Κακοφορμίζει η πληγή…

Σοφία Λαμπίκη

Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή“δεν είναι πολύ άντρας”

Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.

Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.

“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.

Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;

Ποτέ μου δε μπόρεσα να θαυμάσω το Ρόκυ με το αμερικάνικο βρακί του…

Πάντα με ανατρίχιαζε η γαλανόλευκη αμερικανιά των συμπολιτών μου.

Αγαπώ όλους τους τόπους γιατί όλοι οι τόποι είναι ένας τόπος. Δεν αγαπώ τις ξεχωριστές περιπτώσεις που φορούν τη νεκρική τους μάσκα και κατεβαίνουν στη χώρα μου, δηλαδή στο χώρο μου, για πλιάτσικο.

Ζήσαμε σε καπνοχώραφα κοντά, και σιγανές βροχούλες. Σε οικόπεδα με κοτέτσια ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Σε κάμπους που η φυλή μας διέπρεψε. Σε γειτονιές που ένας στους εκατό είχε Άμστραντ 464 και παιχνίδια που για μας τους Νεάντερνταλ της ψηφιακής εποχής ήταν ένας άλλος μαγικός κόσμος.

To ντιλ της Ελλάδας δεν θα σώσει το «ελαττωματικό» ευρώ…:

Τα θεμελιώδη προβλήματα της ευρωζώνης είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να λυθούν με ένα έγγραφο, όσο έξυπνη κι αν είναι η διατύπωσή του. Τώρα όμως είναι πιο επείγον από ποτέ για τους Ευρωπαίους να ενωθούν.

Παρακολουθώντας την ελληνική κρίση να ξετυλίγεται, αντιλαμβάνομαι ότι διχάζομαι ανάμεσα σε δύο ισοδύναμες, αλλά αντικρουόμενες σκέψεις. Η πρώτη: το ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει. Η δεύτερη: πρέπει να γίνουν τα πάντα για να σωθεί το ευρώ.

Η συμφωνία που επετεύχθη μεταξύ Ελλάδας και πιστωτών της ευρωζώνης είναι κατά συνέπεια θετική, υπό την έννοια ότι ανέβαλε την άμεση απειλή πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Η εμπειρία όμως, δείχνει ότι η συμφωνία χρέους για την Ελλάδα μπορεί τελικά να αποδειχθεί οριακά μακροβιότερη από ό,τι η κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχουν υποβόσκουσες εντάσεις που δεν μπορούν να λυθούν με ένα έγγραφο, όσο έξυπνη κι αν είναι η διατύπωσή του.

Ανέκαθεν πίστευα ότι η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση θα κατέρρεε, ακόμη και τότε που έγινε η πρώτη συζήτηση για το ευρώ. Αυτή η πεποίθηση βασίζεται σε τρεις απλές θέσεις: Πρώτον, μία νομισματική ένωση δεν μπορεί να επιβιώσει εάν δεν στηρίζεται και από μία πολιτική ένωση. Δεύτερον, δεν θα υπάρξει πολιτική ενοποίηση στην Ευρώπη επειδή δεν υπάρχει κοινή πολιτική ταυτότητα που να την στηρίζει. Και έτσι, προκύπτει η τρίτη θέση: το ευρώ θα καταρρεύσει.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ: Nα ανοίξουν τα μέτωπα μέσα στην χώρα…

«Δελφικός χρησμός» το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων κατά τον Πωλ Κρούγκμαν. Μόνο που δεν περιορίζεται σε 2 με 5 λέξεις όπως τα αποφθέγματα της εκστατικής Πυθίας, αλλά έχει μπόλικο περιεχόμενο, ικανό να το ράψει και να το κόψει όποιος θέλει κατά το δοκούν. Δεν απαιτείται, εξάλλου, να είναι κανείς μάντης ώστε να προβλέψει πως η κάθε πολιτική δύναμη θα ερμηνεύσει την προσωρινή αυτή έκβαση (γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν τελειώνει εδώ, αλλά ίσα ίσα τώρα αρχίζει αυτή η διαπραγμάτευση), όπως τα είχε από πριν σχεδιάσει και κατά πως την βολεύει. Έτσι έχουμε: Από την μία μεριά άκριτα πανηγύρια, από την άλλη γκρίνιες για κωλοτούμπες, αλλά και κορώνες για εθνοπροδοσία, όπως και υπερ-αριστερές νουθεσίες για τον ρόλο της Ε.Ε. (να και κάτι που ο κόσμος της εργασίας, σαν αμαθής και αδαής που είναι, δεν το έμαθε τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια και πρέπει κάποιος να του το πει: Η Ε.Ε. δεν είναι το σπίτι των λαών).

