ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΥΡΕΤΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ…

Ένα ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι.

---

Διάβασα ένα βιβλίο για τον Ντος Πάσος και σύμφωνα μ’
αυτό
ο Ν.Π. κατέληξε στο Χόλιγουντ Χιλς να διαβάζει
Γουόλ Στριτ Τζέρναλ.

αυτό φαίνεται να συμβαίνει συχνά με πολλούς.

αυτό που σπανίως συμβαίνει είναι
ένας άνθρωπος να πηγαίνει από νέος συντηρητικός σε
ριζοσπάστη κερατά σε μεγάλη
ηλικία.

νέοι συντηρητικοί γίνονται γέροι
συντηρητικοί

αλλά όταν ένας νέος ριζοσπάστης συνεχίζει για να γίνει
γέρος ριζοσπάστης
φαίνεται περισσότερο σαν ένας άνθρωπος που έχει βγει από ψυχιατρικό
ίδρυμα.

έτσι είναι η πολιτική και μπορείς να το κάνεις
αυτό

να το κρατήσεις

να το γλυστρίσεις ανάμεσα στα κωλομάγουλά
σου.

---

Μετάφραση: Αιχμή

---

Aπό: https://aixmi.wordpress.com/2015/02/18/

Στα κάγκελα χωρίς κάγκελα;

by Sotos

Η πιο σπουδαία, η πιο σημαντική κίνηση που έχει κάνει μέχρι στιγμής η νέα κυβέρνηση δεν έχει να κάνει ούτε με Βαρουφάκη-Σόιμπλε, ούτε με την εξαγγελία για το βασικό μισθό, ούτε με τίποτε-τίποτε από όλα αυτά. Η πιο σπουδαία, η πιο σημαντική κίνηση που έχει κάνει μέχρι στιγμής η νέα κυβέρνηση είναι που αφαίρεσε τα κάγκελα έξω από τη Βουλή –ίσως γι αυτό το λόγο, αυτήν την κίνηση την έκανε πρώτη-πρώτη, προς τιμή της.

Ο λόγος που θεωρώ αυτήν την κίνηση ως πιο σπουδαία και πιο σημαντική, είναι ότι με ενθαρρύνει να πάω έξω από τη Βουλή και να διαμαρτυρηθώ για όσα η κυβέρνηση δεν κάνει ή δεν θα κάνει, καθώς και για όσα δεν μου αρέσουν από εκείνα που κάνει. Να διαμαρτυρηθώ έξω από τη Βουλή, π.χ., για την επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

ΠτΔ: Πάκης της Δημοκρατίας Όταν η αριστερά, διάλεξε τον κεντροδεξιό της…

Γράφει o Γεράσιμος Λιβιτσάνος

_________________________

Από την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε στην Αίθουσα της Γερουσίας (μέσα στην Βουλή είναι αυτή) , την υποψηφιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου, έχω ακούσει μπόλικηγκρίνια. Επίσης αρκετές αναλύσεις και λιγότερες αισθητά δηλώσεις ανοχής και κατανόησης.  Έχω γίνει μάρτυρας διαφωνιών ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη κι ανθρώπων που δεν ψήφισαν. Φράσεις όπως «χαμένες ευκαιρίες», «δεν θα δούμε ποτέ αριστερό πρόεδρο», «αναγκαστική επιλογή», «κίνηση τακτικής», «δείχνει …» αυτό, εκείνο ή το άλλο, στην ημερήσια διάταξη.

Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα γιατί έχω «κολλήσει» με τα όσα γίνονται στα Eurogroup και το «που πάει η δουλειά». Με τα μνημόνια που έχουν «θετικά στοιχεία». τα κείμενα του Μοσκοβισί που θα επιστρέψουν και την διαγραφή του χρέους που ξεχάστηκε.

Η μεγάλη ευρωπαϊκή «μας οικογένεια»

Όταν ο Μέτερνιχ έλεγε πως οι «οι λαοί είναι σαν μικρά παιδιά  ή σαν γυναίκες που πιστεύουν στα φαντάσματα», στήριζε, με ακόμη ένα αξίωμα, την αναγκαιότητα της σκληρής μοναρχικής ηγεμονίας και το τσάκισμα κάθε λαϊκού, εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, με δεδομένο ότι οι λαοί είναι ανώριμες, ανήμπορες κι ανόητες μάζες.

