ΝΤΑΛΙΑ….!!!

 

Ο Μπαρμπ Ανεστης Ματροζο….
Αξημερωτα ξκινησε,απο το μικρο του κονακι…
-Χρυσον τον ειχανε καμει..Παιδια κι εγγονια,να πα να μεινει με καποιονα,απ αυτεινους…
Αλλ ο Μπαρμπ Ανεστης..ΜΟΥΛΑΡΙ…!!-
Τι μουλαρι..Γαιδουρι σκετο..Αμα στυλωνε τα ποδαρια..Δεν πα να κατεβαινε..Ο Αι Λιας..!!
Δεν καταλαβαινε τι-οτα….!!
-Στο Κονακι θε να χω το εχει μου..Και την ισυχιαν μου..
Ηλεγε…

Επηεν που λες,αξημερωτα ο Μπαρμπ Ανεστης Ματροζο..Εσημερις,οπου ητο η Γιορταδα..Κι επηρε μιαν γλαστρα,Νταλια…Με κατακοκκινα λουλουδια ολουθε…
Και γλυκο επηρε..Απο τον φρορνο..
Και ροβολαγε νωρις-νωρις..Κατα το κοιμητηρι…Να παει στη Κυρα ντου..Να την ευχηθει….
Κατα πως ωριζεν το εθιμο..!!

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΧΤΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΔΥΣΗ …

«      –     Πώς αποφασίσατε να κατεβείτε σε απεργία;

–  Αιτία ήταν ο μισθός. Αλλά πιο πολύ οι συνθήκες εργασίας. Δουλεύουμε σαν τα γαϊδούρια

–  Εσείς είστε όλες γυναίκες και οι περισσότερες ξένες. Ποιος σας βοήθησε να οργανώσετε την απεργία;

–  Κανείς δε μας βοήθησε. Μολίς μάθαμε τι γίνεται στο Πήρμπουργκ βάλαμε κι εμείς μπροστά. Εδώ ζούμε μακριά απ’ το θεό. Όλες μαζί σε ένα χάιμ σα στρατόπεδο συγκέντρωσης που λένε. Μια ώρα δρόμο μακριά από το εργοστάσιο. παίρνουμε το κατώτερο μεροκάματο και πληρώνουμε το ακριβότερο νοίκι στο ίδιο αφεντικό.

[…]

–    Είναι όλες στην απεργία; 

–   Σχεδόν. Δυο τρεις που δε θέλανε να έρθουνε τις κλείσαμε στο χάιμ. Δεν τις αφήσαμε να πάνε για δουλειά. »

Ανώνυμη μαρτυρία Ελληνίδας εργάτριας από το: «Γιώργος Μαντουράνης, Τα παιδιά του Νότου», σελ 81, εκδ. Gutenberg, 1989

Η σύγχρονη ταυτόχρονη διαδικασία απελευθέρωσης κεφαλαίου με την μετανάστευση και ο εγκλωβισμός των εργατών σε ζώνες εργασίας σε όλον τον πλανήτη είναι το αποτέλεσμα της σύγχρονης αποικιοκρατίας, των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων. Στη συνέχεια, οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι το φόβητρο, για να εδραιωθούν καθολικά οι κανόνες του στρατοπέδου εργασίας μέσα και έξω από αυτό. Σε όλη αυτήν την κατάσταση με τους χιλιάδες θανάτους μεταναστών τα τελευταία χρόνια, η επίκληση στον ανθρωπισμό όπως αυτός διαμορφώθηκε στη χρυσή εποχή της ανάπτυξης του δυτικού πολιτισμού δεν μπορεί παρά να ακούγεται ως κακό αστείο.  Κι αυτό γιατί η πρόοδος αυτή ήρθε παρέα με την χρυσή εποχή της ανάπτυξης της δυτικής οικονομίας, η οποία δεν επιτεύχθηκε καθόλου «πολιτισμένα», αλλά πάνω στα πτώματα των μεταναστών.

