελλήνιο συγκλονίζεται από τη φρικιαστική δολοφονία  της μικρής Άννυ, το να μιλήσει κανείς για  ανθρωπιά μέσα στην περιρρέουσα βαρβαρότητα ίσως μοιάζει μακάβριο. Ίσως κι αστείο. Δεν έχω πρόθεση να μιλήσω για το ειδεχθές έγκλημα. Άλλωστε ο τίτλος που αρχικά είχα σκεφτεί να βάλω στο κείμενο ήταν «σκοτώνουν τα άλογα πριν να γεράσουν» ή κάτι παρεμφερές. Μου φάνηκε ωστόσο εξαιρετικά κοινότοπος παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι ένας αλληγορικός τίτλος κάποιου κειμένου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση  θα επρόκειτο για κυριολεξία.

Η ηδονή του εγκλήματος  παράγει πλέον ακραία εκφυλιστικά  σύνδρομα στην ελληνική, αλλά όχι μόνο, κοινωνία. Πώς  αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η εν ψυχρώ  και προφανώς για λόγους κάποιας ανεξερεύνητης ικανοποίησης κάποιοι  εκτέλεσαν 26 άγρια άλογα  στους πρόποδες της Ζήριας στην Κορινθία;  Να πει κανείς ότι εδώ όλη η χώρα ασχολείται με έναν κανίβαλο και τις πράξεις του, τα άλογα είναι το θέμα; Ναι. Ο κανιβαλισμός του κανίβαλου από τα ΜΜΕ και η αισθητική της κλειδαρότρυπας είναι το άλλο μισό. Οι τροφοδότες   των αντιλήψεων της νέας βαρβαρότητας η οποία  οπλίζει τα χέρια κατά συρροή δολοφόνων  ειδών του ζωικού βασιλείου, οι οποίοι ταυτόχρονα μπορεί και να εμφανίζονται ως τιμητές των αποτρόπαιων πράξεων των άλλων.

Για ποια Ριζοσπαστική Αριστερά στον 21ο αιώνα…

Η ανάγκη για ένα νέο ιστορικό σχέδιο…

Του Γιώργου Λεχουρίτη*

 

«Στο στήθος μου, αρένα ταύρων, μάχονται η ελευθερία και ο φόβος»

Eduardo Galeano

 .

Ο στόχος της Αριστεράς είναι, ήδη από την εποχή του Μαρξ, η αλλαγή και όχι μόνο η ερμηνεία του κόσμου – αλλά η αλλαγή του κόσμου και της ζωής απαιτεί φιλοσοφημένα υποκείμενα.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός επαναφέρει τη «δεσποτική μοίρα», υπονομεύει το πρόσωπο και αναδεικνύει το νεοφιλελεύθερο (οικονομικό) άτομο. Καλλιεργεί έναν «πειθαρχημένο» και υπάκουο ανθρωπολογικό τύπο και συνθέτει νηπιώδη μεταφυσική και οικονομισμό.

Η υπόθεση που κάνουμε είναι ότι η σημερινή φιλελεύθερη καπιταλιστική πραγματικότητα υπονομεύει τη δυνατότητα της «ανοικτής ερώτησης» (Καστοριάδης) που είναι η ερώτηση για το νόημα της ελευθερίας και της ζωής.

Κάθε τι (ως όλον) αποτελείται από μέρη. Όμως το σύνολο είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών του: είναι μία δυναμική, εύπλαστη πραγματικότητα που καθορίζεται όχι μόνο από τα ίδια τα μέρη αλλά κυρίως, συχνά, από τις μεταξύ τους σχέσεις και αλληλεπιδράσεις.