Όταν  ο Σόιμπλε δηλώνει ότι «λυπάται τον ελληνικό λαό» και η Handelsblat – ακόμη πιο κυνικά – ότι «ο ελληνικός λαός είναι ηλίθιος» αποφεύγουν, ευθαρσώς, υπαινιγμούς κι ευφημισμούς και, με τρόπο που ταιριάζει μόνο σε πατρική μεγαθυμία κι ευρωπαϊκή ευγένεια, δηλώνουν την άποψη και τις προθέσεις τους.

Είναι, κατ’ αρχήν, εντυπωσιακό το γεγονός πως μέσα από το αφυδατωμένο και μυτερό κουφάρι του Σόιμπλε αναδύθηκε ένα συναίσθημα  και μάλιστα αυτό της λύπης. Αυτό διαψεύδει κατηγορηματικά τους ανθρωπολογικούς ισχυρισμούς πως πρόκειται για μούμια του κόμη Δράκουλα ή μετάλλαξη του Αδόλφου Μέτερνιχ. Ο εν λόγω πολιτικός αποδεικνύεται περίτρανα πως είναι ένας ζωντανός οργανισμός με ενεργό και φορτισμένο  θυμικό.

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνει πίσω για να… πάρει φόρα;

Η ΕΕ εκβιάζει και απειλεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να τα  υπογράψει (σχεδόν) όλα.
Εμείς θεατές;

του Γιώργου Παυλόπουλου

Εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι του δίνουν εντολή να διώξει την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, να στείλει στον αγύριστο τα λαμόγια και τους κλέφτες, να βάλει φρένο στην καταστροφή, να τους δώσει μια ανάσα αξιοπρέπειας, να φέρει πίσω μερικά (λίγα έστω) από τα κλεμμένα.

Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν τις τελευταίες μέρες στο Σύνταγμα και τις πλατείες άλλων πόλεων της Ελλάδας, της Ευρώπης και όλου του κόσμου γεμάτοι ελπίδα και περηφάνεια, για να φωνάξουν «φτάνει πια», να δώσουν μια κλωτσιά στον…ποπό της Μέρκελ και να διαμηνύσουν (προς πάσα κατεύθυνση) ότι δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν, ειδικά μπροστά σε ιταμούς εκβιασμούς.

Είναι χιλιάδες οι άνθρωποι που ακούν το τελευταίο διάστημα τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» να εκπέμπει το αποφασιστικό μήνυμα «δεν κάνουμε πίσω, ούτε για να πάρουμε φόρα». Χιλιάδες και όσοι ψηφίζουν στις ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις δηλώνοντας ότι δεν τους νοιάζει ακόμη και η ρήξη με την ΕΕ και την ευρωζώνη, εάν είναι αναγκαίο.

Αυτοί οι άνθρωποι, πρώτοι και πάνω από όλους, πρέπει να αισθάνονται πολύ δυσάρεστα μετά τις δηλώσεις στο Eurogroup της Δευτέρας του Γιάνη Βαρουφάκη, οι οποίες προφανώς απηχούν τη στάση της κυβέρνησης. Ακόμη κι αν δεν είχαν βάλει τον πήχη πολύ ψηλά, είναι σίγουρο ότι οι συντριπτικά περισσότεροι δεν περίμεναν από τον υπουργό Οικονομικών να δηλώσει έτοιμος να κάνει πίσω όχι… για να πάρει φόρα, αλλά για να πάρει μαζί του το σύνολο σχεδόν του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πλοίο, ο ζωγράφος και η πικρή γοητεία της «προόδου»

Το πολεμικό πλοίο Téméraire ήταν ένας θρύλος για το βρετανικό ναυτικό καθώς στο σκαρί του είχαν εκτυλιχτεί από τις χειρότερες αλλά και τις πιο ηρωικές σκηνές του Βασιλικού στόλου. Χειρότερες εξαιτίας της ανταρσίας και της αγρίας καταστολής της το 1801 και ηρωικές την διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων στην ναυμαχία του Trafalgar όταν την αποφασιστική στιγμή της μάχης απεγκλώβισε την ναυαρχίδα Victory του ναύαρχου Νέλσον από την πίεση που βρισκόταν μετά τον θανατηφόρο του πυροβολισμό.