Ο Μαρξ, ο Όργουελ και οι αλήτες…

O Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Τζορτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος

---

Η έννοια αλήτης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Διατηρεί τέτοια σταθερότητα μέσα στο χρόνο, που καθίσταται σαφές ότι πρόκειται για κάτι απολύτως αρνητικό. Αλήτης είναι αυτός που συμπεριφέρεται άσχημα, αλήτικα, που εγκαταλείπει την οικογένειά του και περιπλανιέται. Που δεν εργάζεται ποτέ και, κατ’ επέκταση, δεν προσφέρει τίποτε. Που ακροβατεί στο χείλος της παρανομίας, έχοντας τυχοδιωκτική φύση, που είναι βρώμικος και ρακένδυτος. Ο αλήτης δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με το μέλλον. Αναλώνεται αποκλειστικά με το παρόν και μάλιστα με το απολύτως άμεσο παρόν, θα λέγαμε, κυριολεκτικά με το τώρα. (Αυτή είναι και η αφετηρία της ρομαντικής διαστρέβλωσης του όρου από πολλούς λογοτέχνες, που ταυτίζουν την αλητεία με την ανεμελιά και την ξέφρενη ασωτία δίνοντας διαστάσεις ιδεολογίας, κάτι σαν εναλλακτικό νόημα της ζωής. Πρόκειται για τη σύγχυση των εννοιών μποέμ και αλήτη). Ο αλήτης, κατά κοινή ομολογία, δεν έχει ηθικές αρχές, πολλές φορές γίνεται επικίνδυνος, είναι σίγουρα αποκρουστικός – η εμφάνισή του και μόνο δεν αφήνει πολλά περιθώρια – και φυσικά αποτελεί βασικό παράδειγμα προς αποφυγή για τα παιδιά, γιατί ο αλήτης δεν είναι απλά ο αποτυχημένος, είναι κάτι βαθύτερο και πιο σκοτεινό. Είναι ο εκ πεποιθήσεως αρνητής της κοινωνίας, γιατί είναι αλήτης κατ’ επιλογή, από άποψη. Η αλητεία μεταφράζεται ως στάση ζωής, ως απόλυτη άρνηση κάθε κοινωνικής σύμβασης, εργασιακής, οικογενειακής κτλ. Γι’ αυτό οφείλει να είναι απεχθής. Γι’ αυτό οι αλήτες είναι ένα μάτσο κουρελήδες – τεμπέληδες. Γιατί από τη φύση τους πρεσβεύουν αυτή την επικίνδυνη διαφορετικότητα. Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη ο αλήτης ορίζεται ως «πρόσωπο που, χωρίς να έχει μόνιμο κατάλυμα ούτε τα μέσα διαβιώσεως, είτε λόγω φυγοπονίας, είτε από ροπή προς την άτακτη ζωή, περιφέρεται συνεχώς σε έναν τόπο ή από τόπο σε τόπο». Με δυο λόγια ο αλήτης είναι από θέση αρχής τεμπέλης ή διακατέχεται από αυτή την, μάλλον ασαφή, ροπή προς την άτακτη ζωή που μόνο ως φυσική κλίση μπορεί να ερμηνευθεί.

Έχει αλλάξει τίποτα ;

http://time.com/magazine/us/

χωρίς σχόλια…

Γιάννης Ρίτσος: ξημερώνοντας πρωτομαγιά του 1909

Παραμονή Πρωτομαγιάς και αν ήμουν στον Ριζοσπάστη, ή αν ήταν ακόμη η Μαιρούλα εκεί, (η τελευταία διαφορετική φωνή) θα είχα κατακλυστεί από αιτήσεις και απαιτήσεις να γράψω κάτι για τον Γιάννη Ρίτσο, λόγω επετείου.