Ένα – δύο, εν – δυο…

Γράφει ο mitsos175

Η κριτική στο νέο διαχειριστή του καπιταλισμού θα είναι ανάλογη των όσων κάνει. Αλλά που και που κάνουν κάτι καλό, από σπόντα. Ο Πάνος μας εξέπληξε ευχάριστα. Ακούω πως στέλνει τα βύσματα να υπηρετήσουν μακριά από τα σύνορα Πρωτευούσης. Κι είναι όλοι οι μεγάλοι μες στην πίκρα. Να βλέπουν τους κανακάρηδες τους να ετοιμάζονται να εκστρατεύσουν πέρα από την αυλή της έπαυλης τους, να εξερευνούν άγνωστα μέρη μακριά από τα μπαράκια της γειτονιάς.

Ας δούμε τώρα τι σημαίνει στρατός στην Ελλάδα. Τα ρουσφέτια που αφορούσαν τις μεταθέσεις στρατιωτών, ακόμα και το όπλο που υπηρετούσαν, ήταν η Νο1 εξυπηρέτηση του κηφήνα προς το ψηφοφόρο. Κάτι που μάλλον δε θα αλλάξει, αν κι ελπίζω πως ο Καμένος θα τηρήσει τουλάχιστο κάποια προσχήματα. Ακόμα ο στρατός δεν εξυπηρετεί την άμυνα της χώρας μας, αλλά την επίθεση των ΗΠΑ.

Πιο απλά στέλνουμε στρατό και πλοία, όπου μας λένε οι Αμερικάνοι, κάνουμε πόλεμο, όταν μας λένε οι Αμερικάνοι και παίρνουμε όπλα, αυτά που μας λένε οι Αμερικάνοι. Ακόμα και το που θα μπουν τα όπλα, το λένε οι Αμερικάνοι.
Κι αναρωτιέμαι τί χρειάζονται τόσοι Έλληνες στρατηγοί, αν αποφασίζουν οι Αμερικάνοι. Πάντα έτσι ήταν στην Ελλάδα από το Β’ Παγκόσμιο και μετά.

Ο Αριστοτέλης, οι κοινωνικές τάξεις και οι σύγχρονες ολιγαρχίες…

Ο αυστηρός καθορισμός της ποιότητας ενός πολιτεύματος ως υπηρεσία του κοινού συμφέροντος δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σχετικά με το ρόλο της εξουσίας, που οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της πόλης

---

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Αναζητώντας τον ορισμό της έννοιας πολίτευμα ο Αριστοτέλης δε φαίνεται να έχει την παραμικρή αμφιβολία: «Βασικά, το πολίτευμα μιας πόλης ορίζεται ως σύστημα με το οποίο μια πόλη οργανώνει και τις άλλες εξουσίες και μάλιστα την ανώτατη εξουσία. Διότι παντού, σε κάθε πόλη το σύστημα εξουσίας είναι κυρίαρχο στοιχείο της και η πολιτεία είναι σύστημα εξουσίας (πολίτευμα)». (σελ. 119). Από τη στιγμή που η πολιτεία ορίζεται ως σύστημα εξουσίας δε μένει παρά να διαπιστώσουμε ότι «πολιτεία και πολίτευμα είναι ταυτόσημοι όροι». (σελ. 125). Και βέβαια δε χρειάζονται ιδιαίτερες επεξηγήσεις «ότι στα δημοκρατικά πολιτεύματα φορέας κυρίαρχης εξουσίας είναι ο δήμος, αντίθετα στα ολιγαρχικά οι λίγοι». (σελ. 119). Συμπληρώνοντας τα μοναρχικά πολιτεύματα, όπου την εξουσία την ασκεί ένας, καθίσταται σαφές το αριθμητικό κριτήριο διαχωρισμού των πολιτευμάτων, το οποίο βέβαια σχετίζεται με τον αριθμό των ανθρώπων που ασκούν την εξουσία. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα είναι οι πολλοί, στα ολιγαρχικά οι λίγοι και στα μοναρχικά ο ένας.