Γλέζος και Χάρρυ Κλυνν

Ο Λόγος

ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

– Άρθρο του Μανώλη Γλέζου

Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.
Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.
Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

 Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας.
Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.
Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη.

 Κρίμα και πάλι κρίμα.
Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.
Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.

 Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε.

 Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.

Να γίνει η κρίση ευκαιρία!

Συντάκτης: Τάσος Τσακίρογλου

Η απόλυτη δυσανεξία προς τη δημοκρατία και η ροπή προς την αντιδημοκρατική εκτροπή μέσω εκβιασμών, πιέσεων και πάσης φύσεως παρασκηνιακών κινήσεων είναι αυτό που φανερώνει για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα η σημερινή κορύφωση του «ελληνικού δράματος».

Ο τοκογλυφικός χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, με αφορμή την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζει το πραγματικό του πρόσωπο: ένα σύστημα που θεωρεί τη δημοκρατία πολυτέλεια και τους πολίτες αναλώσιμο είδος στη μεγαμηχανή παραγωγής κέρδους.

Η μανία αποθησαυρισμού που επιδεικνύουν οι γερμανικές οικονομικές (και κατά συνέπεια) και πολιτικές ελίτ αποτελεί την κινητήρια δύναμη της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, η οποία χρησιμοποιεί για ακόμα μία φορά την (κτηνώδη) δύναμή της για να καθυποτάξει όποιον αντιδρά στις επιλογές της. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, σε μια κοινωνία όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει πλούτο μεγαλύτερο από εκείνον που βρίσκεται στα χέρια του υπόλοιπου 99%, αναδεικνύεται η διαπίστωση του Μαρξ ότι το «νεκρό παρελθόν», δηλαδή το κεφάλαιο, κυριαρχεί πάνω στους ζωντανούς, δηλαδή τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που πένονται και περιθωριοποιούνται.

Μάρλον Μπράντο: Σύντομη Βιογραφία Ενός Θεού…

Ανάμνηση:
Είμαι είκοσι χρονών, η τελευταία χρονιά στο πατρικό μου. Στην ΕΡΤ-2 παίζει το «Λεωφορείο ο Πόθος». Έχω ακούσει πολλά γι” αυτήν την ταινία και στρώνομαι στο σαλόνι να τη δω. Η μητέρα μου κοιτάει απαθής την οθόνη. Ό,τι και να “δειχνε θα το “βλεπε.

Ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι εμφανίζεται συνοφρυωμένος και ιδρωμένος. Μικρές κινήσεις, ζωώδεις. Ο Καζάν κάνει ένα κοντινό στο πρόσωπο του. Η μητέρα μου μοιάζει να ξυπνάει.

«Ο Μάρλον Μπράντο είναι;» με ρωτάει.

Τον κοιτάει καλά και λέει: «Τι όμορφος! Σαν θεός του Ολύμπου!»

Ναι, ένας κτηνώδης θεός.

~~{}~~

Τρία πουλάκια κάθονταν…

H διαπραγμάτευση τέλειωσε (ή τώρα αρχίζει). Για το πόσο κακομαθημένος είναι αυτός ο «λαός» των γραικύλων, δεν χρειάζεται να πω. Τόσα χρόνια μέμφονταν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι κάπου ανάμεσα στον Μπακούνιν και τον Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τώρα, ξαφνικά, τον κατηγορούν ότι πρόδωσε τα ιδανικά: κούρεμα του χρέους, διαγραφή του επονείδιστου κτλ. Πολύ ωραία. Έγινε η πλειοψηφία τόσο επαναστατική που μέχρι και οι ΝΔκρατες, ΠΑΣΟΚοι και άλλοι εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για οπορτουνισμό. Πρόκειται για έναν «λαό» πραγματικά της πλάκας. Είμαι σίγουρος ότι αν αύριο ερχόταν ο Βαρουφάκης και τους έλεγε ότι δεν τα βρήκαμε, κλείνουν οι στρόφιγγες και έξω από το γκεσταμπίτικο ευρώ, θα ρήμαζαν σουπερμαρκετ και ΑΤΜ. Η παρακμή είναι τέτοια ώστε δεν μπορεί να απαιτείς από την όποια κυβέρνηση κάτι καλύτερο. Πολώ μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και κανένα σοβαρό επαναστατικό κόμμα. «Αυτή είναι η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει». Οπότε ας ντυθούν αντάρτες τώρα στις Αποκριές, και ας παρηγορήσουν τον αντεπαναστατικό μύχιο εαυτό τους που έβγαλε ουφ ανακούφισης όταν έμαθε ότι «βγήκε λευκός καπνός». Είπαμε μην τα χαλάσουμε πλήρως τώρα που έχουμε κούλουμα και έρχεται και ο Πάσχας. Μαγκιές- κλανιές!

---

Aπό:http://www.democracycrisis.com/

«Αποανάπτυξη: Το τέλος (;) της ανάπτυξης»

«Γιώργος Καλλής»

Με αφορμή το Φόρουμ – Πολιτικό εργαστήρι «Ευημερία χωρίς ανάπτυξη: προτάσεις για έναν άλλο κόσμο από κοινού», που διεξάγεται στο Πολυτεχνείο από τις 20 έως και τις 22 Φεβρουαρίου, αναδημοσιεύουμε μία συνέντευξη που έδωσε στον Αλέξανδρο Παναγόπουλο, για το περιοδικό fractal, ο Γιώργος Καλλής, καθηγητής πολιτικής οικολογίας και οικολογικών οικονομικών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, ο οποίος θα συμμετέχει στο τριήμερο αυτό Φόρουμ στο Πολυτεχνείο.