Ο ποιητής, που είχε γεννηθεί ξημέρωμα Πρωτομαγιάς του 1909, χαιρόταν τόσο με αυτή τη σύμπτωση, ώστε ποτέ δεν άλλαξε την ημερομηνία μετά, όταν στην Ελλάδα κυριάρχησε το νέο ημερολόγιο (1924), αιώνες μετά την κυριαρχία του στην Ευρώπη.
Και πώς να μη χαίρεται; Αυτός ο πρίγκιπας της ευγένειας και της ανθρωπιάς, είχε τάξει τη ζωή του από πολύ νεαρή ηλικία στην υπεράσπιση των αδύνατων, των φτωχών και των κατατρεγμένων.Για να θυμηθούμε και τις «Γειτονιές του κόσμου»:

«Ετσι μικρό ήταν τ’ όνειρό μας
μα τούτο τ’ όνειρο
ήταν τ’ όνειρο
όλων των πεινασμένων και των αδικημένων
κι οι πεινασμένοι ήταν πολλοί
κι οι αδικημένοι ήταν πολλοί
και τ’ όνειρο μεγάλωνε- σιγά σιγά μεγάλωνε.»

Οικογενειακές αξίες…

(με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά που τη μαγάρισαν οι ΑΞΙΕΣ και οι ΘΕΣΜΟΙ)

Οι οικογενειακές αξίες είναι ο σκελετός που βγάζει η εξουσία απ’ το μπαούλο της.

Είναι ο μπαμπούλας ενός λαού που πάει να ορθοποδήσει, όχι με τα κλασμένα μαρούλια της ορθοδοξίας, της πατρίδας και της οικογένειας αλλά με την εργασία.

Τη δημιουργία ενός κήπου που θα βγάζει φαΐ κι όχι χαρτονομίσματα.

Τη δημιουργία ενός κήπου όπου θα ανθίζουν όλα τα λουλούδια.Κι όχι οι μεταλλαγμένες πολιτικές οικογένειες εξ Αμερικής. Απ’ τα εργαστήρια του ντόκτορ μάρκετινκγ. Από εκεί που σερβίρουν σοσιαλισμό με τη σέσουλα αλλά κατά βάθος υποκρισία και αμοραλισμό.

Η εκτέλεση των 200 πατριωτών από τους Γερμανούς στην Καισαριανή ως αντίποινα για τον θάνατο ενός στρατηγού τους στη Σπάρτη.

Ήταν εξόριστοι επί δικτατορίας Μεταξά…

Μια νέα κοπέλα από τη Χίο που ζούσε στο Μετς, η Σεμίραμις, υπέστη καρδιακό επεισόδιο την Πρωτομαγιά του 1944, όταν είδε το αίμα να ρέει από ένα φορτηγό των Γερμανών που μετέφερε στην καρότσα τα πτώματα των εκτελεσμένων από το σκοπευτήριο. Η νέα γυναίκα λιποθύμησε και το πρόβλημα στην καρδιά την ταλαιπώρησε για όλη την υπόλοιπη, σύντομη ζωή της. Ήταν ένας από τους ανθρώπους για τους οποίους δεν έγραψε ποτέ η ιστορία, αλλά βάραινε πάντα τη ψυχή της το αίμα 200 αθώων, που είδε να κυλά από ένα γερμανικό καμιόνι. Η εκτέλεση των 200 Ελλήνων πατριωτών είναι μία από τις πλέον αιματοβαμμένες σελίδες της αντίστασης κατά των Ναζί στο Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι πρώην κρατούμενοι ήταν εξόριστοι επί δικτατορίας Μεταξά στην Ακροναυπλία, την Ανάφη και τον Αϊ-Στράτη. Τους εκτέλεσαν ως αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και τριών αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας, στις 27 Απριλίου του 1944. Οι εκτελεσθέντες κρατούνταν στο στρατόπεδο στο Χαϊδάρι. Νωρίς το πρωί μετά το προσκλητήριο, εκφωνήθηκε ο κατάλογος των μελλοθάνατων που είχε συνταχθεί στα γραφεία των Ες Ες και της Ειδικής Ασφάλειας στην οδό Μέρλιν. Οι 200 μεταφέρθηκαν στο σκοπευτήριο με δέκα φορτηγά και κατά τη διάρκεια της διαδρομής, έγραφαν σημειώματα και τα πετούσαν στο δρόμο. Παραλήπτες ήταν η μάνα, ο πατέρας, τα αδέλφια, οι αγαπημένοι τους άνθρωποι και οι συναγωνιστές τους. Οι περαστικοί ήταν οι ταχυδρόμοι που θα μετέφεραν τα μαντάτα……