Θεωρούμε, όπως γράφαμε και σε ένα από τα πρώτα άρθρα -και όχι μόνο- που ανεβάσαμε στο Περιοδικό, ότι το ζήτημα της ευημερίας αποτελεί βασικό ζητούμενο και κριτήριο προόδου μιας κοινωνίας και ότι είναι καιρός να αρχίσουμε να αποσυνδέουμε την έννοια και τη διαδικασία της ευημερίας από την κυρίαρχη αντίληψη της σχέσης της με την ανάπτυξη. Κι αν ακόμα μας φαίνεται δύσκολο να φανταστούμε μία κοινωνία χωρίς το ζητούμενο της οικονομικής ανάπτυξης να την οδηγεί, ας σκεφτούμε, τουλάχιστον, με πόσα πράγματα είναι συνυφασμένο το ζητούμενο αυτό: ανισότητα, εξαθλίωση, κοινωνική αδικία, καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, εξάντληση των φυσικών πόρων. Αλήθεια, μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη; Ή, μήπως, θα ήταν καλύτερο –βιωσιμότερο- να στρέψουμε την προσοχή μας αλλού; Περισσότερα, στη συνέντευξη που ακολουθεί:

Ξεφυλίζοντας την Ιστορία: Οταν άρχισε η μοιρασιά των χωρών…

ΤΕΧΕΡΑΝΗ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1943

Μέχρι το 1942 ο Χίτλερ φαινόταν να κυριαρχεί στην Ευρώπη. Ωστόσο, η οργανωμένη συμμαχική αντεπίθεση κατά του Aξονα, μετά το 1942, οδήγησε στη βαθμιαία υποχώρηση των ναζιστικών δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα.

Η κατίσχυση των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ και οι επιτυχίες των δυτικών συμμάχων στο μέτωπο της Ιταλίας ώθησαν σε συνεννοήσεις και σε κινήσεις στρατιωτικού συντονισμού που ξεκίνησαν με την περίφημη συνάντηση της Τεχεράνης το Νοέμβριο του 1943.

Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από εκείνη τη συνάντηση στην οποία οι τρεις βασικοί σύμμαχοι, Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν συζήτησαν για το νέο κόσμο που θα διαμορφωθεί μεταπολεμικά.

Οι διαβουλεύσεις των «τριών» στην Τεχεράνη και στη συνέχεια αυτές της Γιάλτα και του Πότσδαμ καρποφόρησαν. Από την πρώτη στιγμή και μετά τη διάσκεψη της Τεχεράνης υλοποιήθηκε ένα κοινό σχέδιο αντεπίθεσης που υλοποιήθηκε σε μία γιγαντιαία στρατιωτική επιχείρηση, την απόβαση στη Νορμανδία, που ξεκίνησε στις 6 Ιουνίου του 1944 από τις γαλλικές ακτές με κατεύθυνση την ευρωπαϊκή ενδοχώρα.

Η ταυτόχρονη προέλαση του Κόκκινου Στρατού από τα ανατολικά κατέστησε ασφυκτική την πίεση προς τη Γερμανία, που συνέχιζε μόνη της πια στην Ευρώπη τον πολυμέτωπο αγώνα.

Η κήρυξη του πολέμου από τις χώρες του Άξονα δημιούργησε για τις συμμαχικές δυνάμεις ένα σύνολο από προβλήματα, που αφορούσαν όχι μόνο τη διεξαγωγή του πολέμου, αλλά και τον καθορισμό μιας κοινής πολιτικής κατά τη διάρκειά του και μετά απ’ αυτόν.

Για να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα οι ηγέτες των συμμαχικών χωρών αναγκάστηκαν να πραγματοποιήσουν μια σειρά από συναντήσεις, στις οποίες πήραν πολλές σημαντικές αποφάσεις.

Ορισμένες από τις συμφωνίες και τις αποφάσεις των Συμμάχων επέδρασαν στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής διεθνούς πολιτικής, ή και επιδρούν ακόμα.

Γη και ύδωρ!

Θρίαμβος!

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θεμελιώνει την επόμενη ταφόπλακά μας, πανηγυρίζουμε.

Πανηγυρίσαμε για την είσοδο μας στο Ευρώ. Και θαφτήκαμε μέσα σε αυτό.

Πανηγυρίσαμε για την ανάληψη των Ολυμπιακών. Ο τάφος μας έγινε βαθύτερος.

Τώρα πανηγυρίζουμε για την αίσια αρχή της δάνειας διαπραγμάτευσης. Λαός πανηγυρτζίδων, για τα πανηγύρια.

Τι πετύχαμε λοιπόν χθες πέρα από το να αποδείξουμε ότι η διαπραγμάτευση…

δεν ήταν μια θεωρία αλλά ήταν εφικτή ώστε να την μπούμε στους Σαμαροβενιζελικούς;

Και μόνο η αντίληψη του ότι ένα κράτος δεν είναι κυρίαρχο και δεν μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεί κόλαφο και ύβρη.

Έσκισε κανά μνημόνιο η κυβέρνηση; Τελείωσε τη λιτότητα; Συνέτριψε τον γερμανικό ολοκληρωτισμό;

Το πολύ πολύ να έσκισε κανά καλτσόν.

Τι συνέβη λοιπόν χθες;